Σε κλίμα ευφορίας ο Χιλιανός πρόεδρος

Δεν μπορούσε να συγκρατήσει την ευφορία του ο πρόεδρος της Χιλής Σεμπαστιάν Πινιέρα τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα Τετάρτη, μετά την ανάβαση του πρώτου μεταλλωρύχου από τους 33 που παρέμεναν παγιδευμένοι 622 μέτρα κάτω από τη γη εδώ και δύο μήνες στην επιφάνεια.

"Σε αυτή την επιχείρηση διάσωσης εμείς οι Χιλιανοί βγάλαμε τον καλύτερό μας εαυτό", είπε ο Πινιέρα σε συνέντευξη τύπου στο ορυχείο χαλκού Σαν Χοσέ.

Η επιχείρηση καλύπτεται από εκατοντάδες Χιλιανούς και ξένους δημοσιογράφους.

Οι εργαζόμενοι παγιδεύτηκαν την 5η Αυγούστου όταν κατέρρευσε μια στοά στο ορυχείο στην έρημο Ατακάμα.

Ο Πινιέρα περιέγραψε την εμπειρία λέγοντας ότι πρόκειται για "μια υπέροχη νύχτα που οι Χιλιανοί και όλος ο κόσμος δε θα ξεχάσει ποτέ. . . Ας μείνει πάντα μαζί μας το παράδειγμα των μεταλλωρύχων". Ευχαρίστησε "το θεό" και τους διασώστες για την επιχείρηση, η οποία είναι από τις πιο δύσκολες που έχουν γίνει ποτέ, και δήλωσε πως όταν βγήκε ο πρώτος εργαζόμενος "νοιώσαμε, όλοι οι Χιλιανοί, υπερήφανοι".

Η κυβέρνησή του, συνέχισε, θα επιδιώξει την επιβολή αυστηρότερων κανονισμών εργασιακής ασφάλειας στα ορυχεία καθώς και σε άλλους τομείς.

Ο Πινιέρα έκανε λόγο για το "μαγικό αριθμό 33": 33 εργαζόμενοι, ενώ τα ψηφία της ημερομηνίας που άρχισε η επιχείρηση [13.10.10] αθροιζόμενα δίνουν 33.

"Θυμάμαι τις πρώτες ημέρες, που δεν ξέραμε αν είναι ζωντανοί, δεν ξέραμε αν είναι νεκροί. . . Δεσμευτήκαμε να τους αναζητήσαμε, και κάναμε πράξη την υπόσχεσή μας".

Ο Πινιέρα αγκάλιασε, μετά την οικογένειά του, τον πρώτο μεταλλωρύχο που διασώθηκε, Φλορένσιο Άβαλος, υπό τις επευφημίες των συγκεντρωμένων. Ο Άβαλος, πατέρας δύο παιδιών, που ανέπνευσε καθαρό αέρα για πρώτη φορά μετά από 68 ημέρες, φαινόταν πολύ καλά.

"Είναι θαύμα", έλεγε ένας συγγενής του Άβαλος.

Ο Σεπούλβεδα είχε αρχίσει να φωνάζει από χαρά πριν καν φθάσει στην επιφάνεια--προκαλώντας γέλια στα μέλη της οικογένειάς του.

Η διαδικασία ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη από τεχνικής πλευράς. Τις πρώτες 17 ημέρες οι μεταλλωρύχοι δεν είχαν καμιά επαφή με τον έξω κόσμο. Έτρωγαν μια κουταλιά τόνο και μια γουλιά γάλα, μια φορά την ημέρα. Τα βράχια στην έρημο Ατακάμα κάτω από οποία παγιδεύτηκαν είναι σκληρά και όχι πάντοτε σταθερά. Όταν οι διασώστες τους βρήκαν στις 22 Αυγούστου κι άρχισαν να σκάβουν για να τους φθάσουν, μια δεύτερη κατάρρευση τους ανάγκασε να σταματήσουν και να ξαναρχίσουν τα πάντα από την αρχή.

Επτά τρυπάνια έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες επί ημέρες. Φτιάχτηκαν τρεις στοές. Μεταφέρονταν, με "παλόμας" ("περιστέρια", κάψουλες μήκους 1,5 μέτρου και πλάτους 10 εκατοστών) τρόφιμα, ιματισμός και άλλα αναγκαία ώστε οι παγιδευμένοι να ζήσουν.

Αρχικά πιστευόταν ότι η επιχείρηση θα διαρκούσε ως τον Δεκέμβριο--αλλά τελικά ένα από τα τρυπάνια κέρδισε τον αγώνα δρόμου. Χρησιμοποιήθηκαν ως και ειδικοί της NASA, της αμερικανικής υπηρεσίας διαστήματος, για να βοηθήσουν τους μεταλλωρύχους να αντιμετωπίσουν την απομόνωσή τους, γυμναστές, αλλά και ψυχολόγοι ώστε να αντιμετωπίσουν την πίεση των ΜΜΕ όταν βγουν στην επιφάνεια. Το πολεμικό ναυτικό της Χιλής και μηχανικοί της εταιρίας Codelco σχεδίασαν και κατασκεύασαν τρεις πρωτότυπους θαλάμους, με συσκευές οξυγόνου και εξοπλισμό, ειδικά για τις συνθήκες στο ορυχείο, υπό ασφυκτική πίεση--δεν υπήρχε χρόνος να δοκιμαστούν. Αλλά ο θάλαμος Φοίνιξ δούλεψε. Ειδικοί είχαν μελετήσει το ρυθμό της ανάβασης ώστε να μην αντιμετωπίσουν οι παγιδευμένοι πρόβλημα υγείας.

Θα παραμείνουν υπό ιατρική παρακολούθηση για τουλάχιστον δύο ημέρες.