«Οι εικόνες μου είναι η ιστορία μου»

Ξεκίνησε την καριέρα της σε ηλικία 14 ετών, τη δεκαετία του ’80, ως ένα διαφορετικό και αμφιλεγόμενο κορίτσι της μόδας, μια άγνωστη νεαρή

Αγγλίδα που εμφανώς λιμοκτονούσε - αν όχι κάτι χειρότερο. Καθιέρωσε με επιτυχία το στυλ heroin chic ως απάντηση στην εμφάνιση απόλυτης υγείας που έδιναν τα σούπερ μοντέλα της εποχής (Σίντι Κρόφορντ κ.ά). Ηταν κοκαλιάρα, είχε στραβά πόδια και πόζαρε με μαύρους κύκλους - του τύπου «επιτέλους, ας της δώσει κάποιος ένα κράκερ». Μέχρι και ο Μπιλ Κλίντον είχε σχολιάσει αρνητικά την εικόνα της, η ίδια όμως είναι απόλυτα ξεκάθαρη: «Ποτέ δεν είχα ανορεξία. Απλώς δούλευα διαρκώς και κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να μου φέρει κάτι να φάω». Σήμερα, στα 38 της, σε μια ηλικία που τα μεγαλύτερα top models του παρελθόντος κάθονται σπίτια τους, ύστερα από έναν καλό γάμο μεγαλώνοντας τα παιδιά τους, η ίδια συνεχίζει να μετρά εξώφυλλα, να αναλαμβάνει διαφημιστικές καμπάνιες και να προχωρά στην έκδοση μιας πολυτελούς αυτοβιογραφίας, που παρουσιάζει την ιστορία της με λίγα λόγια και πολλές φωτογραφίες, τραβηγμένες από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου.

Το βιβλίο της με τίτλο «The Kate Moss book» επιχειρεί μέσα από μια φωτογραφική αναδρομή επιλεγμένη προσωπικά από την ίδια να εξηγήσει γιατί το αδύνατο κορίτσι με τα κοκαλιάρικα γόνατα εξελίχτηκε σε ιέρεια της μόδας, που εξακολουθεί να μαγεύει τον φακό. Οσοι περίμεναν από το «Kate Moss book» να μάθουν πικάντικες λεπτομέρειες από την προσωπική ζωή της θα πρέπει να αρκεστούν στα ολίγα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες, όπως και στις δύο τελευταίες συνεντεύξεις της στο «Vanity Fair» και τους «New York Times». Στο βιβλίο αναφέρει περιστατικά από τη ζωή της, όμως το κείμενο είναι περιορισμένο. Η ιστορία της φτάνει στον αναγνώστη περισσότερο σαν βουβή ταινία, για το πεινασμένο αγρίμι που εξελίχτηκε σε ιέρεια της πασαρέλας, ιδρύοντας μια προσωπική αυτοκρατορία μακράς διαρκείας. Κι αν σε κάτι έμεινε πιστή όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι ως γνήσια σταρ του βωβού, Γκρέτα Γκάρμπο της μόδας, όπως τη χαρακτήρισαν οι «N.Y. Times», κράτησε σταθερά τα όμορφα χείλη της σφραγισμένα.

Πρόκειται για μια τακτική απέναντι στα media που, όπως εξομολογήθηκε, της έμαθε ο πρώην σύντροφός της Τζόνι Ντεπ. «Ποτέ να μην παραπονιέσαι, ποτέ να μην εξηγείς». Το θέμα είναι να διατηρείς μυστήριο και η Κέιτ Μος το διατηρεί -και το κορυφώνει- μέσα από το καινούριο βιβλίο της.

Το πώς τα καταφέρνει τόσα χρόνια είναι ένα μυστήριο που μόνο οι φωτογραφίες της μπορούν να εξηγήσουν. Ενα ταλέντο, επίσης, που κάποτε είχε επιχειρήσει να περιγράψει ο σκηνοθέτης Μάικ Φίγκις με τη δήλωση «ένα παλτό, πάνω σε οποιονδήποτε το φοράει, είναι απλώς ένα παλτό. Πάνω στην Κέιτ Μος, κατά έναν μαγικό τρόπο, μετατρέπεται σε αντικείμενο του πόθου, σε κάτι που θέλεις άμεσα να δανειστείς και να φορέσεις».




Μισούσε το γυμνό

Το γυμνό δεν λείπει από το βιβλίο, όπως δεν έλειψε ποτέ από τη ζωή και την καριέρα της. Αντιθέτως, ακόμα και στην προσωπική της φωτογραφική αναδρομή σε μια εντυπωσιακής διάρκειας και επιτυχίας καριέρα ως μοντέλο, εντυπωσιάζει το πόσο συχνά έχει ποζάρει χωρίς να φορά τίποτα, λανσάροντας ως απόλυτο προϊόν τον εαυτό της.
Στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών, όμως, όταν έκανε και το πρώτο της εξώφυλλο στο περιοδικό «The Face», η… υποχρέωση να πετάξει τα ρούχα της και να ποζάρει γυμνόστηθη ήταν αφόρητη. «Ως έφηβη μισούσα το στήθος μου. Θα έκανα τα πάντα για να μη χρειαστεί να το αποκαλύψω. Για χρόνια έκλαιγα εξαιτίας εκείνων των φωτογραφήσεων», εξομολογείται. Κάποιες από αυτές, τις τραυματικές τότε στιγμές, φιγουράρουν σήμερα στο βιβλίο και αποτελούν μέρος της ιστορίας της μόδας. Οπως η διάσημη φωτογράφηση με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ για τα εσώρουχα Calvin Klein, στην οποία ποζάρει γυμνόστηθη. Τότε (1992), την έφερε στα όρια του νευρικού κλονισμού. «Νόtμιζα πως θα πεθάνω! Πήγα στον γιατρό κι εκείνος μου έδωσε Bάλιουμ, όμως η μητέρα του Μάριο Σορέντι, του φωτογράφου, δεν με άφησε να το πάρω. Είχα κλειστεί σε ένα δωμάτιο κι έκλαιγα».  Αυτά τότε, γιατί σήμερα οι απόψεις της επί του γυμνού έχουν αλλάξει. «Θεωρώ πως το γυμνό είναι δύναμη», λέει στη συνέντευξή της στους «Times», ωστόσο παραδέχεται ότι έδωσε μια υπόσχεση στην 10χρονη κόρη της. «Οταν άνοιξε το βιβλίο και φυλλομέτρησε τις σελίδες του, είπε “ωχ, όχι μαμά!” Της υποσχέθηκα ότι στο επόμενο θα βάλω πιο “ευπρεπείς” φωτογραφίες.

 Ισως χρησιμοποιήσω αυτές που μου έχουν βγάλει κατά καιρούς οι παπαράτσι». Κι από αυτές υπάρχουν άφθονες για πολλά βιβλία στο μέλλον. Τα ταμπλόιντ ποτέ δεν σταμάτησαν να την κυνηγούν κι αυτή να τα ανταμείβει με ιστορίες -και ντοκουμέντα- από τη ζωή ενός party girl, που περνά την ώρα του με ατελείωτο ξενύχτι και αμαρτωλό ξεφάντωμα στο Παρίσι και την Ιμπιζα. «Στην αρχή θεωρούσα τους φωτογράφους γουρούνια. Εχω ζήσει τόσα χρόνια μαζί τους που τους έχω πια συνηθίσει και είναι μέρος της ζωής μου. Αφού η πρώτη λέξη της κόρης μου ήταν “νάτσι”, από το “παπαράτσι”». Στην παρούσα έκδοση, πάντως, οι παπαράτσι και το έργο τους δεν έχουν θέση. Ούτε οι αμαρτίες του παρελθόντος, κι ας βγήκε αλώβητη ακόμα και από το μεγάλο σκάνδαλο του 2005, όταν η «Daily Mirror» κυκλοφόρησε με εξώφυλλο φωτογραφία της να κάνει χρήση μιας λευκής σκόνης. Χωρίς να παραδεχτεί ποτέ ότι έκανε χρήση ναρκωτικών και επαναλαμβάνοντας και στις πλέον πρόσφατες συνεντεύξεις της ότι ποτέ δεν έχει κάνει χρήση ηρωίνης, κατάφερε να ξεπεράσει ένα σκάνδαλο που έχει στοιχίσει καριέρες, αυξάνοντας μάλιστα τη δημοτικότητα και ισχυροποιώντας το brand name της. Της στοίχισε μόνο σε ό,τι αφορά την απώλεια του τότε boyfriend και κακού παιδιού Πιτ Ντόχερτι.

