«Το εξώφυλλο στο «Αντίδοτο» της Άννας Βίσση, στο οποίο ενσαρκώνει τη Μέδουσα, με καθόρισε»

Ακριβώς ένα χρόνο πριν βρήκε το δρόμο της στο χαρτί μία ιστορία-πρόσκληση: «Έλα Λιγάκι Πιο Κοντά» (εκδ. Key Books). Μία ιστορία για έναν έρωτα και ανθρώπους που αγαπάνε τα παραμύθια, δεν αφήνουν την πραγματικότητα να τους καταπιεί, αλλά ακόμη κι αν τους συμβεί αυτό, συνεχίζουν να αγωνίζονται να φτάσουν στην επιφάνεια και στο φως. Την ιστορία,που υπογράφει ο μουσικός Sigmataf, εικονογράφησε ο Αντώνης Γλυκός, παιδί της μουσικής, της Αθήνας και των video games. Του ζητήσαμε να μας ξεναγήσει στους κόσμους που ζει, αλλά και σε αυτούς που έφτιαξε για το βιβλίο.

 Τι είδες στην ιστορία του Sigmataf, «Έλα Λιγάκι Πιο Κοντάά»,  που θεώρησες ότι σε αφορά; Ποιες είναι οι αγαπημένες σου εικόνες και λέξεις στο βιβλίο;

 
Είδα έναν λιτό, άμεσο λόγο, χωρίς φιοριτούρες, που χτυπάει κατευθείαν στο συναίσθημα. Είναι μια ερωτική ιστορία που συναρμολογείται από μικρές σημειώσεις σαν τα post-it που κολλάμε στο ψυγείο, ή σαν καρτ-ποστάλ που ταξίδεψαν με γραμματόσημα, μεταφέροντας λόγια που έχουν σημασία μόνο για τον παραλήπτη. Όταν ο Sigmataf μου είπε τη φράση «Έχω μια βροχή, πού να την αφήσω;», ήξερα ότι έχουμε κάτι καλό και ένιωσα να θέλω να ζωγραφίσω μετά από αιώνες. Οι αγαπημένες μου εικόνες στο βιβλίο είναι μια σειρά από έξι δισέλιδα προς το τέλος της ιστορίας, που κλείνουν όλα με τη φράση «Πήγαινε».

Σου αρέσει να τριγυρίζεις στο κέντρο της πόλης, αυτοπροσδιορίζεσαι μάλιστα ως εξερευνητής της Αθήνας. Θα μοιραστείς μαζί μας μερικές από τις ανακαλύψεις σου;

 
Η Αθήνα είναι μια κακάσχημη πανέμορφη πόλη. Εξαρτάται από τι θέλει κανείς να βλέπει στην καθημερινότητά του. Προσωπικά περνάω καλύτερα εξερευνώντας τις «υποβαθμισμένες» περιοχές, επειδή εκεί υπάρχουν ακόμα εκπλήξεις, παλιά σπίτια και κτίρια σπάνιας αρχιτεκτονικής, κρυμμένοι πεζόδρομοι-οάσεις και μικρομάγαζα με διάφορα σπάνια ευρήματα. Τα τελευταία 4-5 χρόνια το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού κέντρου, το οποίο λάτρευα, έχασε την πατίνα του και μεταμορφώθηκε σε ένα βαρετό σκηνικό για τουρίστες με πανάκριβο φαγητό, αδιάφορη μουσική και πολυτελείς κατοικίες ημιδιαμονής. Δεν με αφορά καθόλου. Ψάχνω λοιπόν για μέρη στα οποία δεν έφτασε ακόμα η ανάπτυξη.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr