(Α/Ω)φέλεια

Χρήστος Κίτσος*

Όπως συνηθίζεται σε αυτή την Χώρα γίνεται πάντα πολύ συζήτηση, και αναπτύσσονται πολιτικά επιχειρήματα,  για το ότι υπάρχει πολύ αφέλεια και δεν αντιλαμβανόμαστε ποιοι έχουν ωφέλεια. Ισχυρίζονται πολλοί ότι το Α και Ω είναι η γνώση των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Κάποιοι τονίζουν ότι υπάρχουν αφελείς και πιστεύουν ότι τους λένε πχ στις ειδήσεις, τις επίσημες ανακοινώσεις και άλλοι αναζητούν την ωφέλεια αυτών των ανακοινώσεων κλπ. Αναζητούμε την Αλήθεια εκτός Ελλάδος, στο BBC και το DW.

Σπανίως θυμούνται ότι το Α και Ω είναι ο Ων, μα αυτό δεν μπορεί να συζητηθεί υπό την πίεση οικονομικών προβλημάτων. Γιατί ενώ θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, θέλει άνεση οικονομική και πνεύματα οξυδερκή η Φιλοσοφία. Το τι λείπει, αυτή την μακρά τελευταία περίοδο, δεν είναι του παρόντος.

Έτσι στις ατέρμονες συζητήσεις για το χάσμα Βορρά και Νότου (της Ευρώπης εννοείται, της Αμερικής δεν μας απασχολεί τελευταία), κανείς δεν παραθέτει στοιχεία. Είναι σαν την διαφθορά, που ναι με υπάρχει, αλλά μετρήσιμα στοιχεία,

αξιόπιστα, δεν παρατίθενται. Συζητείται, όπως όλα, αορίστως. Αν θέλουμε, που θέλουμε, να παραθέσουμε στοιχεία, η μεταβολή στο ΑΕΠ το 2012, για μεν την Γερμανία είναι 0.7%, την Ολλανδία 1.2% και για την Ελλάδα -6.7%. Όσο για την ανεργία , για μεν την Γερμανία είναι 5.5%, την Ολλανδία 6.2 και για τη Ελλάδα 22.6%. Αν γνωρίζαμε αυτά, τα τόσο απλά, θα μπορούσαμε να καταλαβαίναμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα άλλο σκεπτικό, μια άλλη αντιμετώπιση-προσέγγιση για τις δύο αυτές βασικές χώρες που μας επιδοτούν.

Τους αντιμετωπίζουμε με αφέλεια ενώ αναμένουμε ωφέλεια. Αν δεν αναμένουμε ωφέλεια τότε, επιεικώς, δεικνύουμε πολύ μεγάλη αφέλεια! Κοντά σε αυτά να προσθέσουμε ότι το έλλειμμα σαν ποσοστό του ΑΕΠ είναι για μεν την Γερμανία  0.9%, την Ολλανδία 4.4% και την Ελλάδα 7.3%, ενώ το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ είναι 82%, 70%, 160% αντίστοιχα. Αντιλαμβανόμαστε έτσι την οικονομική απόσταση που μας χωρίζει.

Η φίλη Πορτογαλία έχει έλλειμμα 4.7% και χρέος 114%. Ποσοτικά είναι πολύ καλλίτερα, και λέει πολύ λιγότερα. Έχει δημιουργήσει ένα κλίμα μάλλον υπέρ της, σε αντίθεση με την Χώρα μας, όπου η Ηγεσία της ποικίλα σχόλια παραθέτει, αναμνήσεις από το παρελθόν επικαλείται, μα στα έργα δυσκολεύεται. Μόνο στους μισθούς και τις συντάξεις τα καταφέρνει.

Οι κρατούντες δεν μπόρεσαν έγκαιρα να διαγνώσουν τον επερχόμενο σπαραγμό. Μαθημένοι να σφίγγουν χέρια, να κτυπάνε πλάτες, να ρωτάνε πως είναι τα παιδιά, δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το τι συμβαίνει. Είχαν εμπιστοσύνη ότι  δεν θα ήταν σε θέση να καταλάβουν και οι υπηρεσιακά υπεύθυνοι, αφού ήξεραν τι ήσαν και για αυτό τους προτίμησαν. Αν παρ΄ ελπίδα καταλάβαιναν, δεν θα μιλούσαν. Και αν θέλανε να μιλήσουν θα διερωτώντο σε ποιον να απευθυνθούν. Άρα κατά την ελληνικότατη έκφραση, ένοιωθαν «καλυμμένοι». Και όσοι αποφάσισαν να εμπιστευθούν κάποιους, τους εξέθεσαν ανεπανόρθωτα και αχάριστα, αν και τελευταία παριστάνουν τους οικονομικούς αναλυτές. Δεν είχε γίνει αντιληπτό ότι μπροστά τους απλώνεται ένα δίκτυ. Νόμιζαν ότι μόνο αυτοί ρίχνουν δίκτυα για ωφέλεια, μέσα στην αφέλεια. Ότι αυτοί ήσαν το Α και το Ω.

Δεν είχαν μάθει ότι «μονάχοι πρέπει να βρουν την άκρη της κλωστής», όπως λέει και ένα τραγούδι. Δεν υπήρξαν ποτέ μόνοι – πάντα με παρατρεχάμενους. Και τότε θυμήθηκαν τεχνικές μπάμπαλη: εσύ φταις! Και ποιος ήταν απέναντι? Ο Λαός! Άρα φταίει ο Λαός, ναι, ναι μαζί ήμασταν. Εσύ φταις…ο Λαός. Όπως θα λέγανε στον Στρατό : ανεπαρκή ηγετικά προσόντα. Δεν υπήρξε θάρρος ανάληψης ευθυνών από τους ταγούς. Καταγκρεμνίσθηκε ο σεβασμός, μαζί και η αξιοπιστία, η ελάχιστη εκείνη.
Η ανυπαρξία οργάνωσης εμφανής. Και βέβαια δεν ήμασταν και ποτέ οργανωμένοι
σαν Λαός.

Είτε υπήρχαν ακρότητες, ακόμη κι για το πώς θα αποκτούσες διαβατήριο να μεταναστεύσεις, είτε υπήρχαν αδιαφορίες, για το ποιος και πως θα μπει και βγει από την Χώρα. Η ανεπαρκής οργάνωση έδωσε δυνατότητες επιλογής και προώθησης ανεπαρκών, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Οι πάντες μπορούν να κάνουν τα πάντα, είναι το δόγμα, αρκεί να είναι της «απολύτου εμπιστοσύνης». Αν είναι δυνατόν να υπάρξουν άνθρωποι ή έστω και ρομπότ της απολύτου εμπιστοσύνης.  Που αλλού είναι κάτι τέτοιο προσόν αναρρίχησης?

Και βέβαια υπάρχει και αμφί(πλευρη/βολη) αντιμετώπιση των θεμάτων. Άλλοι πιστεύουν ότι η ωφέλεια είναι να υπάρχει άκρατος οικοδομικός οργασμός, άλλοι ότι είναι αφέλεια. Άλλοι ότι πρέπει, όπου χρειάζεται, να δίνουμε ότι επίδομα μπορούμε, και αυτό θα είναι γενικότερη ωφέλεια, άλλοι όχι. Άλλοι πιστεύουν ότι το λαθρεμπόριο καυσίμων βοηθά την οικονομία , οι αφελείς λένε ότι είναι παράνομο.

Πολλοί προάσπιζαν ότι η φοροδιαφυγή είναι τονωτική (!) της οικονομίας, άλλοι όχι.. Άλλοι ότι πρέπει να «μαγειρεύουμε» τις Στατιστικές ή  Λογιστικές, κάποιο – όπως ο υπογράφων- να λέμε την επιστημονική πραγματικότητα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ωφέλεια έγκειται στο να υπάρχουν Νόμοι δίκαιοι, άλλοι ότι χρειάζονται τέτοιοι Νόμοι ώστε να φαίνονται όλοι παράνομοι και να τους «κρατάς». Οι αφελείς στηρίζουν τον Νόμο, και άλλοι δηλώνουν «αυτός ο Νόμος δεν θα περάσει». Και έτσι διερωτάται ο Πολίτης σε ποιους θα απευθυνθεί, και πότε, αφού οι μεν αποδίδουν ευθύνες στους δε, ποικιλοτρόπως. Το κάθε μισό  εναλλάσσεται με το άλλο μισό, στην αμφισβήτηση και την διεκδίκηση.

Προφανής η έλλειψη οργάνωσης – παρόλο ότι γνωρίζει πλήρως η δεξιά τι ποιεί η αριστερά και το αντίστροφο. Πάντα αναζητείται κάποιο μισό να διαφωνεί με κάποιο άλλο μισό, γίνεται πανικός, και άρα η περίφημη εκείνη ρήση «στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μυστικά»  αποδεικνύεται πολύ κοντά στην Αλήθεια. Αυτή η παντελής έλλειψη οργάνωσης, δίκαιης, αποδοτικής, ευεργετικής, από την Χώρα για την Χώρα, θεωρείτο –φευ!- προσόν : αφού μπορείς να κάνεις ότι θες, όποτε θες, όπως θες.

Όμως τελικά, ας το σκεφθούμε : Η σύγχυση δεν ελέγχεται πλέον, δεν είναι αποδοτική, δεν είναι οργανωτικά αποδεκτή. Δεν ξέρουν, τελικά, νομίζω, οι φίλοι και σύμμαχοι με ποιο μισό συζητούν. Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης υπάρχουν δυο Ελλάδες: η Ελλάδα και η Μελάδα. Η Ελλάδα που ήθελε να πάρει το Νόμπελ και η Μελάδα, που με αρχηγό τον Μελά «άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης», για το θέμα αυτό, της Φρειδερίκης, δούλευε για το αντίθετο. Τελικά νίκησε η Μελάδα.

Το πρόβλημα λοιπόν με την Ελλάδα, νομίζω, και ας στενοχωρηθούν ορισμένοι, δεν είναι Οικονομικό. Είναι Οργανωτικό. Το Α και το Ω είναι η Οργάνωση. Πρέπει να μάθουμε τι θέλουμε, πως θα το αποκτήσουμε και με ποιους, αν θέλουμε τελικά, να έχουμε ένα αξιοσέβαστο Κράτος.

Ρε παιδιά, ελάτε να οργανωθούμε ΟΛΟΙ μαζί, μπας και καταφέρουμε ένα Κράτος της προκοπής!

*Ο κ. Χ.  Κίτσος είναι καθηγητής στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αθήνας