Μία πρωτοφανή δήλωση έκανε η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας,Άνγκελα Μέρκελσε μία προσπάθεια να απαντήσει στις επικρίσεις ότι στο παρελθόν δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τις μελλοντικές εξελίξεις, τονίζοντας πως τότε υπήρχαν κι άλλα προβλήματα πέρα από τις σχέσεις Κιέβου – Μόσχας.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Der Spiegel παραδέχτηκε ότι έναν χρόνο πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σχεδίαζε από κοινού με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν τη διοργάνωση συνομιλιών με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, «αλλά δεν είχα πλέον δύναμη να το επιβάλλω».
Οι... αποκαλύψεις όμως της πρώην «Σιδηράς Κυρίας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν σταμάτησαν εκεί, αφού, είπε στη συνέχεια: «Υπήρχαν, επίσης, οι ομοσπονδιακές εκλογές και οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία συνασπισμού, υπήρχε πάντα το πρόβλημα Ελλάδα, έσπασα τη λεκάνη μου. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, όλοι μιλούν για τον πόλεμο της Ρωσίας, αλλά κανείς δεν μιλάει για τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Κάποια στιγμή κάποιος θα ρωτήσει "πώς μπόρεσες να το ξεχάσεις αυτό;". Νομίζω ότι είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε πώς λειτουργεί η παγκόσμια ιστορία. Σύμφωνα με ποιους νόμους. Διαφορετικά κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη».
Αναφερόμενη ξανά στην Πούτιν σημείωσε: «Δεν είχα πλέον τη δύναμη να επιβάλω συνομιλίες. Όλοι ήξεραν, το φθινόπωρο φεύγω», αναφέρει ακόμη και αναγνωρίζει ότι «ήταν πια ώρα για νέα προσέγγιση», λόγω της έλλειψης προόδου όχι μόνο στο θέμα της Ουκρανίας, αλλά και σε ό,τι αφορά τις διενέξεις στην Υπερδνειστερία, τη Μολδαβία, τη Γεωργία, την Αμπχαζία, τη Συρία και τη Λιβύη. Ακόμα, απαντώντας στην κριτική που της ασκείται, τονίζει ότι μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, «προσπαθήσαμε τα πάντα για να αποτρέψουμε περαιτέρω ρωσικές επιθέσεις και συντονίσαμε λεπτομερώς τις κυρώσεις μας».
Σήμερα, όπως πρόσθεσε, «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν κόσμο που είναι και πάλι γεμάτος επιπλοκές. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά φοβάμαι ότι επαναλαμβάνονται τα μοτίβα. Η φρίκη εξαφανίζεται μαζί με τους αυτόπτες μάρτυρες. Αλλά εξαφανίζεται επίσης και το πνεύμα της συμφιλίωσης».Προειδοποίησε μάλιστα να μην καλλιεργούνται υπερβολικές προσδοκίες στην εξωτερική πολιτική: «Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μη βάλουμε τον πήχη μας τόσο ψηλά ώστε στο τέλος να μη μείνει κανείς που να μπορεί ακόμη να ανταποκριθεί στα πρότυπά μας».
