Γιατί το «καλό ΠΑΣΟΚ» πάει στον Κυριάκο

Τίποτε το απρόσμενο, καμία έκπληξη, ουδείς αιφνιδιασμός. Με την απόφασή του να προτείνει ως υποψήφια για τη θέση του γενικού γραμματέα του ΟΟΣΑ την Αννα Διαμαντοπούλου ο πρωθυπουργός δεν σέρβιρε εύπεπτα κλισέ. Ακολούθησε το δρομολόγιο της διαμόρφωσης ενός εντελώς διαφορετικού πολιτικού τοπίου. Βάδισε στο μονοπάτι που έχει ήδη χαράξει. Αυτό της εξωστρέφειας, των αξιοκρατικών επιλογών, της αξιοποίησης των δεξιοτήτων του εθνικού δυναμικού. Χωρίς παρωπίδες, ρουτινιάρικα αναμασήματα, παραταξιακά στεγανά και κομματικά φιλτραρίσματα.

Η Τρίτη και 13 για τους προληπτικούς είναι μια δυσοίωνη ημέρα όπου «δεν θέλουν ν’ ανταμώσουν άνθρωπο ούτε για καλημέρα». Ωστόσο οι δεισιδαιμονίες δεν ταιριάζουν σε μοντέρνους Ευρωπαίους πολίτες. Λογικά, το πρωθυπουργικό γραφείο δεν είχε ραντιστεί απ’ άκρη σ’ άκρη με αλατόνερο ώστε να φύγει κάποια γρουσουζιά, ούτε είχαν κρεμαστεί γαλάζιες χάντρες για το υποτιθέμενο κακό μάτι.

Χωρίς προκαταλήψεις, η Αννα Διαμαντοπούλου, κομψή μέσα στο λευκό της σακάκι και ασορτί μάσκα, πέρασε με το δεξί την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου τη συγκεκριμένη ημερομηνία του Οκτωβρίου. Ηταν μια συνηθισμένη μέρα που δεν προμήνυε κάποιον αναπάντεχο πολιτικό κεραυνό που θα τράνταζε σύγκορμους τους πολίτες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης την υποδέχθηκε στο γραφείο του με φόντο τον πίνακα «Παναγία με τον Χριστό» του Κωνσταντίνου Παρθένη. Το κλίμα τη συνομιλίας τους ήταν άριστο. Εξάλλου είναι γνωστό, από καιρό, ότι οι δυο τους μοιράζονται κοινή νεωτεριστική προσέγγιση στον πολιτικό πολιτισμό, διακρίνονται από τεχνοκρατική συναντίληψη και οι σχέσεις τους εδράζονται σε αμοιβαία εμπιστοσύνη. Με δυο λόγια, δεν υπάρχουν γέφυρες στην επικοινωνία τους. Μιλάνε την ίδια γλώσσα.

Προφανώς για τον πρωθυπουργό η Αννα Διαμαντοπούλου έχει όλα τα προσόντα και πληροί τα επιμέρους κριτήρια που απαιτούνται για τη θέση. Συνδυάζει την πολιτική εμπειρία με το προφίλ της σύγχρονης Ελληνίδας που διαθέτει γνώσεις, κύρος, απήχηση. Επανειλημμένα διετέλεσε υπουργός που συνέδεσε το όνομά της με τολμηρές επιλογές, μεγάλες συναινέσεις και καινοτόμες προτάσεις, ενώ ως πρώην επίτροπος της χώρας στην Ε.Ε. έχτισε τη διεθνή της αναγνώριση, με τις συνακόλουθες διασυνδέσεις.

 Α, ναι, όλα αυτά συνέβησαν όταν ήταν μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Και λοιπόν; Δεν ήταν πρώην ευρωβουλευτής, επίτροπος και υπουργός του ΠΑΣΟΚ ο Χρήστος Παπουτσής, τον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, επί συγκυβέρνησης με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, διόρισε στην Παγκόσμια Τράπεζα; Δεν ήταν πρώην βουλευτής Πρέβεζας του ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Παπαχρήστος, ο οποίος, πάλι επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και στην ίδια συγκυβέρνηση, τοποθετήθηκε αναπληρωτής εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ; Εν προκειμένω, όμως, δεν πρόκειται για διορισμό, αλλά για υποψηφιότητα που προϋποθέτει εκλογή για την ανάδειξη στη θέση.

