Πώς ο Στέφανος Κασσελάκης γνώρισε τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και τον έκανε σύμβουλό του

Μεγαλοβδομαδιάτικα όλοι αξίζουν κάποιο από τα καλούδια της Λαμπρής. Ενα σοκολατένιο αυγό, ένα τσουρέκι με πλεξούδα, μια χειροποίητη αρωματική λαμπάδα. Ισως και κάτι πιο φαντεζί... Ο Στέφανος Κασσελάκης επεφύλαξε έναν ανέλπιστο πασχαλινό μποναμά στο επικοινωνιακό επιτελείο του Με προσωπική του επιλογή ενέταξε τον Αρη Σπηλιωτόπουλο στο νευραλγικό πόστο της ανάλυσης δημοσκοπήσεων του κόμματός του.

Τίποτε το παράδοξο ή το καινοφανές. Οι δύο άνδρες μοιράζονται παρόμοια αισθητική, συναφή lifestyle κοινωνικότητα, παρεμφερή ακριβά γούστα, παραπλήσια φωτογένεια. Αμφότεροι διαμένουν σε ευρύχωρα ιδιόκτητα διαμερίσματα στο Κολωνάκι, μιλούν με κάποιο αξάν, ο ένας αμερικανικό ο άλλος πατρινό, ενώ και οι δύο είναι φιλόζωοι.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πορτογαλικό νερόσκυλο, τη Φάρλι, ο πρώην «γαλάζιος» υπουργός είχε δύο σκυλιά γουίπετ, τη Ζαχίλ και τη Μόκα. Υπό αυτή τη σχεδόν ταυτοτική αντιστοίχιση μπορούν να συνυπογράψουν ένα ταιριαστό επικοινωνιακό σμίξιμο. Ή να παραδώσουν από κοινού ένα σόου πολιτικής περιπέτειας.

Ολα είναι πιθανά. Οσοι, πάντως, περιγράφουν βιαστικά την πρόσφατη συνεργασία τους με τη σκωπτική παροιμία «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι» μάλλον έχουν χάσει επεισόδια. Η μπακιρένια χύτρα των θραυσμάτων του νεοκαραμανλισμού ζεσταινόταν από καιρό κοντά στο μαγκάλι με τα κάρβουνα της Κουμουνδούρου. Με τον Αρη να «τουρτουρίζει» μακριά από τη θαλπωρή της αγκαλιάς της.

Δεν διέθετε, βλέπετε, τα χαρίσματα άλλων συνεργατών των πάλαι ποτέ κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή. Δεν κατείχε, ας πούμε, το ακαδημαϊκό κύρος ενός Προκόπη Παυλόπουλου, τα εισαγγελικά προσόντα του πρώην αφεντικού της ΕΥΠ Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, την κοινωνική δεξιότητα της Κατερίνας Παπακώστα, οι οποίοι αξιοποιήθηκαν. Ο πρώτος επιβραβεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ με το κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα, οι άλλοι δύο με κυβερνητικές θέσεις. Ο Σπηλιωτόπουλος έμεινε στην απέξω. Οχι μόνο γιατί άργησε να προσεγγίσει δημοσίως το κυβερνών κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά επειδή δεν είχε καν τη σχολιαστική τόλμη στο Twitter ενός Ευάγγελου Αντώναρου.

Οταν τον Αύγουστο του 2022 οι δύο πρώην στενοί συνεργάτες και άλλοτε εκπρόσωποι του Κώστα Καραμανλή φέρεται να συναντήθηκαν στο σπίτι του Αντώναρου στην Πάτμο, αρκούσε το μεταξύ τους φωτογραφικό στιγμιότυπο για να αποτυπώσει τις διαφορές στην πολιτική στάση τους.

Παρότι και οι δύο ήταν μαυρισμένοι, με χαλαρή ενδυμασία, λινές πουκαμίσες και βερμούδες, έφτανε ένα πανάκριβο τσαντάκι νεσεσέρ Louis Vuitton στο τραπέζι, ιδιοκτησίας μάλλον του Σπηλιωτόπουλου, για να καταδείξει τις ελλειπτικές τροχιές των πρώην ομοϊδεατών, αφοσιωμένων πολιτικά στον λεγόμενο «Βούδα της Ραφήνας».

Ο μεν οικοδεσπότης βρισκόταν ήδη στο εφαλτήριο της κούρσας συμμετοχής του με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο δε φιλοξενούμενος φαινόταν σαν υπνωτισμένος τουρίστας που περιφερόταν μέσα στις ανασφάλειές του.

Μετέωρος

Ο τελευταίος είχε ήδη χαθεί κάμποσα χρόνια από το πολιτικό προσκήνιο. Αφότου ο Κώστας Καραμανλής παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος μετά την εκλογική του ήττα το 2009, ο Σπηλιωτόπουλος έμοιαζε μετέωρος ως σχοινοβάτης σε τσίρκο, χωρίς προστατευτικό δίχτυ από κάτω. Στις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη νέου προέδρου της Ν.Δ. στήριξε την υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία ηττήθηκε. Στη νέα ηγετική ομάδα υπό τον Αντώνη Σαμαρά ανέλαβε τομεάρχης της Ν.Δ. για την Παιδεία, αλλά δεν έδειξε προθυμία ενεργοποίησης στο συγκεκριμένο πόστο. Λίγα χρόνια αργότερα θα δήλωνε ότι «η Νέα Δημοκρατία επί Σαμαρά φλέρταρε με τον λαϊκισμό».

Ποιος ξέρει τι περνούσε από το μυαλό του, όταν ως βουλευτής είχε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια κοινοβουλευτικής δραστηριότητας. Διχασμός επιθυμιών και καθηκόντων, παλινδρόμηση ανάμεσα σε ατομικά όνειρα καλοζωίας και δημόσιους εφιάλτες αυστηρών υποχρεώσεων, αντιδιαστολή μεταξύ μιας παρωδίας της πραγματικότητας και ενός φαντασιακού πεπρωμένου; Αυτή η περισυλλογή δεν θα κρατούσε για πολύ. Τον Φεβρουάριο του 2014, κιόλας, παραιτήθηκε από τη Βουλή μετά από περίπου 10 χρόνια εκλεγμένης παρουσίας στα έδρανά της, για να διεκδικήσει τη δημαρχία της Αθήνας ως επίσημος υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας. Ο δημοτικός συνδυασμός του «Αθήνα μπορείς» απέτυχε παταγωδώς. Κατετάγη από τον α’ γύρο τρίτος στις κάλπες, εισπράττοντας λίγες παραπάνω ψήφους από το ψηφοδέλτιο του χρυσαυγίτη Κασιδιάρη, με αποτέλεσμα ο ίδιος να αποσυρθεί σε μακρά πολιτική σιέστα.

Αφαντος από τα δρώμενα αυτού που όριζε ως «μεγάλο μετερίζι πολιτικής στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας» έμεινε ξέμπαρκος αφότου τον εγκατέλειψαν και ανεξαρτητοποιήθηκαν οι τρεις δημοτικοί του σύμβουλοι. Με τον ερχομό της «πρώτης φοράς Αριστεράς» το όνομά του έπαιξε προς αξιοποίηση ανάμεσα στους νέους ενοίκους του Μαξίμου. Φημολογούνταν τότε ότι θα αναλάμβανε πρέσβης εκ προσωπικοτήτων ύστερα από εικαζόμενη εισήγηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και του Σπύρου Σαγιά στον υπουργό Εξωτερικών εκείνης της περιόδου Νίκο Κοτζιά. Το θέμα δεν προχώρησε. Αρκετοί ισχυρίζονταν ότι επρόκειτο περί κακοήθους τρολιάς προς μια εγνωσμένης διεθνούς αίγλης προσωπικότητα της οποίας το επίσημο βιογραφικό παραλείπει κάθε πληροφορία για την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων.

Σε Κυκλάδες και Παρνασσό

Οπως κι αν είχε, ο παραλίγο διορισμένος πρέσβης έπνιξε την απογοήτευσή του στα νερά των Κυκλάδων και βύθισε τη ματαίωση των διπλωματικών προσδοκιών του στα χιόνια του Παρνασσού. Απαλλαγμένος σταδιακά από την εσωτερική ανίχνευση ευκαιριών πολιτικής επαναδραστηριοποίησης, στράφηκε στις μπίζνες. Επένδυσε σε εταιρεία security, φύλαξης και καθαριότητας στην οποία επικεφαλής και μεγαλομέτοχος ήταν ο Ελληνοαυστραλός επιχειρηματίας Γιάννης Μακρής. Ξέμπλεξε από αυτή τη δυσανάλογη της stylish αίγλης και της σινιέ ιταλικής γκαρνταρόμπας του ταπεινή επιχειρηματική δραστηριότητα νωρίς-νωρίς. Αποδεσμεύτηκε από την εταιρεία ουσιαστικά και τυπικά τον Μάρτιο του 2016. Του βγήκε σε καλό. Γλίτωσε από την καχυποψία, τις κακόβουλες υπόνοιες και τις δυσάρεστα ενοχλητικές συσχετίσεις με τον επιχειρηματία Γιάννη Μακρή, ο οποίος στο παρελθόν είχε αντιμετωπίσει στην Αυστραλία κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών. Και το τραγικά χειρότερο, ο ίδιος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ έξω από το σπίτι του στο Πανόραμα της Βούλας τον Νοέμβριο του 2018.

