Ομιλία του Θόδωρου Ρουσόπουλου στην ολομέλεια της Αυστριακής Βουλής

       Ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, Θόδωρος Ρουσόπουλος πραγματοποίησε σήμερα (15 Μαΐου 2024) επίσημη επίσκεψη στην Αυστρία. Στο πλαίσιο της επίσκεψής του συναντήθηκε με τον πρόεδρο του κοινοβουλίου κ. Wolfgang Sobotka και μίλησε στην ολομέλεια της Αυστριακής Βουλής. Η επίσκεψη πραγματοποιείται με την ευκαιρία του εορτασμού των 75 χρόνων από την ίδρυση του Συμβουλίου της Ευρώπης και θεωρείται σημαντική καθώς είναι μόλις η 4η φορά στην ιστορία της Αυστριακής Βουλής που διεθνής προσωπικότητα προσκαλείται να μιλήσει σε αυτή. Ο Ρουσόπουλος - κλείνοντας την επίσκεψή του - απηύθυνε χαιρετισμό προς τα μέλη της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Αυστριακού Κοινοβουλίου με τα οποία είχε την ευκαιρία να ανταλλάξει απόψεις για τρέχοντα ζητήματα Ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος.

Στην ομιλία του ο κ. Ρουσόπουλος μεταξύ άλλων είπε: 

       «Μπαίνοντας στο εμβληματικό κτίριο του κοινοβουλίου σας, είχα την εντύπωση ότι έμπαινα στην αρχαία Ελλάδα. Πρώτον, επειδή έμπαινα στο ναό της δημοκρατίας και δεύτερον επειδή το κτίριο αυτό είναι εμπνευσμένο από την κλασική εποχή. Ο Θεόφιλος Χάνσεν, ο οποίος εγκατέλειψε τη Δανία και πήγε με τον αδελφό του στην Αθήνα, δημιούργησε πολλά εμβληματικά κτίρια στην ελληνική πρωτεύουσα, όπως η Δημόσια Βιβλιοθήκη και η Ακαδημία Αθηνών. Λίγο αργότερα ήρθε στη Βιέννη ως προσκεκλημένος του Φραγκίσκου Ιωσήφ και δημιούργησε τα καλύτερα έργα της καριέρας του. Το κτίριο όπου έχω την τιμή να στέκομαι και να σας απευθύνομαι σήμερα είναι ένα από αυτά.

       Γνωρίζω ότι είναι σπάνιο για τους ξένους προσκεκλημένους να απευθύνονται στο Κοινοβούλιο σας και εκτιμώ ιδιαίτερα αυτή την τιμή. Κατά τη γνώμη μου, αποτελεί επιβεβαίωση της ακλόνητης δέσμευσης της Αυστρίας στις αξίες και τις αρχές του Συμβουλίου της Ευρώπης - τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε και εκλεκτά μέλη του αυστριακού κοινοβουλίου- Τα γεγονότα στην Ευρώπη και πέραν αυτής αποδεικνύουν δυστυχώς ότι αυτές οι αξίες, οι οποίες αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας, δεν είναι σε καμία περίπτωση κερδισμένες για πάντα. Χρειάζονται την αποφασιστικότητά μας, τη συλλογική μας σοφία και το θάρρος μας, καθώς και την αλληλεγγύη μας, και γι' αυτό η πρόσκληση αυτή είναι τόσο σημαντική για μένα.

       Η Συνέλευση την οποία εκπροσωπώ σήμερα παρέχει μια μοναδική πλατφόρμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τον διακοινοβουλευτικό διάλογο και την κοινοβουλευτική διπλωματία, συγκεντρώνοντας 612 βουλευτές από 46 κράτη μέλη και ακόμη περισσότερα μέλη κοινοβουλίων που απολαμβάνουν καθεστώς παρατηρητή και εταίρου για τη δημοκρατία. Βουλευτές που εκπροσωπούν όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής - κυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα κόμματα, αριστερά, δεξιά και κέντρο. Η Αυστρία ήταν πάντα και παραμένει βασικός εταίρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης από την προσχώρησή της στις 16 Απριλίου 1956.

