«Είμαι τεντιμπόης»

Μετά την ισοπέδωση της χώρας, ισοπεδώσαμε και τη «Φαντασία». Αλλά δεν πειράζει. Έτσι και αλλιώς ερείπιο ήταν…Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις λένε. Το νου σου όμως μην και οι χίλιες λέξεις καταλήξουν να πέσουν πάνω σου σαν χίλιοι διάολοι ξέχασε να πει, όποιος τέλος πάντων σκέφτηκε το ρητό.  Μετά λοιπόν την κατεδάφιση του μουσικού κέντρου της παραλίας, επήλθε η διαπόμπευση- συγγνώμη η δημοσίευση – των γιατρών του Κολωνακίου που δηλώνουν λιγότερα και από συνταξιούχο του ΟΓΑ και έπειτα ο Τόλης…Μάλιστα. «Το φεγγάρι πάνω Θέε μου, ασημένιο τάλιρο» Οι κυβερνητικές επιτυχίες με αφήνουν άναυδο. Αλήθεια. Δεν έχω λόγια μπροστά στο μεγαλειώδες έργο της.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Τα αισθήματα που μου δημιουργεί ένας άνθρωπος ο οποίος κλέβει το κράτος, δηλαδή το σύνολο των πολιτών, νομίζοντας πως κάνει και κάτι ξεχωριστό, μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτά που μου προκαλεί κάποιος που νομίζει πως με το να καίει μια τράπεζα γιατί κόψανε 400 ευρώ από τους δημοσίους υπαλλήλους, ανατρέπει το «σύστημα» Δηλαδή αισθήματα που ξεκινούν από την απέχθεια και καταλήγουν στην αηδία.

Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να διαπομπεύουμε δημοσίως τους φοροφυγάδες με ονόματα και διευθύνσεις μου φαίνεται πως μεσολαβεί ένα κενό απύθμενο. Ένα κενό που δυστυχώς βλέπω να γίνεται συνήθεια. Συνήθεια η διαπόμπευση.
Ένα πράγμα που έχει να υπερηφανεύεται αυτή η δύσμοιρη η ήπειρος, είναι πως σεβόμαστε ακόμα και τον πιο τρισάθλιο εγκληματία, μέχρι η Δικαιοσύνη να αποφανθεί. Μια δικαιοσύνη που κωλυσιεργεί, που έχει αμέτρητα ράμματα στη γούνα της. Που κάνει και ράνει…Αλλά τι να κάνουμε δηλαδή; Να την καταργήσουμε; Παίρνουν και πολλά  λεφτά οι δικαστές θα μου πείτε. Με τέτοια κρίση δεν είναι και κακό ίσως….

Ας δίνει σε εμάς τους δημοσιογράφους η κυβέρνηση τα ονόματα των εγκληματιών και μαζί με λογής- λογής οικονομικούς αναλυτές τους δικάζουμε και τους καταδικάζουμε στο άψε σβήσε. Αφού μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε πως είναι εγκληματίες. Τέλος η Δικαιοσύνη. Περιττή. Εκτελεστική και Νομοθετική εξουσία, μαζί με την άτυπη «τέταρτη» θα αναλάβουν τα ηνία. Κούρεμα με την ψιλή και τον μαυροπίνακα στο στήθος «Είμαι φοροφυγάς» στην αρχή «Δεν πλήρωσα εισιτήριο στο ΜΕΤΡΟ» στη συνέχεια, «Αγάπησα τη Σούλα και με πλήγωσε» εν τέλει.  

Όταν μια κυβέρνηση καταφεύγει σε δημόσια διαπόμπευση ακόμα και του πιο στυγερού εγκληματία, αποδεικνύει περίτρανα πως δεν ενδιαφέρεται ποσώς για την «αρχή της νομιμότητας» αλλά μόνο για την «αρχή της σκοπιμότητας». Ευχαριστώ για το κέρασμα, αλλά δεν θα πάρω.