«Εύχομαι στα ριάλιτι να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο!»

Ο Νίκος Ψαρράς δεν μασάει τα λόγια του. Ισα-ίσα! Aνθρωπος που από το ξεκίνημά του έβαλε τη σφραγίδα των επιλογών του με την Επίδαυρο και τη συμμετοχή του σε σημαντικές τηλεοπτικές δουλειές, όπως η «Πρόβα νυφικού», κρίνει τη σημερινή πραγματικότητα και τον πυρετό που τελευταία μας προκαλεί. «Πρώτη φορά περνάω τόσο δύσκολα στη δουλειά. Και να φανταστείς από τότε που ξεκίνησα έκλεινα τη μία συνεργασία μετά την άλλη. Εχουμε καταντήσει να δουλεύουμε για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας! Και ας δουλεύουμε non stop».

- Υπάρχει κρίση στον χώρο σας. Είναι καλό ή κακό αυτό;

Κάποιοι θα σου απαντούσαν απλά ότι είναι πολύ κακό. Εγώ θα σου πω ότι μέσα από το κακό υπάρχει πάντα και ένα καλό. Ο χώρος μας είναι είδος πολυτελείας. Ο άλλος δεν δίνει εύκολα τα λεφτά του και επομένως θα υπάρχει ένα βαρβάτο ξεκαθάρισμα.

- Από τον χώρο ποιοι είναι πολύ καλοί σου φίλοι;

H Nαταλία Δραγούμη, με την οποία συνεργάζομαι φέτος στο θέατρο, η Νίκη Σερέτη, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (με τον οποίο τελευταία έχουμε χαθεί) και η σκηνοθέτιδά μου, Ελλη Παπακωνσταντίνου, την οποία θεωρώ και οικογένειά μου. Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι οι πολύ κοντινοί μου δεν προέρχονται από τον χώρο.

- Γιατί αυτό;

Γιατί όταν οι ηθοποιοί βρισκόμαστε μεταξύ μας μιλάμε μόνο για δουλειά. Εγώ θέλω να ξέρω τι κάνει και ο υπόλοιπος κόσμος. Για να είσαι καλός ηθοποιός πρέπει να πιάνεις τον παλμό και των άλλων.

- Η αναγνωρισισιμότητα είναι καλό πράγμα ή τίμημα;

Είναι και τα δύο. Σίγουρα σου ανοίγει πόρτες πολύ πιο εύκολα, αλλά αν μπεις σ’ αυτό το τριπ της τρελής δημοσιότητας, τότε είσαι εγκλωβισμένος. Οταν κυκλοφορώ στους δρόμους ξεχνάω ότι είμαι ο Ψαρράς. Δεν με νοιάζει αν με κοιτάζουν, ούτε προσέχω τι κάνω. Καμιά φορά με παρατηρούν επίμονα και λέω, τι κοιτούν τώρα αυτοί. Και έπειτα σκέφτομαι: «Μπορεί να κατάλαβαν ότι είμαι ο ηθοποιός». Δεν μπορώ να κυκλοφορώ έξω και να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση. Δεν με αφορά αυτό. Θα βγω με την παρέα μου, θα γελάσω, θα κάνω πλάκα, θα μεθύσω, θα χαρώ με το κομπλιμέντο που θα μου κάνουν και θα το ανταποδώσω.

- Εχεις σκεφτεί τι ταφόπλακα είναι το σταριλίκι;

A, πα, πα! Δες τι γίνεται στο Χόλιγουντ. Οι σταρ δεν μπορούν να πάνε πουθενά. Εγώ δεν θα μπορούσα να το αντέξω αυτό. Αν και κατά βάθος πιστεύω ότι αυτό το καλλιεργούν οι ίδιοι και ο περίγυρός τους. Είναι το στυλ που έχει υιοθετήσει στην Ελλάδα και ο Σάκης Ρουβάς. Είναι μεγάλη παγίδα και μεγάλο λάθος. Ολο αυτό το απόμακρο με τις λιμουζίνες, τη δυσκολία στις συνεντεύξεις και τον στρατό που δουλεύει για εκείνον θεωρώ ότι είναι πλέον πολύ πασέ. Είναι κωμικό. Μόνο να γελάσω μπορώ με τέτοια. Τι είμαστε πια; Aστέρια μακρινά που πρέπει να μας θαυμάζουν εξ αποστάσεως; Aς προσγειωθούμε, θα έλεγα.

- Στην Αμερική όπου έζησες και δούλεψες κάποια χρόνια τα πράγματα είναι διαφορετικά;

Κατά κοινή ομολογία οι άνθρωποι που έχουν αξία δεν κάνουν θόρυβο. Σε κάποια εκδήλωση κουτούλησα με κάποια κυρία και κατά λάθος της έριξα την τσάντα της κάτω. Εκείνη μουρμούρισε κάτι και την ώρα που έσκυβε για να μαζέψει τα πράγματά της κατάλαβα ότι ήταν η Μέριλ Στριπ. Της ζήτησα συγγνώμη και της είπα ότι είμαι μαθητής ενός Αμερικανού δασκάλου που τον ήξερε και η ίδια. Θυμάμαι την έκφρασή της όταν της είπα ότι είμαι από την Ελλάδα. Φώναξε: «Πολ», τον Πολ Νιούμαν που ήταν δίπλα της, και του λέει: «Αυτός ο νέος έχει παίξει Επίδαυρο». «Πώς παίζετε χωρίς μικρόφωνα εκεί;», με ρώτησαν με μάτια γεμάτα απορία. «Μήπως μπορείς να μας δείξεις τις ανάσες;». Και βρέθηκα να κάνω επίδειξη, εγώ, ένας άγνωστος ηθοποιός, στη Σπριπ και στον Νιούμαν! Για τέτοια απλότητα μιλάμε.

- Τι σε τρελαίνει στην πολιτική κατάσταση σήμερα;

Oτι όλοι είναι μια από τα ίδια. Ελπίζω να γίνουν κάποια πράγματα, όπως περιμένω να κατασχεθούν τα προσωπικά και περιουσιακά στοιχεία όλων αυτών που όλοι ξέρουμε ότι έκλεψαν. Εγώ γιατί να μην έχω βίλες και κότερα και να πληρώνω μέχρι και το τελευταίο ευρώ στην Εφορία; Τα πρώτα έσοδα από το δημόσιο χρέος να βρεθούν από αυτούς. Πρέπει να διώξουμε την κλεψιά και να συμμορφωθούμε. Νευριάζω να ακούω το κλασικό «ωχ, βρε αδελφέ, εδώ είναι Ελλάδα!».

- Ποια η γνώμη σου για τις μεσημεριανές εκπομπές;

Ο τέλειος κορεσμός! Είναι λυπηρό όλη η τηλεόραση να έχει γίνει ένα μεσημεριανάδικο. Tα ίδια και τα ίδια αναμασημένα και επαναλαμβανόμενα. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό.

- Τι άλλο θεωρείς τηλεοπτική κατάντια;

Τα ριάλιτι. Και όλα αυτά τα παιδάκια που υπάρχουν στα πάνελ πρέπει να επιβραβεύσουν τους αγρότες, τις μανάδες με τους γιους και τους τραγουδιστές που υπάρχουν στον κανάλι τους, αλλιώς θα πάνε στο σπίτι τους. Δεν θα χειροκροτήσω ένα πράγμα που έχει πάρει τη δουλειά από τους Ελληνες ηθοποιούς και αναγκάζει τους Ελληνες παρουσιαστές να κάνουν μία ακόμη εκπομπή με πολύ λίγα χρήματα. Τους εύχομαι να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Και να δεις που σύντομα θα γίνει αυτό, γιατί ο κόσμος έχει πια μπουχτίσει. Ο αγρότης που αφήνει τη γίδα και πιάνει τη γυναίκα δεν αφορά κανέναν.

- Φέτος, πάντως, βρήκες τη δική σου διέξοδο διδάσκοντας στη σχολή «Ιασμος».

Είναι μια τρομερή εμπειρία. Την πρώτη ημέρα που μπήκα στην τάξη είχα τρελό τρακ. Είχα προετοιμαστεί για τα καλά, αλλά την ώρα του μαθήματος αντιλήφθηκα ότι αυτά που είχα υπολογίσει ότι θα πω σε μία ώρα τα είπα σε δέκα λεπτά. Και λέω: «Τώρα τι;» Ευτυχώς, όμως, μπήκα εύκολα στο κλίμα.

- Τι ήταν το πρώτο πράγμα που είπες στους μαθητές σου;

Πάνω απ’ όλα είμαστε συνάδελφοι. Κι έτσι θέλω να με βλέπετε.

- Και στις μαθήτριές σου που σίγουρα θα έδειχναν γοητευμένες;

(Γέλια!) Οτι οι ρόλοι δεν θα αλλάξουν. Θα είναι πάντα μαθήτριες κι εγώ καθηγητής.