Μαρία Κυρίδου - Χριστίνα Μπούρμπου: Το τρομερά κορίτσια της κωπηλασίας που πάνε για μετάλλιο τα ξημερώματα
Τα δύο κορίτσια από την Θεσσαλονίκη, που έχουν σαρώσει τις διεθνείς διακρίσεις τα τελευταία χρόνια και χάρισαν στην Ελλάδα το πρώτο της μετάλλιο σε μεγάλη κωπηλατική διοργάνωση μετά από μια πενταετία, τα ξημερώματα της Πέμπτης (03:30) θα αγωνιστούν στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων
Ξημερώματα όχι μόνο δεν έδωσαν δικαιώματα, η Μαρία Κυρίδου και η Χριστίνα Μπούρμπου, αλλά φρόντισαν να δικαιώσουν όλους αυτούς που αποφάσισαν να ξενυχτήσουν (τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης) για να παρακολουθήσουν την προσπάθεια τους και εν τέλει την πρόκριση τους στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στη δίκωπο (03:00, πρωί Πέμπτης).
Έχοντας εξασφαλίσει από τον Σεπτέμβριο του 2019 το εισιτήριο για το Τόκιο, όταν σε ηλικία 18 (η Μαρία) και 19 (η Χριστίονα) πήραν την 11η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικών στο Λιντς της Αυστρίας, τα δύο κορίτσια από την Θεσσαλονίκη είχαν ήδη αρχίσει να γράφουν ιστορία (και πλέον προσθέτουν συνεχώς νέες σελίδες στο κοινό τους βιβλίο).
Αυτό ήταν το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας σε μία μεγάλη διεθνή κωπηλατική διοργάνωση (σε επίπεδο ανδρών, γυναικών) από το 2015 κι ήρθε από δύο κορίτσια που έγιναν ομάδα το 2017, ενώ μέσα στο 2020 όπως και όλες οι συναθλήτριες τους είχαν να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα του κορωνοϊού.
Γεννημένες και οι δύο στην Θεσσαλονίκη, είναι αθλήτριες του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, αλλά πλέον τα τελευταία χρόνια τον περισσότερο καιρό βρίσκονται στο κοινόβιο του Σχινιά εκεί όπου γίνονται οι προπονήσεις των μελών των εθνικών ομάδων.
Εκεί προφανώς δεν είναι ρόδινα (θυμηθείτε τι είχε αποκαλύψει ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ στις 30 Ιανουαρίου με τις καταγγελίας της Αννέτας Κυρίδου, η μεγαλύτερη αδερφή της Μαρίας που διεκδικεί κι αυτή την πρόκριση της στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στο σκιφ), αλλά όπως έχουν παραδεχθεί κι αμφότερες, όντας απομωνομένες και προστατευόμενες από τον κορωνοϊό μπόρεσε να προετοιμαστούνα απρόσκοπτα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, καταφέρνοντας να ξεπεράσουν και την απογοήτευση από την περσινή αναβολή τους.
Μπορεί να τους πήρε λίγο χρόνο μέχρι να ταιριάξουν τα χνώτα τους («τώρα αν κάποια δεν είναι καλά, η άλλη θα προσπαθήσει να της ανεβάσει το ηθικό, στην αρχή ίσως αυτό να κατέληγε σε καυγά», έχουν παραδεχθεί σε παλαιότερη συνέντευξη τους), αλλά πλέον μέσα από τους αγώνες και τις δυσκολίες που έχουν βιώσει έχουν γίνει «ένα» και φροντίζουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή.
Ναι μεν πλέον έχουν την εμπειρία και την ωριμότητα να διαχειρίζονται την πίεση που προκύπτει, αλλά δεν χάνουν τη νεανική τρέλα και το χαμόγελο τους, όπως απέδειξαν και μετά τη μυθική του εμφάνιση στον ημιτελικό στο Τόκιο.
Έχοντας βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο καθώς απέτυχαν να περάσουν από τον προκριματικό, δεν άφησαν χαμένη την ευκαιρία του ρεπεσάζ και με χρόνο 7:28.00 πήραν την πρώτη θέση και μαζί το εισιτήριο για τον ημιτελικό όπου ήξεραν ότι δεν υπήρχε περιθώριο λάθους.
Ή θα έπαιρναν μια από τις τρεις πρώτες θέσεις ή την ώρα του τελικού μπορεί να βρίσκονταν στο αεροπλάνο της επιστροφής. Κι ενώ στο πρώτο μισό της κούρσας τα πληρώματα Μεγάλης Βρετανίας, Καναδά και Αυστραλίας έδειχναν ότι είχαν κλείσει τα εισιτήρια για τον τελικό, Μαρία και Χριστίνα με ένα απίστευτο φίνις που θύμισε σπριντ σε αγώνα δρόμου του στίβο, ήρθαν και διέλυσαν το παγκόσμιο ρεκόρ στο αγώνισμα με επίδοση 6:48.70. Σχεδόν 40 δευτερόλεπτα πιο γρήγορα από την επίδοση τους στο ρεπεσάζ όπου έπαιζαν και πάλι το μέλλον τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τώρα πια ξέρουν ότι τα ξημερώματα της Πέμπτης έχουν μπροστά τους την τελευταία (ως προς τη διοργάνωση) και συνάμα τη μεγαλύτερη (έως τώρα) πρόκληση της καριέρας του.
Το 2018 είχαν φύγει από την Αργεντινή με το χρυσό μετάλλιο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων, ένα χρόνο αργότερα έγιναν τα πρώτα μέλη της εθνικής κωπηλασίας που εξασφάλισαν την πρόκριση τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ποιος ξέρει ίσως το πρωί της Πέμπτης γίνουν και τα πρώτα της ελληνικής αποστολής που θα ανέβουν στο βάθρο των νικητών. Έτσι για να ξανατραγουδήσουμε χαρούμενοι «Ξημερώματα, τα κορίτσια της κωπηλασίας δεν δίνουν δικαιώματα».
ΥΓ: Κι αυτό που δεν είχαν ξεχάσει πριν το ταξίδι τους στο Τόκιο, ήταν να πουν το δικό τους ευχαριστώ στους γονείς τους που τους έχουν στηρίξει από την πρώτη μέρα κι ας μη μπόρεσαν να ταξιδέψουν στην Ιαπωνία για να τους δουν από κοντά (λόγω του κορωνοϊού).