       Βλέπω πολλούς από τους εκπροσώπους σας εδώ σήμερα, τον επικεφαλής της αυστριακής αντιπροσωπείας στην ΚΣΣΕ, τον καλό μου φίλο Reinhold Lopatka, ο οποίος φέρνει τη σοφία και το κύρος του στη Συνέλευσή μας- την Petra Bayr, η οποία εργάζεται ακούραστα ως σημερινή πρόεδρος της Επιτροπής για την εκλογή δικαστών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ως εξαιρετικά ενεργό και αφοσιωμένο μέλος της Επιτροπής Ισότητας, Stefan Schennach, του οποίου η εμπειρία και η αποφασιστικότητα σε αποστολές παρατήρησης εκλογών και παρακολούθησης της ΚΣΣΕ έχει αποδειχθεί εξαιρετικά πολύτιμη σε πολλές περιπτώσεις- Andrea Eder-Gitschthaler, η οποία εργάζεται επί του παρόντος ιδίως για την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ανάγκη καταπολέμησης των διακρίσεων εις βάρος των ηλικιωμένων- Stephanie Krisper, η οποία ως μέλος της Επιτροπής μας για τη Μετανάστευση εξετάζει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ορισμένα από τα πιο ευαίσθητα ευρωπαϊκά συνοριακά σημεία- Martin Graf, Αντιπρόεδρος της Ομάδας των Συντηρητικών.

      Θα ήθελα να αναφερθώ σε όλα τα αυστριακά μέλη της Συνέλευσής μας (πρώην πρόεδρος Doris Bures, Christian Buchmann, Franz Leonhard Essl, Carmen Jeitler Cincelli, Axel Kassegger, Agnes Sirkka Prammer), αποτίω φόρο τιμής σε όλους σας και σας ευχαριστώ για τη σκληρή δουλειά σας.
Η Αυστρία μας έδωσε επίσης δύο σπουδαίους και πολύ επιτυχημένους Προέδρους της Συνέλευσης - τον Peter Schieder και τον Karl Czernetz - καθώς και έναν Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης, τον Walter Schwimmer, πρώην μέλος της Συνέλευσής μας. Τους θυμόμαστε ακόμη στο Στρασβούργο. Έτσι, το Αυστριακό Κοινοβούλιο μπορεί να είναι υπερήφανο για τον τρόπο με τον οποίο εκπροσωπείται στο Στρασβούργο και τα μέλη σας έχουν χρησιμεύσει ως παραδείγματα πολιτικής σοφίας, υπευθυνότητας και ακεραιότητας για άλλες αντιπροσωπείες.

       Φέτος γιορτάζουμε την 75η επέτειο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ο Οργανισμός δημιουργήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ένα μοναδικό ειρηνευτικό σχέδιο με σαφή στόχο: την αποτροπή ενός νέου πολέμου στην Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές χώρες συμφώνησαν να οικοδομήσουν συλλογικά τη δημοκρατική ασφάλεια με βάση τη δέσμευση κάθε κράτους μέλους στο κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Μισό αιώνα αργότερα, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το σχέδιο αυτό ένωσε τελικά όλη την Ευρώπη. Παρά τις προκλήσεις και τις σαφείς αναποδιές που αντιμετωπίζουμε σήμερα, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό: μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι να λέμε ότι αυτό το όνειρο των πολιτικών τιτάνων της περιόδου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν -και εξακολουθεί να είναι- μια ιστορία επιτυχίας.

