Γιατί στην έκθεση της Πινακοθήκης για τα 50 χρόνια Δημοκρατίας απουσιάζει έντονα η γυναικεία παρουσία;

Aραγε, γιατί μια έκθεση που πραγματοποιείται με αφορμή τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα πρέπει να είναι κυρίως μια σειρά από πίνακες, οι οποίοι μάλιστα έχουν τοποθετηθεί με ασφυκτικό τρόπο στο υπόγειο της Εθνικής Πινακοθήκης;

 
Η Δημοκρατία δεν είναι μια σειριακή διάταξη γεγονότων, δεν έχει οργάνωση, στηρίζεται στην απόκλιση. Είναι ελεύθερη, αναπάντεχη, απρεπής. Εχει ανάγκη μεγάλες ανάσες. Περιλαμβάνει τα πάντα. Αυτά σκεφτόμουν καθώς έβγαινα από το μουσείο για να πάω σπίτι.

Θα μπορούσα να δω ένα Super 8 της Ασπας Στασινοπούλου, ένα από τα πολλά φιλμάκια που τράβηξε μετά την πτώση της χούντας (η πορεία του Πολυτεχνείου το ’75, ο Θεοδωράκης στο αεροδρόμιο, η κηδεία του Παναγούλη), να μπλοκάρει την είσοδο και να μη μας επιτρέπει να μπούμε στην υπόλοιπη έκθεση. Ωστόσο, η Ασπα απουσιάζει από την έκθεση στο βαθμό που απουσιάζει η αιχμή από την έκθεση.

 
Κάποιες φορές η απουσία έχει περισσότερο αποθηκευμένο κρότο από την παρουσία: «Ολο σε θυμάμαι να φεύγεις» (sic). Κοιτάζω το ασπρόμαυρο καρέ της ταινίας στον βαρύ κατάλογο της έκθεσης με το χρυσό εξώφυλλο. Ενα πεταμένο ρούχο στην καρέκλα, ένα πιάτο μ’ ένα κομμάτι ψωμί στο πάτωμα, αφίσες στους τοίχους, στοίβες βιβλία, ένας ξύλινος καλόγερος μ’ ένα κρεμασμένο παλτό δίπλα στην πόρτα. Αυτό το καρέ από το φιλμ της Φρίντας Λιάππα είναι πιο εύγλωττο από τους πίνακες που παρουσιάζονται στην Πινακοθήκη. Και μαζί πιο αινιγματικό. Μιλάει για τη νεότητα και την Αθήνα και τον έρωτα και την πολιτική. Μιλάει για τη Μεταπολίτευση. Και ταυτόχρονα δεν μιλάει καθόλου. Είναι ένα βουβό καρέ. Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr