Η Ζωή το γύρισε στην καρδούλα και ετοιμάζει comeback στη Βουλή - Τα παρατράγουδα με τις λίστες
Καλεί σε συστράτευση τους πολίτες, για ν' «αλλάξουμε τον κόσμο με αγάπη» - Άνω-κάτω τα ψηφοδέλτια της Πλεύσης με... προαγωγές, καρατομήσεις και αποχωρήσεις
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Στα οκτώ χρόνια απουσίας της από το Κοινοβούλιο πολλά ξεχάστηκαν και περισσότερα άλλαξαν στο δημόσιο χώρο Στο χρονικό διάστημα που διανύθηκε από τότε ανανεώθηκε και η ίδια. Εμφάνισε ένα ιδιαίτερα χαμηλό πολιτικά και ευχάριστο προφίλ , ήρεμο , χαλαρό, χαμογελαστό το οποίο απείχε μακράν από το συνοφρυωμένο, συγκρουσιακό και εκρηκτικό ύφος του κοινοβουλευτικού παρελθόντος της. Η νέα μεταμορφωμένη εικόνα της αποδόθηκε σε ωριμότητα, καταστάλαγμα, προσαρμογή στις καινούργιες συνθήκες. Με αποτέλεσμα μερίδα της κοινωνίας να την ανταμείψει στις πρόσφατες κάλπες με εκλογικό ποσοστό που ελάχιστα απείχε από το όριο εισόδου της στη νέα Βουλή. Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει. Αλλάζει ριζικά ο άνθρωπος; Η απόφαση της να ανακατέψει» τώρα τις εκλογικές λίστες του κόμματος που δημιούργησε και ηγείται, ενισχύει τις αμφιβολίες. Γεγονός που μοιάζει να κάνει μεροληπτική προς ευεργετημένους την "αγάπη" που γενναιόδωρα σκορπάει και να ραγίζει τις "καρδούλες" που αφειδώς μοιράζει στους ψηφοφόρους.
Η Ελλάδα γύρισε σελίδα, βγήκε από την κρίση και τα μνημόνια. Και μαζί με τη χώρα η Ζωή Κωνσταντοπούλου εγκαινιάζει νέα κεφάλαια στο βιβλίο της προσωπικής και δημόσιας ζωής της. Πάνε πια οι οργισμένες εκείνες στιγμές, όταν ζητούσε αυστηρά τον λόγο από τους αμήχανους αστυνομικούς που απαγόρευαν την πρόσβαση διαδηλωτών στη Βουλή. Εχει αφήσει πίσω της τα «αντιστασιακά» περιστατικά εκείνου του Νοεμβρίου του 2013, όταν μπροστά στην πύλη του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ κραύγαζε ως αγανακτισμένο θύμα: «Υφίσταμαι βίααα... Με σπρώχνουν αστυνομικοί, να κληθεί εισαγγελέας. Βοήθειααα!». Και την ίδια ώρα η Ραχήλ Μακρή σκαρφάλωνε στα κάγκελα της εισόδου, με τη βοήθεια του Δημήτρη Στρατούλη, ουρλιάζοντας συνθήματα κατά του λουκέτου στη δημόσια τηλεόραση.
Από τη νύχτα του «Όχι» στο ευρώ, τότε που η Ζωή πόζαρε ως άλλη πασιονάρια στο περιστύλιο της Βουλής
Κοντεύει πια να ξεχαστεί και η δυναμική εμφάνισή της έξω από τη Βουλή, όταν με υψωμένη τη γροθιά του αριστερού της χεριού χαιρετούσε αγέρωχα τους διαδηλωτές υπέρ του «Οχι», μία ημέρα πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015. Και στον αμέσως επόμενο τόνο ανακατευόταν με τον κόσμο που στεκόταν στη σκηνή μπροστά από το Κοινοβούλιο τραγουδώντας με πάθος «Το ερωτικό (Με μια πιρόγα)» του Θάνου Μικρούτσικου. Εχει λησμονηθεί σχεδόν και η χαρακτηριστική της φράση «Τι είπατε;», που επαναλάμβανε περίπου επικριτικά, με ζήλο εριστικού ανακριτή σε τηλεοπτική της συνέντευξη στη Σία Κοσιώνη.
Η ατάκα της βέβαια έγινε τότε περιπαικτικά viral. Χάθηκαν στο βάθος της μνήμης και οι εντός Βουλής συναναστροφές της με τον Βέλγο μαρξιστή Ερίκ Τουσέν. Τον «εμπειρογνώμονα σε ζητήματα ελέγχου του επονείδιστου και παράνομου δημόσιου χρέους» στην Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, την οποία η ίδια ίδρυσε ως πρόεδρος της Βουλής. Η φιγούρα του «εκλεκτού» της ακτιβιστή διανοούμενου, που κυκλοφορούσε στο Κοινοβούλιο με λευκό μούσι, κοτσίδα, σανδαλοπαντόφλες, φωσφοριζέ λαχανί πουκάμισο και μοβ φουλάρι, θάμπωσε με την πάροδο του χρόνου. Μαζί με τη δική του εκκεντρική ενδυματολογικά εικόνα ξεθώριασε και η άπαξ δική της τολμηρή χρωματικά αμφίεση, εμπνευσμένη από τη μοδάτη πρόταση της σχεδιάστριας Diane Von Furstenburg, με την οποία είχε εμφανιστεί κατά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης στα τέλη του Ιανουαρίου του 2015.
Κέντρισε την προσοχή με το λουκ της, πολυσυζητήθηκε και αρκούντως χλευάστηκε τότε το συνδυαστικό συνολάκι της με τη φαρδιά φούξια παντελόνα, το μαύρο τσαντάκι και το μακρύ καναρινί παλτό. Αλλά, αφότου δεν επαναλήφθηκε και η στολή καταχωνιάστηκε σε κάποια ντουλάπα, οι αρχικές εντυπώσεις που προκάλεσε έφθιναν μέχρι που εξατμίστηκαν από τη συλλογική μνήμη.
Μαραθώνιες συνεδριάσεις
Οπως πλησιάζουν να τυλιχτούν στην αχλή του χρόνου ή του μύθου τα «καψόνια» που σκάρωνε στο κοινοβουλευτικό σώμα ως πρόεδρος της Βουλής επιμηκύνοντας τις συνεδριάσεις μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τότε που με υπερβολή στις τοποθετήσεις της, εμμονικό πείσμα στα όρια της υστερικής εκδήλωσης πυγμής κατά την ερμηνεία του κανονισμού της Βουλής και ρητορική τσαντίλα που άγγιζε τον κομματικό φανατισμό αντιδικούσε επιθετικά με τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης Βαγγέλη Μεϊμαράκη και Ευάγγελο Βενιζέλο καθώς και τους λοιπούς βουλευτές. Προφανώς οι περισσότεροι δεν είχαν προβλέψει το τι θα επακολουθούσε αφότου στης αρχές του Φεβρουαρίου του 2015 την εξέλεγαν με ρεκόρ ψήφων στο τρίτο τη τάξει πολιτειακό αξίωμα, ως τη νεότερη και μόλις δεύτερη γυναίκα στην Ιστορία πρόεδρο του Κοινοβουλίου.
Κλείσιμο
Για μια 38χρονη βουλευτή με πολύ μικρή θητεία, εκλεγμένη μόλις από το 2012, άρα και περιορισμένης εμπειρίας στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, παγίδες ή κακοτοπιές, το γεγονός της ανάδειξής της στο κορυφαίο αυτό πόστο έμοιαζε μεγάλο ρίσκο. Οσοι από την αντιπολίτευση προσήλθαν στην υπερψήφισή της με την προσδοκία μιας ευρείας πολιτικοδιακομματικής συναίνεσης απογοητεύτηκαν σε λιγότερο από μία ώρα. Στην εναρκτήρια ομιλία της ως εκλεγμένης δεν εμφανίστηκε καν ως πρόεδρος όλων των βουλευτών, αλλά ως «κομματάρχης» και «κομματικότερη του κόμματός της», όπως διέγνωσαν άμεσα οι διαψευσμένοι βουλευτές της αντιπολίτευσης.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε η ίδια έδειχνε μεγάλη προθυμία για τη συγκεκριμένη θέση. Προτιμούσε το υπουργείο Δικαιοσύνης, μια και είχε διατελέσει κομματική τομεάρχης με το ίδιο αντικείμενο. Δέχτηκε τελικά όταν την κάλεσε ο νεοεκλεγμένος τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να της την προτείνει στο φρεσκοανακαινισμένο με επιμέλεια της Θεανώς Φωτίου γραφείο του στην Κουμουνδούρου. Λέγεται ότι της είπε τότε: «Πάμε να τους τρελάνουμε!». Σύμφωνα με δικές της αφηγήσεις, ο Τσίπρας δεν πολυκαταλάβαινε το εύρος των αρμοδιοτήτων και το πεδίο δράσης ενός προέδρου της Βουλής. Τη θεωρούσε μάλλον μια τιμητική διακοσμητική θέση. Επιπλέον, δεν είχε αντιληφθεί σε όλη της την έκταση την ιδιοσυγκρασία της Κωνσταντοπούλου, το άκαμπτο μαχητικό πνεύμα, την εργασιομανία, τη νομική συγκρότηση και την αφοσίωσή της, αν όχι σχολαστικότητα, στους νόμους.
Θα την έβρισκε μπροστά του εκείνη την άγνοια ή παραμέληση σε λιγότερο από ένα εξάμηνο. Αφότου πλέον η ίδια με λεπτολόγα προσήλωση στο Σύνταγμα και τον κανονισμό της Βουλής, παραλίγο με τις πρωτοβουλίες της να τίναζε στον αέρα τις διαδικασίες με εκείνες τις ονομαστικές ψηφοφορίες και τις αξημέρωτες ξαγρύπνιες με τις οποίες υποχρέωνε τους βουλευτές. Το ίδιο βέβαια ξενυχτούσε και αυτή στο προεδρείο της Βουλής, ξεκλέβοντας πού και πού κάνα υπνάκο στον καναπέ του γραφείου της. Ηταν τα φεγγάρια που, εκτός από την ενόχληση της αντιπολίτευσης, είχε ξεκινήσει και η εσωκομματική μουρμούρα για το πρόσωπό της στο συγκεκριμένο αξίωμα.
Στιγμιότυπο από την προεκλογική της καμπάνια
Πέραν του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που από παλιά τη χαρακτήριζε με το άνοστο, αγγλοσαξονικό δήθεν, χιούμορ ως υποστηρίκτρια «του δικαστικού δρόμου για τον σοσιαλισμό», έβγαινε στα κανάλια και ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο οποίος έλεγε με επιτηδευμένη αφέλεια που υπέκρυπτε μάλλον κακοήθεια ότι τα ζητήματά της πρέπει να τα λύσει ο Φρόιντ. Ηδη εκείνη την εποχή ο Νίκος Φίλης εξαπέλυε δημοσίως επίθεση εναντίον της δηλώνοντας ότι χρησιμοποιούσε τον θεσμικό της ρόλο για να μην παίρνει αποφάσεις -δηλαδή να μη συνάπτει δανειακές συμβάσεις- η Βουλή και την κατηγόρησε ότι συμπλέει για πολλοστή φορά με τη Χρυσή Αυγή. Είχε προηγηθεί η επιμονή της στο ζήτημα της μη νόμιμης λειτουργίας της Βουλής και της επανεξέτασης νόμων που είχαν ψηφιστεί λόγω της απουσίας των προφυλακισμένων Χρυσαυγιτών βουλευτών.
Η τοποθέτησή της είχε ξεσηκώσει τότε σάλο, κρίθηκε ανεύθυνη και παραληρηματική, αλλά τα εξ οικείων βέλη που αμφισβητούσαν αιχμηρά το δημοκρατικό της ήθος την πλήγωναν βαριά. Θεωρούσε ότι το κόμμα της επιχειρούσε ελεεινή και συστηματική δολοφονία του χαρακτήρα της προσάπτοντάς της ολοκληρωτικές αποκλίσεις. Ο κόμπος είχε φτάσει πια στο χτένι. Η ρήξη ήταν αναπόφευκτη. Μετά το δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015, τη μεγάλη κωλοτούμπα του Τσίπρα και τα εμφατικά «όχι» της Κωνσταντοπούλου στις ψηφοφορίες για τα μνημονιακά προαπαιτούμενα, η μεταξύ τους «σχέση συντροφικότητας και ειλικρινούς συστράτευσης» πήγε αμετάκλητα ολέθριο περίπατο προς τον γκρεμό.
Αποτελούσε πλέον αγκάθι για τον ΣΥΡΙΖΑ του δυσβάσταχτου τρίτου μνημονίου, που έπρεπε να απαλλαγεί από την επίμονη αρνητική για το κόμμα περφόρμανς της στη Βουλή πιέζοντάς τη να παραιτηθεί και να παραδώσει την έδρα της. Με δεκάδες άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «όχι» στη νέα μνημονιακή συμφωνία με την τρόικα, ενώ ο Τσίπρας με μια μελοδραματική σαπουνόπερα διέλυσε τότε πρόωρα τη Βουλή προκειμένου να απαλλαγεί από αυτήν και τους διαφωνούντες βουλευτές του κόμματός του.
