Έντι Ζεμενίδης: Η Τουρκία θα φάει πολλές φάπες από τις ΗΠΑ αν τολμήσει θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα

Αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα. Και μάλιστα ακριβά, όπως κοστίζει η απόσταση από την Αθήνα στο Σικάγο. Οκτώ ώρες διαφορά. Never mind. Κάθε φορά του έλεγα: «Εντι, σε παρακαλώ». Η απάντηση μονότονη: «Οχι τώρα, τρέχω από meeting σε meeting. Μετά τις ενδιάμεσες εκλογές».

Στο μεταξύ, τον έβλεπα σε διάφορα πάνελ ελληνικών καναλιών. Α, δεν παίζω. Τι να γίνει, έτσι είναι, το «κουτί» κερδίζει εφημερίδα κατά κράτος. Πάμε παρακάτω. Ωσπου την περασμένη Τετάρτη, κάπου γύρω στα μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας, μεσημέρι στο Σικάγο, τον «συλλαμβάνω» εποχούμενο με κατεύθυνση σε κάποιο meeting. «Ελάχιστο χρόνο έχω», μου λέει. «Πόσο;», ρωτάω, «δέκα λεπτά», μου απαντάει. Αντε, έστω. Τελικά τα δέκα λεπτά έγιναν 30 plus.

Εκείνο που με συνεπήρε απ’ όλη αυτή την τηλεφωνική διαδρομή ήταν μια φράση εκκωφαντική, μαχητική, κατηγορηματική και εντελώς ελληνική. Μου είπε: «Αν τολμήσουν θερμό επεισόδιο, θα πέσουν φάπες στην Τουρκία»!

Λες; Από το στόμα του και στου Αμερικανού θεού τ’ αυτί. Πάμε παρακάτω. Δηλαδή ποιος είναι αυτός ο Εντι Ζεμενίδης; Του Κογκρέσου; Της Βουλής; Μπας και είναι κυβερνήτης; Εν συντομία, το βιογραφικό του το ελληνικό αλλά και πανεπιστημιακό, πολιτικό το οπλοστάσιό του:

Ο Εντι (Αυξέντης) Ζεμενίδης είναι κυπριακής καταγωγής και ομογενής από το Σικάγο. Ενας από τους διακεκριμένους ρόλους του ως εκτελεστικού διευθυντή του Hellenic American Leadership Council (HALC). Σαν να λέμε: ελληνοαμερικανικό ηγετικό συμβούλιο. Περίπου. Με την υπόμνηση εκ μέρους του πως αυτός ο οργανισμός δεν επιχορηγείται από Ελλάδα. Πάμε παρακάτω.

Πήρε το πτυχίο του στις Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο DePaul, το μεταπτυχιακό του στη Θεωρία και Πράξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το Πανεπιστήμιο του Εσεξ (Ηνωμένο Βασίλειο) και το διδακτορικό του από το Georgetown University Law Center.

Πριν από την ένταξή του στο HALC άσκησε τη δικηγορία στο Σικάγο και υπηρέτησε ως ανώτερος σύμβουλος για τον υποψήφιο των Δημοκρατικών για τη Γερουσία των ΗΠΑ Αλέξη Γιαννούλια.

Ακόμα, υπήρξε μέλος των Αναδυόμενων Ηγετών του Chicago Council on Global Affairs. Η εμπειρία του στην πολιτική περιλαμβάνει επίσης συμμετοχή στο Πρόγραμμα Socrates του Ινστιτούτου Aspen, στη συντακτική επιτροπή και στην επιτροπή συμβούλων του National Strategy Forum και είναι λέκτορας στις διεθνείς σχέσεις και την αμερικανική εξωτερική πολιτική στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου DePaul.
Η καταγωγή του, η πληγή του. Δηλαδή η Κύπρος, δηλαδή «Αττίλας», δηλαδή Τουρκία. Ο πατέρας του Δημήτρης γεννήθηκε στο χωριό Αμίαντος.

