ΣΥΡΙΖΑ: Κλεφτοπόλεμος Στέφανου Κασσελάκη με Παύλο Πολάκη και Νίκο Παππά
Βαρύ το κλίμα στην Κουμουνδούρου από τα καρφιά του Νίκου Παππά και την κόντρα του Κασσελάκη με τον πιο ένθερμο υποστηρικτή του, τον Παύλο Πολάκη - Η παρουσία σε κοινή εκδήλωση Τεμπονέρα, Αχτσιόγλου και Χριστοδουλάκη
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η ζωή συνεχίζεται όχι όπως θέλουμε αλλά όπως μπορούμε. Την απλή αυτή αλήθεια φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας έξι μήνες αφότου αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι ένας από τους λόγους που αποστρέφεται των ομματιών του από τα συμβαίνοντα στο κόμμα που κατέλιπε στον Στέφανο Κασσελάκη. Δεν θέλει να έχει σχέση με τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην Κουμουνδούρου. Και ούτε φυσικά ετοιμάζει με μεθοδικότητα, όπως διατείνονται ορισμένοι, την επιστροφή του μετά τις ευρωεκλογές. Ασχολείται αποκλειστικά με την οργάνωση του προσωπικού του Ιδρύματος -στα πρότυπα κι άλλων πρώην πρωθυπουργών (Παπανδρέου, Σημίτης, Μητσοτάκης, Σαμαράς)-, ενώ αν τον ρωτούσε κάποιος τι θα ήθελε να κάνει θα του απαντούσε πως προτιμά να πάει με φίλους, για παράδειγμα, στην Ισπανία να δει την Μπαρτσελόνα παρά να βρεθεί με συντρόφους του σε κάποια κομματική διαδικασία.
Εξάλλου, τα όσα συμβαίνουν στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι τόσο στενάχωρα που η περιγραφή τους ταιριάζει απόλυτα στον στίχο της Κικής Δημουλά «Διατίθεται απόγνωσις εις αρίστην κατάστασιν, και ευρύχωρον αδιέξοδον». Και πώς να μην είναι, όταν σχεδόν σε καθημερινή βάση έχουμε μεθοριακά επεισόδια στο κόμμα του κ. Κασσελάκη. Είτε αυτά συμβαίνουν στην Πολιτική Γραμματεία, είτε στην Κεντρική Επιτροπή του Συνεδρίου, είτε για τις Σπέτσες, είτε με αφορμή συμπεριφορές και δηλώσεις όχι μόνο του Stefanos, αλλά και πλειάδας άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Τελευταίο παράδειγμα ο Παύλος Πολάκης. Σε συνεδρίαση του προεδρείου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ο Κασσελάκης ενημέρωσε τους συντρόφους του για τις συζητήσεις που είχε με τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Νίκο Δένδια και τους επιτελείς των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς και για την επικείμενη αγορά των F35. Οπως τους είπε, υπάρχει επιστολή Μπλίνκεν σε Μητσοτάκη, όμως ούτε ο υπουργός, ούτε τα επιτελεία ξέρουν τον ακριβή αριθμό των αεροσκαφών, τα χαρακτηριστικά τους και το κόστος της προμήθειας και ως εκ τούτου η πρότασή του είναι να περιμένουν μέχρι να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες και μέχρι τότε η κριτική και οι παρατηρήσεις τους να εστιάζονται στις προϋποθέσεις της αγοράς.
Ποιος είδε τον Πολάκη και δεν τον φοβήθηκε. Αμφισβήτησε -και μάλιστα σε έντονο ύφος- την καταρχήν συμφωνία των Κασσελάκη - Αποστολάκη (αρμοδίου για θέματα Αμυνας) στην αγορά των F35, κάνοντας λόγο για «υπερβολικό κόστος και μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα». Ο Κασσελάκης τού απάντησε και αυτός σε έντονο ύφος: «Παύλο, αυτή είναι η άποψή μου και δεν τη συζητώ. Αν δεν σου αρέσει, σήκω και φύγε από τον ΣΥΡΙΖΑ». Οι παριστάμενοι δεν παρακολουθούσαν απλώς με αμηχανία και έκπληξη το επεισόδιο, αλλά σχημάτισαν και την εντύπωση ότι οι δύο άνδρες «έδιναν μια μάχη για την οποία είχαν ετοιμαστεί από καιρό». Και η αλήθεια αυτή είναι. Πριν από τα F35 ο Πολάκης είχε διαφωνήσει και με τη θέση για τα ομόφυλα ζευγάρια και τότε πάλι ο Κασσελάκης τον είχε προκαλέσει λέγοντάς του, στην ΚΟΕΣ, «όποιος διαφωνεί να σηκωθεί όρθιος».
