Για τον «δικό τους» Μπαράκ Ομπάμα και την αντίληψη που έχουν για τις μεταβολές που συντελούνται στις ΗΠΑ, μίλησαν ο πρώην και ο νυν πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «Γη της Επαγγελίας» που αποτελεί την αυτοβιογραφία του πρώην προέδρου των ΗΠΑ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όρθιος μπροστά στον πίνακα με τον εύγλωττο τίτλο «ΜΠΛΕ» του Γιάννη Αδαμάκου, και ο Αλέξης Τσίπρας καθιστός στο γραφείο του μπροστά στο «Fight Omega» τον βαθυκόκκινο πίνακα του Κωστή Γεωργίου, μπορεί να μην είχαν σηκωμένα μανίκια όπως συνήθισε ο Ομπάμα, τοποθετήθηκαν, όμως, για το πώς οι ίδιοι ερμηνεύουν το βιβλίο, τις πολιτικές αλλά και την παρακαταθήκη στην δημόσια συζήτηση που αφήνει ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για το βιβλίο, λέγοντας: «διαρκώς περιγράφει και αξιολογεί, με βλέμμα οξύ και καθαρό. Ενώ, χωρίς πουθενά να το ομολογεί ανοιχτά, διαμορφώνει ένα πλήρες μοντέλο πολιτικής αντίληψης και λειτουργίας. Όσο για το ύφος του, θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι γεφυρώνει την ισχύ του κλασικού δημόσιου λόγου με την ελκυστική ροή που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να προσφέρει».
Φιλελεύθερη Δημοκρατία, μετριοπάθεια, κοινωνική φροντίδα, οι αιχμές που επέλεξε ο πρωθυπουργός, λέγοντας «ως αναγνώστης-πολιτικός, θα επισήμαινα την προσήλωση του Προέδρου στις αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, του εκσυγχρονισμού και της κοινωνικής φροντίδας. Αλλά και την πίστη του στην μετριοπάθεια: Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ ομολογεί ότι ανέκαθεν υπήρξε μεταρρυθμιστής και όχι επαναστάτης. Ένας οπαδός της ανοιχτής οικονομίας, που, όμως, δεν δίστασε να κρατικοποιήσει πρόσκαιρα την αυτοκινητοβιομηχανία για να τη σώσει».
Μητσοτάκης: Οι τρεις λέξεις που πυροδότησαν την πολιτική Ομπάμα
Από πλευράς του ο πρωθυπουργός μίλησε για την μετάβαση από την πολιτική εκστρατεία στα χειροπιαστά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της ηγεσίας. «Θέλω να σταθώ στο σύνθημα: Yes, we can. Τρεις λέξεις, που χειραφετήθηκαν απ’ την προεκλογική του εκστρατεία για να πυροδοτήσουν την πολιτική του συνολικά. Πεποίθηση, που και εγώ πιστεύω ότι, όταν τη συμμερίζονται πολλοί, τότε γίνεται συλλογική κίνηση που οδηγεί σε πραγματικά - σε χειροπιαστά αποτελέσματα», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή του, ο πρωθυπουργός είπε: «Κλείνω με την ευχή, το βιβλίο αυτό να διαβαστεί και, κυρίως, να δώσει αφορμές για σκέψη και περίσκεψη. Οι αρχές, οι επιλογές και οι πολιτικές συμπεριφορές Ομπάμα αξίζουν να περάσουν τον Ατλαντικό για να φτάσουν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Για να βοηθήσουν, έτσι, και τη δική μας προσπάθεια να μετατρέψουμε την ήπειρό μας και την πατρίδα μας σε μία αληθινή «Γη της Επαγγελίας»». Τσίπρας: Φορέας ρεαλισμού
Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του, πιο ωμά πολιτικός καταπιάστηκε από από μια φράση που είπε ο Ρούζβελτ το 1936 στο συνέδριο των Δημοκρατικών «καλύτερα τα περιστασιακά λάθη μιας κυβέρνησης που ζει σε πνεύμα συμπόνοιας με τους πολίτες παρά οι συνεχείς παραλείψεις μιας κυβέρνησης που ζει στον πάγο της αδιαφορίας».
Κλείσιμο
Όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, «το βιβλίο αυτό είναι η εξιστόρηση αυτής της πορείας, χωρίς να προσπαθεί ούτε να ωραιοποιήσει, ούτε να ηρωοποιήσει. Άλλωστε, στην εποχή της πληροφορίας κανείς δεν μπορεί να ξεφεύγει από την αλήθεια. Και ο Ομπάμα, ως ο πρώτος παγκόσμιος ηγέτης αυτής της εποχής, πορεύτηκε με αυτό το γνώμονα από την πρώτη στιγμή».
Η συνάντηση Τσίπρα-Ομπάμα
Ο κ. Τσίπρας αναφέρεται επίσης στη συνάντησή του με τον Μπαράκ Ομπάμα, όταν ήταν πρωθυπουργός: «Είχα τη χαρά και την τιμή να είμαι Πρωθυπουργός την τελευταία διετία της θητείας του στο Λευκό Οίκο. Στο πρόσωπο του Ομπάμα, δεν συνάντησα απλά έναν Πρόεδρο των ΗΠΑ με διάθεση να συνεισφέρει στην επίλυση της ελληνικής κρίσης. Αλλά συνάντησα έναν άνθρωπο με απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης στην οποία βρέθηκαν οι Έλληνες την πολύ σκληρή περίοδο της λιτότητας και των μνημονίων.
Η συνεπής του προσήλωση στο ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, την ώρα που στη διεθνή κοινότητα η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από αποκρουστικά στερεότυπα και από εκκλήσεις για την τιμωρία των απείθαρχων Ελλήνων, ήταν πολύ κρίσιμη για την προσπάθειά μας.
Όταν, δε, επέλεξε την Ελλάδα για το τελευταίο ταξίδι του ως εν ενεργεία Πρόεδρος, ο συμβολισμός νομίζω ότι ήταν σαφής. Ένας άνθρωπος που βρέθηκε σε αυτή τη θέση, στον ισχυρότερο πολιτικό θώκο στο Δυτικό Κόσμο, γνώριζε βαθιά ότι αυτή η εξέλιξη οφείλεται στο πολίτευμα που εμπνεύστηκαν οι δικοί μας πρόγονοι».
Κι αν οι δύο πολιτικοί άνδρες έδειξαν εγκράτεια και σύνεση στον λόγο τους, λίγη ώρα αργότερα θα συγκρούονταν έντονα στη Βουλή για την κύρωση του κρατικού προϋπολογισμού αφήνοντας πίσω την σύντομη αυτή στιγμή πολιτικής αβρότητας.
