Καλοκαίρι του 2016. H πόλη του Νιου Τζέρζι φιλοξενεί τον τελικό του Κόπα Αμέρικα ανάμεσα σε Αργεντινή και Χιλή. Για όσους δεν αντέχουν μια δυνατή αναμέτρηση, η συγκεκριμένη δεν ήταν σίγουρα για εκείνους. Οι οκτώ κίτρινες κάρτες και δύο κόκκινες σε 120 αγωνιστικά λεπτά αποτελούν αποδεικτικό στοιχείο.
Οι δυνατές μονομαχίες, σήμα κατατεθέν του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου, δεν αναδεικνύουν νικητή και η τροπαιούχος θα πρέπει να βγει από τη διαδικασία των πέναλτι. Πρώτος στη βούλα για την Αλπισελέστε είναι ο Λιονέλ Μέσι, που στέλνει τη μπάλα εκτός και δεν δίνει το προβάδισμα στην ομάδα του μετά και τη χαμένη εκτέλεση του Αρτούρο Βιντάλ για τους Χιλιανούς. Όπως και στο μυαλό των Αργεντινών παικτών αλλά και όσων παρακολουθούσαν το ματς, μετά την άστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μέσι επικρατεί μια θολούρα, απόρροια της έκφρασης δυσπιστίας του «κοντού» για την έκβαση της «ρώσικης ρουλέτας». Η αμέσως επόμενη εικόνα που «χτυπάει» εύκολα στη μνήμη είναι αυτή του κλαμένου Μέσι που μόλις έχει γευτεί ακόμη μία πίκρα με τη φανέλα της Αργεντινής, τη δεύτερη πιο σημαντική μετά τον χαμένο τελικό του Μουντιάλ 2014.
Κλείσιμο
Στα 29 του χρόνια ο σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να διαχειριστεί άλλο το βάρος του προσπαθεί να πείσει τους συμπατριώτες του πως δεν είναι... Καταλανός, λυγίζει από την πίεση, και σύντομα ανακοινώνει πως αποχωρεί από την εθνική. «Προσπάθησα πολλές φορές να στεφτώ πρωταθλητής με την Αργεντινή. Δεν τα κατάφερα, δεν μπόρεσα να το κάνω. Νομίζω πως ήρθε το τέλος μου στην εθνική. Η απογοήτευση είναι μεγάλη για ακόμη μία φορά και θεωρώ πως είναι καλύτερο για όλους, για μένα και τους πάρα πολλούς ανθρώπους που θέλουν ένα τρόπαιο. Η στεναχώρια είναι μεγάλη για ακόμη μία φορά», ανέφερε.
Δεν πέρασαν καλά-καλά δυο μήνες και ο Pulga με τα δάκρυα να έχουν στερέψει πήρε πίσω την απόφασή του. Τον έπεισε ο εγωισμός του; Τον έπεισαν οι δικοί του; Τον έπεισε η αγάπη του για το εθνόσημο; Μήπως ο περαστικός από τον πάγκο, Εντγκάρδο Μπάουσα; Ίσως μια μίξη όλων αυτών; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Γιατί το πρώτο βήμα είχε γίνει.
Από ένα... μάτσο ταλαντούχων, στους συμπαίκτες που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για εκείνον
Ποιο είναι το πρόβλημα της Αργεντινής μετά την εποχή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα; Σίγουρα τα πρώτα χρόνια το «αντίο» αυτό καθαυτό. Το μεταίχμιο από την απόσυρση του καλύτερου ποδοσφαιριστή που είχαν δει στα μάτια τους οι Αργεντινοί έως τη μετάβαση στη νέα εποχή δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι δύσκολο (Μουντιάλ 1994) και ενώ η Γερμανία είχε πάρει εκδίκηση για τον χαμένο τελικό του 1986, στερώντας παράλληλα από τον Ντιεγκίτο το δεύτερο (συνεχόμενο) Μουντιάλ του, το 1990. Χώρια τα Κόπα Αμέρικα, αποτυχημένες σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν τόσο οι προσπάθειες της ταλαντούχας γενιάς μεταξύ άλλων των Χαβιέρ Σανέτι, Χουάν Βερόν και Γκαμπριέλ Μπατιστούτα (το 1998 με ένα γκολ του Non-flying Dutchman, Ντένις Μπέργκαμπ, στην τελευταία φάση του ματς) όόσο και αυτή της άλλης ομάδας του Μαρσέλο Μπιέλσα στην Ιαπωνία το 2002.