       Οι αξίες που ενσαρκώνει το Συμβούλιο της Ευρώπης παραμένουν η πυξίδα μας και μέρος του ευρωπαϊκού μας DNA- αποτελούν μέρος του ιστού της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής μας ζωής. Παραμένουν επίκαιρες όσο ποτέ, και είμαι πεπεισμένος ότι αυτές οι αξίες είναι ο μόνος τρόπος για να πλοηγηθούμε μέσα στις φουρτουνιασμένες θάλασσες και τις καταιγίδες του 21ου αιώνα. Διότι η πλήρους κλίμακας επίθεση που εξαπέλυσε η Ρωσική Ομοσπονδία κατά της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου 2022 δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια επίθεση και μια υπαρξιακή πρόκληση για αυτό το ειρηνευτικό σχέδιο και για αυτές τις κοινές αξίες. Ο Οργανισμός μας ήταν ο πρώτος -και μέχρι στιγμής ο μόνος- διεθνής οργανισμός που έλαβε την απόφαση να αποβάλει τη Ρωσική Ομοσπονδία ως άμεση και άμεση συνέπεια αυτού του πολέμου. Με τον τρόπο αυτό, υπερασπιστήκαμε όχι μόνο το κράτος-μέλος μας, την Ουκρανία, αλλά όλα τα κράτη-μέλη μας και τους πολίτες της Ευρώπης και ακόμη και πέραν αυτής, οι οποίοι βασίζονται στη διεθνή κοινότητα για τη διατήρηση της δημοκρατικής σταθερότητας των θεσμών και των κοινωνιών τους.

       Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η κατάφωρη επίθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν είναι η μόνη επίθεση στις αξίες και τους θεσμούς μας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, γινόμαστε μάρτυρες αυξανόμενων ενδείξεων δημοκρατικής οπισθοδρόμησης, οι οποίες θα πρέπει να μας σημάνουν συναγερμό. Τα σημάδια αυτά χαρακτηρίζονται από τη σταδιακή διάβρωση των θεμελιωδών ελευθεριών, όπως η ελευθερία της έκφρασης, την αποδυνάμωση των ελέγχων και των ισορροπιών, τη διάδοση της παραπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης και της ρητορικής μίσους, καθώς και τις φανερές ή συγκεκαλυμμένες προσπάθειες φίμωσης κάθε διαφορετικής φωνής, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των μέσων ενημέρωσης ή της πολιτικής αντιπολίτευσης. Οι πολίτες μας απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την πολιτική δέσμευση, χάνουν την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τους εκπροσώπους τους και αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί.

        Επιτρέψτε μου να εξηγήσω τη δική μου άποψη. Κυρίες και κύριοι, βρίσκομαι στη δημόσια σφαίρα της χώρας μου από το 1981. Έχω συμμετάσχει προσωπικά ως δημοσιογράφος, ως βουλευτής, ως υπουργός Επικρατείας και ως καθηγητής Πανεπιστημίου σε σημαντικές ιστορικές στιγμές της εποχής μας που με γέμισαν εμπειρίες, ελπίδα και - σε πολλές περιπτώσεις - απογοήτευση. Όταν έγινα μάρτυρας των συμφωνιών μείωσης των εξοπλισμών μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης ανέπνευσα, όπως όλοι οι σύγχρονοί μου, το οξυγόνο της αμοιβαίας κατανόησης. Αργότερα, συνάντησα τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στο Κρεμλίνο, γνώρισα τον άνθρωπο που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας και γοητεύτηκα από το όραμά του. Όταν είδα το Τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια μου και άκουσα τον αρχιτέκτονα της ενοποίησης της Γερμανίας, τον Χέλμουτ Κολ, να περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και την αποφασιστικότητά του να τερματίσει τη διαίρεση της χώρας του, γέμισα με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Όταν συνάντησα τη Μάργκαρετ Θάτσερ για τελευταία φορά στο Παρίσι με τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο να μιλούν για την ειρήνη στον κόσμο, πίστεψα ότι οι διαιρέσεις είχαν επιτέλους τελειώσει.

       Θα σταθώ λίγο περισσότερο σε αυτό. Ήταν πριν από 34 χρόνια, μόλις ένα χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 21 Νοεμβρίου 1990, οι ηγέτες όλων των χωρών της Ευρώπης, Ανατολής και Δύσης, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι, ως εκπρόσωποι χωρών με κοινό παρονομαστή την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δέσμευση στις αρχές της καλής γειτονίας, τον σεβασμό του απαραβίαστου των συνόρων και της κυριαρχίας των κρατών, τη δέσμευση για ειρηνική επίλυση των διαφορών και τη συνεργασία, τη δέσμευση, τη δέσμευση, τη δέσμευση, τη δέσμευση, τη δέσμευση. ...Οι 34 ηγέτες της τότε Διάσκεψης για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, υπέγραψαν τη Χάρτα των Παρισίων για μια Νέα Ευρώπη, ένα έγγραφο που αυτοσαρκαστικά αποκαλούσαμε ιστορικό εκείνη την εποχή.
Όταν μίλησα με τον Νέλσον Μαντέλα, τον ηγέτη που απέδειξε ότι η υπομονή και η επιμονή στο στόχο της ισότητας, είναι ο μόνος δρόμος για έναν καλύτερο κόσμο, πίστεψα ξανά στο όραμα της δημοκρατίας. Ακολούθησε όμως μια περίοδος ανανεωμένης έντασης. Ένας πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, νέες εντάσεις στα Βαλκάνια, συνεχιζόμενες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, μια Αραβική Άνοιξη - που τελικά δεν ήταν Άνοιξη αλλά ένας νέος χειμώνας που έφερε στην Ευρώπη, μαζί με άλλες συγκρούσεις γύρω μας, νέες μεταναστευτικές ροές και εκατομμύρια πρόσφυγες που αναζητούσαν ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Μαζί όμως ήρθαν και τα κύματα αντίδρασης στους μετανάστες. Μαζί ήρθαν και οι διακινητές, οι σύγχρονοι δουλέμποροι, στους οποίους δεν θα παραχωρήσουμε το δικαίωμα να αντικαταστήσουν τους νόμιμους μηχανισμούς μετανάστευσης που πρέπει όλοι να ακολουθήσουμε. Χωρίς να χάσουμε την ανθρωπιά μας, αλλά και χωρίς να κλείσουμε τα μάτια στις τραγωδίες που προκαλούν οι πόλεμοι, η φτώχεια και η κλιματική κρίση.

     Αγαπητοί συνάδελφοι, η διδακτορική μου διατριβή αφορά την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων στη Βενετία τον 17ο αιώνα. Έχοντας ασχοληθεί με θέματα ιδιαιτεροτήτων, πολιτισμού και εθνικής ταυτότητας, κατανοώ απόλυτα τις ανησυχίες που υπάρχουν σε πολλά μέρη της Ευρώπης για την αλλοίωση των εθνικών ταυτοτήτων. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ιστορικά, ο κόσμος μας οικοδομήθηκε με συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμών, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χωρίς να αγνοούμε τα νεοεισαχθέντα προβλήματα, πρέπει να συνεργαστούμε όλοι μαζί στο πλαίσιο της κοινής κατανόησης, προκειμένου να βρούμε αμοιβαία επωφελείς λύσεις. Τόσο για εκείνους που αναζητούν καλύτερες ευκαιρίες για τη ζωή τους όσο και για εκείνους που ανησυχούν, άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε υπερβολικά.

