Άρωμα… αρχαίας τραγωδία εξέλαβε η κούρσα διαδοχής στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, καθώς στην Επίδαυρο εθεάθησαν χθες με τις συντρόφους τους δύο από τους τέσσερις υποψήφιους Προέδρους του κόμματος. Ο λόγος για τους Ευκλείδη Τσακαλώτο και Νίκο Παππά, που σχολίασαν τα μηνύματα, αλλά και τους συμβολισμούς του έργου, αντλώντας από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα.
«Παρακολουθήσαμε την εξαιρετική παράσταση «Εκάβη». Μια τραγωδία βαθιά αντιπολεμική, που αποτυπώνει τον φαύλο κύκλο της βίας, του θανάτου και της εκδίκησης. Αποτυπώνει και τη μάχη για αποκατάσταση στοιχειώδους ισότητας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία» τόνισε μετά το τέλος της παράστασης, ο Νίκος Παππάς.
«Σκοτεινό έργο από μια άποψη. Από την άλλη υπάρχει και η πιο αισιόδοξη πλευρά. Δεν είναι μόνο ότι είμαστε κατά του πολέμου. Αυτό είναι για εμάς δεδομένο και πρέπει πάντα να υπάρχουν πρωτοβουλίες υπέρ της ειρήνης και της ασφάλειας. Είναι και το ότι πρέπει να έχουμε θεσμούς του κράτους που δημιουργούν εμπιστοσύνη» σχολίασε από πλευράς του ο κ. Τσακαλώτος, συμπεραίνοντας μεταξύ άλλων ότι «το "καλό" θέλει ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης όπου μπορεί να ανθήσει. Χρειάζεται θεσμούς που δίνουν χώρο στο καλό».
Κλείσιμο
Αναλυτικά, η ανάρτηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου:
Η Εκάβη κι Εμείς
Χθες βρεθήκαμε με την Όλγα Νάσση - Olga Nassis στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσουμε την "Εκάβη" του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη. Έντονη και αποκαλυπτική η γυναικεία ματιά, από τη σκηνοθεσία μέχρι τον εξαιρετικό χορό.
Μια παράσταση που αναδεικνύει τη φρίκη και τις συνέπειες του πολέμου. Το πόσο οι γυναίκες είναι αυτές που τραβάνε τελικά τα πάνδεινα.
Η πρώτη μου επαφή με το έργο ήταν μέσω της ανάλυσης της φιλοσόφου Martha Nussbaum, που η Εκάβη έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη σκέψη της για το πόσο εύθραυστο είναι το καλό (δείτε για παράδειγμα το The Fragility of Goodness).
Η Εκάβη είναι ένας καλός άνθρωπος που χάνει τα πάντα: πατρίδα, εξουσία, ελευθερία, οικογένεια, φίλους. Εντούτοις, κρατάει την ηθική της διάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέχρι τη δολοφονία του γιου της από τον φίλο στον οποίο τον εμπιστεύτηκε. Πια δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν και σε τίποτα. Εκεί καταρρέει και αναζητεί εκδίκηση -μετατρέπεται σε "σκύλο", μας λέει ο Ευριπίδης.
Σκοτεινό έργο από μια άποψη. Από την άλλη υπάρχει και η πιο αισιόδοξη πλευρά. Δεν είναι μόνο ότι είμαστε κατά του πολέμου. Αυτό είναι για εμάς δεδομένο και πρέπει πάντα να υπάρχουν πρωτοβουλίες υπέρ της ειρήνης και της ασφάλειας. Είναι και το ότι πρέπει να έχουμε θεσμούς του κράτους που δημιουργούν εμπιστοσύνη.
Με λίγα λόγια το "καλό" θέλει ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης όπου μπορεί να ανθήσει. Χρειάζεται θεσμούς που δίνουν χώρο στο καλό.
Και σε δύσκολους καιρούς αυτό μας αφορά όλους και όλες.
ΥΓ.: Με αφορμή την Εκάβη αναλογίστηκα πού φτάνουν τα όρια της εκδίκησης. Σκέφτηκα τους αρχαιολόγους που τιμωρήθηκαν επειδή δεν ήθελαν να ξεχάσουν την τραγωδία της Πύλου. Δεν ξέρω αν η κυρία Μενδωνη παρακολούθησε την παρασταση. Μακάρι τουλάχιστον να είχε διαβάσει Nussbaum.
Αναλυτικά, η ανάρτηση του Νίκου Παππά:
Εχθές βρεθήκαμε στην Επίδαυρο. Παρακολουθήσαμε την εξαιρετική παράσταση «Εκάβη». Μια τραγωδία βαθιά αντιπολεμική, που αποτυπώνει τον φαύλο κύκλο της βίας, του θανάτου και της εκδίκησης. Αποτυπώνει και τη μάχη για αποκατάσταση στοιχειώδους ισότητας σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους πρωταγωνιστές και όλες τις πρωταγωνίστριες, αλλά και τα μέλη του χορού. Συγχαρητήρια και στην εξαιρετική Ελένη Κοκκίδου.
Εξαιρετικοί όλοι και όλες, δηλαδή (με αλφαβητική σειρά) οι Ιωσήφ Ιωσηφίδης (Ταλθύβιος), Μαρίνα Καλογήρου (Πολυξένη), Ελένη Κοκκίδου (Εκάβη), Θανάσης Κουρλαμπάς (Οδυσσέας), Ερρίκος Μηλιάρης (Φάντασμα Πολύδωρου), Ηλεάνα Μπάλλα (Θεράπαινα), Άκης Σακελλαρίου (Πολυμήστορας), Αλέκος Συσσοβίτης (Αγαμέμνονας).