Τέσσερα χρόνια αργότερα (2006) ο πιτσιρικάς Μέσι δεν χρησιμοποιείται, ο κακός δαίμονας Γερμανία πετάει ξανά εκτός την Αργεντινή, όπως θα κάνει πανηγυρικά με σκορ 4-0 και το 2010 στα προημιτελικά, με τον Μαραντόνα να επιστρέφει στην ομάδα αλλά ως προπονητής που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνατότητες του κατά τι πιο ώριμου Μέσι, του Άνχελ Ντι Μαρία, του Κάρλος Τέβες, του Σέρχιο Αγουέρο, του «prospect» της εποχής Χαβιέρ Παστόρε και πάει λέγοντας. Το 2014, με τον Μέσι να παίρνει στις πλάτες του ένα μεγάλο φορτίο η πορεία σταματάει και πάλι στον τελικό, με τους Γερμανούς να επιβεβαιώνουν τις... πελατειακές σχέσεις ανάμεσα στις δύο, έστω και με τη συνεισφορά του Γκονσάλο Ιγουαΐν που δεν μπορούσε να σκοράρει με τίποτα. Το 2018 δεν είναι καν άξιο αναφοράς, με τη Γαλλία να κάνει πλάκα όσο κοντινό και να μοιάζει το τελικό σκορ (4-3).
Για να φτάσουμε στο σήμερα, σε μια εθνική με ελάχιστους διασωθέντες από την προηγούμενη και μια βασική διαφορά. Τούτη τη φορά εκτός του ταλέντου, που συγκριτικά με την ομάδα του '14 ίσως και να υστερεί ελάχιστα, όλοι τους είναι διατεθειμένοι να... αφήσουν τα πόδια τους στα γήπεδα του Κατάρ για να ανακηρύξουν κι επισήμως «Βασιλιά» το ίνδαλμα των παιδικών/εφηβικών τους χρόνων, ή -για τους μεγαλύτερους- εκείνον που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ως τον πιο σπουδαίο συμπαίκτη που είχαν ποτέ στη ζωή τους. Κι αυτό ήταν το δεύτερο βήμα.
Ένας για όλους και όλοι για έναν
Μετά το εν τέλει σύντομο πέρασμα του Χόρχε Σαμπάολι από τον πάγκο, πίσω έμειναν ο Πάμπλο Αϊμάρ και ο βοηθός του Σαμπάολι σε εθνική Αργεντινής και Σεβίλλη, Λιονέλ Σκαλόνι. Ο δεύτερος ήταν αυτός που ανέλαβε τις τύχες της ομάδας για να φτάσει να καταφέρει να γίνει ο πρώτος τεχνικός της Αλμπισελέστε που θα... επιβιώσει για τουλάχιστον μια τετραετία στην τεχνική ηγεσία μετά τον Μαρσέλο Μπιέλσα το 1998-2004.
Πιο σημαντική πρωτιά, ωστόσο, ήταν πως κατάφερε να δέσει παίκτες που δεν είχαν κοινές παραστάσεις, αλλά και να τους πείσει πως... για κάθε χιλιόμετρο που περπατάει ο Μέσι, εκείνοι θα πρέπει να τρέχουν τρία! Απ' την άλλη, στην τελική ίσως και αυτή να ήταν μία από τις εύκολες δουλειές του, με τους αποφασισμένους (κατά μέσο όρο) 25χρονους να αντιλαμβάνονται πλήρως και πολύ άμεσα τον ρόλο τους δίπλα στον δικό τους Θεό, Μέσι.
Θέληση άλλωστε πάντα υπάρχει, αλλά πρέπει να γίνονται σωστά και οι δουλειές στο γρασίδι. Για καλή τύχη των συμπατριωτών του, οι οποίοι βρίσκονται σε... mood τελικού ήδη από την αρχή της φάσης των «16» και ελπίζουν περισσότερο από ποτέ στην τρίτη κούπα, ο Σκαλόνι βρήκε τη φόρμουλα για να συμβαίνει ακριβώς αυτό. Περίτρανη απόδειξη το σερί των 36 αήττητων ματς, η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα στο «Μαρακανά» κόντρα στη Βραζιλία και αυτή της Finalissima -δηλαδή το Κύπελλο Πρωταθλητριών Νότιας Αμερικής και Ευρώπης- κόντρα στην Ιταλία στο «Γουέμπλεϊ» με ένα εμφατικό 3-0 και μια εμφάνιση που έσπειρε τρόμο στους... όχι και τόσο μακρινούς συγγενείς τους. Κι ας αποτέλεσαν παρελθόν όλα αυτά με την ήττα της πρεμιέρας των ομίλων κόντρα στη Σαουδική Αραβία.
Ο «σωματοφύλακας» Ντε Πολ, ο «μην τρέχεις Λέο» Άλβαρες και ο «θα δώσω και τη ζωή μου» Μαρτίνες
Σε αυτό το γκρουπ ποδοσφαιριστών υπάρχουν δύο κατηγορίες. Ο Λιονέλ Μέσι και οι υπόλοιποι. Από τη δεύτερη κατηγορία είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές, αλλά είναι οι λεπτομέρειες εκείνες που κάνουν κάποιους από αυτούς να αξίζουν μια ειδική αναφορά. Σύμφωνοι. Μολίνα και Ακούνια είναι ακούραστοι, o Αλέξις ΜακΚάλιστερ είναι αποκάλυψη για όσους δεν τον είχαν δει στην Μπράιτον, ο Νίκολας Οταμέντι προσφέρει εμπειρία στα μετόπισθεν κι ο Ένσο Φερνάντες ολοκληρώνει ιδανικά τον άξονα, όμως οι... σωματοφύλακες του Μέσι είναι τρεις. Ο Ροντρίγο Ντε Πολ, ο Χουλιάν Άλβαρες και ο Εμιλιάνο Μαρτίνες.
Όσον αφορά τον Ντε Πολ τον έχει κερδίσει ατόφιο τον τίτλο, με την καλή τους φιλική σχέση και κατ' επέκταση την συνεχή παρουσία δίπλα του να οδηγούν τους οπαδούς να τον χαρακτηρίσουν ως τον (ανεπίσημο) σωματοφύλακα του Μέσι. «Η δουλειά του Ντε Πολ είναι μία. Να προστατέψει τον Μέσι με κάθε κόστος», λένε οι χρήστες του διαδικτύου, και δεν έχουν και πολύ άδικο ακόμη κι αν το δούμε από άποψη στατιστικής και αγωνιστικού πλάνου, με τον Ντε Πολ να είναι αυτός που κινείται πιο κοντά στον Μέσι για να δημιουργήσει χώρους και να φάει ποδοσφαιρικό ξύλο, ώστε ο Pequeno -όπως τον αποκαλεί, σημαίνει μικρός, είτε παίρνοντας την μπάλα στα πόδια σε βάθος, είτε κινούμενος ελεύθερος στον χώρο. Ίσως λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους, είναι αυτός που θα τρέξει διπλά και τριπλά για τον Μέσι. Φερειπείν στη φάση των ομίλων, όπου ο Ντε Πολ είχε καλύψει 52,08 χιλιόμετρα ενώ ο Μέσι 26,84. «Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο με μια ματιά» έχει δηλώσει ο ίδιος, που στις ίδιες δηλώσεις παραδέχθηκε ότι «προσπαθεί να τον κάνει να τρέχει λιγότερο».