Ωστόσο, ο διαχρονικά περιζήτητος εργένης Αρης συνέχισε να ξεδιπλώνει άλλα μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια. Σχετιζόμενα αυτή τη φορά με τον τουρισμό, τον τομέα στον οποίο διακρίθηκε το 2007 ως ο επί 15 μήνες γαλαντόμος bon vivant υπουργός Τουριστικής Aνάπτυξης στη δεύτερη και τελευταία σεμνή και ταπεινή κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Τότε που έδωσε «σκληρές» εθνικές μάχες για την προώθηση του ελληνικού τουρισμού. Ιδίως διαμένοντας σε πανάκριβες προεδρικές σουίτες πεντάστερων ξενοδοχείων, στο Μπελ Επόκ παλάτι του «Ritz» της Μαδρίτης ή το επιβλητικό «Jumeirah Emirates Towers» στο Ντουμπάι. Μετακινούμενος επίσης με υπέρογκα μισθωμένες θωρακισμένες υπερλουσάτες λιμουζίνες.

Ενοικιάζοντας κοστοβόρο ελικόπτερο για την παροχή προσωπικών υπηρεσιών στη σταρ Μέριλ Στριπ, όταν αυτή γύριζε στη Σκόπελο την ταινία «Mamma Mia!». Ψυχαγωγούμενος ακόμη σε δαπανηρή τριήμερη θαλάσσια εξόρμηση, φιλοξενώντας ολιγομελή συντροφιά στο κατάστρωμα και τις καμπίνες της πολυτελούς θαλαμηγού «Αμφιτρίτη». Χώρια οι 30μελείς αποστολές του υπουργείου του στο εξωτερικό, οι αγόγγυστες διαπραγματεύσεις του με tour operators στα διακεκριμένα σούσι εστιατόρια «Nobbu» και «Zuma», οι μέχρι πρωίας συνεννοήσεις για υποτιθέμενη σύναψη συμφωνιών στα πιο γκλαμ μπαρ και κλαμπ του West End του γνώριμού του Λονδίνου.

Εκεί όπου ως απόφοιτος του Πολιτικού της Νομικής της Αθήνας είχε κάνει μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του City, στην Πολιτική Επικοινωνία και στα ΜΜΕ, ενόσω αποδείκνυε την εμπορική του έφεση πουλώντας ως φοιτητής δερμάτινα μπουφάν στην υπαίθρια αγορά της Camden Town. Εξάλλου εκείνα τα φεγγάρια της υπουργίας του σχετιζόταν συναισθηματικά με τη Μαριλένα Παπαχριστοδούλου, η οποία σπούδαζε νομικά στην Αγγλία. Εξ ου και οι τακτικές μίνι επισκέψεις του στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ποιος, άλλωστε, θα ζητούσε τον λογαριασμό σε έναν ακάματο εργάτη του προμόσιον του εγχώριου τουριστικού προϊόντος. Σίγα μην πλήρωνε ο ίδιος τη λυπητερή των τακτικών πολυέξοδων δείπνων και των αλλεπάλληλων σπάταλων προσωπικών του αποδράσεων. Κάπως έτσι, ή καλύτερα ακριβώς έτσι, εις βάρος της τσέπης του Ελληνα φορολογούμενου χάριζε στο υπουργικό πόστο που υπηρετούσε ένα τόσο λαμπερό πρεστίζ στο οποίο με δισταγμό θα ανταποκρινόταν και μια Μαρία Αντουανέτα. Και βέβαια μετά την αποχώρησή του από τα υπουργικά καθήκοντα, ενόσω ενέσκηπτε καταδρομικά η οικονομική κρίση, φέρεται να άφησε στον ΕΟΤ ένα ακριβό φέσι, ύψους περίπου 70.000 ευρώ, για 1.000 μεταξωτές γραβάτες και 150 μαντίλια Salvatore Ferragamo και επιπλέον άλλα 38.000 ευρώ χρέος για αγχολυτικά μπαλάκια.

Ενδεχομένως μερικά από τα τελευταία να τα χρησιμοποιούσε και ο ίδιος, δεδομένου ότι η πηγή του άγχους βρίσκεται στο μέλλον. Προς καταπράυνση της αγωνίας του έγινε κατόπιν, πάλι επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Εκεί άφησε τη σφραγίδα του δίνοντας, μόλις τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές του 2009, για πρώτη φορά, άδειες λειτουργίας για 39 ιδιωτικά κολέγια. Στη συνέχεια αυτές κρίθηκαν παράνομες από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Κανένα πρόβλημα. Ο ίδιος είχε επιτελέσει το χρέος του σύμφωνα με τις πολιτικές του πεποιθήσεις τις οποίες περιέγραφε στο σοβαροφανές βιβλίο που εξέδωσε το 2004 με τίτλο «Εκ Βαθέων». Προφανώς αυτό δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το ομώνυμο ανελέητης ειρωνείας πόνημα «De Profundis» του Οσκαρ Γουάιλντ.

