Από τότε που βγήκε το Ozempic, το body positivity έχασε το δίκιο του

Αν ως κοινωνία είχαμε ανακαλύψει το time travel, ξέρω πού θα πήγαινα. Στο καλοκαίρι του 2020, μόλις τέσσερα χρόνια πριν, όταν η Δανάη του παρελθόντος έγραφε στο site του Marie Claire ένα άρθρο με τίτλο «Πώς γίνεται να μην αγαπήσεις το σώμα σου αυτό το καλοκαίρι;» και υπότιτλο «Ζούμε ίσως την πιο body positive χρονιά μέχρι στιγμής».

 
Θα έβγαινα από την time travel κάψουλά μου (αναμαλλιασμένη αλλά με άψογο δέρμα, γιατί ύστερα από τέσσερα χρόνια και άπειρα TikTok έχω πια ξεκλειδώσει τα μυστικά του skincare) και θα ψιθύριζα στον αθώο, αφοπλιστικά αφελή εαυτό μου, μια λέξη μόνο: Ozempic.

 
Από τότε που βγήκε το Ozempic, έχασε το body positivity το δίκιο του. Και ως κοινωνία, στον τομέα της αποδοχής της διαφορετικότητας (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το τι δείχνει η ζυγαριά και ο καθρέφτης), έχουμε κάνει τρομακτικά βήματα πίσω. Νομίζετε πως υπερβάλλω; Μάλλον δεν ακολουθείτε αρκετές plus size και body positive influencers στα social media για να τις δείτε μία-μία να συρρικνώνονται χάρη στο «ιατρικό θαύμα» της σεμαγλουτίδης και ξαφνικά ν’ αρχίζουν να επαναλαμβάνουν όλες τα ίδια εμπνευσμένα τσιτάτα για τη σημασία της υγιεινής διατροφής και για το πόσο πραγματικά αγαπάνε τον εαυτό τους τώρα που είναι 10, 20, 50 κιλά πιο αδύνατες. (Δηλαδή πριν… μας έλεγαν ψέματα; Δεν είναι όλα τα σώματα όμορφα και άξια αγάπης;).

Από τότε που άρχισαν οι πρώτοι celebrities να χρησιμοποιούν το Ozempic, ένα φάρμακο φτιαγμένο για διαβητικούς παρεμπιπτόντως, σαν το προσωπικό τους Weight Watchers, και να τρυπιούνται κάθε μέρα απλά για να χωρέσουν σε ένα φόρεμα δύο νούμερα μικρότερο για κάποιο gala, είναι λες και άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως και ξεχύθηκε όλη η χοντροφοβία, όλες οι ανασφάλειες που εδώ και δεκαετίες παλεύαμε να τιθασεύσουμε.

 
Tα plus size μοντέλα έπαψαν να φιγουράρουν στις πασαρέλες και στις διαφημιστικές καμπάνιες των διάφορων οίκων μόδας (μια λαμπερή εξαίρεση η Νicola Coughlan χάρη στην πρόσφατη επιτυχία του Bridgerton, αλλά κι εκείνη φαίνεται να χάνει βάρος τελευταία). Και οι plus size influencers που ανέφερα παραπάνω πλέον κλείνουν deals και συνεργασίες με τις φαρμακευτικές εταιρείες που προωθούν τα GLP-1 σκευάσματά τους για ευρεία χρήση, και χάνουν βάρος μπροστά στα μάτια μας. Εξαλλη είμαι.

Δηλαδή, εντάξει, καταλαβαίνω: το να υπάρχεις σε ένα μεγαλύτερο σώμα είναι εξουθενωτικό. Είναι συχνά πιο εύκολο να προσπαθήσεις να συρρικνώσεις τον εαυτό σου από το να προσπαθήσεις να αλλάξεις την κοινωνία και να απαιτήσεις να σου φέρονται με σεβασμό σαν ανθρώπινο ον αντί να σε κρίνουν για το νούμερο της ζυγαριάς σου. Καταλαβαίνω. Αλήθεια. Αλλά αυτό δεν με κάνει λιγότερο έξαλλη. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δεν επιβίωσα τα skinny 90s και 00s με την κουλτούρα του «heroin chic» και μια ναρκισσιστική μητέρα να μετράει τις μπουκιές μου και όλα τα media να προσπαθούν να με πείσουν πως η Britney Spears είναι αηδιαστικά υπέρβαρη, για να ξαναζήσω την ίδια παράνοια στα 40 μου, πάνω που άρχισα να κάνω ειρήνη με το σώμα μου και τη μητέρα μου και τη διατροφική διαταραχή μου (μας). Και ούτε θα έπρεπε.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr