Σπύρος Γιαννιώτης: Ο έρωτας με την ανοιχτή θάλασσα και το «στοιχειωμένο» μετάλλιο

Γεννήθηκε στο Λίβερπουλ (τόπος καταγωγής της μητέρας του), μεγάλωσε στην Κέρκυρα (τόπος καταγωγής του πατέρα του) και από μικρός μυήθηκε στον κόσμο της κολύμβησης.

Η μητέρα του ήταν πρωταθλήτρια κολύμβησης πίσω στην πατρίδα της κι ο Σπύρος πήρε κάτι από τα γονίδιά της, φτιάχνοντας σιγά-σιγά, το δικό του όνομα στις πισίνες ως αθλητής του ΝΑΟ Κέρκυρας…

Έτσι στα 17 του, με τα κολυμβητικά όρια της Κέρκυρας να μην τον χωρούν πλέον, ήρθε στην Αθήνα και βρέθηκε στον Ολυμπιακό, όπου ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον Νίκο Γέμελο.

Τον άνθρωπο που τον μετέτρεψε από ένα σπουδαίο ταλέντο σε ένα μεγάλο πρωταθλητή, καθώς σε αυτά τα 18 χρόνια που συνεργάζονται μαζί έχουν πετύχει σχεδόν τα πάντα.

Αρχικά εντός της πισίνας, όπου ξεκίνησε, σιγά-σιγά, να παίρνει μέρος σε μεγάλους αγώνες (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 25άρας πισίνας στι Χονγκ Κονγκ το 1999, και τα Ευρωπαϊκά της Κωνσταντινούπολης (50άρα) και της Λισαβόνας (25άρα) την ίδια χρονιά) για να ακολουθήσει η παρθενική του συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ (2000).

Ο πρώτος του μεγάλος τελικός ήρθε λίγους μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 2000) όταν πήρε την 7η θέση στα 1.500μ. ελεύθερο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 25άρας πισίνας στη Βαλένθια για να ακολουθήσει μια εκπληκτική τετραεία.

Το 2001 γίνεται ο πρώτος Έλληνας (άνδρας) κολυμβητής που μετέχει σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (7ος στα 400μ. ελεύθερο στην Φουκουόκα) και την ίδια χρονιά πήρε δύο χρυσά μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες της Τύνιδας. 

Το 2002 στο Βερολίνο είναι μέλος της ομάδας 4Χ200μ. ελεύθερο, που χαρίζει στη χώρα μας το πρώτο μετάλλιο (χάλκινο) σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης, ενώ στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2004, στη Μαδρίτη, «αγγίζει» το βάθρο και σε ατομικό αγώνισμα, καταλαμβάνοντας τελικά την τέταρτη θέση στα 1.500μ. ελεύθερο.





Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας όπου έγινε ο μοναδικός Έλληνας κολυμβητής μετά το 1896 που συμμετείχε σε δύο τελικούς.

Κάπου εκεί όμως φάνηκε ότι ο κύκλος του στην πισίνα είχε κλείσει και μετά από μία μέτρια διετία αποφασίζει να κάνει τη μεγάλη αλλαγή, αφήνοντας την πισίνα για την ανοικτή θάλασσα.

Το 2007 συμμετέχει στον αγώνα των 5χλμ μαραθώνιας κολύμβησης που διεξαγόταν στην Μελβούρνη. Έπειτα από 57 λεπτά τερματίζει, έχοντας εξασφαλίσει την 3η θέση. Ένας νέος έρωτας είχε γεννηθεί…

Ένα χρόνο αργότερα στο Πεκίνο βιώνει μια καταστροφική εμπειρία. Ενώ όλοι ποντάρουν πάνω του και αρχικά τους δικαιώνει καθώς είναι πρώτος, μπλέκεται με το γκρουπ που τον ακολουθούσε, χάνεται και τερματίζει 16ος.

Σκέφτεται να σταματήσει, αλλά μέσα του υπάρχει η δίψα για ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες... Το 2011 αναδεικνύεται κορυφαίος αθλητής της χρονιάς στην ψηφοφορία του ΠΣΑΤ και ζει για το όνειρο των Αγώνων στο Λονδίνο που θα εξελιχθεί σε εφιάλτη. 

Αγγίζει το μετάλλιο, αλλά και πάλι του γλιστρά και τερματίζει 4ος! Η κορυφαία θέση Έλληνα κολυμβητή από το 1896. Για τον ίδιο είναι αποτυχία και στις δηλώσεις του συγκλονίζει, καθώς ζητάει συγνώμη «γιατί δεν πήρα το μετάλλιο».

Το 2013 στην Ισπανία παίρνει οξυγόνο κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελώνης κι εκεί βάζει ως στόχο το Ρίο…

«Εκεί θέλω να κλείσω με ένα μετάλλιο». Το είπε και το έκανε κι αυτό. Στην κούρσα της ζωής του, ο Κερκυραίος έκανε τα πάντα, χάνοντας τελικό το χρυσό στο φώτο φίνις…

Κάτι που θα έχει να το λέει με τα φιλαράκια τους στην παραλία του Κάβου στην Κέρκυρα εκεί που θα μαζεύεται αυτός και τα φιλαράκια του από τα παιδικά του χρόνια και θα κολυμπούν με τις ώρες….