Ιnterview:Kώστας Kαζάκος

Το καμαρίνι του Κώστα Καζάκου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» είναι απλό, γεμάτο φωτογραφίες και αναμνήσεις μιας ζωής - φωτογραφίες με τη γυναίκα του, τα παιδιά του και φυσικά από τις μεγάλες παραστάσεις που έχει ανεβάσει στο θέατρο. Ανάβει ένα τσιγάρο και συγχρόνως μακιγιάρεται ώστε να είναι έτοιμος για την παράσταση «Μαύρο κουτί». Είναι απλός, χαμογελαστός, με έντονο το πολιτικό στοιχείο στις συζητήσεις του. Μας μιλάει για τη ζωή του με την Τζένη Καρέζη, τη γυναίκα του Τζένη Κόλλια και τη νέα τους οικογένεια. Δεν κρύβει μάλιστα ότι η ανάμιξή του με την πολιτική τον έχει ζημιώσει όσον αφορά στην προσέλκυση του κοινού, αλλά και ότι δέχεται κριτική από τον γιο του Κωνσταντίνο.

Είναι συνήθεια πια. Ουσιαστικά κανένα έργο δεν είναι γνωστό. Θεωρείς ότι τα κλασικά έργα είναι γνωστά; Μπορεί να θυμίζει κάτι ο τίτλος ή ο συγγραφέας, αλλά δεν ασχολείται ο κόσμος. Ο Αντώνης Καλογρίδης είναι ριζοσπαστικός σκηνοθέτης. Το έργο ήθελε ρίσκο και μια οπτική που δεν διέθετα, γιαυτό τον διάλεξα. Είναι σύγχρονο έργο με μοντέρνα γραφή και ήθελε φρέσκο μυαλό,και το πετύχαμε. Τώρα σχετικά με τη διανομή των ρόλων,κοιτάμε να καλύψουμε τις ανάγκες τους σωστά. Οταν έχεις πείρα γνωρίζεις διαβάζοντας το έργο. Επειτα κοιτάμε να υπάρχει ομοιογένεια στην ομάδα, γιατί αλλιώς φαίνεται στη σκηνή. Επίσης, παίζει ρόλο η συμπεριφορά των ανθρώπων στα καμαρίνια, γιατί αν υπάρχει ένα αγκάθι φαίνεται στη σκηνή.

Διότι είναι ένα έργο σύγχρονο, πατάει στην επικαιρότητα αλλά έχει και διαχρονική αξία,αφού αυτό το παιδί από λάθος πληροφορίες, αντίληψη και παρεξηγήσεις έφυγε από το σπίτι του τσακωμένο με τον πατέρα του γιατί τον θεωρούσε υπεύθυνο για τον θάνατο της μητέρας του. Παίρνει έναν οργισμένο δρόμο, γίνεται ένας ωμός, απάνθρωπος, σύγχρονος τεχνοκράτης, ψυχρός υπολογιστής, που προκειμένου να αναρριχηθεί στη δουλειά του,δηλαδή πρόκειται για ένα σύγχρονο golden boy, δεν σταματάει πουθενά. Οταν φτάνει στην κορυφή, το project που πρέπει να φέρει εις πέρας θα δημιουργήσει μεγάλη καταστροφή σε πολύ κόσμο, γιατί είναι μια μεγάλη συγχώνευση, και εκεί παθαίνει πανικό. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε επί σκηνής. Βασικά, είναι ένας καθρέφτης της σύγχρονης εξέλιξης, δείχνει τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε και τον απάνθρωπο καπιταλισμό. Είναι πολιτικό το θέμα στη βάση του.

Μου το έχουν χρεώσει αυτό, αλλά εγώ ζημιώνομαι. Εχω χάσει κοινό λόγω των πολιτικών μου θέσεων. Εχει μεγάλο κόστος αυτό, αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Το θέατρο είναι πολιτική πράξη, είτε το συνειδητοποιεί ο καλλιτέχνης είτε όχι.

Καλεί κόσμο να συνομιλήσει μαζί του. Και τα κλασικά κείμενα αλλά και η τραγωδία γι αυτά τα πράγματα μιλάνε, για τα ζωντανά προβλήματα της ζωής. Γι αυτά που βιώνουν οι άνθρωποι κάθε μέρα. Χωρίς να αποκλείω την επιθεώρηση, που είναι σπουδαίο είδος θεάτρου. Το κλασικό θέατρο, όταν ανεβάζεις Τσέχοφ και άλλους μεγάλους συγγραφείς, μιλάει για τα βάσανα των ανθρώπων.