«Κεντροαριστεροί μουσαφίρηδες»

Δεδομένου ότι η πρόταση μιας προσωπικότητας για το πόστο ενός διεθνούς οργανισμού δεν σηματοδοτεί αναγκαστικά την οργανική ένταξη ούτε στο κόμμα ούτε στην κυβέρνηση που την προτείνει, προκύπτουν ερωτήματα.

Γιατί, λόγου χάρη, διαμαρτύρονται -χαμηλόφωνα είναι η αλήθεια- κάποιοι μάλλον καχύποπτοι εσωκομματικοί παράγοντες της Ν.Δ. ότι κινδυνεύει η ιδεολογική φυσιογνωμία της κυβέρνησης από την αξιοποίηση της Αννας Διαμαντοπούλου που δεν προέρχεται από τα σπλάχνα της παράταξης; Απομειώνεται άραγε το κυβερνητικό φρόνημα επειδή η υποψήφια δεν συμπεριλαμβάνεται στα κιτάπια της «γαλάζιας» επετηρίδας; 

Η ίδια άλλωστε έχει αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ ήδη από το 2013, πριν καν δημιουργηθεί το ΚΙΝ.ΑΛ., ενώ συνέχισε μέσω του think tank -δεξαμενής σκέψης επί το ελληνικότερον- «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» να συμμετέχει στον διάλογο της διεθνούς πολιτικής σκηνής.

Προς τι λοιπόν η όποια μουρμούρα για την κομματική της προέλευση; Στο κάτω-κάτω, αν στο τρέχον Υπουργικό Συμβούλιο ρωτήσει κάποιος φωναχτά «υπήρξε κανείς εδώ μέσα κάποτε ΠΑΣΟΚ;», τουλάχιστον πέντε εξωκοινοβουλευτικά μέλη του θα απαντήσουν θετικά. Πόσο μάλλον αν απευθύνει το ίδιο ερώτημα σε σημερινούς υφυπουργούς και κάμποσους γενικούς γραμματείς υπουργείων.

Υπό αυτό το πρίσμα, όσοι «καλοθελητές» γκρινιάζουν για τους «κεντροαριστερούς μουσαφίρηδες» ενδεχομένως έχουν λησμονήσει την προεκλογική φράση του πρωθυπουργού ότι θα χρησιμοποιήσει στην κυβέρνησή του και στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους «χωρίς να υπάρχει προγραμματική συμφωνία». Και βέβαια, μετά τις νικηφόρες για το κόμμα του κάλπες του Ιουλίου του 2019 στις προγραμματικές δηλώσεις του στη Βουλή ο ίδιος είχε με ευθύτητα διατυπώσει ότι «η σύνθεση της νέας κυβέρνησης έγινε χωρίς κομματικές παρωπίδες». Πόσο πιο σαφής;

Ανοιγμα στον μεσαίο χώρο

Η βελούδινη διεύρυνση στον μεσαίο χώρο και το άνοιγμα στο πολιτικό Κέντρο υλοποιήθηκε άμεσα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη με την κυβερνητική αξιοποίηση ορισμένων εκσυγχρονιστικών κυρίως στελεχών, προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ.

Ετσι κι αλλιώς, μια άλλη μερίδα αποτελούμενη από τους λεγόμενους «Αυριανιστές» του παλαιολιθικού ΠΑΣΟΚ είχε μεταναστεύσει προηγουμένως προς τον ΣΥΡΙΖΑ για να συγκυβερνήσουν με διάφορους «ψεκασμένους». Και... πρόκοψαν. Ωστόσο, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν λειτούργησε με λογική λεηλασίας ενός πολιτικού χώρου, ούτε εξυπηρέτησης οπορτουνιστικών αξιώσεων στη νομή της εξουσίας των όποιων νέων κομματικών προσφύγων του ΠΑΣΟΚ.