Ζηλευτή «ζωάρα»

Εκ της παρελθούσας εμπειρίας του, όμως, με τον τουρισμό, αποφάσισε το 2017 να εκμισθώσει από τον Δήμο Γορτυνίας το 30 δωματίων ξενοδοχείο «Δημητσάνα». Είχε στα σκαριά να δεσμεύσει σε αυτό κάποιο σεβαστό ποσό κεφαλαίων εν αναμονή ένταξης σε ευρύτερα προγράμματα χρηματοδότησης.

Από το ομώνυμο ιστορικό χωριό της Αρκαδίας, άλλωστε, θεωρείται ότι έλκει εκ του πατέρα του Λευτέρη καταγωγικό ίχνος. Εκτιμάται πάντως ότι λόγω ιδιοσυγκρασίας θα προτιμούσε ένα χλιδάτο κατάλυμα για εμπορική εκμετάλλευση στη Μύκονο ή ένα πολυτελές ορεινό σαλέ στην Αράχωβα για επώνυμους σκιέρ, όπως και ο ίδιος. Στην αναβροχιά πάντως καλό και το χαλάζι. Εντούτοις, και αυτό το πρότζεκτ στην πατρίδα του μπαρουτιού της Επανάστασης του ’21 έγινε μετά από πολύχρονες παλινωδίες κομμάτια και θρύψαλα. Απέμεινε έτσι εκτός ενεργού πολιτικής, να αναστοχάζεται τις προοπτικές του μετά από προσωπικές αναποδιές, φουρτούνες και στραπάτσα. Δίχως προφανώς τα ζόρια ενός μισθοσυντήρητου καθημερινού πολίτη.

Απολάμβανε τις ανέσεις της, διακοσμημένης με γουστόζικα, πλην πανάκριβα, έπιπλα ξένων οίκων, μεζονέτας εμβαδού 230 τ.μ. που καταλάμβανε τον τρίτο και τον τέταρτο και τελευταίο όροφο, που αγόρασε το 2006 επί της οδού Δημοχάρους στο Κολωνάκι. Χαιρόταν το προνόμιο της ενατένισης του Λυκαβηττού στο χαλαρωτικό τζακούζι για έξι άτομα που κατασκεύασε στην ιδιόκτητη ταράτσα του. Φυσικά, περιέβαλε όλο το δώμα στο οποίο εγκατέστησε και μπάρμπεκιου με πέργκολα και περίφραξη για να αποφεύγει τα αδιάκριτα βλέμματα.

Λεφτά φαίνεται να υπήρχαν για ξόδεμα ή, τέλος πάντων, βρίσκονταν εύκολα από ποικίλες πηγές εκείνη την εποχή της πλησμονής και της αστακομακαρονάδας. Παράλληλα, συνέχιζε να βιώνει μια ζηλευτή «ζωάρα». Καταχωρημένος στο Λίμπρο Ντ’ Ορο των μακροχρόνιων θερινών πιστών θαμώνων της Μυκόνου, απέπνεε με τον ντελικάτο, ανέμελο αέρα του την αίσθηση ενός βολεμένου, αυτοδημιούργητου εισοδηματία. Φιλοξενούνταν από τις αρχές του 21ου αιώνα στην εξοχική μυκονιάτικη βίλα του διακριτικού εφοπλιστή Τάκη Λεονάρδου, στον οποίο παραστάθηκε ως κουμπάρος αλλάζοντας τα στέφανα στον δεύτερο γάμο του. Τα ίδια χρόνια είχε συνδεθεί ρομαντικο-αισθηματικά με τη θυγατέρα του καραβοκύρη, Νάνσυ (Αναστασία) Λεονάρδου. Να σου λοιπόν ο απλός «γαλάζιος» βουλευτής και μετέπειτα εκτιμώμενος ως ανεπάγγελτος, άρα ιδιωτεύων, πλην αενάως γοητευτικός, κομψός και γυμνασμένος ψαρομάλλης Αρης, λάτρης των σπορ και των τραγουδιών του Ντέιβιντ Μπόουι, να σεργιανάει στα Ματογιάννια. Να σουλατσάρει στις πολυσύχναστες αμμουδιές της Ψαρούς, της Παράγκας, της Φτελιάς και στο αγαπημένο του Καλό Λιβάδι.

Να περιφέρεται -να ο «υπουργός»- κάνοντας γκελ εν μέσω ηλιοκαμένων, αποτριχωμένων ανδρικών στέρνων ικανών για πατινάζ και γυναικεία σιλικονάτα στήθη ιδανικά για αερόσακους. Δήθεν κρυβόταν από τις κάμερες των παπαράτσι, φορώντας επώνυμο μαγιό Vilebrequin, φούξια σαγιονάρες Ferragamo και γαλάζιο ψάθινο φεντόρα καπελάκι, περιστοιχιζόμενος συνήθως από γοητευτικές θηλυκές υπάρξεις. Θεωρείται, όμως, βάσιμα ότι πόζαρε τάχα αμέριμνος για τις κάμερες των περιοδικών καλόπιστης κοινωνικής κριτικής. Καυτό σουξέ στις σελίδες τους είχε το προ δεκαετίας ενσταντανέ του με νάρθηκα στο πόδι ύστερα από χειρουργική επέμβαση εξαιτίας του τραυματισμού του σε θαλάσσιο σπορ με παρτενέρ του την Ελεονώρα Μελέτη.

Στο Νησί των Ανέμων

Οσο για τα βραδιά του στο Νησί των Ανέμων, αυτά τα περνούσε σε υψηλής γαστρονομίας ρεστοράν ή δειπνώντας στα πρυμνιό ντεκ θαλαμηγών εύπορων κληρονόμων μετά λοιπών κοσμικών συνδαιτυμόνων. Παρότι μετά από πολύχρονη σχέση με τα συνακόλουθα σκαμπανεβάσματά της διέκοψε την επαφή του με την κάτοχο μάστερ στα ναυτιλιακά και πλοιοκτήτρια Νάνσυ Λεονάρδου, παρέμεινε εραστής της Μυκόνου. Εστω κι αν πλέον συνδέεται με τη Φοίβη Γραμματικού, με την οποία τον χωρίζει η ανεπαίσθητη ηλικιακή διαφορά 30 χρόνων, και εκείνη διαθέτει οικογενειακή εξοχική κατοικία στις Σπέτσες, ο ίδιος παραμένει σταθερά αφοσιωμένος φαν της Μυκόνου.

Ενδεχομένως, το γεμάτο ζωντάνια κυκλαδίτικο νησί, που λίγο απέχει πια από μια όπερα του διαστήματος, να αποτελούσε τον μετρονόμο των παλμών του χαλαρού τέμπο και του ύφους ευημερίας που ανέδιδε. Είτε αυτός περιπατούσε κομψός στον πεζόδρομο της Τσακάλωφ με σομόν σακάκι και παλ απόχρωσης παντελόνι, είτε κολυμπούσε ξέγνοιαστος με φλούο μαγιό στην παραλία Σωρός στην Αντίπαρο, ή έκανε αμέριμνος σκι με μπορντό ισοθερμικό στη Φτερόλακα, η αύρα της χωρίς σκοτούρες άνεσής του διαχεόταν στην ατμόσφαιρα που τον περιέβαλλε.

Ανεξάρτητα, πάλι, από το αν πότε καταψήφιζε και πότε υπερψήφιζε τα μνημόνια, έμοιαζε να θεωρούσε επιβεβλημένο να χαζεύει τις βιτρίνες της 5ης Λεωφόρου της Νέας Υόρκης. Εκεί όπου προσερχόταν εν μέσω σφοδρής οικονομικής κρίσης που δοκίμαζε την Ελλάδα ως Μεσογειακός νεόπλουτος για ψώνια πέραν του Ατλαντικού. Οπως, άλλωστε, θα άρμοζε σε έναν εξ Αχαΐας ορμώμενο με διαθέσεις εκκολαπτόμενου δανδή, πρώην τοπικό καρναβαλιστή και οπαδό της Παναχαϊκής που έπινε μέχρι την ενηλικίωσή του το παραδοσιακό πατρινό λικέρ τεντούρα πριν γνωρίσει χάριν της πολιτικής του εκτόξευσης τα εκλεπτυσμένα κοκτέιλ μπαρ του Μανχάταν.

Ωστόσο, για ένα έξυπνο και μορφωμένο παιδί μικροαστικής οικογένειας -που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια επαρχιακή μεγαλούπολη μαζί με τον παππού του, τη μητέρα του Ελένη και την αδελφή του Τζωρτζίνα- το να μπαίνει π.χ. στο «Saks», στο «Bergdorf Goodman», στο «Proper Cloth» με γεμάτο πορτοφόλι ήταν, όσο να ’ναι, μια ατομική καταξίωση. Την επιβεβαίωναν άλλωστε η είσοδός του στα μπουζούκια, στις δεξιώσεις της οικονομικής ελίτ και η επιβίβασή του σε εντυπωσιακές θαλαμηγούς.