     Έχουμε αντιμετωπίσει και άλλες διαιρέσεις, ακόμη και στην ευρωπαϊκή μας οικογένεια, που ενισχύθηκαν από την οικονομική κρίση του 2008, η οποία άφησε μια βαθιά πληγή διαίρεσης και δημιούργησε προβληματισμένους πολίτες γύρω από το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης. Αλλά θα ήμασταν ανάξιοι απόγονοι μεγάλων πολιτικών ηγετών αν δεν προσπαθούσαμε ξανά και ξανά. Η απογοήτευση είναι συνυφασμένη με την προσπάθεια, αλλά η έλλειψη προσπάθειας οδηγεί σε αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν «ηλιθιότητα». Η αγγλική λέξη «idiot» έχει τη ρίζα της στην αρχαία ελληνική λέξη «ιδιώτης», που περιγράφει εκείνους που, στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, δεν ενδιαφέρονταν για το κοινό καλό και δεν συμμετείχαν στις αποφάσεις της Αγοράς και στα δημόσια πράγματα. Εμείς πρέπει να συμμετέχουμε και πρέπει να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια.
Μια προσπάθεια που οδήγησε πέρυσι στην 4η Σύνοδο Κορυφής στην ιστορία του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο Ρέικιαβικ. Σε αυτή τη Σύνοδο, οι ηγέτες μας, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου σας Alexander Van der Bellen, στάθηκαν ενωμένοι επιβεβαιώνοντας τη βούλησή τους να υποστηρίξουν τις αρχές της Δημοκρατίας μας και να στηρίξουν την Ουκρανία για όσο διάστημα είναι απαραίτητο και να βρουν βιώσιμες απαντήσεις στις απειλές για τη δημοκρατική σταθερότητα και την ειρήνη στην ευρωπαϊκή μας ήπειρο.
Στη Σύνοδο Κορυφής του Ρέικιαβικ, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων δεν αγνόησαν την έκκληση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης να δημιουργηθεί το συντομότερο δυνατό ένα ολοκληρωμένο σύστημα λογοδοσίας και να διασφαλιστεί ότι όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τη Ρωσία θα διερευνηθούν, θα διωχθούν και θα τιμωρηθούν δεόντως και ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί πράγματι.

       Ο πρώτος μηχανισμός λογοδοσίας για τις συνέπειες της ρωσικής επίθεσης - ένα Μητρώο Ζημιών - δρομολογήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής και σήμερα είναι πλήρως λειτουργικός και ήδη δέχεται ατομικές αιτήσεις. Η Συνέλευση είναι επίσης ενεργή στην υποστήριξη κάθε προσπάθειας για την επιστροφή των παιδιών της Ουκρανίας, ιδίως εκείνων που έχουν απελαθεί ή εκτοπιστεί στη Ρωσική Ομοσπονδία, τη Λευκορωσία και τα κατεχόμενα εδάφη. Μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη, κοιτάμε επίσης προς τη μελλοντική ανάκαμψη και ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και σας καλώ να εξετάσετε τις πολύ στέρεες και πλούσιες εκθέσεις που έχουμε εκπονήσει τα τελευταία δύο χρόνια και οι οποίες περιγράφουν λεπτομερώς όλα αυτά. Σκέφτομαι, φυσικά, την αναδυόμενη νέα γενιά ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε τομείς όπως η κλιματική αλλαγή και η προστασία του περιβάλλοντος και η εκθετική αύξηση της χρήσης της τεχνητής νοημοσύνης σε όλους τους τομείς της ζωής.

      Η Συνέλευσή μας είναι συχνά πρωτοπόρος στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όταν ζητά νέα σκέψη σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσαρμόζοντας το νομικό μας πλαίσιο, εάν είναι απαραίτητο, και θέτοντας σε εφαρμογή μηχανισμούς πολυμερούς συνεργασίας για να συνεργαστούμε για να βρούμε τους καλύτερους τρόπους προς τα εμπρός. Η αντιμετώπιση των ζητημάτων που εγείρονται από την ταχεία διάδοση της τεχνητής νοημοσύνης αποτελεί προτεραιότητα που βρίσκεται κοντά στην καρδιά μου για την Προεδρία μου.
Είναι ένας εκθαμβωτικός νέος κόσμος και ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι, ακόμη και αν υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις ή ίσως επειδή υπάρχουν πολλές ανησυχίες, θα πρέπει να ασχοληθούμε ενεργά με τον προβληματισμό σχετικά με τον αντίκτυπό της στην καθημερινή μας ζωή, στις δημοκρατικές μας εμπειρίες και με τον τρόπο ρύθμισής της, ώστε το τεράστιο δυναμικό της να μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο - και όχι να μας χρησιμοποιεί.