Ο Πολάκης δεν σηκώθηκε. Ούτε και έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφυγε από τη συνεδρίαση του προεδρείου της Κ.Ο., ενώ προσερχόμενος, προχθές, στην Πολιτική Γραμματεία κατέφυγε στη γνωστή τακτική του: επιτέθηκε στους δημοσιογράφους λέγοντας, ψευδώς, ότι το επεισόδιο δεν συνέβη. Αντί να υπερασπιστεί δημόσια τη θέση του έκανε μια υπέροχη σφακιανή κυβίστηση. Μπορεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να μην έφυγε, όπως του υπέδειξε ο Κασσελάκης, όμως είναι σίγουρο ότι θα φύγει από τη θέση του συντονιστή των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το σίγουρο είναι ότι η σχέση Κασσελάκη - Πολάκη έχει πλήρως διαρραγεί. Και μόνο οι παρεμβάσεις του Μανώλη Καπνισάκη, του διευθυντή του γραφείου του Κασσελάκη, είναι αυτές που, τουλάχιστον προσώρας, αποτρέπουν την καρατόμηση του Πολάκη. Πάντως, και πέραν της αντιπαράθεσης Κασσελάκη - Πολάκη, το σίγουρο είναι ότι ο Stefanos είναι ένας αυθεντικός Αμερικανός liberal. Είναι αναφανδόν υπέρ τόσο των εξοπλισμών που διασφαλίζουν τη στρατιωτική κυριαρχία όσο και των δικαιωμάτων κάθε μειονότητας.
1) «Δεν θα κριθώ στις ευρωεκλογές», λέει ο Κασσελάκης. «Θα κριθείς. Κι εσύ και όλοι», του απαντά -και ορθώς- ο Παππάς. Και συνεχίζει:
2) «Η εκλογική καχεξία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην απουσία κυβερνητικής προοπτικής». Για ευνόητους λόγους δεν προσέθεσε «και δεν υπάρχει κυβερνητική προοπτική επειδή ο αρχηγός δεν είναι πρωθυπουργίσιμος».
Κλείσιμο
3) «Δεν υπάρχει οργανωμένη εξωστρέφεια». Προφανώς σε αντιδιαστολή με τις TikTok αναρτήσεις του Stefanos, τις… αδιαμεσολάβητες επαφές και τις αιφνίδιες ολιγόωρες επισκέψεις του στην επαρχία.
4) «Δεν υπάρχει ιεράρχηση στα μέτωπα που ανοίγουμε». Χρησιμοποιεί μια κομψή φράση για να μην πει: κάνουμε ό,τι εισηγούνται στον αρχηγό οι εξωκομματικοί του σύμβουλοι και σε συνάρτηση με τα προτιμητέα στο Διαδίκτυο.
Και 5) «Δεν αξιοποιούνται όλα τα στελέχη». Να σημειώσουμε ότι δεν είναι ο μόνος που το λέει. Εν όψει του συνεδρίου σχεδόν όλοι γκρινιάζουν με το Οργανωτικό Γραφείο. Μάλιστα οι δύο γραμματείς (Σβίγκου και Βασιλειάδης) είναι αποδέκτες επιστολών διαμαρτυρίας κεντρικών και περιφερειακών στελεχών για τον τρόπο που οργανώνεται ο προσυνεδριακός διάλογος.
