Στα άδυτα των φετίχ σόου

Τα σόου με τίτλο «Venus in Furs» που διοργανώνει ο Γιώργος Φακίνος στο κλαμπ του «Second Skin» είναι ό,τι πιο τολμηρό και πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα μπορεί να βρει κανείς στην αθηναϊκή κλαμπ σκηνή. Για τον Φακίνο το ζητούμενο δεν είναι το προφανές, δηλαδή ένα κοινό με γερά νεύρα και ιδιαίτερα γούστα, αλλά ο καθένας που δεν κρύβει την περιέργειά του για έναν ολόκληρο αθέατο κόσμο θεαμάτων έξω από ταμπού και προκαταλήψεις. Ακόμη και έξω από όσους δηλώνουν ανοιχτά «φετιχιστές».

Κάπου μεταξύ ακροβατικής γυμναστικής και ενός γυμνού freak show, σχεδόν σαν τρομακτική παρωδία στριπτίζ, η παγκόσμια σούπερ σταρ του hook suspension Miss Crash αιωρείται πάνω από τη σκηνή κρεμασμένη από την ίδια της τη σάρκα - άλλωστε, αυτό σημαίνει χωρίς περιστροφές ο όρος «hook suspension». Προηγουμένως, αφού ολοκλήρωσε τον εξευτελισμό της αμερικανικής σημαίας (την οποία φορούσε υπό μορφή εφαρμοστής στολής από λάτεξ κάτω από μια μαύρη ολόσωμη κελεμπία, κομπλέ με μπούρκα κ.λπ.), τρύπησε διαμπερώς τα μάγουλά της με μια μεταλλική βέργα, κάτι σαν αυτές που χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε κάθε ελληνικό σουβλατζίδικο. Και αυτό θα έφτανε για να καταλάβει κανείς ότι η σαδομαζό παραφιλολογία που έφερε μαζί του το φαινόμενο «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» είναι κωμικά αθώα, επιφανειακή και ανάλαφρη σε σχέση με ό,τι μπορεί να συμβαίνει στο ημίφως ενός κλαμπ όπως το «Second Skin» τη βραδιά του «Venus in Furs».

Κάπου ανάμεσα στα καθήκοντά του ως DJ και τις πολλαπλές και ποικίλες ευθύνες του διοργανωτή, ο Γιώργος Φακίνος είναι εκείνος που έχει τον γενικό έλεγχο και την επίβλεψη αυτής της ιδιαίτερης παράστασης. Είναι ο κλειδοκράτορας, ο άνθρωπος πίσω από οτιδήποτε συμβαίνει στο «Venus in Furs», πιθανότατα ακόμη και στην άλλη, την πιο σκοτεινή και πιο ψαγμένη όψη της αθηναϊκής νύχτας. Βέβαια, κάπου ανάμεσα στο σοκ και το δέος μπροστά σε ένα θέαμα που ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια του συμβατικού, ένα κοινό περίπου 600 ατόμων παρακολουθεί εκστατικό όσα εκτυλίσσονται επί σκηνής ενώπιόν του, όπως το φετιχιστικό στριπτίζ μιας Βρετανίδας πορνοστάρ, κατόπιν την επίδειξη μόδας της ταλαντούχου σχεδιάστριας Angelika Darkling αποκλειστικά με ρούχα ραμμένα σε λάτεξ και, τελικά, τη μεγάλη ατραξιόν, το συγκλονιστικό hook suspension σόλο της Miss Crash.