Τις ίδιες ακριβώς αρμοδιότητες, χώρια την εκτελεστική δεινότητα που τον διακρίνει χάρη και στις σωστές κινήσεις του, έχει και ο Άλβαρες, που μπήκε από την κλειδαρότρυπα λόγω της αφλογιστίας του Λαουτάρο Μαρτίνες και τραβάει το βαρύ κουπί της επίθεσης με τα γκολ του στη διοργάνωση του Κατάρ. Ένας πωρωμένος 22χρονος που αλήτεψε στο «Μονουμεντάλ» με τη φανέλα της Ρίβερ Πλέιτ και πήρε μεταγραφή στη Μάντσεστερ Σίτι του ποδοσφαιρικού πατέρα του Μέσι, Πεπ Γκουαρδιόλα, ο οποίος έχοντας δεδομένα στο μυαλό του τον... αγαπημένο του ποδοσφαιριστή, πρόλαβε να ετοιμάσει τον πιτσιρικά μέσα σε μερικούς μήνες για το Παγκόσμιο. Μια πολυτέλεια στο rotation που δεν είχε η Αργεντινή το 2014 όταν ο Ιγουαΐν έχασε σε ψυχολογία και δεν μπορούσε να βρει το βάθος της εστίας ούτε με αίτηση. Πόσο δε μάλλον στην περίπτωση του Άλβαρες αν υπάρχει κι ένας... τρελός πάνω από το κεφάλι του να τον «πιπιλάει» για το πώς θα μοιάσει στον πιο υποτιμημένο παίκτη «εκείνης» της Μπαρτσελόνα, τον Νταβίδ Βίγια. Αυτό το «μην τρέχεις, θα τρέξω (και θα σκοράρω) για σένα», που είπε για τον Άλβαρες ο πρώην διεθνής, Πάμπλο Σαμπαλέτα.
Τρίτος αλλά εξίσου σημαντικός, κατά το αγγλικό «last but not least», είναι ο Μαρτίνες. Και η χρήση της αγγλικής δεν είναι καθόλου τυχαία για τον αγαπημένο «Ντίμπου» του Μέσι, ο οποίος τη μιλάει εξαιρετικά μιας και ξεκίνησε την καριέρα του στην Άρσεναλ, έχοντας αποφοιτήσει από τις ακαδημίες της, πριν έρθει το 2020 και χορτασμένος από την πρώτη κούπα με τον Pulga αλλά και τους πολλούς δανεισμούς, αποφασίσει να την αφήσει οριστικά για λογαριασμό της Άστον Βίλα, όπου θα είχε σταθερή συμμετοχή. Όχι, για να βρει σταθερότητα για προσωπικούς λόγους, αλλά για να είναι έτοιμος δυο χρόνια αργότερα και να αποτελέσει εκ νέου τον βράχο του Μέσι στην άμυνα. «Απλώς ελπίζω να είχα παίξει περισσότερα παιχνίδια μαζί του σε ένα πρωτάθλημα γιατί έτσι θα είχα γίνει καλύτερος τερματοφύλακας. Θέλω να δώσω τη ζωή μου για εκείνον. Θέλω να πεθάνω για εκείνον. Είμαι ο Βετζέτα και όταν παίζω δίπλα στον Μέσι μεταφορφώνομαι σε Σούπερ Σάγιαν-Ντίμπου».
Από τη μία παράσταση, στην άλλη
Είναι ανούσιο να γράφονται βιογραφικά για τον Μέσι, τον έναν εκ των πιο αναγνωρίσιμων αθλητών της Ιστορίας, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατο, να γίνει μέσα σε μια σελίδα.