Εκτοτε πέρασαν οκτώ χρόνια, πολλά άλλαξαν, νέες μπόρες κατέφτασαν και άλλες κόπασαν, η ζωή συνεχίστηκε. Και η Ζωή ακολούθησε ασυμβίβαστη το δικό της πολιτικό και προσωπικό μονοπάτι. Βαθμιαία αποσπάστηκε από τα μονόχρωμα μαύρα κοστούμια και τα συντηρητικά ταγέρ με τα τιρκουάζ και μενεξεδί εσωτερικά τοπ, ανανέωσε την γκαρνταρόμπα της με ανάλαφρα φλοράλ σχέδια και έντονα χρώματα. Ασπάστηκε την ενδυματολογική ανεμελιά και τη φυσική χαλάρωση του στυλ της boho chic θηλυκότητας, ξαναβρήκε το πλατύ ζεστό της χαμόγελο αντικαθιστώντας το αλλοτινό βλοσυρό της ύφος, υιοθέτησε με αυτοπεποίθηση χαμηλούς τόνους σε αντίθεση με το οξυμένο προφίλ του πρόσφατου παρελθόντος, αποϊδεολογικοποίησε την αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς, αδυνάτισε και ξαναβρήκε τη φόρμα και την ευεξία της υπό τη γυμναστική επίβλεψη του βετεράνου αθλητή του στίβου και ομοσπονδιακού προπονητή Σπήλιου Ζαχαρόπουλου.
Διαζύγιο και νέος έρωτας
Εν τω μεταξύ, χώρισε και ξαναερωτεύτηκε. Ο γάμος της το 2014 στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων στα Λουτρά Αιδηψού -πατρίδα του γαμπρού καθώς και της μητέρας της- με τον ναυτικό στο επάγγελμα Απόστολο Μαντή ήταν πια παρελθόν. Στην καρδιά και τη ζωή της έδινε πια ενδυναμωτικά το «παρών» ο εκ Λαρίσης ορμώμενος ηθοποιός και σκηνοθέτης Διαμαντής Καραναστάσης, πατέρας δύο παιδιών από τον προηγούμενο γάμο του με τη σκηνοθέτιδα Μαριάννα Κάλμπαρη.
Οι δυο τους συναντήθηκαν πρώτη φορά το 2016 στο φουαγιέ του Θεάτρου Τέχνης και έκτοτε είναι αχώριστοι. Με τον σύντροφό της ανακάλυψε πάλι τις μικρές χαρές της καθημερινής ζωής: τις εκδρομές, τις περιηγήσεις, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις επισκέψεις σε θεατρικές παραστάσεις. Eγινε πιο φιλική, καταδεκτική, χαλαρή και διόλου καχύποπτη σε απρόοπτα και εκπλήξεις. Oπως όταν κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής της συνέντευξης εμφανίστηκε αναπάντεχα μέσω βίντεο στην εκπομπή ο σύντροφός της και διέκοψε τη ροή της εκπομπής. Καλοδέχτηκε το περιστατικό και το αντιμετώπισε με άνεση. Οι θυμωμένες ημέρες κλειδώθηκαν στο χθες. Φαινόταν ευδιάκριτα ότι ο αποχαιρετισμός στους παλιούς συντρόφους και η έξοδος από τα μίζερα κομματικά τους χαρακώματα σταδιακά την αναζωογόνησαν. Επιτέλους, ξεκόλλησε, παρακινημένη ίσως και από το τραγούδι «Snap out of it» των Arctic Monkeys, μιας από τις αγαπημένες της ροκ μπάντες.
«Ξεκόλλησε»; Τίποτα δεν είναι βέβαιο, ούτε οριστικό σε αυτή τη ζωή . η Ζωή Κωνσταντοπούλου άφησε τις καρδούλες και θυμήθηκε την πυγμή της υψωμένης γροθιάς προτού φτιάξει τις λίστες των υποψηφίων (της) για τις εκλογές της 25ης Ιουνίου: πέρα από τον σύντροφό της Διαμαντή Καραναστάση, που χωρίς να είναι καν υποψήφιος τον Μάιο βρέθηκε κάτω από την ίδια στην Α’ Αθήνας, υπάρχει και η Ολγα Δάλλα, η οποία μόλις άρχισε να ράβει βουλευτικό ταγιέρ, βρέθηκε από την πρώτη στην τρίτη θέση της λίστας του κόμματος, πίσω από τον «πολύ» Σπύρο Μπιμπίλα, που ήρθε τρίτος, και τον Ευθύμιο Μαυράκη, που κατετάγη... τελευταίος. Και δεν είναι η μόνη - τρεις υποψήφιες αποχώρησαν, αφού δεν υπήρχε γι’ αυτές... Ζωή μετά τις λίστες.
H σχέση της με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Διαμαντή Καραναστάση αναζωογόνησε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου βγάζοντας στην επιφάνεια ένα πιο χαλαρό πρόσωπο
Γεννημένη στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1976, μεγάλωσε με τις αδελφές της Βασιάνα και Ελένη στην Αγία Παρασκευή. Είναι κόρη του πρώην προέδρου του Συνασπισμού και για μικρό χρονικό διάστημα προέδρου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός Νίκου Κωνσταντόπουλου και της δημοσιογράφου Λίνας Αλεξίου. Σπούδασε στη Νομική Αθήνας, δραστηριοποιήθηκε συνδικαλιστικά στον σύλλογο φοιτητών της σχολής της, εξελέγη μέλος των Δ.Σ. και Κ.Σ. της ΕΦΕΕ το 1995. Δεν συμμετείχε στη Νεολαία του κόμματος στο οποίο ο πατέρας της ήταν πρόεδρος και δεν γράφτηκε μέλος του Συνασπισμού.
Ενεργοποιήθηκε διεκδικητικά με ανεξάρτητες φοιτητικές παρατάξεις. Μετά την αποφοίτησή της από τη Νομική έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Pantheon-Sorbonne του Παρισιού και στο Columbia της Νέας Υόρκης με ειδίκευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Ποινικό Δίκαιο. Το 2003 ξεκίνησε ορμητική να ασκεί μάχιμη δικηγορία στον τομέα του Ποινικού Δικαίου και του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς υπέβαλε, ως δικηγόρος του θρυλικού δημοσιογράφου Ηλία Δημητρακόπουλου -που απεβίωσε το 2016 στην Ουάσινγκτον όπου διέμενε μόνιμα-, μήνυση κατά του Χένρι Κίσινγκερ για διεθνή εγκλήματα συνδεμένα με την εμπλοκή και συνεργασία της κυβέρνησης Νίξον με τη χούντα των συνταγματαρχών και το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Στις ευρωεκλογές του 2009 συμπεριλήφθηκε σε μη εκλόγιμη θέση στα ευρωψηφοδέλτια του Συνασπισμού. Οταν αποφάσισε να είναι για πρώτη φορά υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ έγραψε σε ανοιχτή επιστολή της προς το κόμμα: «Ονομάζομαι Ζωή Κωνσταντοπούλου και δηλώνω παρούσα στον αγώνα της γενιάς και του τόπου μου». Εξελέγη πρώτη σε ψήφους βουλευτής του κόμματός της στην Α’ Αθήνας τον Μάιο του 2012 και επανεξελέγη στις επαναληπτικές κάλπες του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Μέχρι τότε δεν ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάχθηκε στις γραμμές του τον Νοέμβριο του 2012.
Αφότου αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ως ανεξάρτητη - συνεργαζόμενη υποψήφια με τη νεοσυσταθείσα Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Το κόμμα που συγκροτήθηκε κυρίως από στελέχη και βουλευτές της συνιστώσας «Αριστερή Πλατφόρμα» που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έπιασε ποσοστό εισόδου στη Βουλή. Μετά την εκλογική αποτυχία η Ζωή Κωνσταντοπούλου απομακρύνθηκε αυτοβούλως από τον συγκεκριμένο πολιτικό οργανισμό της κομμουνιστικογενούς Αριστεράς. Διέθετε ακλόνητες πεποιθήσεις, προσόντα και δεξιότητες για να σχεδιάσει τον δικό της πολιτικό σχηματισμό.
Πράγματι, το απόγευμα της Τρίτης 19 Απριλίου του 2016 στο Θέατρο Χυτήριο της Ιεράς Οδού ανακοίνωσε δημοσίως την ίδρυση του πολιτικού της κινήματος. Το ονόμασε «Πλεύση Ελευθερίας» με γραφιστικό σήμα ένα καράβι με πανιά. Στην ιδρυτική του διακήρυξη αναφερόταν ότι σκοπός της δράσης του είναι η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η διαφάνεια, τα δικαιώματα, η διαγραφή του χρέους και η διεκδίκηση των γερμανικών κατοχικών οφειλών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η δημιουργία του επικρίθηκε, αν δεν χλευάστηκε κιόλας, από τους κακοπροαίρετους. Διακινούσαν ότι πρόκειται για ένα ταυτισμένο με την ιδρύτριά του προσωποπαγές ασύνδετο γκρουπούσκουλο δίχως μέλη, χωρίς καταστατικό και οργανωτική δομή, το οποίο απηχούσε ανέλεγκτα τις αποκλειστικά δικές της πολιτικές απόψεις.