Η πολιτική του καριέρα

Δεν θα έλεγε κανείς σνομπ τον Αρη Σπηλιωτόπουλο. Διαπιστωμένα, όμως, δεν την ανεχόταν τη μίζερη, καταθλιπτική μονοτονία της πολιτικής στράτευσης. Δεν συμβιβαζόταν με τις γκρίζες «καθώς πρέπει» συμβάσεις της. Εχει περάσει πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα από εκείνο τον μακρινό Απρίλιο του 1997, όταν ο Κώστας Καραμανλής τον όρισε εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ. Καθιστώντας τον, μόλις στα 31 του χρόνια, τον νεότερο μέχρι τότε εκπρόσωπο ελληνικού κόμματος και θέτοντάς τον αυτομάτως σε μια σχεδόν αλαζονική τροχιά απογείωσης. Με σχεδόν εφηβική κοψιά, νεανική θωριά, παρά τους πρώιμους ελαφρά γκρίζους κροτάφους, και καλόγουστη εμφάνιση, φιλοτεχνούσε από την αρχή της καριέρας του μια ανατρεπτική, κόντρα στα πολιτικά στερεότυπα, εικόνα με πινελιές εναλλακτικού και τάχα απενοχοποιημένου προφίλ. Ηταν τα φεγγάρια που δειπνούσε στο εστιατόριο «Δεκαοκτώ» της οδού Πλουτάρχου συχνά με τη διαχρονική συνεργάτιδά του στην επικοινωνία Τζίνα Δραγώνα.

Αργότερα έπαιρνε σβάρνα μόνος του τα μπαράκια στο Γκάζι για ένα ποτήρι με το αγαπημένο του τζιν με σόδα. Μεταμεσονύκτια επέστρεφε στο διαμέρισμα που νοίκιαζε στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι. Σε μερικές από τις νυχτερινές εξορμήσεις του τον ακολουθούσε ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος πρόεδρος της Ν.Δ. και αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο Πάρκο Ελευθερίας, στο «Balthazar», στο «Connections», ο Καραμανλής πότε βαριεστημένος στριφογύριζε αμήχανα στα δάχτυλά του ένα ποτήρι ουίσκι με μπόλικο πάγο και άλλοτε ευδιάθετος αφηγούνταν χιουμοριστικά ανέκδοτα. Για διασκέδαση έβγαινε ο άνθρωπος, όχι για προπαγάνδα. Την ίδια ώρα, πλάι του ο συνοφρυωμένος Σπηλιωτόπουλος εξηγούσε με την εύγλωττη ορμητικότητα νεοπροσήλυτου τη θεωρία του περί «μεσαίου χώρου». Μάλιστα, την ανέπτυσσε -σιγά την πρωτότυπη ιδέα- με τόσο μεγάλη επιμονή, ώστε οι παλιές καραβάνες του κόμματος τον αποκαλούσαν «μεσοχωρίτη». Συμμετέχοντας, όμως, στην ηγετική ομάδα του κόμματος φάνταζε να έχει το πανίσχυρο πάνω χέρι στην κομματική ιδεολογία και ρητορική. Τσιτωμένος, όπως ήταν, έβλεπε παντού εσωκομματικούς εχθρούς, ενώ συνέδεε 50 τηλέφωνα δήθεν συνεργατών του σε έναν λογαριασμό με οικονομικό πάροχο του λογαριασμού τον ελληνικό λαό.

Συχνά, με αίσθηση παντοδυναμίας, εκφραζόταν περιφρονητικά, αν όχι με αχαριστία, για τον πρώην πρόεδρο της Ν.Δ. Μιλτιάδη Εβερτ, στη Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού όπου τον είχε εντάξει ο επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης. Βαθμιαία, όπως θυμούνται κομματικά στελέχη εκείνης της περιόδου, ο βαπτισμένος ως Αριστόβουλος με το υποκοριστικό Αρης έπαιρνε ψηλά τον αμανέ. Το καλοκαίρι του 1999 προσγειώθηκε στην παραλία Σαρακήνικο της Γαύδου με το ελικόπτερο του τότε εκδότη της εφημερίδας «Επενδυτής» Μιχάλη Ανδρουλιδάκη. Τα βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα με το απροσδόκητο χάπενινγκ του ομαδικού χορού των γυμνιστών της παραλίας κατά την άφιξή του ξεσήκωσαν την οργή των πιο συντηρητικών στελεχών του κόμματος. Αλλά το αυτί του επικοινωνιακά «προχώ» Αρη δεν ίδρωνε.

Το ατίθασο «χρυσό αγόρι» της Ρηγίλλης έκανε του κεφαλιού του έχοντας δεδομένη τη στήριξη και τη συμπαράσταση του αρχηγού του κόμματος. Τις άκουγε με προσήλωση τις επικοινωνιακές συμβουλές του ο Καραμανλής ο νεότερος, ανιψιός του συνονόματού του Εθνάρχη. Ακόμη και όταν τον παρακινούσε να σερβίρει με τη σύζυγό του Νατάσα σφηνάκια πίσω από τον πάγκο ενός μπαρ.