Σε ηλικία 14 ετών πολέμησε στις τάξεις της ΕΟΚΑ και μετά την ανεξαρτησία μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ. Μετά την αποφοίτησή του, το 1973, ξαναγύρισε με τη γυναίκα του Ειρήνη (καταγωγή Φιλιατρά Μεσσηνίας) και τον μικρό Εντι στην Κύπρο. Εναν χρόνο μετά την εισβολή του «Αττίλα» η οικογένεια χώρισε γιατί ο πατέρας παρέμεινε στο νησί να πολεμήσει τους εισβολείς. Ο Ζεμενίδης ξανασυνάντησε αργότερα την οικογένειά του στις ΗΠΑ και από τότε διαμένει μόνιμα στο Σικάγο, πρωτοστατώντας μαζί με τον γιο του στις παρεμβάσεις της κοινότητας για μια ελεύθερη Κύπρο. Και όχι μόνο.

Από τις πολλές παρεμβάσεις του, δύο έγραψαν ανεξίτηλα. Η πρώτη με ανάρτησή του στο Twitter, όπου κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «παραποιεί σκόπιμα» το προσχέδιο του Νόμου για τον Προϋπολογισμό του 2023 του υπουργείου Αμυνας των ΗΠΑ (NDAA). Επιδιώκοντας να παραπλανήσει «ένα μέρος του ελληνικού κοινού που δεν είναι εξοικειωμένο με τις αποχρώσεις της αμερικανικής νομοθετικής διαδικασίας». Χρησιμοποιεί, μάλιστα, μια φράση που χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ (Politics stops at water’s edge), θέλοντας να καταδείξει ότι οι πολιτικοί πρέπει να παραμερίζουν τις διαφορές τους και να είναι ενωμένοι σε εθνικά ζητήματα. Ψέματα; Αντε τώρα να βρεις άκρη εν Ελλάδι με κοινό συνδετικό όλων των παρατάξεων το «ενωμένοι σε εθνικά ζητήματα».

Η δεύτερη παρέμβασή του που έγραψε, όταν είπε σε κάποια συνέντευξή του: «Η Ομογένεια σήμερα δεν παίζει μόνο άμυνα, δεν περιμένει να υπάρξει μία κρίση για να κινητοποιηθεί. Επηρεάζουμε παντού, είμαστε πιο οργανωμένοι. Κάθε μέρα γίνεται κάτι». Και συνεχίζει: «Οι Τουρκοαμερικανοί είναι λίγοι στις ΗΠΑ, δεν έχουν μέλη τους στο Κογκρέσο και δεν έχουν ούτε την ισχύ, ούτε την επιρροή που έχουν οι Ελληνοαμερικανοί, οι οποίοι έχουν φτάσει στην κορυφή της αμερικανικής πολιτικής. Η Τουρκία κάνει λόμπινγκ στις ΗΠΑ πληρώνοντας επαγγελματικά γραφεία να τους ανοίγουν πόρτες. Η Τουρκία ξοδεύει εκατομμύρια, αλλά αυτά τα χρήματα έχουν πάει χαμένα. Εμείς είμαστε πολίτες. Είμαστε οργάνωση της ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Το HALC δεν το πληρώνει η Ελλάδα».

«Τον Οζ τον φάγαμε στην Πενσιλβάνια»

Με το πρώτο δευτερόλεπτο κατευθείαν στο ψητό. Από το τηλέφωνο, όταν εγώ μεσάνυχτα στην Αθήνα, ο Εντι μεσημέρι εποχούμενος στο Σικάγο. Μου είπε με την πρώτη φυσικά για τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών. Με γενικό συμπέρασμα: «Η επέλαση των Ελληνοαμερικανών».
«Κάτι πολύ, μα πολύ σημαντικό».

Πριν προλάβω να ρωτήσω «ποιο», τον άκουσα να με «μαλώνει».
«Μα φυσικά η περίπτωση του Αλεξ Γιαννούλια».

Μ’ έπιασε αδιάβαστο. Το κατάλαβε. Και συμπλήρωσε: «Ο Γιαννούλιας διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στην Πολιτεία του Ιλινόις και ήταν άνθρωπος της στενής ομάδας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Είναι αυτός που σύστησε στον Ομπάμα την Ελληνοαμερικανική Ενωση. Ε, λοιπόν, σήμερα ξανακατέβηκε και βγήκε ως Secretary of State (σ.σ.: σαν να λέμε υπουργός Προεδρίας) στο Ιλινόις. Κάτι πολύ σπουδαίο. Μετά τον κυβερνήτη της Πολιτείας είναι ο δεύτερος, στη σειρά, αξιωματούχος. Είναι μόλις 46 ετών και από αυτή τη θέση διαθέτει μια τεράστια επιρροή στη χάραξη της πολιτικής της Αμερικής».

