Μπήκαμε στις φυλακές Κορυδαλλού και είδαμε πώς μπορεί η τέχνη να αλλάξει ακόμη και τις ζωές των κρατουμένων

Η πρώτη και τελευταία – μέχρι πρότινος – φορά που πέρασα το κατώφλι φυλακών ήταν γύρω στα 9 μου χρόνια, όταν με τον παιδικό αυθορμητισμό που διέκρινε εμένα και την παρέα μου αποφασίσαμε να πούμε σε κρατούμενους τα κάλαντα. Μεγάλωσα στον Βόλο, όπου οι φυλακές βρίσκονται ανάμεσα σε σπίτια και απέναντι από σχολείο, οπότε δεν ήταν ξένη εικόνα για εμάς. Μιλήσαμε στους φύλακες και με κάποιο τρόπο μάς επέτρεψαν να βρεθούμε για πολύ λίγο σε έναν χώρο με κρατούμενους και να τραγουδήσουμε τα κάλαντα. Δε θυμάμαι λεπτομέρειες όμως, θυμάμαι πως εκείνοι είχαν χαρεί και πως φύγαμε από εκεί έχοντας την αίσθηση ότι κάναμε κάτι σπουδαίο. Αρκετά χρόνια μετά, συνηδειτοποιώ πως όντως ήταν. Οτιδήποτε ανοίγει ένα παράθυρο στον έξω κόσμο για εκείνους είναι σημαντικό.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr