Στην κεραμούπολη του Αμαρουσίου στις αρχές του ’60, φτάνει μια νέα εικαστικός που θα αλλάξει την ελληνική τέχνη του πηλού

Στα τέλη του ’50 και τις αρχές του ’60, το Μαρούσι είναι τελείως διαφορετικό. Αν και πολύ πιο εξοχικό από το σημερινό προάστιο, κυριολεκτικά αποτελεί ένα καζάνι δημιουργικότητας. Είναι μια κεραμούπολη, διάσπαρτη με καμίνια, φωτιές και πάνω από 250 εργαστήρια, όπως περιγράφει ο Δημήτρης Σαραφιανός, δημιουργός του Λόφος Art Project, του νέου καλλιτεχνικού σπιτιού της Κυψέλης που γράφει στη σελίδα στο Facebook:

 «Η αγγειοπλαστική ήταν ιδιαίτερα επίπονη τέχνη. Ιδίως η παραγωγή του πηλού. Στα μαρουσιώτικα κανάτια χρησιμοποιούσαν τρία χώματα από Καλογρέζα, Ηράκλειο και Μπογιάτι σε αναλογία 3-2-1. Το ανακάτεμα γινόταν με ολόκληρο το σώμα σε μεγάλες δεξαμενές, τις λεγόμενες καρούτες. Αλλά και όλη η δημιουργία των αγγείων γινότανε σε πλινθόκτιστα εργαστήρια με χωμάτινο πάτωμα και καμίνια που παλιά δουλεύανε με ξύλα, καρυδότσουφλα ή πριονίδι.

Διαβάστε τη συνέχεια στο marieclaire.gr