Πόσο μάλλον όταν άστοχα τον νουθετούσε να παίξει μπάλα, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος της Ν.Δ. να σπάσει το πόδι του. Καπάκι στο επικοινωνιακό κάταγμα ήρθε και η φωτογράφηση του Αρη στο περιοδικό «Γυναίκα» με μπουρνούζι και πετσέτα μέσα στο μπάνιο για να ξεσπάσει εσωκομματικός σάλος. Αλλά όσο έμενε ανέπαφος σε κριτική ή πειθαρχικές ποινές τόσο φούντωναν η κομπορρημοσύνη και η υπεροψία του. Με την οίηση του προκαταβολικά θριαμβευτή, το Σάββατο, παραμονή των εθνικών εκλογών της 9ης Απριλίου 2000, καθισμένος στην ψαροταβέρνα «Τράτα» της Καισαριανής με ναρκισσιστική επιδειξιμανία κατέθετε στην ομήγυρη τα σίγουρα ποσοστά νίκης της Ν.Δ. και σχεδόν έφτιαχνε την κυβέρνηση της επόμενης μέρας.

Το χαστούκι της ήττας από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, μετά από ντέρμπι είναι αλήθεια, του έπεσε πιο βαρύ από τα τηγανητά καλαμαράκια της προηγούμενης. Αναμενόμενα, η επιτελική μακροημέρευσή του στο κόμμα περατωνόταν και με κρότο και με λυγμό. Λιγότερο από έναν μήνα μετά, ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Καρατζαφέρης διαγραφόταν από το κόμμα του επειδή χαρακτήρισε τον Σπηλιωτόπουλο «Σαλώμη». Εμμέσως, ο τότε εκπρόσωπος της Ν.Δ. γινόταν η αφορμή για τη δημιουργία του νέου κόμματος ΛΑΟΣ. Από τη μεριά του, βέβαια, προχώρησε σε αγωγές προς όσους υιοθέτησαν δημοσίως αυτή τη «γαργαλιστική» περιγραφή του Καρατζαφέρη εις βάρος του.

Αργότερα, με τις αποζημιώσεις που του επιδικάστηκαν, εξομολογούνταν με σχεδόν ωμό κυνισμό ότι αυτά τα χρήματα τα κράτησε για τον εαυτούλη του. Δεν τα διέθεσε, όπως συνηθίζεται στους πολιτικούς, σε ιδρύματα για κοινωφελείς σκοπούς. Αποδεικνύοντας ολοκάθαρα ότι πάνω απ’ όλα έθετε τα συμφέροντα της πάρτης του. Ηδη όμως το ασανσέρ της πολιτικής ανόδου του είχε φρακάρει σε χαμηλά πατώματα. Τον Αύγουστο του 2000, λίγους μήνες μετά την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, με τις αντιδράσεις εναντίον του να διευρύνονται κραυγαλέα, παραιτήθηκε από εκπρόσωπος Τύπου ύστερα από απαίτηση του Καραμανλή για να αντικατασταθεί από τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο. Στην πρώτη κυβέρνηση του Καραμανλή από το 2004 δεν του ανατέθηκε κανένα υπουργικό πόστο. Ολα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Γεμάτη με τις πανουργίες, τις ειρωνείες και τους εμπαιγμούς που επιφυλάσσει η ζωή σε όσους την αντιμετωπίζουν σαν αέναη πασαρέλα και παντοτινό τόπο εξωτικών διακοπών.

Πολιτική αφύπνιση

Ωσπου αιφνιδίως, με την πάροδο των χρόνων, σαν κάτι το πολιτικό να σκίρτησε πάλι εντός του. Τέτοιες μέρες του Μαΐου του 2019, και πάλι παραμονές ευρωεκλογών, ο Σπηλιωτόπουλος -ποιος ξέρει με ποια αφορμή αφύπνισης- ανταποκρίθηκε θερμά στο προσκλητήριο του τότε προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου.

Δήλωσε ότι τον αφορά το κάλεσμα και δικαιολόγησε την αυτόκλητη προσέλευση του σαλπίσματος του Αλέξη Τσίπρα ως ανάγκη αντίστασης στον «λαϊκισμό», όπως ο ίδιος τον εννοούσε. Θυμήθηκε τις περιπέτειες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και αναγόρευσε τον ΣΥΡΙΖΑ «ανάχωμα» αντίστασης στο πισωγύρισμα της Ευρώπης στα άκρα και τις ακρότητες. Με τέτοιες ρητορικά πομπώδεις πομφόλυγες, απέκρυπτε ίσως την πρόθεσή του να «τρυπώσει» στο συριζαϊκό ευρωψηφοδέλτιο. Υποψηφιότητα που πιθανόν ο οπορτουνιστής Τσίπρας θα ήθελε για να αιτιολογήσει μια διεύρυνση με στελέχη του ευρύτερου κεντροδεξιού χώρου, καθώς ενδεχομένως αφουγκραζόταν από μακριά την επερχόμενη εκλογική του πανωλεθρία.

Ατυχώς για τον πρόθυμο Αρη, οι μύχιες προσευχές του για επάνοδο στην πολιτική δράση δεν εισακούστηκαν ούτε στον ουράνιο θόλο, ούτε ο ψιθυριστός αντίλαλός τους έφτασε ως τα ταβάνια της Κουμουνδούρου.

