Ένας Συνασπισμένος, μα τί Συνασπισμένος

Είναι μια σκηνή στην ανεπανάληπτη ταινία των Monty Python, «Life of Brian» («Ένας προφήτης, μα τι προφήτης» η ελληνική ατυχέστατη απόδοση), όπου, ο με το ζόρι «Μεσσίας», Μπράιαν, ενθαρρύνεται από τα κηρύγματα κατά των Ρωμαίων και αποφασίζει να γίνει μέλος του αντι-ιμπεριαλιστικού, διεθνιστικού και αριστερού σχήματος «Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας». «Πρέπει να μισείς τους Ρωμαίους αν θέλεις να γίνεις μέλος μας» του είπε ορθά –κοφτά τους όρους του καταστατικού του κόμματος, ο γενικός γραμματέας του «Λαϊκού Μετώπου της Ιουδαίας». «Πόσο πρέπει να τους μισώ;» απόρησε δικαίως ο φέρελπις αντι-ιμπεριαλιστής. «Πολύ» ήταν η ξεκάθαρη κομματική γραμμή του καθοδηγητή. «Ένα μόνο πράγμα πρέπει να μισείς περισσότερο από τους Ρωμαίους. Και αυτό είναι το «Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο. Διασπαστές βλέπεις…Α, επίσης και το «Μέτωπο της Λαϊκής Ιουδαίας »...Φοβεροί διασπαστές…Α ακόμα και το «Λαϊκό Ιουδαϊκό Μέτωπο»…Απίστευτοι διασπαστές της αριστεράς. Εκεί ο Μπράιν τα έχασε… «Μα νόμιζα πως εμείς είμαστε το «Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας» «Τι πράγμα; Α…ναι έχεις δίκιο» είπε ο καθοδηγητής. «Νόμιζα πως εμείς είμαστε  το «Λαϊκό Μέτωπο. Τι συνέβη άραγε στο Λαϊκό Μέτωπο;»

Η ζωή του Μπράιαν» κινηματογραφήθηκε, σύμφωνα πάντα με τους Monty Python, με σκοπό «να προκαλέσουμε τα 2/3 του παγκόσμιου πολιτισμού και να ενοχλήσουμε σοβαρά το υπόλοιπο 1/3» . Και κινηματογραφήθηκε το 1979. Είναι γνωστό πως είναι σχετικά ανέξοδο να αγοράζεις τα δικαιώματα μιας τόσο παλιάς ταινίας και να την μετατρέπεις σε εγχώριο σίριαλ. Συνταγή δοκιμασμένη από κανάλια και σταθμούς. Το 2010, η ελληνική συνέχεια της ταινίας των Monty Python, ακούει στον τίτλο «Life of Tsipras» Σε ελεύθερη, ρεβιζιονιστική, απόδοση «Ένας Συνασπισμένος, μα τι Συνασπισμένος». Μόνο που η συγκεκριμένη συνέχεια φαίνεται πως έχει σκοπό να ξενερώσει τα 2/3 της ελληνικής αριστεράς και να ψυχαγωγήσει σοβαρά το υπόλοιπο 1/3.Τα προβλήματα της ελληνικής αριστεράς, φαίνεται τελικά πως είναι περισσότερο δυσεπίλυτα και περισσότερο βαθιά, ακόμα και από αυτά του δημοσίου χρέους της χώρας. Ένα βασικότατο είναι η ηλικία των δύο κομμάτων της αριστεράς στην Ελλάδα. Το ένα κοντεύει τα 100 χρόνια και το άλλο φτιασιδώνεται και κάνει δεκάδες πολιτικά «μπότοξ», για να κρύψει την ηλικία του. Ανεπιτυχώς. Αγκυλωμένοι για χρόνια σε αδιέξοδα θεωρητικά τερτίπια, βρίσκονται στο τέλος εκτός κοινής λογικής. Μιας δύναμης που είναι υπερδύναμη.

«Δεν χρειάζεται να με ακολουθείτε.» φώναξε ο Μπράιν στο τυφλά υπάκουο –a.k.a σαλατρισμένο – κοινό που τον ακολουθούσε, κάνοντας μάθημα (νέο) κλασικής οικονομικής σκέψης «Μπορείτε να αποφασίζετε μόνοι σας. Είμαστε όλοι ξεχωριστοί» «Ναι είμαστε όλοι ξεχωριστοί» συμφώνησε το προαναφερθέν κοινό «Είμαστε όλοι διαφορετικοί» «Ναι είμαστε όλοι διαφορετικοί» συμφώνησε και πάλι το ίδιο κοινό εκτός από έναν τύπο. Έναν τύπο που την έσπασε μεγαλοπρεπώς στον ατομικισμό της μπουρζουαζίας. «Όχι. Εγώ δεν είμαι ξεχωριστός. Ούτε διαφορετικός. Θέλω να ακολουθώ κάποιον»… και πέσανε όλοι να τον φάνε.

Το τέλος της ταινίας είναι ίσως ένα από τα καλύτερα του παγκόσμιου σινεμά. Δεκάδες «εσταυρωμένοι» να τραγουδάνε το “Always look on the bright side of life”. Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, άκουσα προσφάτως σε ελληνική version ως «Πάντα να κοιτάς την χαρούμενη πλευρά της ζωής»…Μια ελληνική εκτέλεση ενός τραγουδιού, μιας ταινίας που περιέγραψε μοναδικά τις «φρίκες» της αριστερής πολυδιάσπασης.. Τυχαίο; Δεν νομίζω