Με επιλογές που υπερέβαιναν τα συνήθη κομματικά στεγανά, εμπλούτισε το κυβερνητικό σχήμα με πρόσωπα δοκιμασμένα με επιτυχία στην υπουργική διαχείριση και με αξιόπιστη πολιτική διαδρομή. Περισσότερο από τα ιδεολογικά πρόσημα, τα παραταξιακά φορτία και το κομματικό καταγωγικό ίχνος τους, αξιοποιήθηκαν χάρη στην ειδική κατάρτιση για το συγκεκριμένο αξίωμα που ανέλαβαν, καθώς και την εμπειρία, τη σοβαρότητα και την αποτελεσματική προσφορά τους στον δημόσιο χώρο.

Ανάμεσα στους υπουργούς της κυβέρνησης που προέκυψε από τις εθνικές κάλπες της 7ης Ιουλίου του 2019 βρίσκεται ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με μακρόχρονη υπουργική θητεία, αλλά και γραμματέας του Κινήματος τη δεκαετία του ’90 επί Κώστα Σημίτη. Επίσης, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, νέο στέλεχος με εντυπωσιακό βιογραφικό, άλλοτε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος ευρωβουλευτής το 2014 με την «Ελιά» του Ευάγγελου Βενιζέλου.

 Ακόμη, στην κυβέρνηση υπουργικό χαρτοφυλάκιο έχει αναλάβει η Λίνα Μενδώνη, μέχρι προσφάτως μέλος του ΚΙΝ.ΑΛ., η οποία διετέλεσε γ.γ. Πολιτισμού επί κυβερνήσεων Σημίτη, Παπανδρέου και Σαμαρά - Βενιζέλου. Και βέβαια, ο Τάκης Θεοδωρικάκος, προ τριακονταετίας γραμματέας της ΚΝΕ, συνεργάτης αργότερα του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Κώστα Λαλιώτη και επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ το 2001-2003.

Ακόμη και ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Γεραπετρίτης, χωρίς να είναι πατενταρισμένος Πασόκος, είχε αναλάβει επί ένα δεκάμηνο σύμβουλος για θέματα Δημόσιας Διοίκησης στο Μαξίμου με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Η επιλογή του για κυβερνητικό αξίωμα δεν έγινε με την ιδιότητα του πρώην συμβούλου σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά με αυτήν του τεχνοκράτη.

Με το ίδιο κριτήριο έγιναν και οι επιλογές ορισμένων υφυπουργών. Του καθηγητή Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών Παναγιώτη Τσακλόγλου, προερχόμενου από την Κεντροαριστερά, ο οποίος παρείχε τις επιστημονικές γνώσεις του στις κυβερνήσεις Σημίτη, Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά - Βενιζέλου.

Παρομοίως και του Ακη Σκέρτσου, ο οποίος ναι μεν ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ, στενός συνεργάτης του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και του Γιάννη Στουρνάρα, αλλά διέθετε με επάρκεια τα προσόντα ανθρώπου της αγοράς καθώς υπήρξε γενικός διευθυντής του ΣΕΒ. Οπως κι αν έχει, ο πρωθυπουργός έβαλε την αυτόνομη προσωπική σφραγίδα του στη στελέχωση του κυβερνητικού σχήματος με πρόσωπα που θεωρεί ικανά, ταιριάζουν στο μεταρρυθμιστικό προφίλ, στον φιλελεύθερο τρόπο σκέψης και την ευρύτερη κεντρώα ατζέντα του. Ανεξάρτητα πάντα από τον ρόλο με τον οποίο είχαν ταυτιστεί αυτά τα στελέχη κατά τη διάρκεια της πολιτικής τους διαδρομής στον προηγούμενο πολιτικό χώρο τους, δίνουν πλέον γόνιμο «παρών».

