«Στο χέρι αστέρια»: Τα σκοτάδια της παιδικής μας ηλικίας έγιναν διηγήματα

Συνάντησα πρώτη φορά τον Τάσο Αλεξιάδη τη μακρινή δεκαετία του ’90 στο υπόγειο ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου του κέντρου της Αθήνας, ανάμεσα σε βουνά από παλιά και καινούργια βιβλία και τους βιβλιόφιλους που τα εξερευνούσαν διακριτικά. Κοινωνικός και ενθουσιώδης αναγνώστης ο ίδιος, ήταν πάντα πρόθυμος να βρει αυτό που ψάχνεις ή και αυτό που δεν ήξερες ότι χρειάζεσαι, να συζητήσει για ένα καινούργιο, αλλά και ένα κλασικό βιβλίο, να προτείνει έναν μεγάλο παραμυθά. Καλλιτέχνης, με συμμετοχές σε παραστάσεις χορού και μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές, πολυταξιδεμένος ήδη και δεινός αναγνώστης, ο δρόμος του, στα μάτια μου τουλάχιστον, ήταν προδιαγραμμένος: κάποια στιγμή θα έπιανε μολύβι και χαρτί. Και το έκανε, τρεις δεκαετίες μετά, στην αρχή, για να καταγράψει τραγελαφικά περιστατικά που σχετίζονταν με τη δουλειά του (Ξύπνα με πριν φύγεις, εκδόσεις Εκάτη) και στη συνέχεια με μια εντυπωσιακή συλλογή διηγημάτων: “Στο χέρι αστέρια”, στις εκδόσεις Εστία. Αυτή η συλλογή 25 διηγημάτων με μοναχικούς και μερικές φορές τραγικούς ήρωες, μικρούς και μεγάλους, που εξερευνούν τα σκοτάδια της παιδικής ηλικίας και αντιμετωπίζουν τη μαύρη τρύπα της απώλειας, έγινε αφορμή για μια σύντομη κουβέντα μαζί του.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr