Personal Γιώργος Μαζωνάκης

Με τον Γιώργο Μαζωνάκη έχω μια ιδιαίτερη σχέση, από αυτές που γεννιούνται στα μπουζούκια και μένουν αναλ­λοίωτες στον χρόνο. Τον θε­ωρώ φίλο μου, όχι κολλητό μου, γιατί ο Μαζώ έχει πολύ λίγους κολλητούς και πάρα πολλούς που θεωρούν ότι εί­ναι φίλοι του. Είναι ο μοναδικός τραγουδιστής που γνωρίζω, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει αλλάξει τον αριθμό του κινητού του τηλεφώνου, όπως κάνουν άλλοι διάσημοι συνάδελφοί του. Το σπίτι του στη Γλυφάδα είναι μια παλιά απλή μονοκατοικία με αυλή και κεραμίδια, όπου δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα μέσα. Επιπλα σε μίνιμαλ γραμμές αναδίδουν μια ηρεμία και το μεγάλο τραπέζι για φαγητό είναι πραγμα­τικά ξεχωριστό. Τον Μαζωνάκη δύσκολα τον αποκωδικο­ποιείς, προφανώς επειδή δεν ανήκει στην κατηγορία των σταρ που λατρεύουν να πουλάνε τη δημόσια εικόνα τους.

Περιφρουρεί όσο καλύτερα μπορεί την προ­σωπική του ζωή. Το κατάλαβα όταν τον γνώρισα για τα καλά, χωρίς να ξέρει του­λάχιστον στην αρχή ότι είμαι δημοσιογρά­φος. Τη χρονιά που σάρωνε με το «Gucci», εγώ ανακάλυψα ότι άκουγα έναν τραγουδιστή που είχε «αλώσει» τα σκυλάδικα της επαρ­χίας με αυτό το στυλ που τον κάνει ξεχωριστό.

Συζητώντας μαζί του κατάλαβα ότι ο Μαζώ θα σου ανοι­χτεί μόνο αν καταλάβει ότι δεν ζητάς τίποτε παραπάνω από αυτό που μπορεί να σου δώσει, όπως το να σε βλέπει σε ένα πάρτι και να αγνοεί τους κοσμικούς τριγύρω του για να σε αγκαλιάσει και να σου πει ένα γεια. Μπήκα στο σπίτι του μια φορά προκειμένου να του κάνω ένα life story για το «Nitro». Με υποδέχτηκε με φόρμα και αμάνικο T-shirt, νιώθοντας ότι μιλάει με έναν φίλο. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι με είχαν επιλέξει από την εταιρεία του μαζί με άλλους πέντε συναδέλφους για να γράψω ένα κείμενο στο καινούριο τότε CD του. Μου μίλησε πολύ χαλαρά περισ­σότερο από δύο ώρες, ακόμα και για το ότι θα ήθελε κάποια στιγμή να μιλήσει για τα ναρκωτικά, έχοντας περάσει και ο ίδιος μια μικρή περιπέτεια πριν από πολλά χρόνια. Ηταν πολύ ευχαριστημένος με το καινούριο του σπίτι, όπου ενίο­τε κατέληγε μαζί με φίλες και φίλους για πρωινά πάρτι με­τά το μαγαζί, τα οποία μπορεί να αναστάτωναν λίγο τους γεί­τονες, κανένας όμως δεν του έκανε παράπονα. Στον Μαζώ αρέσει η νύχτα, αλλά τώρα πια δεν ξενυχτάει όσο παλιότε­ρα. Φεύγοντας από το σπίτι του πήγα και έγραψα το κομ­μάτι για τη ζωή του και το έστειλα στην εταιρεία του για να το δουν. Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ για λόγους που δεν χρει­άζεται να εξηγήσω και αυτό ήταν κάτι που με πείραξε, όχι όμως τόσο ώστε να κρατήσω κακία στον Μαζώ.

Κατά καιρούς άκουσα διάφορες ιστορίες για τον Γιώρ­γο. Κάποιες τις πίστεψα, κάποιες άλλες όχι, τελικά όμως αυ­τό δεν έχει σημασία. Ο Μαζωνάκης είναι ένα παιδί που γουστάρει πολύ να τραγουδάει και τον ελεύθερο χρόνο του να είναι παρέα με ανθρώπους που δεν τον κοιτάνε πε­ρίεργα, ούτε μετράνε τις μπουκιές του στο μαγαζί που τρώει. Με την ίδια άνεση που κάθεται στο «lsland», απο­λαμβάνει αθερίνα σε μια ταβέρνα στη Δραπετσώνα, ενώ παραμένει άρρηκτα δεμένος με το φαγητό της μαμάς του,αφού τα τάπερ πάνε κι έρχονται στο σπίτι της Γλυφάδας. Στις διακοπές του είναι μακριά από τα φλας των φωτογράφων, ενώ η αδερφή του Βάσω είναι πάντοτε δίπλα του, όπου κι αν εμφανίζεται, φροντίζοντας για όλα, αφού της έχει τυφλή εμπιστοσύνη. Βοηθάει πολύ συναδέλφους του όταν μπορεί, όπως στην περίπτωση ενός τραγουδιστή τον οποίο πήρε μαζί του πριν από τρία χρόνια. Τον είχε γνωρίσει το 1987, στο πρώτο μαγαζί που τραγούδη­σε στον Κορυδαλλό. Ο συγκεκριμένος τότε ήταν πρώτο όνομα στο μαγαζί που πήρε το βάπτισμα του πυρός ο Μαζώ. Δύο δεκαετίες αργότερα του έκανε φωνητικά στο κα­τάμεστο «Fever», εκεί όπου ο κάποτε πιτσιρικάς από τη Νίκαια ερμήνευε με τον δικό του τρόπο τις ερωτικές απο­γοητεύσεις. Οδηγεί ακόμα ένα τζιπ και παραμένει απρόσι­τος σε ό,τι έχει να κάνει με την ιδιωτική του ζωή, την οποία περιφρουρεί όσο καλύτερα γίνεται. Αμα βρεθεί σε μπου­ζούκια και γουστάρει το πρόγραμμα θα πάρει το μικρό­φωνο και είναι ικανός να τραγουδάει για ώρες. Ενα βράδυ σε στέκι της παραλιακής ξεκίνησε να τραγουδάει στις πε­ντέμισι το πρωί και γύρω στις εφτά τα γκαρσόνια τον πα­ρακαλούσαν να σταματήσει για να μαζέψουν το μαγαζί.

Bοηθάει όσο Περισσότερο μπορεί τους συναδέλφους του

Λένε ότι καμιά φορά ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον εαυτό του με λάθος τρόπο και δεν είναι λίγοi εκείνοι που επιμέ­νουν ότι ο Μαζωνάκης το έχει κάνει αυτό, αν και σχεδόν όλοι όσοι τον γουστάρουν θεωρούν ότι όλο αυτό ενί­σχυσε το στυλ ενός πολύ διαφορετικού λαϊκού τραγου­διστή με ροκ συμπεριφορά πάνω στην πίστα. Ο τρόπος που κρατάει το μικρόφωνο, οι «αλήτικες» ενίοτε κινήσεις του και η επαφή που έχει με την μπάντα του, όπως αποκαλεί τους μουσικούς του, παραπέμπουν σε έναν Ελληνα Robbie Williams που φοράει με την ίδια άνεση ένα πουκάμισο του Hedi Slimane ή ένα λευκό T-shirt. Διαθέτοντας μια μοναδική ικανότητα να ελίσσεται από τα δικά του τραγούδια σε κομμάτια ξεχασμένα από άλ­λους, όχι όμως από τον ίδιο, «πουλάει» εξαιρετικά τον εαυτό του πάνω στην πίστα, κινούμενος σαν ένας ροκ σταρ του λαϊκού τραγουδιού. Τα δίνει όλα μπροστά στο μικρόφωνο και ίσως γι αυτό αφήνει πάντα μια λεπτή δια­χωριστική γραμμή σε ό,τι έχει να κάνει με τα προσωπικά του, την οποία επιτρέπει να περάσουν μόνο δυο-τρία άτο­μα τα οποία δεν θα τον «δώσουν». Πριν από έξι χρόνια όταν έβγαινε για λίγο με την Εβελίνα Παπαντωνίου, του τη «χρέωσαν», όπως του χρέωσαν μετά τη φίλη του την Κα­τερίνα, η οποία τον συνόδευε σε ορισμένα κοσμικά πάρ­τι. Πάρτι από αυτά που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων σι­χαίνεται και γι αυτό, όπως λένε κάποιοι που τον ζουν, φρόντιζε προτού πάει να έχει πιει τα ποτάκια του προ­κειμένου να μπορεί να αντέξει τις τυπικές χειραψίες και τους ψεύτικους εναγκαλι­σμούς. Ο ίδιος πιστεύει ότι δεν έφτασε ποτέ στα άκρα, παρά τα όσα ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό για συ­νήθειες που «χτίζουν» ή ενίοτε «γκρεμίζουν» τρα­γουδιστές από τον θρόνο τους.