Χωρίς παρωπιδες και αγκυλώσεις

Με νηφάλιο λόγο και μετριοπαθές προφίλ, αποστασιοποιημένα εδώ και καιρό από την προγενέστερη κομματική κοιτίδα και τον γενέθλιο πολιτικό χώρο τους, κατέχουν πια νευραλγικές θέσεις σε επίπεδο κυβερνητικής εξουσίας. Προφανώς ούτε συγκροτούν «πράσινη συνιστώσα» εντός της κυβέρνησης, ούτε έγιναν αυτομάτως φαν της Δεξιάς. Αλλά εδώ που τα λέμε, τι σχέση έχει ο πολιτικά ρεαλιστής σημερινός πρωθυπουργός με τις παλιές αγκυλώσεις της παραδοσιακής συντηρητικής παράταξης; 

Νεοδημοκράτης από κούνια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επίγνωση του ρόλου του κόμματος αλλά και της ιστορίας του. Αλλωστε ο ιδρυτής της παράταξης Κωνσταντίνος Καραμανλής διεύρυνε το κόμμα του δύο φορές. Την πρώτη με την ίδρυσή του στη Μεταπολίτευση και τη δεύτερη όταν προσχώρησαν σε αυτό ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Θανάσης Κανελλόπουλος, προερχόμενοι από την προδικτατορική Ενωση Κέντρου.

Επίσης, ο σημερινός πρωθυπουργός αντλεί παρακαταθήκες, χάρη και στην οικογενειακή του σύνδεση, από την ιστορική παράδοση του βενιζελισμού. Υπό αυτό το πνεύμα, προκρίνει χωρίς ελιτισμούς τη συνεργασία, γιατί όχι τη συμπόρευση, των εθνικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Αξιοποιεί με αυτό τον τρόπο ένα πολύτιμο συμβολικό κεφάλαιο που του δίνει τη δυνατότητα να απευθυνθεί σε ένα ακροατήριο πέραν των στενών παραταξιακών ορίων. Είναι εξάλλου διαπιστωμένο πως ό,τι θεμελιώνεται με ισχυρά υλικά καταλήγει να χτίζει συμπεριφορές και νοοτροπίες ικανές να δημιουργήσουν πολιτικά ρεύματα που κατά την άσκηση της εξουσίας είναι στέρεα στην κορυφή -βλέπε επιτελικό κράτος- και πλειοψηφικά στη βάση της κοινωνίας. Οι τρέχουσες δημοσκοπήσεις είναι ενδεικτικές.

 Η αλήθεια είναι ότι τα ανοίγματα Μητσοτάκη και η κυβερνητική αξιοποίηση στελεχών από άλλους πολιτικούς χώρους, συμπεριλαμβανομένου του Ποταμιού, δεν έμειναν εσωκομματικά ασχολίαστα. Διατυπώθηκαν ως παράπονο με το ερώτημα «δεν έχουμε εμείς παιδιά με λαμπρές σπουδές, πλούσιες περγαμηνές και βαριά πτυχία;». Σαφώς και έχουν και σαφέστερα αξιοποιήθηκαν τα ικανότερα, δίχως να χρειαστεί καν η προνομιακή παρεμβολή του φίλτρου του κομματικού σωλήνα.

Παρότι όμως η ζήλια θεωρείται συντετριμμένος θαυμασμός, συχνά συνοδεύει την πλεονεξία. Αναπόφευκτα προέκυψαν οι σπεσιαλίστες του κομματικού χρωματολογίου που ζύγιζαν πόσο «πράσινο» έπεσε στο μείγμα της «γαλάζιας» κυβέρνησης. Παράλληλα, ενέσκηψαν έντρομοι και κάποιοι συγκριτικοί αξιολογητές που υπολόγιζαν τι ποσοστό «δικών» τους και «ξένων» συνυπήρχαν στην κυβέρνηση, υποθέτοντας ότι μια δυσαναλογία στην κατανομή απειλούσε να ραγίσει το συμπαγές κράμα της. Υπερβολές. Στην πραγματικότητα όσοι από τη νεοεισερχόμενη στελεχιακή φουρνιά πήραν απόφαση να μετάσχουν στην κυβέρνηση είχαν κλείσει οριστικά τον δρόμο προς το παλιό τους κόμμα. Εξάλλου για τους νεότερους, προσμετρημένους στο παρελθόν ως «εκσυγχρονιστές», οι οποίοι ανέλαβαν καίρια πόστα, είχε συνεκτιμηθεί ότι δεν είχαν εκδηλώσει συμπτώματα στερητικού συνδρόμου του κυβερνητισμού. Πολύ απλά γιατί στην πλειονότητά τους ούτε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ κατείχαν ανάλογα κυβερνητικά πόστα. Αλλοι είχαν ήδη επιτυχημένη καριέρα στο Δημόσιο και άλλοι στον ιδιωτικό τομέα.

Επιτυχημένες μεταγραφές

Παρ’ όλα αυτά, χάρη στα επιστημονικά προσόντα, στην επάρκεια γνώσεων και τις τεχνοκρατικές δεξιότητές τους, μια σειρά στελεχών ή, τέλος πάντων, συνεργατών υπουργών του άλλοτε κραταιού, κοινωνικά και κοινοβουλευτικά, ΠΑΣΟΚ τοποθετήθηκε στις Γενικές Γραμματείες των υπουργείων.

Χαρακτηριστικά, ο Γιάννης Μαστρογεωργίου, γ.γ. Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, υπήρξε γραμματέας τομέα Τύπου και Επικοινωνίας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, ειδικός σύμβουλος της υπουργού Παιδείας Αννας Διαμαντοπούλου και διευθυντής στο think tank της «Δίκτυο». Ο Πάνος Αλεξανδρής, γ.γ. Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υπήρξε υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2012 και με τη στήριξή του υποψήφιος δήμαρχος Αμαρουσίου το 2006.

 Ο γ.γ. του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης Θοδωρής Λιβάνιος διετέλεσε ειδικός σύμβουλος του Γιάννη Ραγκούση στο υπουργείο Εσωτερικών για την εκπόνηση του «Καλλικράτη» και από το 2011 γενικός γραμματέας στον Δήμο Αθηναίων επί Γιώργου Καμίνη. Επίσης, ο γ.γ. Συντονισμού Θανάσης Κοντογεώργης, γιος πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, στα φοιτητικά του χρόνια και πριν πάει στο Χάρβαρντ ήταν μέλος της Νεολαίας του κόμματος επί Σημίτη και έκτοτε νομικός σύμβουλος των υπουργών Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και Γκίκα Χαρδούβελη.

Το ίδιο και η Αννα Στρατινάκη, γ.γ. Εργασίας, κόρη επίσης παλιού βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, βαφτιστήρα της Λούκας Κατσέλη, υπεύθυνη της γραμματείας του Πολιτικού Συμβουλίου του ίδιου κόμματος, σύμβουλος της Φώφης Γεννηματά για εργασιακά θέματα, αλλά και γ.γ. του υπουργείου Εργασίας επί κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμου και Αντ. Σαμαρά.

Με κίνδυνο να λησμονηθεί κάποιος, η συγκεκριμένη λίστα δεν σταματάει εδώ, καθώς η γ.γ. Ανθρώπινου Δυναμικού Δημοσίου Τομέα Βιβή Χαραλαμπογιάννη υπήρξε αναπληρώτρια γραμματέας στον τομέα Διοικητικής Μεταρρύθμισης του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής του γραφείου στη γ.γ. Μέσων Ενημέρωσης το 2011-2012. Επίσης, η γ.γ. Διαχείρισης Κοινοτικών και Αλλων Πόρων Αννα Δαλλαπόρτα υπήρξε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και μέλος τομέα του.