Παρεμπιπτόντως, ο Αλεξ Γιαννούλιας, με εξαιρετικές σπουδές και με επιδόσεις τόσο ως καλαθοσφαιριστής όσο και ως οικονομολόγος με εφαλτήριο την πολιτική. Ενα από τα μεγάλα ατού της ελληνοαμερικανικής Ομογένειας. Ενα από τα καμάρια μας. «Γενικά τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών ευχάριστα τόσο για το κόμμα των Δημοκρατικών όσο και για την Ομογένεια».

Προτού προλάβω να τον ρωτήσω, άρχισε να αραδιάζει ονόματα και να εξυμνεί τις ανέλπιστες επιτυχίες των Democrats.
«Ξαναβγήκαν οι Ελληνοαμερικανοί βουλευτές και φίλοι μας. Νικήσαμε, κατατροπώσαμε τον Τούρκο».

Πρόκειται για τον Τουρκοαμερικανό γιατρό δρ Μεχμέτ Οζ. Που είναι στενός φίλος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Που χρηματοδοτείται από την τουρκική ελίτ. Και που, ευτυχώς για εμάς, έχασε τελικά τη μάχη για την έδρα της Πενσιλβάνια στη Γερουσία, όπου επικράτησε ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζον Φέτερμαν στη μάχη των ενδιάμεσων εκλογών.

-Επομένως, θρίαμβος!
«Τον Οζ τον φάγαμε στην Πενσιλβάνια. Και οι Δημοκρατικοί κατάφεραν να κρατήσουν την έδρα στη Γερουσία. Δύο με τρεις έδρες παίζονται ακόμα (σ.σ.: η κουβέντα έγινε νύχτα Τετάρτης προς Πέμπτη στην Ελλάδα, δηλαδή μεσημέρι στο Σικάγο).

-Και ο Ρόμπερτ Μενέντεζ;
«Ο Μπομπ θα παραμείνει πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας».

-Επομένως το φρένο στους εξοπλισμούς των Τούρκων, από την πλευρά των Αμερικανών, θα παραμείνει ακλόνητο.
«Yes, my friend. Good news!».

-Αλλά στη Βουλή οι Δημοκρατικοί έχασαν.

«Πρόσεξε όμως. Η Βουλή χάθηκε. Αλλά όχι με τη διαφορά που περίμεναν και έλεγαν οι Ρεπουμπλικάνοι. Περίμεναν κόκκινο κύμα, αλλά η θάλασσα γαλήνια. Μπουνάτσα. Προς μεγάλη τους απογοήτευση, το κύμα δεν κατέφτασε. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτές οι ενδιάμεσες εκλογές ήταν μια ήττα για τον Ντόναλντ Τραμπ. Αλλα περίμεναν, άλλα ήρθαν».

Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν

Τελικά ο Ντον ο Τραμπ πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Ο Εντι το εξηγεί:
«Περίμεναν μεγάλη και άνετη νίκη. Κάτι σαν θρίαμβο. Ομως δεν τα καταφέρανε. Ο Τραμπ με αλλεπάλληλες δηλώσεις του έλεγε πως θα ξαναβγεί. Ποιο το πρόβλημά του; Υποστήριξε λάθος υποψηφίους. Οπως έγινε με την περίπτωση του Τούρκου Μεχμέτ Οζ. Ενας από τους εκλεκτούς του Τραμπ. Την πάτησε και μ’ αυτόν. Τώρα άσχημα τα πράγματα για τον Τραμπ».

-Μα δηλώνει ότι θα ξανακατέβει στις επόμενες προεδρικές εκλογές.
«Ναι, μπορεί να κατέβει».

-Μα εδώ στην Ελλάδα όλοι αναρωτιόμαστε πώς γίνεται σε μια τόσο μεγάλη χώρα, ένα τόσο σπουδαίο και ιστορικό κόμμα να εκπροσωπείται από έναν Τραμπ. Απίστευτο!
«Μα εκλέγεται από τα κάτω. Αυτή είναι η διαδικασία. Τώρα όμως δεν νομίζω να στηρίξουν τον Τραμπ. Μάλιστα είπε ότι αν εκλεγεί πρόεδρος, θα βγάλει τον κυβερνήτη της Φλόριντα».

