Πάντα επίκαιρος ο Μίμης Ανδρουλάκης

Για μια ακόμη φορά το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη με το σουρεαλιστικό τίτλο «Λευκό Κοτσύφι-blue tree, Μαύρο Καράβι» αποδεικνύεται σχεδόν προφητικό προβλέποντας από τα βουνά της Κρήτης τη δίνη των σημερινών εξελίξεων. Το πώς τα κοτσύφια προμηνύουν τελικώς τα σημερινά δεινά αποδεικνύεται σχεδόν σωκρατικά μέσα από το απολαυστικό, ζουμερό, ακριβές βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη. Το φανταστικό πρόσωπο-όπως και στους διαλόγους του Πλάτωνα-με το οποίο συνομιλεί ο συγγραφέας λέγεται Νικολά και μοιράζεται τις ανησυχίες και τα ερωτήματα του. Ποιος και τι ευθύνεται για το σημερινό κραχ;. Τι συμβαίνει με την ασιατική δύναμη και ποια η συμβολή της στην ελεύθερη αγορά; Ποιος είναι ο ρόλος του Πούτιν και της Ρωσίας; Με όλα αυτά καταπιάνεται η καταιγιστική γλώσσα του Ανδρουλάκη που σαρώνει όλα τα οικονομικά και πολιτικά πεδία. Τις βασικές αιτίες της σημερινής κρίσης ο συγγραφέας τις αποδίδει στον σύγχρονο «Πριαπισμό»-όπως τον αποκαλεί. Από τη μια τούτο συνεπάγεται, όπως επισημαίνει, μια υπερβολική ζήτηση για πετρέλαιο και πρώτες ύλες και από την άλλη ασυλλόγιστη πιστωτική επέκταση (με την Αμερική να γίνεται ο μαγνήτης του ασιατικού χρήματος των πετροδολαρίων). Αλλά και η Ευρώπη, μοιράζεται-κατά Ανδρουλάκη-σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης: οι Ευρωπαίοι ανίκανοι να δημιουργήσουν νέες καινοτόμες επιχειρηματικές δραστηριότητες στήριξαν «τα ολιγοπώλια, ως αντίβαρο στις αμερικανικές big firms τις οποίες μιμήθηκαν με καθυστέρηση φάσεως. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ευρώπη, όπως και στην Ιαπωνία, ευνόησε τις μεγάλες εταιρείες κι όχι τις μικρές ανερχόμενες».

 Ο Ανδρουλάκης δεν λησμονεί να αναφερθεί στις απαρχές της ευρωπαϊκής οικονομικοπολιτικής λογικής αλλά και στα 60’s, στους χίπις και στα παρακλάδια τους. Γνωρίζει καλά ότι η ολοκληρωμένη εξέταση των πραγμάτων προϋποθέτει μια ταυτόχρονη οικονομικο-πολιτικό-κοινωνική ματιά (εδώ δεν ξεχνάει τον Μαρξ του) δοσμένη μέσα από ένα μυθιστορηματικό λόγο, γλαφυρή προφορική γλώσσα και έναν ορμητικό λόγο που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα, παρέα με μπόλικες σκέψεις, άφθονη τσικουδιά και συνεχείς παρεκβάσεις: να, λοιπόν, που η παγκοσμιοποίηση κατακτά τελικά ακόμη και την ορεινή Κρήτη.