«Η Οδύσσεια του μικρού Οδυσσέα»: Είμαστε όλοι μέσα σ' αυτό το παραμύθι...

Ένα παραμύθι βιωματικό. Ένα παραμύθι “δικό” μου και “δικό” σου. Μια ιστορία από εκείνες που τις χαζεύεις μονολογώντας “Βρε κοίτα πως μοιάζουν οι σκέψεις μας, πόσο κοινές είναι οι αγωνίες μας”. Ένα παιδί, ο κόσμος μας όλος. Το πρώτο παιδί, τεράστια ευτυχία, απέραντη προσήλωση, ισοπεδωτική αγάπη. Για εμάς και για εκείνο. “Έρωτας” άνευ ορίων που όλα τα δίνει, όλα τα επιτρέπει, όλα τα χαρίζει, όλα τα τάζει μέσα από επαναλαμβανόμενα χατίρια σε τσέπη και καρδιά. Κι ύστερα, πού να χωρέσεις το “όχι'; Πώς να κάνεις την άρνηση κανόνα της λογικής, παράλογη θα φαντάζει πάντα στο νου ενός μικρού παιδιού που έχει μάθει μόνο σε “ναι”. Κάνουμε τα παιδιά μας κακομαθημένα, όλα τους τα δίνουμε, ντροπή το “δεν έχω”, εξαίρεση το “λίγο” των άλλων παιδιών. Αγοράζουμε ό,τι δεν είχαμε, γεμίζουμε παιδικά δωμάτια με ό,τι στερηθήκαμε, φωτίζουμε μεγάλα όνειρα με υλιστικά αστέρια κι όταν η συννεφιά της πραγματικότητας τα θαμπώσει, τα παιδιά μας αισθάνονται αποπροσανατολισμένα, χαμένα, κενά.

Φωνάζουν γιατί “αυτό το παιχνίδι το έχει ο άλλος κι όχι εγώ”, διαμαρτύρονται “που δεν μου παίρνεις ό,τι θέλω”, θυμώνουν μπροστά σε κάθε “δεν έχω χρήματα” και “δεν σου χρειάζεται”. Δεν φταίνε τα παιδιά. Εμείς φταίμε. Το πάθος μας, ενίοτε και η μανία μας, να τους εξασφαλίζουμε τα πάντα μέσα σ' έναν κόσμο όπου απαιτεί μόχθο και σκληρή δουλειά για να σου εξασφαλίσει το κατιτίς. Ο δρόμος είναι λάθος αλλά το μονοπάτι του σωστού δίπλα μας: στη θέα των παιδιών που ελάχιστα έχουν και ποτέ δεν παραπονιούνται. Στην όψη του λίγου που φαντάζει πολύ. Στην ανάγκη του άλλου που αν τολμήσουμε να γίνει και δική μας θα αισθανθούμε τόσο θαρραλέοι όσο ποτέ. Ας “κλείσουμε” μια μέρα τις βιτρίνες, άψυχες κούκλες “ποζάρουν” άλλωστε μέσα της. Ας πάρουμε τα παιδιά μας απ' το χέρι κι ας τους συστήσουμε τον άλλον κόσμο, εκείνον που παρότι δεν είναι δικός μας αποτελεί κομμάτι μας. Ας τους μιλήσουμε για την ένδεια, τον πόνο, τα άδεια πορτοφόλια και τις γεμάτες καρδιές. Ας γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές όπως ακριβώς η συγγραφέας: Η πραγματική ευτυχία δεν κρύβεται άλλωστε στο να παίρνεις αλλά στο να δίνεις και τα παιδιά είναι ικανά να το πράξουν καλύτερα από τον καθένα. Ας του το διδάξουμε...

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ο Οδυσσέας είναι ένα μικρό, άτακτο και καλομαθημένο παιδί, που οι γονείς του του προσφέρουν απλόχερα ό,τι ζητήσει. Τι θα συμβεί λοιπόν ένα πρωινό στο δρόμο προς το σχολείο; Τι «Οδύσσεια» θα περάσει ο Οδυσσέας, ώστε να καταλάβει ότι όλα αυτά που του είχαν δοθεί γενναιόδωρα δεν τα έχουν όλα τα παιδάκια; Τι θα πρέπει να βιώσει για να αντιληφθεί ότι όλα αυτά που απολαμβάνει ο ίδιος κάποια παιδάκια δεν τα έχουν καν ονειρευτεί; Ένα παραμύθι για να μάθετε εσείς, γλυκά παιδάκια, να εκτιμάτε και να ευχαριστείτε τους γονείς σας για όσα με αγάπη και κόπο σας προσφέρουν καθημερινά και να μην τα θεωρείτε παντοτινά, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν ξαφνικά. Ο αληθινός πλούτος είναι η αγάπη και η ευτυχία, όχι τα παιχνίδια και τα λεφτά...”


Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Έφη Αργυροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Κατάγεται από την Κυπαρισσία και την Κεφαλλονιά. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων και λογιστική στο St.George College. Τον Ιανουάριο του 2013 δημιούργησε την ψυχαγωγική ιστοσελίδα www.workingmoms.gr που απευθύνεται σε μαμάδες, στην οποία είναι αρθρογράφος και κριτικός παιδικών βιβλίων. Με την πλειάδα συνεργατών της ενημερώνει το κοινό για θέματα που αφορούν την οικογένεια. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και τον Δημήτρη, τα βραβεία της ζωής της.

Info: Συγγραφέας: Έφη Αργυροπούλου. Εικονογράφηση: Ευτυχία Στυλιανέα. Κεντρική Διάθεση-Πληροφορίες: info@workingmoms.gr