«Ο γάμος μου με τον Παύλο είναι δώρο Θεού»

Άραγε η απουσία από τη θεατρική σκηνή προκαλεί δέος σε μια ηθοποιό που επιστρέφει στο φως των προβολέων; Εχει περισσότερο άγχος, ανασφάλεια, τρακ; Τελικά, πώς φαίνεται ο κόσμος από το... ύψος του «Εκτου πατώματος»; «Τίποτα απ’ όλα αυτά. Το μόνο που νιώθω είναι ο ενθουσιασμός της συμμετοχής σε μια μαγική παράσταση - και φυσικά η ευτυχία του να βρίσκομαι ξανά στο στοιχείο μου να ασκώ την τέχνη της ηθοποιού, αυτό που πάντα ήθελα να κάνω», λέει η Τζίνα Αλιμόνου.

Οπως είναι φυσικό, το δεύτερο επώνυμο της Τζίνας βαραίνει πάνω στην αντίληψη του κόσμου γι’ αυτήν περισσότερο από τις υποκριτικές της ικανότητες, το ταλέντο, ακόμη και την ίδια της την προσωπικότητα. Τι ανάγκη έχει μια κυρία Βαρδινογιάννη να μοχθεί πάνω στο σανίδι για να διασκεδάσει το θεατρικό κοινό; «Εάν θέσουμε το ζήτημα σε επίπεδο ανάγκης» αναλύει η Τζίνα Αλιμόνου, «τότε δεν ξέρω ποιος από τον 15μελή θίασο του “’Εκτου πατώματος” μπορεί να βιοποριστεί αποκλειστικά από την αμοιβή του γι’ αυτή την παράσταση. Παίζουμε στο “Εκτο πάτωμα” διότι αγαπάμε το θέατρο και επιπλέον έχουμε παθιαστεί με το συγκεκριμένο έργο. Νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι, ή ίσως κανείς δεν έχει ζήσει ποτέ από το θέατρο - είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Μιλώντας για τον εαυτό μου, εγώ κάνω θέατρο γιατί το έχω ανάγκη καλλιτεχνικά. Είναι τόσο απλό αλλά και αληθινό».

Η Τζίνα δεν κρύβει την υπερηφάνειά της για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο, αυτόν που έκανε το όνομά της να συζητιέται και πάλι στον κύκλο του ελληνικού θεάτρου: «Το “Εκτο πάτωμα” στη φετινή εκδοχή του είναι μια παράσταση που έχει τη φιλοσοφία του μιούζικαλ, χαρακτηρίζεται όμως από μια εντελώς δική του, ξεχωριστή αισθητική. Η ζωντανή μουσική και ο χορός, πρωταγωνιστούν ακόμα και στα σημεία της πρόζας, συνθέτοντας έναν κόσμο μαγικό, σουρεαλιστικό, σχεδόν καρτουνίστικο, όπου κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει και όλα μπορούν να συμβούν. Πρόκειται για έναν κόσμο που συναρμολογείται με χιούμορ και τρέλα από 15 ανθρώπους, με τρόπο καθαρά θεατρικό, “χειροποίητο” θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά ας μην τα φανερώσουμε και όλα».

Από τους «στάβλους» στα υψηλά «πατώματα»

Οι εντυπώσεις από την παράσταση, ακόμη και κάποιων που δεν πήγαν στο θέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλη Κακογιάννη» προετοιμασμένοι να δείξουν επιείκεια, μιλούν για μια Τζίνα Αλιμόνου που καταφέρνει να λάμψει σε μια έντονα ομαδική δουλειά. Κι αυτό έχει ιδιαίτερη καλλιτεχνική σημασία, εφόσον πρόκειται για ένα φαντασμαγορικό μιούζικαλ σαν το «Εκτο πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί, ένα έργο που μετρά χιλιάδες επιτυχημένες παραστάσεις σε περισσότερες από 40 χώρες του πλανήτη από το 1972 μέχρι σήμερα. Επιπλέον, στο φετινό «Εκτο πάτωμα» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, τη μουσική έχει συνθέσει ο Σταμάτης Κραουνάκης, τους στίχους των τραγουδιών υπογράφει η Λίνα Νικολακοπούλου και την επιμέλεια της διασκευής η Αννα Παναγιωτοπούλου - μια κανονική dream-team.