-Και μέσα από το κόμμα του ποιες οι αντιδράσεις;
«Κατά τη γνώμη μου, μπορεί να γίνει εμφύλιος μέσα στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Μπορεί, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, οι Ρεπουμπλικάνοι να τον στείλουν σπίτι του. Αυτός σχεδιάζει και θέλει να κατέβει για πρόεδρος. Ιδιαίτερα αν χάσουν τη Γερουσία. Ομως πρέπει να λάβεις υπόψη σου ένα πράγμα. Κάθε φορά που μιλάει ο Τραμπ, παίρνουν φόρα οι Δημοκρατικοί».

-Επομένως ο Τραμπ έχει καταντήσει κάτι σαν επιχείρημα υπέρ των Δημοκρατικών.
«Πες το κι έτσι».

-Ομως γενική είναι η εντύπωση για τους Ελληνες πως ούτε ο Τζο Μπάιντεν είναι ένας ικανός και άξιος ηγέτης.
«Είναι αλήθεια ότι ο Μπάιντεν δεν είναι δυνατός ηγέτης. Αλλά, για να επανέλθω στη σχέση του Τραμπ με το κόμμα του, πρέπει να σου πω ότι αν οι Ρεπουμπλικάνοι ήθελαν, θα έπρεπε να τον στείλουν σε κάποιο μοναστήρι. Και το λέω αυτό επειδή πριν από δύο εβδομάδες τούς διαβεβαίωνε για την επέλαση ενός κόκκινου κύματος, κάτι σαν τσουνάμι, και στο τέλος αυτό το τσουνάμι έγινε μπούμερανγκ γι’ αυτούς».

-Οπως λέει και το ρητό, ώδινεν όρος και έτεκεν μυν.
(χαμογελώντας) «Ναι, έτσι ακριβώς».

-Επιστρέφω στην περίπτωση του Μπάιντεν, όπου διαρκώς σε κάθε εμφάνισή του από γκάφα σε γκάφα. Μάλιστα, τελευταία, είπε ότι συνάντησε και τον ερευνητή που ανακάλυψε την ινσουλίνη. Πράγμα αδύνατον, αφού το 1941 δεν είχε ακόμα γεννηθεί.
«Πρόσεξε κάτι που δεν είναι γνωστό σε εσάς, στην Ελλάδα. Τέτοιες γκάφες τις έκανε από παλιά, όταν ήταν νέος. Οσοι τον γνωρίζουν το ξέρουν από πρώτο χέρι. Μάλιστα, αν και μικρός ήταν τραυλός, κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Μπράβο που το κατάφερε. Τελικά, ούτε ο Μπάιντεν, ούτε ο Τραμπ».

-Μα καλά, μια τόσο μεγάλη χώρα, με μια τεράστια παράδοση και με εξαιρετική δεξαμενή στελεχών, δεν μπορεί να προτείνει και να εκλέξει ηγέτες νεότερης ηλικίας, πιο δυναμικούς και πιο χαρισματικούς; Αδιανόητο!
«Υπήρχαν και υπάρχουν νεότεροι και χαρισματικοί, αλλά ο Μπάιντεν και ο Τραμπ τούς νίκησαν. Ετσι λειτουργεί το σύστημα. Πάντως η εκτίμησή μου είναι ότι κανείς από τους δύο δεν πρόκειται να θέσει ξανά υποψηφιότητα. Το βάζω στοίχημα. Και αν το έβαζα στ’ αλήθεια, θα το κέρδιζα».

Βαρύ τίμημα

Στην άλλη άκρη του μυαλού μου στριφογύριζε μια υποψία. Μια γενική υποψία. Πως αν θερμό επεισόδιο συνέβαινε κάπου στο Αιγαίο, η Ουάσινγκτον θα παρακολουθούσε τα γεγονότα εξ αποστάσεως ως παρατηρητής. Με τη συμβουλή προς αμφότερους τους εμπλεκόμενους: «Βρείτε τα διά της διπλωματικής οδού».