Αναφορικά με την εθνική, όλα τα παραπάνω αποτελούν απλώς οδηγό, για να συνοψίσουν το πώς φτάσαμε στο σήμερα και τον τελικό κόντρα στη Γαλλία. Μια ιστορία που κρατάει από... την εκδίωξη του Μέσι από την Μπαρτσελόνα και την ηρεμία που βρήκε στο Παρίσι (αφού όλη η φασαρία έγινε γύρω από το συμβόλαιο του Μπαπέ) για να κάνει το ψυχολογικό restart, πριν πατήσει για τα καλά το γκάζι από την περασμένη άνοιξη. Έκτοτε δεν έχει σταματήσει και ειδικά στο υψηλότερο επίπεδο, με εξαίρεση το σοκ από τους Σαουδάραβες. Όσο δύσκολα και να ήταν τα ματς με Μεξικό και Ολλανδία όπου πρωταγωνίστησε επίσης (στο δεύτερο μαζί με τον Μαρτίνες), αποκορύφωμα ήταν το ματς απέναντι στους Κροάτες.
Αν κάποιος ξαναδεί το παιχνίδι θα διαπιστώσει πως στην αρχή ο Μέσι -πιστός στις συνήθειές του- περπατάει ανάμεσα στην αντίπαλη άμυνα. Γνώριμη κίνηση για τον Αργεντινό (ειδικά αν λάβουμε υπόψιν εκείνη την συνέντευξη του Γκουαρδιόλα στην οποία ο νυν προπονητής της Σίτι εξήγησε ότι ο Μέσι το κάνει αυτό και μετά από πέντε λεπτά ως παρατηρητής ξέρει απολύτως τις αδυναμίες των αντίπαλων αμυντικών) αλλά και ένα έξυπνο πλάνο που τον κράτησε μακριά από το μαρκάρισμα-πρέσινγκ του Λούκα Μόντριτς, τουλάχιστον μέχρι να αποσπαστεί με προβάδισμα δύο τερμάτων η Αργεντινή.
Μόνο τότε άρχισε να παίρνει μέτρα από πίσω, όταν ο δεύτερος πιο χαρισματικός ποδοσφαιριστής της γενιάς τους είχε το μυαλό του σε άλλες δουλειές -με στόχο πάντα μια ακόμη ανατροπή. Κι αφού οι Κροάτες είχαν ανεβάσει τα κορμιά στο γήπεδο, πέρα από τις δυνατές ανασταλτικές του προσπάθειες στις οποίες κάθε άλλο παρά μας έχει συνηθίσει, δόθηκε η ευκαιρία σε όλους μας να θαυμάσουμε το μεγελείο του όταν θύμισε στον Γιόσκο Γκβάρντιολ πως ο παλιός είναι αλλιώς ακόμη και απέναντι στο πιο καυτό όνομα όσον αφορά τους στόπερ αυτή τη στιγμή. Έχει κάνει κι έχει κάνει με τη φανέλα της Αλμπισελέστε στο παρελθόν, αλλά αυτή πρέπει να ήταν με διαφορά η καλύτερή του εμφάνιση. Αν πάλι όχι, ήταν τουλάχιστον τα κορυφαία του 45 λεπτά με τα γαλανόλευκα.
Ένα παιχνίδι μακριά, πριν το ποδόσφαιρο... τερματίσει
Πελέ ή Μαραντόνα; Μέσι ή Κριστιάνο Ρονάλντο; Μαραντόνα ή Μέσι; Αυτές και άλλες παραλλαγές αποτελούν το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης όταν μιλάμε για το άθλημα σε ατομικό επίπεδο. Ποιος τελικά είναι καλύτερος; Η απάντηση μπορεί να δοθεί αντικειμενικά βάσει διάρκειας, αριθμών και ταλέντου, αλλά ενδεχομένως κι αυτός να είναι ακόμη ένας υποκειμενισμός.
Αυτό που δεν θα είναι... διαπραγματεύσιμο αν η Αργεντινή φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής είναι πως ο τίτλος του GOAT (Greatest Of All Time) θα πρέπει να πάει μια και καλή στον Μέσι, αφού με κάθε σεβασμό στους προηγούμενους, το ποδόσφαιρο θα «τερματίσει» για πρώτη φορά στα χρονικά και θα πρέπει να ξεκινήσει... από την αρχή.
Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον; Ραντεβού στις 17:00 (ώρα Ελλάδας).