Αυτά τα θέματα τα μελετάμε. Επαιξε πολύ μεγάλο ρόλο ότι ο παλιός κινηματογράφος είναι μια λαϊκή τέχνη που έφτιαχνε αξίες, αλλά από τότε που καταστράφηκε και ήρθε η τηλεόραση αυτές οι αξίες δεν φτιάχνονται πια. Η τηλεόραση είναι ένα πολυμέσο, αλλά δεν είναι τέχνη. Είναι μια τεράστια δύναμη, ένα τρομακτικό όπλο και γι αυτό καμία εξουσία δεν το αφήνει από τα χέρια της.

Ενα μεγάλο μέρος των νέων ηθοποιών έχει ξεχάσει τη δουλειά του. Δηλαδή η υποκριτική τέχνη έχει να κάνει με τις μεταμορφώσεις, το χτίσιμο χαρακτήρων με βάση τις απαιτήσεις ενός συγγραφέα. Εκεί δεν παίζεις τον εαυτό σου και την καθημερινότητά σου. Οι περισσότεροι κάνουν αυτό, έχουν ξεχάσει τη διαδικασία να χτίσουν με το δικό τους υλικό έναν άλλον χαρακτήρα. Κάποιοι άλλοι πέφτουν στην παγίδα της ωραιοπάθειας και του ναρκισσισμού. Πάντως, υπάρχουν νέοι ηθοποιοί που έχουν πλούσιο καλλιτεχνικό ταλέντο, αλλά είναι αναποτελεσματικοί, γιατί δεν έχουν τρόπο να βγουν στην επιφάνεια.

Εννοείται, αλλά εκείνος να δεις. Είναι πολύ αυστηρός και δεν αφήνει να πέσει κάτω τίποτα. Αισθάνομαι όμως ότι συνεργάζομαι μαζί του όπως με όλους τους συναδέλφους μου. Δεν γίνονται χατίρια σε αυτή τη δουλειά.

Οσες φορές δουλέψαμε έκανε πολύ καλά τη δουλειά του.Οταν παίξαμε το έργο «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» του Αρθουρ Μίλερ και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο πήρα μια βαθιά ικανοποίηση, γιατί είδα έναν ώριμο ηθοποιό στη σκηνή που στάθηκε στο ύψος του ρόλου του. Από κει και πέρα όλα είναι θέμα ευκαιριών.

Νομίζω ότι στη δομή του χαρακτήρα του έχει πάρει πιο πολλά στοιχεία και χαρακτηριστικά από την Τζένη. Εχει το πείσμα της, τη δύναμη όταν αποφασίζει κάτι να μην κάνει με τίποτα πίσω. Από μένα έχει πάρει την ηρεμία και τη λογική. Είναι συνδυασμός και των δυο μας, ακόμα και φυσιογνωμικά. Μάλιστα, αυτή την περίοδο το έχει ρίξει στη μουσική. Εχει δημιουργήσει ένα συγκρότημα, είναι εξαίρετος τραγουδιστής αλλά και κιθαρίστας, επίσης γράφει τραγούδια.Μάλιστα αυτό τον καιρό πραγματοποιούν κάποιες εμφανίσεις.

Οχι, συνεργαζόμασταν αρμονικά και δημιουργικά. Ηξερε ο καθένας μας πότε θα πάει ένα βήμα πίσω ή ένα βήμα μπροστά, υπήρχε σύμπνοια,αγάπη, που είναι απαραίτητα στοιχεία για μια υγιή συνεργασία αλλά και σχέση.

Με κυνηγάει το όνομα Τζένη. Εν τω μεταξύ οι δύο γυναίκες της ζωής μου, οι ανιψιές μου, ακόμα και μια ταμίας στο θέατρο έχουν το ίδιο όνομα. Η Τζένη είναι πολύ ικανό άτομο, είναι δυναμική, καθαρός χαρακτήρας, αυθόρμητη, με δυνατό ένστικτο. Είναι η καλύτερη μάνα που έχω δει. Εβαλε σε δεύτερη μοίρα την καριέρα της για να μεγαλώσει τα τρία παιδιά μας, χωρίς να τα αφήσει σε ξένα χέρια.

Τα μεγαλώνω ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς, για να είναι ευτυχισμένα. Και πάνω απ όλα με πολλή αγάπη.

Ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Αλλά το δούλεψε, είναι ώριμος άνθρωπος και το ξεπέρασε. Δέθηκε με τα αδέλφια του και τώρα είναι μια χαρά. Περνάνε δυσκολίες οι άνθρωποι, οι σχέσεις, όλα θέλουν αγώνα. Τίποτα δεν μας χαρίζεται.