-Εντι, ξέρεις ποια η γενική πεποίθηση εν Ελλάδι; Πως η Αμερική σε μια πιθανή σύγκρουση θα παραμείνει ουδέτερη και αδιάφορη.
«Λάθος να το πιστεύεις αυτό. Οχι, δεν θα μείνει αδιάφορη. Σκέψου κάτι. Η Αμερική μέχρι προχθές, που λέει ο λόγος, έλεγε “βρείτε τα”. Κάτι τέτοιο. Δηλαδή κρατούσε ίσες αποστάσεις. Αφού, σου λέει, και οι δύο είναι μέλη της ίδιας συμμαχίας. Ομως το τελευταίο διάστημα αυτό άλλαξε. Πώς; Από τη μια λέμε “διά της διπλωματικής οδού και με διάλογο”, αλλά από την άλλη συμπληρώνουμε πως “δεν υπάρχει αμφισβήτηση για την κυριαρχία της Ελλάδας”. Αυτή η διευκρίνιση είναι σημαντική και απόδειξη μεγάλης αλλαγής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ».

-Μα πώς εκφράζεται αυτό; Εκτός φυσικά από λεκτικές διατυπώσεις και ρητορικές κορόνες.
«Θα σου πω με ποιον τρόπο. Κάθε φορά που η Τουρκία επιδίδεται σε προβοκάτσιες, εμφανίζεται στα ελληνικά ύδατα κάποια αμερικανική φρεγάτα. Οι Τούρκοι το ξέρουν. Και αν τολμήσουν, να ξέρεις θα φάνε μεγάλη φάπα από την Αμερική. Μπορεί να υπάρχουν διπλωμάτες που μας συμβουλεύουν να τα βρούμε με τους Τούρκους, αλλά μην ξεχνάς ότι υπάρχει και το Κογκρέσο. Σε βεβαιώνω ότι η Αμερική θα κάνει τα πάντα προς αποφυγή θερμού επεισοδίου. Ηδη πιέζει την Τουρκία προς αυτή την κατεύθυνση. Και στέλνει μηνύματα τόσο με την αμυντική βοήθεια προς την Ελλάδα όσο και προς την Τουρκία».

-Τι σόι μηνύματα προς την Τουρκία;
«Απλό το μήνυμα, είναι σαν να λέει “αν περάσετε αυτή την κόκκινη γραμμή, εσείς θα πληρώσετε τα σπασμένα”. Το ξέρουν οι Τούρκοι. Και γι’ αυτό προσπαθούν να φτιάξουν και να συντηρούν ένα κλίμα έντασης και κρίσης, έτσι ώστε οι Αμερικανοί να πιέσουν την Ελλάδα. Κι όμως, το αντίθετο έχουν καταφέρει. Σ’ το ξαναλέω, πριν από χρόνια η επίσημη αμερικανική πολιτική ήταν υπέρ του διαλόγου. Ομως σήμερα αυτή η γενική πολιτική διαλόγου έχει συμπληρωθεί με τη φράση: “Δεν υπάρχει αμφιβολία και αμφισβήτηση για την κυριαρχία της Ελλάδας”».

-Εμείς στην Ελλάδα πιστεύουμε πως, εκτός από «αδιαφορία» της Αμερικής, υπάρχει και το δυσάρεστο δεδομένο ότι διαρκώς η Ελλάδα δίνει τα πάντα χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα.
«Και αυτό είναι λάθος. Ωραία, ας πούμε ότι ο κόσμος δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Ομως ψέματα είναι το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτές τις βάσεις υπάρχει και δικός μας ελληνικός στρατός; Αραγε, πρέπει να αναρωτηθούμε, μας βοηθάνε αυτές οι βάσεις; Είναι ψέματα ότι δημιουργήσαμε έτσι μια ευκαιρία για κοινό στρατηγικό “συνεταιρισμό”; Δηλαδή έτσι βαθύνανε ακόμα περισσότερο οι σχέσεις μας. Και αυτό μας βοηθάει. Αλλωστε, αν θυμάμαι καλά, το Κογκρέσο ενέκρινε κονδύλι πολλών εκατομμυρίων δολαρίων για την αναβάθμιση της βάσης στη Σούδα. Ακόμα περισσότερα για την Αλεξανδρούπολη. Αυτές οι επενδύσεις είναι πολύ σπουδαίες γιατί βοηθάνε και στηρίζουν τις Ενοπλες Δυνάμεις. Τις δικές μας Ενοπλες Δυνάμεις, τις ελληνικές. Με απλά λόγια, με αυτόν τον στρατηγικό συνεταιρισμό κερδισμένοι όλοι. Και οι ΗΠΑ και η Ελλάδα και το ΝΑΤΟ. Είναι win win».

