Το 2013 και το 2014 έβριθε από γεγονότα. Φρικτά όπως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ανακουφιστικά όπως η σύλληψη του διευθυντηρίου της «Χρυσής Αυγής», ελπιδοφόρα για αρκετούς πολίτες όπως η ίδρυση του «Ποταμιού». Στο δέκατο επεισόδιο της «Διαβολοδεκαετίας», ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται όσα συνέβησαν, αναπλάθει το κλίμα στην Ελλάδα μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014, όταν άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την «Πρώτη Φορά Αριστερά»
Στις 18 Σεπτεμβρίου 2013, μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου Παναγή Τσαλδάρη στο Κερατσίνι δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Ο άνθρωπος που τον μαχαίρωσε τρεις φορές, στον μηρό, στον αριστερό πνεύμονα και στην καρδιά ονομαζόταν Γιώργος Ρουπακιάς. Τα τραύματα ήταν τόσο υπολογισμένα, τόσο επαγγελματικά, ώστε και σε προαύλιο νοσοκομείου να βρισκόταν ο Παύλος Φύσσας αμφίβολο εάν θα σωζόταν.
Ποιος ήταν ο Παύλος Φύσσας; Τριαντατεσσάρων ετών, μουσικός του low-bap και του hip-hop, παιδί εργατικής οικογένειας, με συμμετοχή σε αντιφασιστικές δράσεις, συγκεντρώσεις και συναυλίες, όχι ωστόσο κομματικά στρατευμένος. Ποιος ήταν ο Γιώργος Ρουπακιάς; Σαρανταπεντάρης, μεγαλωμένος πολύ δύσκολα, ασπούδαχτος, ακατάρτιστος, έκανε μεροκάματα του ποδαριού, τον χρησιμοποιούσαν κυρίως ως μεταφορέα. Ο ίδιος αρνήθηκε στην αρχή ότι ανήκε στη «Χρυσή Αυγή» – ανέφερε μάλιστα πως κατά την εφηβεία του ήταν γραμμένος στην ΚΝΕ. Βρέθηκαν όμως βίντεο και έγγραφα που απεδείκνυαν το αντίθετο. Τον έδειχναν σε δράσεις πλάι σε βουλευτές της, προέκυψε εν τέλει ότι ήταν «αναπληρωτής οικονομικός υπεύθυνος» στη Νίκαια, έπαιρνε μάλιστα μισθό εξακόσια ευρώ τον μήνα.
Κλείσιμο
Ο Φύσσας με τον Ρουπακιά δεν γνωρίζονταν. Ο Ρουπακιάς κλήθηκε «να καθαρίσει» όταν έγινε τσαμπουκάς έξω από μια καφετέρια. Πήρε το φονικό μαχαίρι, μπήκε στο αυτοκίνητό του, ανέβηκε την Παναγή Τσαλδάρη ανάποδα, πάρκαρε, βγήκε από το αμάξι, αγκάλιασε τον Παύλο Φύσσα και τον σκότωσε. Εφάρμοσε τη γενική διαταγή της ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής». «Ό,τι κινείται, σφάζεται.»
Στις εκλογές του 2012, η «Χρυσή Αυγή» είχε πάρει σχεδόν 7%. Είχε εκλέξει σχεδόν είκοσι βουλευτές. Στα δεξιότερα έδρανα της αίθουσας της Βουλής κάθονταν πλέον κάτι τύποι που περισσότερο έμοιαζαν με μπράβους της νύχτας. Η συμπεριφορά τους στις συνεδριάσεις ήταν συχνότατα προσβλητική έως βίαια. Δεν θα ξεχάσω δύο από εκείνους να κινούνται απειλητικά προς τον Πέτρο Τατσόπουλο, βουλευτή τότε του Σύριζα, με σκοπό να τον δείρουν. Μπήκε στη μέση ο Πύρρος Δήμας από τα έδρανα του Πασόκ. Στη θέα του Ολυμπιονίκη κώλωσαν, υποχώρησαν ατάκτως.
Ασχημονούσαν γενικά σε κάθε ευκαιρία, έφτυναν -καθώς υποστήριζαν- στα μούτρα το «σύστημα». Όπως διαχρονικά οι φασίστες και οι ναζιστές, αντιλαμβάνονταν τη νόμιμη δράση σαν κορσέ που τους περιόριζε. Δήλωναν φασίστες; Επισήμως εμφανίζονταν ως εθνικιστές. Ο αρχηγός τους ωστόσο, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, το είχε πει σε αποστροφές των λόγων του ξεκάθαρα. «Ναι, είμαστε φασίστες! Από τους πολιτικούς της δημοκρατίας τι καλό είδατε;» Στα γραφεία, στα σπίτια τους περίσσευαν τα σύμβολα του ναζισμού, τα βιβλία των απολογητών του. Σε βίντεο που ήρθε στη δημοσιότητα, ο υπαρχηγός Χρήστος Παπάς, ντυμένος με στολή Ες-Ες είχε φορέσει στα πιτσιρίκια του περιβραχιόνια με αγκυλωτούς σταυρούς και τους μάθαινε να σηκώνουν το χέρι και να φωνάζουν «ζιγκ χάιλ!» «Ήταν απόκριες…» εξήγησε.
Η στάση αρκετών δημοσιογράφων και καναλιών απέναντι στη «Χρυσή Αυγή» υπήρξε εξοργιστική. Επεδίωκαν να τους κανονικοποιήσουν. Να τους πλασσάρουν σαν μια χαριτωμένη σχεδόν ανορθογραφία της πολιτικής ζωής. Όταν δεν τους κολάκευαν -όπως ο Γιώργος Τράγκας τον Μιχαλολιάκο-, τους καλούσαν σε πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα και έπιαναν την ψιλή κουβέντα μαζί τους. Τους ρωτούσαν για το ιδιαίτερο «λάιφ στάιλ» τους, για τα ξυρισμένα κεφάλια, τις μαύρες μπλούζες και τα τατουάζ τους. Και ας είχε, στις 8 Ιουνίου του 2012, ο Ηλίας Κασιδιάρης χυμήξει μέσα στο στούντιο στη Ρένα Δούρου και στην Λιάνα Κανέλλη. Επρόκειτο για ασυγχώρητη αφέλεια; Για βλακωδέστατη εκτίμηση πως δια του εναγκαλισμού θα τους μαλάκωναν; Ή για κυνήγι απλώς της τηλεθέασης χωρίς καμία αναστολή;