Θυμίζοντας ζωντανή -και απείρως πιο kinky- εκδοχή της Τζέσικα Ράμπιτ, η κοκκινομάλλα Αμερικανίδα εξηγεί με απρόσμενα εκλεπτυσμένη ορολογία το τι ακριβώς συμβαίνει στο σώμα της: «Το hook suspension είναι ένα παιχνίδι κυρίως εγκεφαλικό. Ναι, εντάξει, κάποιος με ετοιμάζει πριν ανέβω στη σκηνή, περνά γάντζους μέσα στο δέρμα μου, μια διαδικασία πολύ σκληρή και επώδυνη, η οποία γίνεται μόνο από επαγγελματίες piercers, με πολύ αυστηρές προδιαγραφές για την υγιεινή και την ασφάλεια. Εγώ κατέχω το ανεπίσημο παγκόσμιο ρεκόρ, με 31 γάντζους σε όλο μου το σώμα και 18 διαφορετικές στάσεις, σε μια παράσταση που διήρκεσε περίπου 50 λεπτά. Αλλά το ζήτημα δεν είναι ο πόνος αυτός καθαυτός, όσο το πώς ο ανθρώπινος οργανισμός διαχειρίζεται αυτόν τον πόνο. Οι ενδορφίνες που εκκρίνονται συγκρίνονται μόνο με Ecstasy, η όλη εμπειρία είναι εθιστική. Γι’ αυτό και μετά από κάθε σόου, το επόμενο 24ωρο, όλοι όσοι κάνουμε hook suspension βιώνουμε κάτι που μοιάζει με κατάθλιψη, επειδή το σώμα τα έχει δώσει κυριολεκτικά όλα».

Η Miss Crash είναι 32 ετών, κατάγεται από το Ορεγκον αλλά μεγάλωσε με τη θετή της οικογένεια στο Λας Βέγκας, ήταν ανέκαθεν εξαρτημένη από ακραίες εμπειρίες - εξ ου και έκανε ελεύθερες πτώσεις από αεροπλάνα και διάφορα extreme sports.

Οταν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως καλλιτέχνιδα φετιχιστικών σόου, την ημέρα εργαζόταν ως σύμβουλος επιχειρήσεων και βέβαια ντυνόταν συντηρητικά. «Μέσω του hook suspension απελευθερώθηκα, γιατί προηγουμένως ντρεπόμουν να εμφανιστώ έστω και ημίγυμνη, ακόμη και μπροστά στον σύντροφό μου», λέει η Miss Crash. Και σε όποιον θα έτεινε να φαντάζεται ότι ο ερωτικός βίος μιας γυναίκας που έχει ως επάγγελμα το να κρεμιέται από τσιγκέλια και τροχαλίες θα πρέπει να είναι αντιστοίχως ξέφρενος, η ίδια εξομολογείται: «Εχω κάνει τόσα πολλά άγρια πράγματα στη ζωή μου, ώστε τώρα το μόνο που αναζητώ είναι τρυφερότητα και ευγένεια. Δεν μπορώ να διανοηθώ πλέον ότι πάνω σε μια στιγμή πάθους ο σύντροφός μου μπορεί να γίνει βίαιος, με ξενίζει ακόμη και το πιο ήπιο spanking».

Ονειρό της είναι να επιστρέψει στις σπουδές της και μολονότι δεν πρόκειται να κάνει οικογένεια όπως τη φαντάζονται οι γονείς της, φιλοδοξεί να δικαιώσει κάπως τις προσδοκίες τους επιστρέφοντας στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Ψυχολογία και Ανθρωπολογία. «Μελετώ ερασιτεχνικά τις ανθρωπιστικές επιστήμες και με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η σχέση σώματος και νου», λέει η Miss Crash - και στ’ αλήθεια φαίνεται σαν να μιλά κάποια άλλη στη θέση της. Παρ’ όλα αυτά, έχει πλήρη συνείδηση του τι συμβαίνει με το νούμερό της, το πώς επηρεάζει το κοινό που την παρακολουθεί: «Εχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς αντιδρά ο κόσμος σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη, όπως στη Ρωσία που μόλις βλέπουν την αμερικανική σημαία αρχίζουν να βρίζουν χυδαία τις ΗΠΑ. Βέβαια, η πιο ακραία εμπειρία για μένα ήταν στο Μεξικό. Εκεί οι γυναίκες σήκωναν τα μωρά τους προς το μέρος μου για να τα ευλογήσω. Πίστευαν ότι κάποια σαν και μένα, που αυτοτραυματίζεται και αυτοβασανίζεται, δεν μπορεί παρά να είναι ένα υπερφυσικό ον, μια πραγματική θεά».

Θέαμα για γερά νεύρα

Για κάποιους η εμπειρία του «Venus in Furs» είναι αυτό που περιμένουν από ένα τέτοιο φετίχ σόου. Για ορισμένους άλλους είναι μια γροθιά στο στομάχι, φλερτ με τη λιποθυμία και τη σκοτοδίνη. Για όλους, όμως, το Σαββατόβραδο της 21ης Νοεμβρίου ήταν μια αξέχαστη ευκαιρία επαφής με έναν ολόκληρο κόσμο, αυτόν του φετιχισμού, της εξερεύνησης των αντοχών που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι, ή των αντοχών που επιδεικνύουν τα στερεότυπα και τα ταμπού σε κάθε απόπειρα ανατροπής τους. Οπως λέει ο Γιώργος Φακίνος, «το ‘‘Venus in Furs’’ είναι πλέον ένας θεσμός που έχουμε καθιερώσει, καθώς το διοργανώνουμε κάθε τρεις μήνες περίπου στο ‘‘Second Skin’’. Πρόκειται για ένα εναλλακτικό θέαμα, μια βραδιά με διάφορα φετιχιστικά μοτίβα. Μετακαλούμε performers που ανήκουν στην αφρόκρεμα του είδους τους παγκοσμίως και που είναι εξαιρετικά δημοφιλείς στο εξωτερικό. Εκτός Ελλάδας, τα πάρτυ τύπου ‘‘Venus in Furs’’ έχουν πολύ αυστηρό κώδικα συμπεριφοράς και ένδυσης. Με άλλα λόγια, εάν δεν είσαι ντυμένος με βινίλ, λάτεξ, δερμάτινα ή δεν φοράς στολή για παιχνίδι ρόλων (π.χ. "νοσοκόμα", "αστυνομικός" κ.λπ.) απλώς τρως πόρτα. Εάν δεν είσαι ευπρεπώς ενδεδυμένος για το event, όχι μόνο σε διώχνουν από το κλαμπ, αλλά δεν σου επιστρέφουν καν το αντίτιμο του εισιτηρίου. Εμείς όμως στο ‘‘Second Skin’’ θέλουμε να προσελκύσουμε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται, όπως κι αν είναι ντυμένος, ακόμη και με κουστούμι-γραβάτα ή τζιν και T-shirt. Τους μόνους που πετάμε έξω -χωρίς δεύτερη κουβέντα- είναι εκείνους που παρεκτρέπονται και παρενοχλούν σεξουαλικά κάποιον θαμώνα». Για τον Γιώργο Φακίνο, ο πόνος και ο αυτοβασανισμός του σόου δεν συνδέεται με την ηδονή, μια ικανοποίηση του θεατή που θα μπορούσε να θεωρηθεί μέχρι και διεστραμμένη: «Καμία σχέση, οι καλλιτέχνες δεν κάνουν ό,τι κάνουν στη σκηνή για να διεγείρουν σεξουαλικά τους θεατές. To hook suspension είναι απλώς ένα νούμερο, μια επίδειξη, ίσως όχι συνηθισμένη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπεί στο να ερεθίσει το κοινό. Και το κοινό, αντίστοιχα, έρχεται στο ‘‘Venus in Furs’’ με την περιέργεια να δει κάτι ξεχωριστό, ασχέτως του τι κάνει στο κρεβάτι του και την όποια σχέση μπορεί να έχει με το φετιχιστικό σεξ».