Το ίδιο και η γ.γ. Πρόνοιας Εφη Μπέκου, που ήταν υποψήφια βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στα Τρίκαλα και στη Β’ Αθήνας, ενώ διετέλεσε και αναπληρώτρια νομάρχης Αθηνών. Στον ίδιο κατάλογο θεωρείται πως συμπεριλαμβάνεται και η γ.γ. Ενέργειας Αλεξάνδρα Σδούκου, η οποία διετέλεσε διευθύντρια του γραφείου του πρώην υπουργού Περιβάλλοντος του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Μανιάτη, ενώ στη συνέχεια ως δημόσιος υπάλληλος συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες στο ίδιο το υπουργικό γραφείο επί Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Ακόμη, στο νέας εσοδείας στελεχιακό δυναμικό της κυβέρνησης καταχωρείται ο Πάνος Σταμπουλίδης, γ.γ. Εμπορίου και Προστασίας του Καταναλωτή, ο οποίος συμμετείχε στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, τοποθετήθηκε σε κρατικό φορέα επί συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου και είναι γνώστης της αγοράς με καριέρα στον ιδιωτικό τομέα στα Βαλκάνια και τις ΗΠΑ.

Τέλος, ο γ.γ. Θρησκευμάτων στο υπουργείο Παιδείας Γιώργος Καλαντζής ήταν το 2012 στην Εθνική Εκλογική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε συνεργάτης του Θεόδωρου Πάγκαλου στο υπουργείο Εξωτερικών και διευθυντής του γραφείου του ως αντιπροέδρου στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Το ερώτημα είναι πού εντοπίζεται, αν φυσικά υπάρχει, το κακό. Τζάμπα σκοτούρα. Καμία εσωκομματική ομφαλοσκοπική έκσταση και καμία ισοπεδωτικά μεμψίμοιρη αντιπολιτευτική κορόνα δεν μπορεί να σπαταλήσει με προσχήματα τα ωφέλιμα για τη χώρα πλεονεκτήματα ενός μοντέρνου και δραστήριου ανθρώπινου δυναμικού. Και αυτή η ενόχλησή τους δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη Διαμαντοπούλου. Κακά, όμως, τα ψέματα. Ολοι όσοι θεωρούν μελαγχολικά, αν όχι πικρόχολα, αμάρτημα την προηγούμενη πολιτική διαδρομή εκείνων που προθυμοποιούνται να προσφέρουν με την αξία τους στον τόπο μάλλον δεν συγκαταλέγονται στους ενάρετους.

Στην παρούσα φάση η χώρα οφείλει να ξεμπερδέψει στρατηγικά με τον λαϊκισμό, τον διχαστικό λόγο και την εχθροπάθεια. Σε αυτό το πλαίσιο, η σύγκλιση μιας μερίδας στελεχών που προέρχονται από την Κεντροαριστερά με τη Νέα Δημοκρατία -με το αμφίδρομο πολιτικό φλερτ να ξεκινά επί συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου και να αποτυπώνεται εν μέρει στις πρόσφατες εθνικές κάλπες- μάλλον υπόσχεται διέξοδο στον τόπο από τη φθορά και τις ταλαιπωρίες που βίωσε. Λογικά ο Μητσοτάκης την ξέρει και έμπρακτα την ενθαρρύνει, άλλοι στο πολιτικό μωσαϊκό την αγνοούν, άλλοι καμώνονται πως δεν την καταλαβαίνουν και κάποιοι τρίτοι τη φοβούνται. Η στάση τους δεν είναι μόνο συνέπεια των κολλημάτων τους. Σκιάζονται τη συνεργασία, τον νεωτερισμό, τον σχεδιασμό, τη δουλειά, την αποτελεσματικότητα. Ιδίως εκείνοι που είναι τόσο απασχολημένοι με το σφουγγάρισμα της αριστείας χωρίς να πάρουν χαμπάρι ότι η βρύση της είναι μονίμως ανοιχτή.

Ειδήσεις σήμερα:

Άνοιξη του 2022 η έναρξη της κατασκευής για την γραμμή 4 του μετρό

Ξυπνούν μνήμες από τη διπλή δολοφονία αστυνομικών της ΔΙΑΣ στου Ρέντη: Τα ντοκουμέντα της δικογραφίας

Γιώργος Καπουτζίδης: Αν θελήσω να αποκτήσω παιδί θα το καταφέρω, θα φύγω κι από τη χώρα αν χρειαστεί