Οι πιο σαρκαστικά κακόβουλοι παραδέχονταν ότι το όνομά του ηχούσε ευχάριστα στ’ αυτιά, αλλά περισσότερο από τίτλο κόμματος παρέπεμπε σε τουριστικό φυλλάδιο για θαλάσσιες κρουαζιέρες. Με παρόμοια ειρωνική διάθεση διάφοροι άλλοι σχολίαζαν ότι ναι μεν ο συνδυασμός χρωμάτων και το σήμα του δεν κουράζουν τα μάτια, αλλά άνετα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ελκυστικά σε διαφημιστικό για αφρόλουτρο ή αποσμητικό. Εν πάση περιπτώσει, το αυτί της επικεφαλής του δεν ίδρωνε από κατευθυνόμενες ή μη κοροϊδίες και υποτιμήσεις.
Αντίθετα από την εκκίνηση της κομματικής λειτουργίας του, η δραστήρια Ζωή Κωνσταντοπούλου έδωσε το αριστερό, πολιτικό του στίγμα και χάραξε την οξεία αντιπολιτευτική του πορεία. Με την ίδια να επιτίθεται κεραυνοβόλα κατά της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. Χαρακτήρισε με σφοδρότητα τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα «πολιτικό απατεώνα με την πλήρη σημασία της λέξης». Σχολίασε δηλητηριωδώς την ενοικίαση του σπιτιού του στο Σούνιο λέγοντας «αντί να μεριμνήσει για τον λαό, μερίμνησε για τον εαυτούλη του» και σημείωσε στο Twitter ότι εξελίχθηκε «από τιποτένιος πολιτικός της σφαλιάρας σε τιποτένιο άνθρωπο. Τελικά, σε λυπάμαι». Ζήτησε το άνοιγμα των λογαριασμών του ίδιου και του Νίκου Παππά με αφορμή τις αποκαλύψεις για τον Μανώλη Πετσίτη. Κατήγγειλε ότι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος έκανε τη βρώμικη δουλειά και δεν δρούσε μόνος του, αλλά με εντολές Τσίπρα και Παυλόπουλου.
Αποδοκίμασε τον Παύλο Πολάκη περιγράφοντάς τον ως «αγράμματο υποκείμενο» και «το κανίς του Τσίπρα». Κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά στις 6 Αυγούστου του 2018 για την ολέθρια τραγωδία με τους 103 νεκρούς στο Μάτι. Στο πλαίσιο της νομικής πρωτοβουλίας του κόμματός της «Δικαιοσύνη για όλους», το χαρακτήρισε κακούργημα εκτιμώντας πως υπάρχουν ενδείξεις για «ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο», αλλά και «κατάχρηση εξουσίας και απόπειρα συγκάλυψης, η οποία ήταν συντεταγμένη και σε ανώτατο επίπεδο». Σε όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν άφησε την κομματική του ηγεσία σε χλωρό κλαρί στηλιτεύοντας τα λάθη, τις ανακολουθίες και τις συμπεριφορές της.
Στο ίδιο διάστημα ανακοίνωσε τη συνεργασία της Πλεύσης Ελευθερίας με το κόμμα Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν-Λικ Μελανσόν. Ταξίδεψε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 2017 και βάδισε στην πρώτη γραμμή με τον ακροαριστερό υποψήφιο στις γαλλικές προεδρικές εκλογές στη μεγάλη πορεία από την πλατεία της Βαστίλης στην πλατεία της Δημοκρατίας. Τόνισε, μάλιστα, σε γαλλικά ΜΜΕ ότι «ο Μελανσόν δεν θα προδώσει τον λαό του όπως έκανε ο Τσίπρας». Βαθμιαία πρόσθεσε πιο ακραίες ριζοσπαστικές θέσεις, περισσότερο αντισυστημικές παρά αριστερές στο κομματικό της πρόγραμμα.
Πρόκρινε την κατάσχεση των περιουσιών τραπεζιτών και πολιτικών προσώπων που θεωρούνται, κατά την ίδια, υπαίτιοι για τα μνημόνια. Υποστήριξε τη λαϊκή συμμετοχή σε δικαστήρια και δημόσια τάξη και το λουκέτο στα ΜΜΕ προπαγάνδας και διαπλοκής. Χαρακτήρισε το ευρώ «εργαλείο υποταγής», ζήτησε εθνικοποίηση των θετικών στοιχείων των τραπεζών και απαίτησε δημοψήφισμα για την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Πρότεινε ακόμη την κατάθεση νόμου για τη διαγραφή όλων των χρεών των υπερχρεωμένων πολιτών, την απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, καθώς και την κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.
