«Ταΐστε τα πουλιά, δύο πένες το σακουλάκι» *

Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή στην "Μέρυ Πόπινς", όπου ο πιτσιρικάς έχει πάει με τον τραπεζιτικό πατέρα του να μυηθεί στα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. «Δεν μου δίνει πίσω τις δύο πένες μου» φωνάζει ο μπόμπιρας, ενώ ο βλοσυρός τραπεζίτης του εξηγεί την χαρά της αποταμίευσης και της ελεύθερης αγοράς –πράγματα που ενθουσιάζουν δηλαδή κάθε πεντάχρονο-. Έντρομοι οι υπόλοιποι πελάτες βλέποντας ένα πεντάχρονο να μην παίρνει πίσω τα λεφτά του, νομίζουν πως πρόκειται για πιστωτική ανεπάρκεια της τράπεζας και σπεύδουν σαν δαιμονισμένοι να σηκώσουν τις καταθέσεις τους. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι.
Ο πιτσιρικάς χτυπάει τον τραπεζίτη -μια συμβολική σκηνή όπου δίνει γροθιά στο στομάχι (στην πραγματικότητα κλοτσιά στο καλάμι) στον καπιταλισμό - παίρνει τις δύο πένες του και τις σπαταλάει σε ένα σακουλάκι με τροφή για τα πουλιά. Το μιούζικαλ αποθρασύνεται τελείως καθώς στις επόμενες σκηνές ο πιτσιρικάς παρέα με καθαριστές για τσιμινιέρες και λοιπούς προλετάριους, τραγουδάνε ευτυχισμένοι για την πρόσκαιρη ανατροπή του υπαρκτού καπιταλισμού, στις οροφές των σπιτιών του Λονδίνου.

Φυσικά ο πατέρας του παιδιού απολύεται από την τράπεζα, καθώς ακόμα τότε ο νέο-φιλελευθερισμός δεν απαιτούσε την καταδίκη ανήλικου αρνητή της ιερότητας της αγοράς που διασπείρει ψευδείς ειδήσεις και ανεβάζει τα spreads. Αλλά ο πατέρας μυημένος από την Μέρυ Πόπινς στην κομουνιστική προπαγάνδα αναφωνεί την διάσημη επαναστατική φράση «Σούπερκαλιφράτζουλίστικεξπιαλιντόσιους» και αναχωρεί χαρούμενος για να απολαύσει την ανεργία του μέσα στην μεθυστική έξαψη του υπαρκτού σοσιαλισμού, φορώντας όμως πάντα το σκισμένο του ημίψηλο και κρατώντας το μπαστούνι στον αγκώνα του.

Δύο πράγματα σκέφτηκα καθώς θυμόμουν αυτήν τη σκηνή από το υπέροχο μιούζικαλ, διαβάζοντας τα δημοσιεύματα ελληνικών και διεθνών μέσων που κάνουν λόγο για μεταφορά καταθέσεων στο εξωτερικό ύψους περίπου 10 δις. ευρώ και για τα βαθιά κυβερνητικά λαρύγγια που εκτοξεύουν τα spreads με τις διαρροές στον Τύπο. Πρώτον πως η "Μέρυ Πόπινς" είναι ένα επαναστατικό μανιφέστο και δεύτερον πως η φράση του Όσκαρ Ουάιλντ είναι επίκαιρη όσο ποτέ. «Σε δύσκολες καταστάσεις δεν απαιτείται ειλικρίνεια. Απαιτείται στυλ».
--------------------------------------------
* Feed the birds, tuppence a bag. Το ομώνυμο τραγούδι από την Μέρυ Πόπινς