Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης: Η ευθύνη στον Τσίπρα, μετά τον ΣΥΡΙΖΑ ποιος;

Η παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στο 4ο Συνέδριο του Σύριζα και η άμεση αντίδραση του Στέφανου Κασσελάκη σηματοδοτούν ραγδαίες και σημαντικές εξελίξεις στο κόμμα της Αριστεράς. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της εκλογής νέου προέδρου, ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίζουμε τελείωσε. Κατά τη δική μου άποψη, την ευθύνη για το αποτέλεσμα αυτό φέρει ακέραια ο Αλέξης Τσίπρας. Εξηγούμαι. Στην πρόσφατη εκλογή προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας σιώπησε εκκωφαντικά.

Με δεδομένο ότι ο Κασσελάκης ήταν επιλογή του Τσίπρα για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, ελλείψει ξεκάθαρης θέσης του Τσίπρα, σιωπηλά ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ υπέθεσε, σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία, ότι ο Κασσελάκης είναι η προτίμησή του. Σε αυτό βοήθησε σημαντικά και η υποστήριξη του πρωτοπαλίκαρου του Τσίπρα, Νίκου Παππά και έδεσε το γλυκό. Για το κερασάκι, κυκλοφόρησε η φήμη ότι η Αχτσιόγλου υπονόμευσε τον Τσίπρα και έτσι το φαβορί έχασε την εκλογή και βρέθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ένα πρόσωπο που δεν είχε καμία σχέση με την Αριστερά όπως τη γνωρίζαμε!

Η όψιμη διαπίστωση από τον Τσίπρα ότι ο Κασσελάκης έχει αυτονομηθεί και ουσιαστικά προσπαθεί να κάνει ό,τι θέλει στο κόμμα του, οδήγησε στην παρέμβασή του. Ο,τι και να συμβεί στην εκλογή θα έχουμε νέο διχασμό στον ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ νεο-προεδρικών και παλαιο-προεδρικών. Αν επανεκλεγεί ο Κασσελάκης είναι βέβαιο ότι και άλλοι βουλευτές θα φύγουν. Αν χάσει ο Κασσελάκης θα φύγει αυτός και είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα δημιουργήσει νέο κόμμα.

Είναι ευνόητο ότι κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει αυτές τις εξελίξεις. Θέλω όμως να ευλογήσω τα γένια μου. Στη συνέντευξή μου στον Δημήτρη Δανίκα για το «Πρώτο Θέμα» το 2019, αμέσως μετά τις εκλογές, είχα κάνει μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη, λέγοντας ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γυρίσει στο 6%». Με δεδομένο ότι τότε είχε πάρει 31,53%, η πρόβλεψη αυτή φάνηκε εντελώς απίθανη. Με τη σημερινή κατάσταση, πόσο απίθανη φαίνεται τώρα.

Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο αυτό. Ο Κασσελάκης, όπως και ο Βαρουφάκης πάσχουν από το «Σύνδρομο της Υβρεως». Ο γιατρός και πολιτικός Ντέιβιντ Όουεν διατύπωσε την άποψη ότι: «... Το σύνδρομο (Hubris Syndrome) είναι μια διαταραχή, χωρίς προφανή φυσιολογική αιτία, που χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο γνωρισμάτων (ενδείξεων ή συμπτωμάτων), τα οποία συνήθως εμφανίζονται μαζί. Τα συμπεριφορικά συμπτώματα που απαιτούνται για τη διάγνωση του Συνδρόμου της Υβρεως, κατά κανόνα, εντείνονται όσο το άτομο παραμένει στην εξουσία. Για να γίνει διάγνωση του συνδρόμου, το άτομο πρέπει να εμφανίζει τουλάχιστον ΤΡΙΑ από τα συμπτώματα που αναφέρονται στην παρακάτω προτεινόμενη λίστα. Ετσι το άτομο πάσχει από το Σύνδρομο της Υβρεως (όταν):

1/ Παρουσιάζει τη ναρκισσιστική τάση να θεωρεί τον κόσμο πεδίο στο οποίο ασκεί εξουσία και επιζητά τη δόξα. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα με τρόπο ρεαλιστικό και μη αυτοαναφορικό.

2/Προτιμά τις ενέργειες που θεωρεί ότι το παρουσιάζουν θετικά, π.χ. ευνοούν την εικόνα του.

3/Δίνει δυσανάλογο βάρος στην εικόνα και τη γενική εντύπωση.

4/Μιλάει με μεσσιανικό ύφος για τις ενέργειές του και υπερτονίζει τα επιτεύγματά του.

5/Ταυτίζει τον εαυτό του με το κράτος σε τέτοιο βαθμό, που θεωρεί τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των δύο ταυτόσημα.

6/Εχει την τάση να μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο ή να χρησιμοποιεί τον πληθυντικό μεγαλοπρεπείας.

7/Εμπιστεύεται απόλυτα την κρίση του και αγνοεί τις υποδείξεις των άλλων.

8/Χαρακτηρίζεται από υπέρμετρη αυτοπεποίθηση με ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας.

9/Πιστεύει ότι δεν είναι υπόλογο στο ταπεινό δικαστήριο της κοινής γνώμης ή των συναδέλφων του, αλλά στο ανώτερο δικαστήριο της Ιστορίας ή του Θεού.

10/Εχει την ακλόνητη πεποίθηση ότι το δικαστήριο αυτό θα το δικαιώσει.

11/Είναι παρορμητικό, παράτολμο και απερίσκεπτο.

12/Δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό συνδυάζεται συχνά με προοδευτική απομόνωση.

13/Παρασύρεται από το «ευρύτερο όραμά του», κυρίως από την πεποίθηση ότι η στάση που θέλει να ακολουθήσει είναι ηθικώς ορθότερη, και παραβλέπει άλλες πτυχές της, όπως το αν είναι εφαρμόσιμη, το κόστος και τις ενδεχόμενες ανεπιθύμητες συνέπειες.

14/Παρουσιάζει ανικανότητα να φέρει σε πέρας τις αποφάσεις του... Η ανικανότητα αυτή οφείλεται στην υπέρμετρη αυτοπεποίθησή του, που το κάνει να αδιαφορεί για τον τρόπο εφαρμογής της απόφασης...».
Οπως εύκολα μπορείτε να διαπιστώσετε, ο Κασσελάκης παρουσιάζει περισσότερα από τέσσερα συμπτώματα και συνεπώς εμπίπτει στη διάγνωση του Ντέιβιντ Οουεν. Ετσι, λοιπόν, μόλις έγινε πρόεδρος, αυτονομήθηκε πλήρως και ξαφνικά οι άλλοι συνειδητοποίησαν ότι με τον Κασσελάκη πρόεδρο δεν έχουν κανένα μέλλον. Τους το ξεκαθάρισε. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, εγώ δεν φεύγω. Τώρα είναι αργά… που λέει και το τραγούδι.

Συμπέρασμα: Με την εκλογή του Κασσελάκη επιταχύνθηκε η διαδικασία διάλυσης του ΣYΡΖΑ. Τα κατάφεραν: «Ξύλα, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα». Ας πρόσεχαν!

Υ.Γ.: Πραγματικά η ζωή επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Πριν από μια εβδομάδα μαζεύτηκαν στελέχη από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά για να απαντήσουν στο ερώτημα: «Μετά τον Μητσοτάκη ποιος;». Πριν αλέκτορα φωνήσαι, έχουμε «μετά τον ΣΥΡΙΖΑ ποιος;».