Κατηγορήθηκε για αχταρμά αλλοπρόσαλλων προτάσεων που εσκεμμένα αποσκοπούσαν να ψαρέψουν σε θολά νερά τις πολυποίκιλες αγωνίες και επιθυμίες των ψηφοφόρων. Ενδεχομένως να μην ήταν άδικη η κριτική που της ασκούνταν, αλλά στο κάτω-κάτω η ίδια δεν βρισκόταν καν εντός Βουλής, ούτε οι προγραμματικές της υποσχέσεις, εφικτές ή ανέφικτες, θα εφαρμόζονταν αύριο. Ο,τιι πίστευε, όσο ανατρεπτικό ή αλλόκοτο κι αν φάνταζε, το κατέθετε στον δημόσιο χώρο. Κι όποιος γούσταρε, στο φινάλε, το ενστερνιζόταν. Ετσι κι αλλιώς, συμπαγής κομματική βάση και όργανα για να της επιβάλουν υποχρεωτικά δεσμεύσεις και προτεραιότητες δεν υπήρχαν.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και τα στελέχη του κόμματός της ετοιμάζονται για θριαμβευτική είσοδο στη Βουλή, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις
Η ίδια εκπονούσε και εξέφραζε την πολιτική ταυτότητα του κόμματός της σύμφωνα, όπως ισχυρίζεται, με τα ιδανικά που χρόνια υπηρετεί. Υπό αυτό το μοντέλο και με τη σύμπραξη των αδελφών Λεωνίδα και Ηλία Παπαδόπουλου, που ηγούνται του κινήματος «Δεν Πληρώνω», η Πλεύσης Ελευθερίας κατήλθε στις ευρωεκλογές και καπάκι στις εθνικές εκλογές του 2019. Η προεκλογική της καμπάνια εγκαινιάστηκε με συμπαθητικά σύγχρονο και ανάλαφρο βίντεο όπου πρωταγωνιστούσε η ίδια απευθυνόμενη άμεσα, χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις, στον πιθανό ψηφοφόρο. Το προεκλογικό βιντεομήνυμα αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με σύνθημα «Θέλεις #ζωή_στη_Βουλή;», υποσλόγκαν το «#δεν κοιτάμε ούτε αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά» και έκλεινε με πασίγνωστο τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα». Το αποτέλεσμα της κάλπης δεν θα το έλεγε κανείς συνταρακτικά ενθουσιώδες (συγκέντρωσε 82.786 ψήφους και ποσοστό 1,47%), αλλά ούτε και τόσο άσχημο, δεδομένης της πρώτης συμμετοχής του κόμματος σε εθνικές εκλογές. Φυσικά έμεινε εκτός Βουλής. Η επικεφαλής του δεν πτοήθηκε, ούτε απογοητεύτηκε. Συνέχισε να ενεργοποιείται ακαταπόνητη, τοποθετούμενη ως εξωκοινοβουλευτική προσωπικότητα και σχολιάζοντας σε κανάλια και ραδιόφωνα τα πολιτικά θέματα της επικαιρότητας.
Κατά τη διάρκεια της θανάσιμης απειλής του κορωνοϊού τήρησε υπεύθυνη στάση υπέρ του lockdown συμμεριζόμενη την κυβερνητική εφαρμογή των μέτρων ανάσχεσης της πανδημίας και αποφεύγοντας κάθε τσραλατανική μικροπολιτική. Ταυτόχρονα, διέθεσε το 25% της κρατικής χρηματοδότησης του κόμματός της σε κοινωφελείς σκοπούς για τη μάχη κατά του κορωνοϊού. Καθώς το υπόλοιπο ποσό δεν επαρκούσε για την εξυπηρέτηση των κομματικών αναγκών, φέρεται να τσόνταρε από την τσέπη της για να τις καλύψει οικονομικά με ποσά που προέρχονται από την επαγγελματικά επιτυχημένη της άσκηση της μαχόμενης δικηγορίας.
Μέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ
Παράλληλα εξακολούθησε να κρατά ορθάνοιχτο το μέτωπο κατά πρώην συντρόφων της. Εθεσε τον Γιάνη Βαρουφάκη στο κάδρο των μνημονιακών και κατηγόρησε εκ νέου τον Τσίπρα, αυτή τη φορά γιατί «παριστάνει τον υπέρμαχο των δικαιωμάτων των γυναικών και τον πολέμιο της έμφυλης βίας, αλλά στ’ αλήθεια κουκουλώνει την υπόθεση Γεωργούλη». Δεν ήταν για την ίδια μια αραχνιασμένη επιδίωξη μνησίκακης ρεβάνς προς εκείνους με τους οποίους συνέπλευσε πολιτικά στο πρόσφατο παρελθόν. Περισσότερο ήταν μια υπέρβαση της στενομυαλιάς και της υποκρισίας τους. Από μια επωφελή άποψη, ήταν και ψηφοθηρικά αξιοποιήσιμη αυτή η κόντρα.