Τι άλλο να του πει ο Παππάς για να στείλει το μήνυμα της διαφωνίας του; Βεβαίως, υπάρχουν και κάποιοι -και όχι μόνο Kasselistas- που χαρακτηρίζουν την κριτική του Νίκου «μπαλωθιές στον αέρα» που εν όψει του συνεδρίου στοχεύουν στη συσπείρωση της κομματικής του ομάδας, η οποία, κατά κοινή παραδοχή, είναι και η πλέον ισχυρή στο κόμμα.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος: αυτό που ανάγκασε τον Νίκο Παππά να πει δημοσίως πράγματα που ουσιαστικά αμφισβητούν τον Κασσελάκη είναι η μυστική βοή από τα πλησιάζοντα γεγονότα. Κι η μυστική αυτή βοή έρχεται από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τα πράγματα, διαμηνύουν στην ηγεσία, είναι χειρότερα και από τις δημοσκοπήσεις. Δεν είναι μόνο τα γλίσχρα δημοσκοπικά ποσοστά αυτά που απομακρύνουν τους ψηφοφόρους αλλά και η εδραία πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον κυβερνητικό κόμμα και υπό την ηγεσία Κασσελάκη το πιθανότερο είναι (είτε πριν, είτε σίγουρα μετά τις ευρωεκλογές) να απωλέσει ακόμη και το στάτους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σε κάθε πάντως περίπτωση, ο Κασσελάκης χάνει τους δύο βραχίονες, Πολάκη και Παππά, που τον βοήθησαν να κερδίσει την Εφη Αχτσιόγλου στη μάχη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι επιπτώσεις αυτής της απώλειας θα φανούν σίγουρα στο συνέδριο και οπωσδήποτε το «βραχυκύκλωμα» στα ηγετικά κλιμάκια είναι και ένας από τους λόγους που ο Κασσελάκης, αντί για Πολιτικό Κέντρο, μάλλον θα καταλήξει να φτιάξει ένα ολιγομελές συντονιστικό όργανο που θα διαχειρίζεται τα θέματα της επικαιρότητας.
Επιπροσθέτως, η απουσία κυβερνητικής προοπτικής και για το ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι αν αυτό στις ευρωεκλογές έρθει δεύτερο κόμμα, περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και τις αναζητήσεις. Η μετακόμιση του ΣΥΡΙΖΑ από την ευρωπαϊκή ομάδα της Αριστεράς στους Σοσιαλιστές είναι το έλασσον.
Η ζωή συνεχίζεται όχι όπως θέλουμε αλλά όπως μπορούμε. Την απλή αυτή αλήθεια φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας έξι μήνες αφότου αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι ένας από τους λόγους που αποστρέφεται των ομματιών του από τα συμβαίνοντα στο κόμμα που κατέλιπε στον Στέφανο Κασσελάκη
Αναζητήσεις
Στο συνέδριο η πρόταση των Ζαχαριάδη, Θεοχαρόπουλου, Ραγκούση, με την οποία ο Κασσελάκης συμφωνεί, θα παραπεμφθεί για έγκριση στο έκτακτο συνέδριο του Σεπτεμβρίου, αφού οι δεσμεύσεις που υπάρχουν τώρα έναντι της GUE δεν επιτρέπουν το διαζύγιο πριν από τις ευρωεκλογές. Η μετακόμιση στη μεγαλύτερη και ιδεολογικοπολιτικά περισσότερο ευρύχωρη ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών βρίσκει σύμφωνους και όσους, μεταξύ των οποίων και ο Τσίπρας, θεωρούν πως η επέλαση της (Ακρο)δεξιάς στην Ευρώπη θα επιταχυνθεί και είναι χρέος των προοδευτικών δυνάμεων να βρουν τρόπους ανάσχεσης. Ωστόσο, ακόμη και αν η Κουμουνδούρου μετακομίσει στη Σοσιαλιστική Ομάδα, συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχουμε. Τουλάχιστον, όσο στην ηγεσία των δύο κομμάτων είναι οι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης. Οι περισσότεροι παραπέμπουν το θέμα της αναδιοργάνωσης της Προοδευτικής Παράταξης για μετά τις ευρωεκλογές και σε συνάρτηση με τα ποσοστά που θα καταλάβουν τα δύο κόμματα.
Ωστόσο, δεν συμφωνούν όλοι με την τακτική «να κυλίσουμε το τενεκεδάκι πιο κάτω και βλέπουμε». Και ο λόγος είναι απλός. Οσο το διακύβευμα των ευρωεκλογών για την Κουμουνδούρου και τη Χαριλάου Τρικούπη είναι η δεύτερη θέση τόσο θα εμπεδώνεται η ηγεμονία του Μητσοτάκη και της Ν.Δ. στον πολιτικό και δημόσιο βίο, καθιστώντας το αίτημα για πολιτική αλλαγή μια ανάμνηση από το παρελθόν. Υπάρχουν στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά τα οποία υποστηρίζουν ότι οι πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση της σύνολης Κεντροαριστεράς πρέπει να ξεκινήσουν τώρα και να μην αφεθούν για μετά τις ευρωεκλογές. Θεωρούν ότι το περιεχόμενο των συζητήσεων δεν πρέπει να είναι ποιο από τα κόμματα της Προοδευτικής Παράταξης έχει το μεγαλύτερο ποσοστό, αλλά πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η Συντηρητική Παράταξη και οι ακροδεξιές παραφυάδες της, οι οποίες αιμοδοτούνται στρατηγικά αφενός από την ακρίβεια, τη φτώχεια και τη μετανάστευση στην προβληματική Ευρωπαϊκή Ενωση και αφετέρου από τους πολέμους και τις γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στην περίμετρό της. Αυτά τα στελέχη διατείνονται πως θα πρέπει, πριν από τις ευρωεκλογές, να υπάρξουν «κινήσεις από τα κάτω» που να καλλιεργούν την ελπίδα ότι η πολιτική αλλαγή είναι εφικτή και να μην αφεθεί η τύχη της Προοδευτικής Παράταξης σε «κινήσεις κορυφής», οι οποίες πρωτίστως θα υπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες και σε σημαντικό βαθμό θα είναι συνάρτηση των μάλλον προβληματικών συμπερασμάτων που θα εξαχθούν από τις ευρωπαϊκές κάλπες.