Το θέατρο του πόνου

Ευθύς εξαρχής στο ερώτημα αν ένα σόου που περιλαμβάνει την ακραία έκθεση του καλλιτέχνη στον πόνο μπορεί να απευθύνεται στον καθέναν, σε οποιαδήποτε και οποιονδήποτε, ακόμη κι αν δεν έχει κρυφές ή φανερές σαδομαζοχιστικές τάσεις, η απάντηση έρχεται από τον θρυλικό «Σαμψών»: σίγουρα, πολλοί θυμούνται τις λαϊκές παραστάσεις που έστηνε στις πλατείες όλης της Ελλάδας ο περιοδεύων ήρωας, ένα θηρίο της διπλανής γειτονιάς, που έβαζε φορτηγά να τον πατούν με τις ρόδες τους, που ζητούσε από το κοινό να σπάσει με βαριοπούλες τσιμεντόλιθους στο στήθος του και ο ίδιος έσπαγε τις πέτρες με κουτουλιές πριν υποκλιθεί και αποχωρήσει καταχειροκροτούμενος και καταματωμένος. Προφανέστατα η καλλίγραμμη και λεπτεπίλεπτη Miss Crash είναι σαφώς πιο γοητευτική από τον παντοδύναμο «Σαμψών», αυτό όμως είναι μόνο μία λεπτομέρεια, καθώς αμφότεροι ανήκουν στο ίδιο γένος: όσα κάνουν επί σκηνής και για να αποσπάσουν τον θαυμασμό του κοινού δεν διαφέρουν και πολύ. Στην ουσία, ως performers που αποσπάστηκαν και απομακρύνθηκαν από κάποιο τσίρκο, τόσο η Αμερικανίδα καλλονή όσο και ο Ελληνας μασίστας υποβάλλουν τον οργανισμό τους σε δοκιμασίες αδιανόητες για τον κοινό νου, εκτίθενται συστηματικά και επίμονα στον πόνο. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσά τους είναι ότι το hook suspension της Miss Crash διαθέτει μια σαφή διάσταση σεξουαλικής διέγερσης - εφόσον κρεμιέται από τσιγκέλια περασμένα στην πλάτη της και εκτελεί τις ακροβατικές της ασκήσεις ολόγυμνη. Αντιθέτως, καίτοι ημίγυμνος ή ντυμένος με τα απολύτως στοιχειώδη σαν πρωτόγονος, ο «Σαμψών» ουδέποτε συνδέθηκε με τον φετιχισμό, τον σαδομαζοχισμό ή οτιδήποτε θα μπορούσε να διεγείρει ανθρώπους με εναλλακτικά γούστα στο σεξ. Η περιβόητη κοινότητα του BDSM (Δεσμά και Πειθαρχία -B/D- , Κυριαρχία και Υποταγή -D/S-, Σαδισμός και Μαζοχισμός - S/M) θα μπορούσε να δοξάζει τη Miss Crash σαν είδωλο και ιέρεια, κάτι που δεν συνέβη ποτέ με τον «Σαμψών», στο κοινό του οποίου υπήρχε πάντα πλήθος από παιδάκια. Κι όμως, τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονται και οι δύο performers είναι εξίσου σκληρά, αιματηρά και έλκουν την καταγωγή τους από μια παλιά ρίζα θεάματος ωμοτήτων, συνδεδεμένη ακόμη και με αρχαίες, θρησκευτικού τύπου τελετουργίες. 



Hot περιπτύξεις από τα μοντέλα στην επίδειξη μόδας «latex only» της Angelika Darkling