Κάθε υποψία συστράτευσής του έβρισκε ισχυρή αντίσταση από αριστερά, ριζοσπαστικά κομματικά στελέχη τού μέχρι τότε κυβερνώντος κόμματος. Κάπως έτσι πέρασαν πέντε ακόμη καλοκαίρια στη Μύκονο και άλλοι πέντε χειμώνες στην Αράχωβα. Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος δεν ήταν πια τζόβενο, ένα πλήρους ενέργειας μειράκιο της πολιτικής σκηνής. Περπατούσε πια στο διάβα του αμείλικτου χρόνου στα 58 του. Πόσα πια γλέντια, ραχάτια, ταξίδια, αμόρε, κοσμικές συναναστροφές και επώνυμες φορεσιές να προσθέσει στο παλμαρέ του; Η κοκεταρία των άσπρων πλέον μαλλιών και το καμουφλάζ μερικών περιττών κιλών δεν επαρκούν να ρεφάρουν τον απολεσθέντα χρόνο.

Ιδίως όταν μοιάζει δραματικός ο όποιος επιδειξιμανής πολιτικός παλιμπαιδισμός. Στην περίπτωσή του πιθανόν να μην ισχύει ότι τραγωδία στη ζωή είναι ότι οι άνθρωποι γίνονται γέροι πολύ σύντομα και σοφοί πολύ αργά. Πάντα υπάρχει διαθέσιμη η φρονιμάδα των έμπειρων ηλικιωμένων, ακόμη και γι’ αυτόν που κάποτε διαλαλούσε να παραιτούνται από δήμαρχοι όσοι υπερβαίνουν τα 67 τους χρόνια. Αρκεί η ώριμη αποκτηθείσα σύνεσή του να βρει αποδέκτες. Ξανά παραμονές των ευρωεκλογών, ο εκλεγμένος νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να γνώρισε μεταχρονολογημένα τα μεστά προσόντα του Σπηλιωτόπουλου.

Η πιο πρόσφατη δραστηριοποίηση του τελευταίου ήταν η παροχή επικοινωνιακών συμβουλών στον Κωνσταντίνο Σιδηρόπουλο, γιο της Κατερίνας Παπακώστα και του συζύγου της, στρατηγού εν αποστρατεία Θεόδωρου Σιδηρόπουλου, ο οποίος αντικατέστησε στα ευρωψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ τον εξορισμένο από αυτά Δημήτρη Παπανώτα. Στο δέλεαρ τέτοιων επαγγελματικών προσόντων πασπαλισμένων με αστραφτερό κοσμικό αέρα δεν θα μπορούσε να αντισταθεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Η γνωριμία Στέφανου - Αρη

Πρόσωπο-κλειδί στην προσέγγιση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρώην υπουργό της Ν.Δ. υπήρξε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Γιάννης Δημάκης, «παιδί» του Γιάννη Λούλη και πρόσωπο εμπιστοσύνης του Στέφανου Κασσελάκη. Ο Δημάκης φέρεται να επεξεργάζεται τα ποιοτικά στοιχεία των focus groups για λογαριασμό της Κουμουνδούρου, συμπεριλαμβάνοντας στην ομάδα των συνεργατών του και τον Αρη Σπηλιωτόπουλο.

Η επεξεργασία των ερευνητικών αυτών δεδομένων ήταν που έφερε στο επιτελείο των δημοσκόπων της Κουμουνδούρου τον Αρη Σπηλιωτόπουλο. Αλλωστε ο κ. Δημάκης είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης του Στέφανου Κασσελάκη, καθώς ανάλογες αναλύσεις φέρεται να έκανε για λογαριασμό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και όταν εκείνος ήταν υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας στις εθνικές εκλογές του 2023. Με τη σαφή εκτίμηση στο πρόσωπό του και τη θετική γνώμη για τις δυνατότητές του άνωθεν εξασφαλισμένες, να σου λοιπόν ο Αρης Σπηλιωτόπουλος ως τεφαρίκι στο επικοινωνιακό επιτελείο του κόμματος. Με υποσχέσεις και προσδοκίες πολιτικής μακροβιότητας στο πόστο.

Φτάνει ο πρώην εκπρόσωπος της Ν.Δ. και τέως «γαλάζιος» υπουργός, από την πρόσφατα ανειλημμένη θέση του, να μετριάσει τον υποτιθέμενα φουριόζο αντιλαϊκισμό που διακινεί ως άλλοθι ιδεολογικής πυξίδας. Δεδομένου ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δημαγωγικά αμφισβητεί το αδιάβλητο της εκλογικής διαδικασίας. Εφόσον συντονιστούν ο δυο τους σε αυτό το επικίνδυνο και ασυνάρτητο μοτίβο, δεν μένει τίποτε άλλο παρά η αναστάσιμη ευχή για καλή σταδιοδρομία σε αμφότερους και ευχάριστες τροπικάλ διακοπές σε Μύκονο και Μαϊάμι Μπιτς.