Μέτωπο
Τα μη κρατικά πανεπιστήμια, η επιστολική ψήφος, τα ομόφυλα ζευγάρια, η Εξεταστική για τα Τέμπη, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί, η ακρίβεια, οι αγροτικές κινητοποιήσεις αποτελούν «πεδίον δόξης λαμπρόν» για συνεννόηση της αντιπολίτευσης και για τη συγκρότηση του Μετώπου Δημοκρατίας που εισηγείται το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Διονύσης Τεμπονέρας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, με πρόσφατες δηλώσεις του, τείνει χείρα φιλίας σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά, η οποία και την αποδέχεται αφού, όπως λένε στελέχη της, ο πρώτος στόχος των προοδευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης πρέπει να είναι η απομάκρυνση της κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εκδήλωση στην οποία θα μιλήσουν τρία κορυφαία στελέχη της αντιπολίτευσης, ο Διονύσης Τεμπονέρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Μανώλης Χριστοδουλάκης από το ΠΑΣΟΚ και η Εφη Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά. Η εκδήλωση θα γίνει στο Θέατρο Αλφα, στην οδό Πατησίων. Το γεγονός ότι θα γίνει την παραμονή ή την επομένη του Αγίου Βαλεντίνου, 13 ή 15 Φεβρουαρίου, είναι πάντως εντελώς συμπτωματικό και σε καμία περίπτωση δεν προοιωνίζεται και υποσχέσεις για «αιώνια αγάπη» ανάμεσα στα τρία κόμματα. Σίγουρα, πάντως, οι ομιλητές προκαλούν το ενδιαφέρον αφού είναι στελέχη της νέας γενιάς και πιθανολογείται βασίμως ότι μελλοντικά θα πρωταγωνιστήσουν όχι μόνο στα πολιτικά δρώμενα, αλλά και στις εσωτερικές αναδιοργανώσεις των κομμάτων τους.
Ανάγκη
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει, πάντως, ο τίτλος της εκδήλωσης: Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος; Και υπότιτλο: Για μια πειστική πρόταση διακυβέρνησης των προοδευτικών δυνάμεων. Αυτό που αρνούνται ή διστάζουν να θέσουν ως βάση συνεννόησης και συνεργασίας οι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης ή το παραπέμπουν στις καλένδες το τολμούν τα τρία επίλεκτα στελέχη των κομμάτων που μετά τις ευρωεκλογές το πιθανότερο είναι να αναγκαστούν, εκ των πραγμάτων, να αναζητήσουν κοινούς τόπους προκειμένου η αντιπολίτευση να ανακόψει τη φόρα του Κυριάκου Μητσοτάκη προς μια τρίτη τετραετία. Η ανάγκη θα γίνει περισσότερο επιτακτική εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές σημειώσουν επιδόσεις οι οποίες δυνητικά δεν θα μπορούν να εκληφθούν ως απειλή για τον Μητσοτάκη. Ακόμη και αν το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ είναι μεγαλύτερο από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπολείπεται κατά πολύ, περισσότερο από 10 μονάδες, της Ν.Δ. ή, ακόμη χειρότερα, η διαφορά ανάμεσα σε Χαριλάου Τρικούπη και Κουμουνδούρου είναι μικρή (1%-2%), η πίεση των προοδευτικών ψηφοφόρων δεν θα είναι μόνο προς τις ηγεσίες των κομμάτων, αλλά και προς τα στελέχη, όπως τα τρία προαναφερόμενα, για να προχωρήσουν στις αναγκαίες υπερβάσεις προκειμένου η Κεντροαριστερά να ξαναγίνει ισχυρή και κυρίως με κυβερνητική προοπτική…