Το «Εκτο πάτωμα» έχει σημαδέψει την Τζίνα Αλιμόνου -με την καλή έννοια, βέβαια-, καθώς με αυτό ακριβώς το έργο είχε κάνει το θεατρικό της ντεμπούτο. Πριν και μετά υπήρξε ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το μόντελινγκ, ένας γάμος που συζητήθηκε πολύ, ένα παιδί, δηλαδή μια ζωή: «Είναι όλα αυτά, το καθένα με τη δική του βαρύτητα», λέει η Τζίνα. «Η σχέση μου με τον κόσμο της ηθοποιίας ξεκινά από το “Κλειδί”, την πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, την οποία πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία. Νιώθω πολύ τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω μαζί με έναν τόσο σημαντικό ηθοποιό όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης». Το «Ιλουστρασιόν» του Διονύση Χαριτόπουλου, ήταν η πρώτη κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους στην οποία εμφανίστηκε. Ο ρόλος της όμως στο αντισυμβατικό τηλεοπτικό σίριαλ «Οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη» έκανε την Τζίνα πραγματικά διάσημη.

Εάν υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο, με τη συμμετοχή της στη σειρά «Το παιχνίδι της συγγνώμης», που προβλήθηκε κατά την τηλεοπτική σεζόν 2003-2004, η Τζίνα Αλιμόνου απέδειξε ότι έχει το εκτόπισμα της πρωταγωνίστριας. Ακολούθησαν και άλλες σειρές, όπως οι «Φιλοδοξίες» (2005), οι «Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα» (2006), «Ενας μήνας και κάτι» (2007), αλλά και «Η Μαρία η Ασχημη» (2007). Η φετινή επάνοδός της στο θέατρο υπενθύμισε στο κοινό ότι η Τζίνα Αλιμόνου έλειψε και από την τηλεόραση για περίπου τρία χρόνια: «Μέχρι το 2008 δούλευα διαρκώς στην τηλεόραση», υπενθυμίζει η Τζίνα και συνεχίζει: «Πάντα με ενδιέφερε και υπήρξαν χρονιές που έπαιζα σε δύο σειρές ταυτόχρονα. Απείχα αναγκαστικά όταν έμεινα έγκυος και έκτοτε έχω επικεντρωθεί περισσότερο στο θέατρο». Και επειδή η κρίση δεν περνά απαρατήρητη ακόμη και από μια κυρία Αλιμόνου-Βαρδινογιάννη, η Τζίνα τονίζει: «Η ελληνική τηλεόραση προσπαθεί να επιβιώσει με εισοδήματα που είναι το 1/3 των χρημάτων που διέθετε το 2009. Εχουν γίνει παντού περικοπές και, δυστυχώς, αυτό έχει αντίκτυπο στην ποιότητα. Γνωρίζω όμως ότι όλοι οι συντελεστές κάνουν φιλότιμες προσπάθειες, παρά την κρίση που χτυπά παντού. Πιστεύω, πάντως, ότι από τη σημερινή κατάσταση θα βγουν νέα ταλέντα, νέοι τρόποι έκφρασης και είναι φυσικό ότι όλα αυτά που βιώνουμε αντανακλώνται στη οθόνη και το σανίδι».




Το «σκληρό καρύδι» από τη Σπάρτη

Η Τζίνα Αλιμόνου δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι ανέκαθεν όνειρό της ήταν να γίνει ηθοποιός «επειδή στην ουσία με γοητεύει η πρόκληση να εντρυφήσω σε έναν άγνωστο χαρακτήρα, να τον αναλύσω, να τον καταλάβω, να... μπω στα ρούχα του». Ωστόσο, η υποκριτική ήρθε ύστερα από αρκετά χρόνια καριέρας στο μόντελινγκ: «Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου αν είχα γίνει, π.χ., γιατρός, κάτι που ήταν το λογικό επόμενο βήμα μου μετά το σχολείο», εξομολογείται η Τζίνα, η οποία στα 17,5 χρόνια της βρέθηκε να διεκδικεί τίτλους σε καλλιστεία: «Ο Νίκος Βόγλης, ιδιοκτήτης του “Promodels”, μου πρότεινε να λάβω μέρος στον διαγωνισμό του Πρακτορείου Ford “Top Model of the World”. Κέρδισα τον πρώτο τίτλο στην Ελλάδα και ένα συμβόλαιο με το πρακτορείο της Ford για συνεργασία στην Αμερική. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πέταξα για τις ΗΠΑ. Υπήρξαν πολλές δυσκολίες, αλλά ήμουν ψύχραιμη ή ίσως είχα άγνοια για το τι με περίμενε. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου ήταν το να προσαρμοστώ στην ιδιοσυγκρασία και τον τρόπο ζωής των Αμερικανών». Παρ’ όλα αυτά η Τζίνα κατάφερε να γίνει πολίτης του κόσμου, έζησε στη Νέα Υόρκη, στο Μαϊάμι και στο Παρίσι. «Είχα τόση όρεξη να ταξιδέψω στον κόσμο ώστε δεν κοίταξα ούτε στιγμή πίσω, θυμάται και συνεχίζει: «Λόγω σπαρτιάτικης καταγωγής θεωρώ τον εαυτό μου σκληρό καρύδι και ήμουν αποφασισμένη να μην οπισθοχωρήσω στην πρώτη δυσκολία. Αρχικά ήταν οι γονείς μου που με στήριξαν οικονομικά και σιγά-σιγά πήρα τις πρώτες μου δουλειές. Οι Ελληνες που τολμούν τα καταφέρνουν παντού, αυτό το πιστεύω. Ετσι, κατάφερα να νοικιάσω το πρώτο μου διαμέρισμα στον 15ο όροφο ενός συγκροτήματος με θέα το ηλιοβασίλεμα στο South Miami Beach».

Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, η Τζίνα δοκίμασε να σπουδάσει τέχνη στο Παρίσι και το Ecole du Louvre, οι επαγγελματικές προοπτικές όμως που ανοίχτηκαν μπροστά της την ώθησαν προς άλλη κατεύθυνση. Τα δεκάδες editorial σε αμερικανικά, γερμανικά, καναδικά κ.ά. περιοδικά μόδας, οι κατάλογοι μόδας σε Αγγλία και Γερμανία και μια μεγάλη σταδιοδρομία στο ελληνικό μόντελινγκ μαρτυρούν τη διαδρομή της μπροστά στον φωτογραφικό φακό. Για την ίδια, πάντως, «κάθε επαγγελματική εμπειρία, αρνητική ή θετική, μας βοηθά για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την επόμενη. Είμαι πάντα αισιόδοξος άνθρωπος. Πάντως ήμουν αρκετά τυχερή, γιατί στην πορεία μου είχα περισσότερες καλές απ' ό,τι κακές στιγμές. Ετσι, δεν ένιωσα την ανάγκη να επιστρέψω σε κάτι».

Πολλά χρόνια προτού γίνει το κορίτσι των εξωφύλλων, ένα από τα πιο αγαπημένα cover girls των ελληνικών και όχι μόνο περιοδικών, η Τζίνα Αλιμόνου ζούσε στη Σπάρτη, όπου και γεννήθηκε, ενώ στα 6 της χρόνια μετακόμισαν με την οικογένειά της στην Αθήνα. «Είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα που μαζευόταν όλη η οικογένεια, θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μου που αφηγούνταν απίθανες ιστορίες, το φαγητό της μητέρας μου που είναι καταπληκτική μαγείρισσα, αλλά και τις καλοκαιρινές διακοπές στην Πελοπόννησο, ιδιαίτερα στην αγαπημένη μου Μάνη», λέει αναπολώντας.

Οι πρώτοι «τολμηροί» πειραματισμοί με το στυλ, όπως ήταν φυσικό, ήρθαν για την Τζίνα στην εφηβεία, το ίδιο και οι πρώτοι παιδικοί έρωτες. Και ύστερα ήρθε ο πρωτοσέλιδος δεσμός, το λαβ στόρι με τον Παύλο Βαρδινογιάννη: «Καταλαβαίνω γιατί και πώς γράφτηκαν διάφορα», λέει η Τζίνα, «εγώ όμως ένιωσα ότι το 2006 παντρεύτηκα τον σύντροφό μου, όχι έναν άνθρωπο με το επώνυμο Βαρδινογιάννης. Κι έτσι εκτίμησα ακόμα περισσότερο την οικογένειά του για τον τρόπο που με αγκάλιασε. Προσωπικά, ήθελα πάντα να κάνω οικογένεια και νομίζω πως όλοι έχουμε από ένα ταίρι. Ο γάμος με τον Παύλο είναι δώρο Θεού. Ο άντρας μου με στηρίζει στις επαγγελματικές επιλογές μου και με ενθαρρύνει να διατηρώ την ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική μου ζωή. Στηρίζει κάθε μου προσπάθεια, όπως πιστεύω ότι κάθε σύντροφος πρέπει να κάνει». Η κόρη του ζευγαριού φαίνεται ότι ολοκλήρωσε την ευτυχία τους - αν και αυτό δεν ήταν κάτι τόσο απλό: «Φυσικά ο ερχομός ενός παιδιού αλλάζει τις προτεραιότητες», παραδέχεται η Τζίνα Αλιμόνου. «Πιστεύω ότι οι γονείς εξελίσσονται χάριν των παιδιών τους. Εδωσα στην κόρη μου προτεραιότητα. Τη θήλαζα για δυόμισι χρόνια γιατί ήθελα να έχω έναν επιπλέον δεσμό μαζί της. Επιθυμούσα να είμαι στα πρώτα χρόνια της ζωής της συνέχεια δίπλα της γιατί αυτά τα χρόνια διαμορφώνουν καθοριστικά τον χαρακτήρα ενός παιδιού».

Οσο για το αν Τζίνα και Παύλος σκέφτονται για δεύτερο παιδί, η ίδια απαντά με έμφαση: «Τα παιδιά δεν προγραμματίζονται, είναι δώρο Θεού, είναι η ευλογία Του στη ζωή μας».