«Η βλακεία του Πούτιν έβαλε Σουηδία-Φινλανδία στο ΝΑΤΟ»

Η αισιοδοξία του, η ελπίδα μας. Του το είπα. Και χάρηκε. Από το μετερίζι ενός αληθινού πατριώτη που κάποιες εξελίξεις τις επηρεάζει. Με το μερίδιο που του αναλογεί. «Είμαι αισιόδοξος. Η Δημοκρατία μπορεί κάποια στιγμή να κινδυνεύσει, αλλά στο τέλος θα νικήσει».

-Κάπου διάβασα ότι ο Μπάιντεν συμβούλεψε τον Ζελένσκι να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν.
«Οχι, δεν είναι ακριβώς έτσι. Προφανώς αναφέρεσαι σε δημοσίευμα της “Washington Post”. Ο Μπάιντεν εννοούσε πως με έναν τέτοιο ελιγμό η Ουκρανία θα έδειχνε θέληση και επιθυμία για πραγματική διπλωματία. Ομως δεν μπορούμε, ούτε πρέπει να αφήσουμε έτσι τον κατακτητή. Οπως εμείς δεν μπορούμε, ούτε πρέπει να αφήσουμε ασύδοτο τον Ερντογάν να αμφισβητεί και να αναθεωρεί τα όρια στο Αιγαίο, αλλά και για την Κύπρο, το ίδιο και για την Ουκρανία. Ούτε η Ουκρανία πρέπει να το δεχτεί. Ο Πούτιν με τη βλακεία του έχει καταφέρει να ενσωματώσει τη Σουηδία και τη Φινλανδία στην Ατλαντική Συμμαχία, στο ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν, εκτός των άλλων, κάνει μεγάλο κακό και στον λαό του και στην περιοχή του».

-Μα λόγω της συνεχιζόμενης ανώμαλης κατάστασης στην Ουκρανία, οι τιμές καλπάζουν, ο πληθωρισμός ανεβαίνει.
«Βεβαίως και ο πληθωρισμός ανεβαίνει και όλα αυτά τα δυσάρεστα συμβαίνουν. Αλλά τι έπρεπε να κάνουμε; Υπάρχουν και οι διεθνείς σχέσεις και οι διεθνείς συμφωνίες. Δηλαδή να αφήσουμε τη Ρωσία να κάνει ό,τι θέλει; Να επιτρέψουμε στο Πεκίνο να αρπάξει την Ταϊβάν; Δεν νομίζω».

Κάπου εκεί και αφού προηγήθηκαν πολλά προειδοποιητικά μηνύματα «να τελειώνουμε γιατί με περιμένουν σε meeting», η κουβέντα ολοκληρώθηκε με μια μικρή, προσωπική «λεπτομέρεια».

-Εντι, είσαι παντρεμένος;
«Φυσικά και είμαι παντρεμένος και έχω τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι».
Και πριν ρωτήσω να μάθω τις ηλικίες τους, άκουσα από το βάθος της άλλης γραμμής, στο Σικάγο δηλαδή, τη γνωστή αμερικανική επωδό: «See you in Athens».

-Πότε με το καλό;
«Α, δεν ξέρω, τώρα πρέπει να διακόψω».
Τι να πω κι εγώ; Good Bye and Good Luck.

Ειδήσεις σήμερα:

«Χρυσή» φοροδιαφυγή από γνωστό ενεχυροδανειστήριο στο κέντρο της Αθήνας

Σε νοσοκομείο του Μπαλί ο Λαβρόφ - Πληροφορίες πως υπέστη καρδιακό επεισόδιο

Ένταση στη δίκη Χρυσής Αυγής με τον Γιάννη Λαγό - «Είστε ανάξιοι να δικάσετε, είστε ανθρωπάκια»