Το σέξι 
ροµάντζο ξαναχτυπά!

Tο δεύτερο βιβλίο-φαινόμενο, που χαρακτηρίστηκε και ως το «πορνό ρομάντζο για νοικοκυρές» και έκανε εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο να θυσιάσουν τον ύπνο τους για να ρουφήξουν απνευστί τις ερωτικές σκηνές που περιγράφονται στις σελίδες του, κυκλοφορεί από αύριο σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο «Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι» (σε μετάφραση της Τιτίνας Σπερελάκη). Στο δεύτερο μέρος η Ανα Στιλ, αποκαρδιωμένη από τα σκοτεινά μυστικά του βασανισμένου νεαρού επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέι, έχει διακόψει τη σχέση τους και έχει ξεκινήσει μια καινούρια καριέρα σε έναν εκδοτικό οίκο. Ο πόθος όμως για τον Γκρέι κυριαρχεί ακόμα σε κάθε σκέψη της, κι όταν της προτείνει μια νέα συμφωνία, δεν μπορεί να αντισταθεί. Γρήγορα αρχίζει να μαθαίνει για το οδυνηρό παρελθόν των προβληματικών, δυναμικών και απαιτητικών πενήντα αποχρώσεων (σ.σ.: του Γκρέι, εξ ου και ο τίτλος). Το κυριότερο, δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του, παρασυρμένη και πάλι από το πάθος. Δύο από τις πιο καυτές στιγμές του βιβλίου, όπως η πολυσυζητημένη σκηνή με τη γραβάτα -που, όπως λένε, είναι υπεύθυνη για την αύξηση στις πωλήσεις των γραβατών σε ολόκληρο τον κόσμο!- αλλά και ένα ερωτικό ενσταντανέ με σαδομαζοχιστικές προεκτάσεις μιλάνε από μόνες τους:

Η σκηνή µε τη γραβάτα

«Ο Κρίστιαν μένει ακίνητος για λίγο και απορώ με τον πραγματικά ηδονικό θαυμασμό στην έκφρασή του. Σηκώνεται, πλησιάζει στη σιφονιέρα και παίρνει την ασημογκρίζα γραβάτα του - την αγαπημένη μου. Στρέφεται και περπατάει αδιάφορα προς το μέρος μου περνώντας την ανάμεσα από τα δάχτυλά του, με ένα χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη του. Οταν στέκεται μπροστά μου, περιμένω να μου ζητήσει να απλώσω τα χέρια, αλλά δεν το κάνει.

“Νομίζω πως δεν είστε αρκετά ντυμένη, δεσποινίς Στιλ…” μουρμουρίζει. Περνάει τη γραβάτα γύρω από τον λαιμό μου και αργά αλλά επιδέξια τη δένει σε κάτι που υποθέτω πως είναι ένας τέλειος κόμπος Windsor. Καθώς σφίγγει τον κόμπο, τα δάχτυλά του περνούν ξυστά από τη βάση του λαιμού μου και με διαπερνάει ηλεκτρισμός, κόβοντάς μου την ανάσα. Αφήνει τη φαρδιά άκρη της γραβάτας μακριά, αρκετά μακριά ώστε να αγγίζει τις τρίχες του εφηβαίου μου.
“Τώρα είστε πανέμορφη, δεσποινίς Στιλ...” λέει και σκύβει να με φιλήσει απαλά στα χείλη - είναι ένα πεταχτό φιλί και θέλω κι άλλο, καθώς ο πόθος διατρέχει απρόκλητος το σώμα μου. “Τι θα σε κάνουμε τώρα;” προσθέτει και μετά πιάνει τη γραβάτα και την τραβάει απότομα, έτσι που αναγκάζομαι να πέσω στην αγκαλιά του. Τα χέρια του χώνονται στα μαλλιά μου και μου τραβάει πίσω το κεφάλι, φιλώντας με πραγματικά, δυνατά, με τη γλώσσα του ανελέητη, αμείλικτη. Το ένα του χέρι περιφέρεται στην πλάτη μου ώσπου χουφτώνει τους γλουτούς μου.

Οταν τραβιέται, είναι κι αυτός λαχανιασμένος και με κοιτάζει με μάτια που θυμίζουν λιωμένο μολύβι• είμαι γεμάτη πόθο, η ανάσα μου έχει κοπεί, αισθάνομαι εντελώς ξεμυαλισμένη. Είμαι σίγουρη πως τα χείλη μου θα πρηστούν από τη φιλήδονη επίθεσή του.

“Γύρνα” με διατάζει μαλακά κι εγώ υπακούω. Τραβώντας τα μαλλιά μου ώστε να ελευθερωθούν από τη γραβάτα, τα πλέκει γρήγορα και τα στερεώνει. Πιάνει γερά την κοτσίδα, έτσι που το κεφάλι μου ανασηκώνεται. “Εχεις όμορφα μαλλιά, Αναστάζια…” συμπληρώνει χαμηλόφωνα και με φιλάει στον λαιμό, στέλνοντας ρίγη να ανεβοκατέβουν στη ραχοκοκαλιά μου. “Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις σταμάτα… Το ξέρεις αυτό. Ετσι;” ψιθυρίζει επάνω στον λαιμό μου.

Γνέφω καταφατικά, με κλειστά μάτια, και απολαμβάνω τα χείλη του επάνω μου. Με γυρίζει ακόμα μία φορά από την άλλη και πιάνει την άκρη της γραβάτας. “Ελα” συνεχίζει τραβώντας απαλά, οδηγώντας με στη σιφονιέρα, όπου είναι απλωμένα τα υπόλοιπα περιεχόμενα του κουτιού.

“Αναστάζια, τούτα τα αντικείμενα…” Σηκώνει την πρωκτική σφήνα. “Αυτή εδώ είναι ένα νούμερο μεγαλύτερη. Ως παρθένα από τον πρωκτό, δεν θες να ξεκινήσεις με αυτήν. Θέλουμε να αρχίσουμε με τούτο εδώ”. Σηκώνει το μικρό του δαχτυλάκι και μου κόβεται η ανάσα. Εχω σοκαριστεί. Δάχτυλα… Εκεί; Μου χαμογελάει αμυδρά και μου έρχεται στο μυαλό η δυσάρεστη εκείνη σκέψη του πρωκτικού fisting, της διείσδυσης με το χέρι, που αναφερόταν στο συμβόλαιο.

“Δάχτυλο - στον ενικό…” λέει μαλακά με κείνη την αλλόκοτη ικανότητα που έχει να διαβάζει το μυαλό μου.
Τα μάτια μου καρφώνονται στα δικά του. Πώς το κάνει αυτό;

“Αυτοί οι σφιγκτήρες είναι μάλλον άγριοι” προσθέτει και σκουντάει τους σφιγκτήρες για τις ρώγες. “Θα χρησιμοποιήσουμε αυτούς”. Βάζει ένα διαφορετικό ζευγάρι σφιγκτήρων επάνω στη σιφονιέρα. Μοιάζουν με γιγάντια τσιμπιδάκια για τα μαλλιά, αλλά και με μικρά κοσμήματα από γαγάτη κρεμασμένα στην άκρη τους. “Είναι ρυθμιζόμενοι…” μουρμουρίζει ο Κρίστιαν και η φωνή του δείχνει έγνοια.

Ανοιγοκλείνω τα γουρλωμένα μάτια μου. Κρίστιαν, ο σεξουαλικός μου μέντορας. Ξέρει πολύ περισσότερα από μένα για όλα αυτά. Δεν θα καλύψω ποτέ τη διαφορά. Κατσουφιάζω. Ξέρει πιο πολλά από μένα για τα περισσότερα πράγματα… Εκτός από το μαγείρεμα.

“Σαφές;” ρωτάει. “Ναι…” ψελλίζω με ξεραμένο στόμα. “Θα μου πεις τι σκοπεύεις να κάνεις;”



Ξύλισµα και πόθος

Το αριστερό του χέρι κουλουριάζεται γύρω από τη μέση μου κρατώντας με ακίνητη καθώς η παλάμη του αφήνει τους γλουτούς μου και προσγειώνεται με δύναμη επάνω στη συμβολή των μηρών μου. Ο πόνος συνδέεται κατευθείαν με τη λαχτάρα στην κοιλιά μου.