Στα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου στην ανακοίνωσή της με τίτλο «Δεν είναι αριστεροί» -προς μελαγχολική ανάμνηση της συμφωνίας στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου του 2015 που έφεραν Τσίπρας και Βαρουφάκης και αργότερα υλοποίησαν σε μνημόνιο-, προανήγγειλε έμμεσα την κάθοδό της στις προσεχείς εκλογές. Είχε την επίγνωση ότι σε μια μερίδα της κοινωνίας οι θέσεις της έκαναν γκελ. Το ίδιο και αυτή. Ο παλιότερος πολιτικά προκλητικός και συνοφρυωμένος τσαμπουκάς της είχε πλέον κατασιγάσει. Η ίδια απέκτησε ένα ήπιο, δεκτικό ύφος, όπου και όταν χρειαζόταν, πλαισιωμένο με ένα ελκυστικό ανοιχτό χαμόγελο. Η νομική αξιοσύνη και η άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας ήταν λεπτομέρειες που έθελγαν το ακροατήριό της.
Γινόταν ευχάριστα μαγνητική και προβαλλόταν από εμπιστοσύνη χωρίς σύνθετες και πομπώδεις ρητορείες. Αν και το αμεσοδημοκρατικό κόμμα της, όπως η ίδια ισχυρίζεται ότι είναι, δεν συμπεριελάμβανε προβεβλημένα στελέχη, έδειχνε δελεαστικό μες στην ταπεινή ολιγάριθμη απλότητά του - αν εξαιρέσει κανείς τον ηθοποιό Σπύρο Μπιμπίλα, την τραγουδίστρια των Μπλε Τζώρτζια Κεφαλά, τον δημιουργό του Plasticobilism Νίκο Παπαδόπουλο και φυσικά τον σύντροφό της. Τον τελευταίο τοποθέτησε τώρα στο ψηφοδέλτιο της Α’ Αθήνας, αν και δεν ήταν υποψήφιος στις προηγούμενες εκλογές. Με την ίδια άνεση μεταφέρει άλλους υποψήφιους σε περιφέρειες που πιθανόν θα εκλεγούν εις βάρος άλλων που είχαν προτεραιότητα. Αυτή είναι η επικεφαλής του κόμματος και μπορεί να διαλέγει ποιους θέλει από τα ψηφοδέλτιά της να της κάνουν παρέα στην επικείμενη Βουλή.
Εξάλλου, στις εθνικές εκλογές της 21ης Μαΐου με το σύστημα της απλής αναλογικής τα πήγε -όχι και τόσο απρόσμενα- παραπάνω από καλά για εξωκοινοβουλευτικό κόμμα. Συγκέντρωσε στην κάλπη 170.298 ψήφους και εισέπραξε σε εθνικό επίπεδο ποσοστό 2,89%, μόλις μια σπιθαμή από τον πήχη του 3% για την είσοδο στη Βουλή. Από τη στιγμή που επιβεβαιώθηκε ότι η Ζωή δεν είναι αλλού, αναμένεται πλέον ότι στις εκλογές της 25ης Ιουνίου θα υπερβεί το όριο αποκλεισμού από τα βουλευτικά έδρανα.
Για την ίδια πιθανόν θα είναι μια δικαίωση η επάνοδος στη Βουλή ύστερα από πολύχρονη απουσία, αλλά όχι και τόσο σαγηνευτικά απολαυστική ενεργή παρουσία πριν από μια οκταετία. Σίγουρα, όμως, θα είναι πια μια αναγνώριση που της αξίζει για το πιο φρέσκο, ακμαίο, καταδεκτικό, χαριτωμένο και μακράν πιο μοντέρνο προφίλ που παρουσίασε. Μια ανταμοιβή του καινούριου ύφους της που θα φωτίζει ίσως τις ελπίδες της για το «πρέπει να κουβαλάμε ο ένας τον άλλον» που τραγουδούσε στο «One» η αενάως λατρεμένη της ροκ μπάντα U2.
Οδηγός εκλογών 2023: Πώς ψηφίζω - Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την ΝΕΑ εκλογική αναμέτρηση
Εκλογές 2023:Όλες οι ειδήσεις για την ΝΕΑ εκλογική αναμέτρηση, τον προεκλογικό αγώνα των κομμάτων, τις δημοσκοπήσεις, τα αποτελέσματα των εκλογών, τα exit polls.