Μια ρομαντική σύζυγος

Το γυμνό ή οι αποκαλυπτικές πόζες έχουν το δικό τους σημαντικό κομμάτι στο βιβλίο, όμως κεντρικό ρόλο σε αυτή τη φωτογραφική ιστορία παίζει το πρόσωπο. «Ποτέ δεν μου άρεσε», λέει η ίδια για το πρόσωπό της. «Δεν ήμουν το πιο όμορφο κορίτσι της τάξης μου, ούτε και αισθανόμουν μικρή ότι έχω τα προσόντα μοντέλου. Τώρα δεν λέω, βρίσκω ότι είμαι εντάξει». Ο φακός έχει λατρέψει το πρόσωπό της για πάνω από μια 20ετία.

Κι ακόμα ένα ταλέντο που αποκαλύπτουν οι φωτογραφίες της είναι ότι κατάφερε να μετατρέψει κάθε ατέλεια σε τελειότητα. Τα μάτια της είναι τοποθετημένα με απόσταση μεταξύ τους, τα ζυγωματικά της ιδιαίτερα ψηλά, τα χείλη σαρκώδη, το κάτω πιο γεμάτο από το πάνω, τα δόντια ακανόνιστα. Δεν πείραξε την εμφάνισή της, προτίμησε να γκρεμίσει τα συμβατικά πρότυπα ομορφιάς. Χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πολλές μεταμορφώσεις - και πλέον πρόσφατη τη μεταμόρφωσή της σε Μπριζίτ Μπαρντό για το εξώφυλλο του «Vanity Fair».  Η εικόνα του «κακού κοριτσιού» δείχνει πια ξεχασμένη για τη γοητευτική σύζυγο και μητέρα, που ζει σε ένα σπίτι αξίας 13 εκατ. δολαρίων και εξακολουθεί στα 38 της να θεωρείται κορυφαίο όνομα στον χώρο της μόδας. Εκτός και αν ισχύει αυτό που είχε πει στο παρελθόν ο κάποτε σύντροφός της Κιθ Ρίτσαρντς («η Κέιτ πάντα φερόταν τέλεια για κακό κορίτσι»).

Αφιερώνει το βιβλίο της στον αγαπημένο της σύζυγο Τζέιμι Χινς, με τον οποίο παντρεύτηκε πέρσι τον Ιούλιο σε ένα ονειρεμένο μυστήριο με θέμα τη δεκαετία του ’20 - κι εκείνη ντυμένη με νυφική δημιουργία του καλού της φίλου Τζον
Γκαλιάνο. Εξομολογείται ότι τον γνώρισε τυχαία, κάνοντας αναζήτηση για άντρες στο Google. «Είδα φωτογραφίες και ενθουσιάστηκα. Μια κοινή φίλη μάς σύστησε και, χωρίς να το καταλάβουμε, περάσαμε τέσσερις μέρες μαζί!». Αναφέρεται στη μέρα του γάμου της με τα πλέον ρομαντικά λόγια: «Εβλεπα τον Τζέιμι τόσο όμορφο κι ένιωθα όπως εκείνα τα κορίτσια που περιμένουν όλη τους τη ζωή για τη μεγάλη μέρα του γάμου τους».

Και κάπου εδώ τελειώνει -προς το παρόν- η ιστορία που έχουν να αφηγηθούν οι φωτογραφίες του βιβλίου. Η προσωπική και επαγγελματική ιστορία της συνεχίζεται, αν πιστέψουμε την κατηγορηματική δήλωσή της: «Δεν ξέρω τι γίνεται με τα άλλα μοντέλα, ξέρω ότι εγώ δεν είμαι τελειωμένη». 

Ξέρει, επίσης, ότι ακόμα δεν έχει βρει απάντηση στην ερώτηση που έθεσε μικρή στη μαμά της, την οποία και παραθέτει στην εισαγωγή του βιβλίου της: «Θυμάμαι που μου είχε πει, όταν ήμουν μικρή, ότι δεν μπορώ να περνάω καλά όλη την ώρα. Ακόμα έχω την ίδια απορία: γιατί όχι;».