Ο αιώνιος dark έφηβος

«Εγώ ουδέποτε θέλησα να γίνω ιεραπόστολος του φετιχισμού ή να ταυτιστώ με την BDSM κοινότητα. Αντιθέτως, έχω κατηγορηθεί από τους σκληροπυρηνικούς ότι εκμεταλλεύομαι εμπορικά την όλη τάση μόνο και μόνο επειδή τα δικά μου events είναι επιτυχημένα», λέει ο Γιώργος Φακίνος. Τονίζει, δε, ότι «για μένα ένα σόου όπως το ‘‘Venus in Furs’’ είναι το αντίθετο από τη γιορτή μιας ιδιαίτερης σέχτας. Είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς προκαταλήψεις και ταμπού. Για παράδειγμα, τόσο κατά τη διάρκεια του ‘‘Venus’’ όσο και τις υπόλοιπες ημέρες που λειτουργεί το ‘‘Second Skin’’ ως μουσικό κλαμπ, μπορεί κάποιος να έρθει και να γδυθεί τελείως στην γκαρνταρόμπα. Οσο δεν παρενοχλεί τους υπόλοιπους θαμώνες, μπορεί να κυκλοφορεί ολόγυμνος - εφόσον έτσι του αρέσει. Κανείς δεν θα τον κοιτάξει περίεργα, κανείς δεν θα τον πειράξει. Στον πάνω όροφο του ‘‘Second Skin’’ μπορεί ένα ζευγάρι με τάσεις επιδειξιμανίας να κάνει ό,τι του αρέσει, εντελώς ελεύθερα. Σε αυτό τον χώρο, επίσης, υπάρχει μια κυριαρχική κυρία, η οποία μπορεί να βοηθήσει οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να νιώσει πώς είναι να μαστιγώνεται, ή, εάν ο ίδιος το επιθυμεί, να εξευτελίζεται, να δένεται κ.λπ.».

Χωρίς αμφιβολία, τόσο ο κυρίως χώρος του κλαμπ όσο και ο περισσότερο πριβέ ημιώροφος συνθέτουν έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο, ιδιαίτερα για τους αμύητους στον dark ή εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης. Ωστόσο, ίσως τα παρασκήνια να είναι ακόμη πιο ενδιαφέροντα, ή ακόμη και σουρεάλ: σε έναν χώρο όχι μεγαλύτερο από μια ευρύχωρη ντουλάπα, υπάρχει ο κλασικός καθρέφτης με τα φώτα ολόγυρα στο πλαίσιο για το μακιγιάζ των καλλιτεχνών, ένας πάγκος με καλλυντικά και είδη μέικ-απ, αλλά και ντοσιέ με ετικέτες όπως «ΙΚΑ», «Κάβα» κ.λπ. Αυτό το καμαρίνι-γραφείο διαθέτει γκαρνταρόμπα για τις γυμνές και ημίγυμνες διερχόμενες, ενώ στον μικρό καναπέ κάθεται και δεν κάθεται ένας νευρώδης λιγνός τύπος με γκόθικ εμφάνιση, μαύρο eyeliner, τατουάζ παντού και βαμμένα νύχια, με ακουστικά ενδοσυνεννόησης όντας σε διαρκή υπερκινητικότητα, σαν να μην τον χωράει ο τόπος. Αυτό είναι, προφανώς, το βασίλειο του Γιώργου Φακίνου, ενός Πίτερ Παν(κ) του dark wave -αλλά όχι μόνο-, κάποιου που προσπαθεί να στεγάσει το προσωπικό του όνειρο σε ένα κλαμπ έξω και μακριά από τα συνηθισμένα. Ενας 44χρονος έφηβος που ήδη από την ηλικιακή του εφηβεία αποφάσισε να ζει με και από τη μουσική, να κάνει μια εντυπωσιακή καριέρα ως DJ σε Ελλάδα και εξωτερικό, να διοργανώνει συναυλίες, πρωτότυπα πάρτυ και εκδηλώσεις, κάτι που ενίοτε είχε ένα βαρύ κόστος. Αφενός το βάρος του επωνύμου του, γιος διακεκριμένων διανοουμένων, των συγγραφέων της Ευγενίας και του Μιχάλη Φακίνου, δυσκόλευε πολύ τον κοινωνικό περίγυρο να αποδεχτεί ότι ο Γιώργος Φακίνος, ένα παιδί καθωσπρέπει αστικής καταγωγής, έγινε «ντεθάς». Οπως εξηγεί ο ίδιος, «εκείνο που δεν μπορούν να χωνέψουν όλοι όσοι δεν με γνωρίζουν είναι ότι δεν είμαι ο παραστρατημένος γιος του Μιχάλη και της Ευγενίας, αντιθέτως έχω εξαιρετικές σχέσεις με τους γονείς μου. Και εκείνοι, βέβαια, αποδέχονται και υποστηρίζουν τις επιλογές μου».

