Δώρα Γκουντούρα: Ντάμα Σπαθί

Υπάρχει ένα κλισέ που ακολουθεί τους αθλητές -πολύ περισσότερο μάλιστα τους πρωταθλητές- σαν πιστό σκυλί. Ότι είναι μάλλον μονοδιάστατοι, μια ιδέα βαρετοί τύποι, χωρίς γωνίες και ενδιαφέροντα, απολύτως εστιασμένοι και προσηλωμένοι στο αγώνισμά τους. Μολονότι η Δώρα Γκουντούρα περιβάλει με θρησκευτικής κοπής ευλάβεια την προετοιμασία της για τους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες της ζωής της, αυτούς του Παρισιού, είναι το ακριβώς αντίθετο από τη στερεοτυπική (και συχνά στρεβλή) εικόνα που έχουμε για τους πρωταθλητές. Στα 27 της χρόνια η έμπειρη ξιφομάχος δεν έχει καταφέρει μόνο να έχει στο παλμαρέ της σημαντικές διακρίσεις στο αγώνισμα της σπάθης -συγκεκριμένα 2 μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, ένα σε ευρωπαϊκό και 8 σε παγκόσμια κύπελλα-, αλλά να είναι μια ευρυμαθής, ενδιαφέρουσα και σύγχρονη γυναίκα με ανησυχίες και προβληματισμούς που δεν αρχίζουν και τελειώνουν στα όρια των σταδίων της ξιφασκίας.


Η Γκουντούρα είχε την ευτυχία ήδη από τα 12 χρόνια της να ξέρει τι θέλει να κάνει στην ζωή της. Ή για να το θέσει κανείς ορθότερα είχε την τύχη να έρθει σε πρώτη επαφή με ένα άθλημα που θα όριζε και θα καθοδηγούσε την πορεία της έως σήμερα. Μια σχολική εκδρομή και η σύμπτωση μιας δημοτικής αθλητικής δράσης έγινε η αφορμή για να πιάσει για πρώτη φορά στο (δεξί) χέρι της σπαθί και να μην το καταθέσει ποτέ έκτοτε. Η ιδέα βέβαια του πρωταθλητισμού αρθρώθηκε μέσα της έπειτα από πολλές εργατοώρες προπονήσεων, χρόνια εξάσκησης στο αγώνισμα της σπάθης και καντάρια πίστης πως μπορούσε να τα καταφέρει. Όχι μόνο δικής της αλλά και του προπονητή της Θανάση Δελενίκα με τον οποίο συμπορεύονται στην ξιφασκία από τις απαρχές της. Παρεμπιπτόντως η Δώρα Γκουντούρα πιστεύει ακράδαντα ότι οι αθλητές δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ρομπότ αλλά και πως το αλλοτινό λανθασμένο πρότυπο του αυστηρού και δεσποτικού προπονητή ανήκει τελεσίδικα στο παρελθόν.


Λίγες εβδομάδες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού η Ελληνίδα πρωταθλήτρια της ξιφασκίας λέει πως δεν έχει κάνει σαρωτικές αλλαγές στην καθημερινή ρουτίνα της. Συνεχίζει ακαταπόνητη τις προπονήσεις της και προσπαθεί να διατηρεί καλή τη σωματική αλλά και την πνευματική και ψυχολογική κατάστασή της. Για εκείνην προϋπόθεση για έναν υγιή αθλητή είναι πριν απ’ όλα εκείνος να ζει στο σώμα ενός υγιούς και ισορροπημένου ανθρώπου. Φυσικά και υπάρχουν στιγμές που καταλαμβάνεται από στρες και μόνο στη σκέψη πως θα συμμετάσχει στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη ή όταν θυμάται τις υψηλές απαιτήσεις που η ίδια θέτει πριν απ’ όλους στον εαυτό της. Αλλά δεν του επιτρέπει να την καταβάλει. Το αξιοποιεί, όπως λέει, για να την κρατά σε εγρήγορση. Έτοιμη και κυρίως συγκεντρωμένη για τον επόμενο αγώνα της. Άλλωστε η Δώρα Γκουντούρα είναι σχεδόν βέβαιη πως τον αγώνα της ζωής της δεν τον έχει δώσει ακόμα.