Ω Θεέ μου… Μουγκρίζω δυνατά.  Με ξαναχτυπάει, ακριβώς στο ίδιο σημείο. Βογκάω ξανά. “Δύο…” μουρμουρίζει. “Θα σταματήσουμε στα δώδεκα”.

Ποπό! Η αίσθηση είναι διαφορετική από την προηγούμενη φορά - τόσο σεξουαλική, τόσο αναγκαία… Χαϊδεύει τα πισινά μου με τα μακριά του δάχτυλα και είμαι ανήμπορη, δεμένη και πιεσμένη επάνω στο στρώμα, στο έλεός του και με τη δική μου ελεύθερη βούληση. Με χτυπάει ξανά, κάπως λοξά και ξανά, στην άλλη πλευρά, ύστερα σταματάει καθώς κατεβάζει αργά το σλιπάκι και μου το βγάζει. Περνάει πάλι απαλά την παλάμη του πάνω από τα πισινά μου προτού συνεχίσει το ξύλισμα, με κάθε τσουχτερό χτύπημα να παίρνει κάτι από την ένταση της ανάγκης μου - ή τροφοδοτώντας τη, δεν ξέρω. Παραδίδομαι στον ρυθμό, απορροφώντας καθένα από αυτά, απολαμβάνοντας καθένα από αυτά.

“Δώδεκα…” λέει με χαμηλή και τραχιά φωνή. Χαϊδεύει πάλι τα πισινά μου και γλιστράει τα δάχτυλά του προς τα γεννητικά μου όργανα, βυθίζοντας αργά δύο δάχτυλα μέσα μου, κουνώντας τα κυκλικά, γύρω γύρω, βασανίζοντάς με.
Βογκάω δυνατά καθώς το κορμί μου παίρνει τον έλεγχο και τελειώνω, τελειώνω, ενώ το σώμα μου συσπάται γύρω από τα δάχτυλά του. Είναι τόσο έντονο, απρόσμενο και γρήγορο.

“Έτσι, μωρό μου…” μουρμουρίζει επιδοκιμαστικά. Λύνει τους καρπούς μου, κρατώντας τα δάχτυλά του μέσα μου έτσι όπως μένω ξαπλωμένη, λαχανιασμένη και εξαντλημένη επάνω του. “Δεν τέλειωσα ακόμα μαζί σου, Αναστάζια...” συμπληρώνει και μετακινείται χωρίς να βγάλει τα δάχτυλά του.

Κατεβάζει τα γόνατά μου στο πάτωμα, έτσι που τώρα είμαι σκυμμένη επάνω στο κρεβάτι. Γονατίζει στο πάτωμα πίσω μου και κατεβάζει το φερμουάρ του. Τραβάει τα δάχτυλά του έξω και ακούω τον οικείο ήχο από το σκίσιμο της συσκευασίας.

“Άνοιξε τα πόδια σου…” γρυλίζει, και υπακούω. Χαϊδεύει τους γλουτούς μου και γλιστράει μέσα μου. “Θα είναι γρήγορο, μωρό μου…” προσθέτει και με αρπάζει από τους γοφούς. Τραβιέται έξω και μετά ξαναμπαίνει με φόρα. “Α!” φωνάζω, αλλά η αίσθηση πληρότητας είναι θεϊκή.

Χτυπάει τη λαχτάρα στην κοιλιά μου ακριβώς στο κέντρο της, ξανά, ξανά, ξεριζώνοντάς τη με κάθε άγρια, γλυκιά ώθηση. Η αίσθηση είναι εκπληκτική, ακριβώς αυτό που χρειάζομαι. Σπρώχνω προς τα πίσω να τον συναντήσω, ώθηση την ώθηση. “Ανα, όχι” μουγκρίζει, προσπαθώντας όμως να με κρατήσει ακίνητη. Τον θέλω όμως τόσο πολύ και κολλάω επάνω του, ακολουθώντας τον ρυθμό του. “Άνα, γαμώτο…” λέει σφυριχτά και τελειώνει. Ο αγχωμένος ήχος με φτάνει πάλι στα όριά μου, οδηγώντας με σ’ έναν καταπραϋντικό οργασμό».