Αφετέρου, όμως, ο Γιώργος Φακίνος έχει υποστεί τις επώδυνες συνέπειες της διαφορετικότητας: «Κάποιοι ενοχλούνται από το πώς ντύνομαι, από το κούρεμά μου και την τιρκουάζ τούφα στα μαλλιά μου. Υπάρχουν άνθρωποι που με μισούν επειδή προσπαθώ να κάνω καλά τη δουλειά μου ως DJ και διοργανωτής διαφόρων events. Εχω αποκτήσει εχθρούς ακόμη και για το ότι το δικό μου στυλ ζωής ξεφεύγει από το καθιερωμένο μοντέλο της μονογαμίας, των σταθερών σχέσεων, της συντροφικότητας κ.λπ. Εχω φάει ξύλο επειδή ντύνομαι όπως ντύνομαι και βάφομαι όπως βάφομαι, αλλά και επειδή προτιμώ να μη δεσμεύομαι ερωτικά με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Προφανώς κάποιοι θα ήθελαν να μου απαγορεύσουν το να απομονώνομαι όποτε μου αρέσει, το να πιστεύω ότι μόνος μου νιώθω πιο ολοκληρωμένος».

Μάλιστα, κάποια στιγμή σε δημόσιο χώρο, στο μετρό, μόνο και μόνο επειδή σε κάποιους θερμοκέφαλους χουλιγκανοειδείς δεν άρεσε το παρουσιαστικό του Φακίνου και της κοπέλας που συνόδευε, οι προσβολές εξελίχθηκαν σε βίαιο bullying και τελικά σε ξυλοδαρμό. «Ηταν μια παρέα αγοριών, πιτσιρικάδων, που άρχισαν να κοροϊδεύουν εμένα και το κορίτσι που ήταν μαζί μου, φωνάζοντας διάφορα για το πώς ήμασταν, ότι εκείνη φορούσε διχτυωτό καλσόν κ.λπ. Της είπα να μη δώσει σημασία γιατί θα μπλέκαμε άσχημα. Εκείνη δεν με άκουσε και τους απάντησε στον ίδιο τόνο. Στα επόμενα δευτερόλεπτα με είχαν βάλει κάτω τέσσερις και με χτυπούσαν με μπουνιές και κλωτσιές. Κανείς δεν παρενέβη, μόνο οι αστυνομικοί που είδαν από τις κάμερες τι συνέβαινε ήρθαν και τους σταμάτησαν».  Από μια άποψη, η τόλμη του να ξεφεύγει με διάφορους τρόπους από την πεπατημένη λειτουργεί ως μέτρο του πόσο -και εάν- αλλάζουν τα βαθιά πουριτανικά ήθη της ελληνικής κοινωνίας. Από την άλλη, ο ίδιος ο Γιώργος ξέρει ότι «όπως υπάρχουν τύποι που μένουν στο μακιγιάζ και το κούρεμά μου και αρνούνται να ακούσουν αυτό που έχω να τους πω ως επαγγελματίας, έτσι υπάρχουν και εκείνοι που έρχονται σε εμένα λέγοντας: ‘‘Μη με κοιτάς που φοράω, π.χ., κοστούμι και γραβάτα, εγώ ακούω το τάδε και το δείνα γκρουπ’’, δηλαδή ότι πίσω από τα ρούχα είναι σαν και μένα. Ομως εγώ το τελευταίο που κάνω είναι να κρίνω τον κόσμο από την εμφάνισή του, όποια κι αν είναι αυτή, είτε συντηρητική, είτε με ολόσωμο μαύρο λάτεξ, μαστίγιο στο χέρι ή μπάλα στο στόμα».

Venus in Furs Show
/// γκαζι ///
Σάββατο 21/11
Club Second Skin, Δαμοκλέους 8