     Πριν από εκατό χρόνια, ο Alexis de Tocqueville -ακολουθώντας αυτό που σας είπα προηγουμένως για την αρχαία αθηναϊκή Αγορά και όσους προτιμούσαν να απέχουν από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στη δημοκρατία- προσδιόρισε την απώλεια του ενδιαφέροντος για το δημόσιο διάλογο, την απόσυρση στην ιδιωτική σφαίρα του καθενός, ως μείζονα απειλή για τη δημοκρατία. Σήμερα αυτή η απόσυρση μπορεί να επιδεινωθεί από τα κοινωνικά δίκτυα και τους αλγόριθμους που δημιουργούν διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων, οι οποίοι καταλήγουν να αλληλεπιδρούν μόνο με εκείνους που σκέφτονται το ίδιο. Αυτός ο κατακερματισμός μπορεί να οδηγήσει στη ριζοσπαστικοποίηση. Μπορεί τελικά να οδηγήσει σε συγκρούσεις και πολέμους.

      Εν ολίγοις, πρέπει να βρούμε τη σωστή ισορροπία μεταξύ του μετριασμού των κινδύνων και της πλήρους αξιοποίησης των πλεονεκτημάτων που μπορεί να προσφέρει η τεχνητή νοημοσύνη, και πιστεύω ότι ένα από τα πρώτα βήματα είναι να ανοίξουμε τη συζήτηση, συμπεριλαμβάνοντας όλα τα μέρη, συμπεριλαμβανομένου του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, της κοινωνίας των πολιτών και των πολιτών, και να θέσουμε από κοινού τους κανόνες του παιχνιδιού. Χαίρομαι πολύ που η Επιτροπή Υπουργών ανταποκρίθηκε στην έκκληση της Συνέλευσης να συντάξει ένα νομικά δεσμευτικό έγγραφο σχετικά με την Τεχνητή Νοημοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Ελπίζω ότι η Αυστρία, μαζί με άλλα κράτη μέλη, θα προσχωρήσει σε αυτή τη Σύμβαση μόλις ανοίξει για υπογραφή, επιτρέποντας την έναρξη ισχύος της και την ανάπτυξή της στην πράξη.
Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω λίγα λόγια για τη δική μου εμπειρία από τότε που έγινα μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, Πρόεδρος της Επιτροπής Μετανάστευσης και τώρα Πρόεδρός της. Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ένας σχετικά μικρός Οργανισμός σε σύγκριση με άλλους στη διεθνή σκηνή. Σίγουρα, ο προϋπολογισμός του είναι μικροσκοπικός σε σύγκριση με αυτόν ορισμένων άλλων ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Και όμως, πιστεύω ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης ξεπερνάει το βάρος του στους τομείς στους οποίους έχει μοναδική εντολή, εμπειρογνωμοσύνη, ηθικό κύρος και μια ορισμένη ευελιξία και ευλυγισία στη δράση που άλλοι μπορεί να στερούνται.

       Είμαι πεπεισμένος ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει ξεκάθαρο ρόλο και σκοπό στο σημερινό διεθνές τοπίο και ότι είναι ικανό να αντιδράσει σε νέες προκλήσεις και να κάνει προληπτικά βήματα σε άγνωστα μέχρι πρότινος εδάφη. Αυτή η ικανότητα και η ευελιξία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα πολυμερή μας θεμέλια, στην εμπιστοσύνη και τη συνεργασία με και μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων και των εθνικών κοινοβουλίων. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν ισχυρές επιφυλάξεις. Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε όλοι και φυσικά δεν πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι, διότι αν συνέβαινε αυτό, τότε αυτό δεν θα ήταν καλό σημάδι για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Θα ακούσω με μεγάλο ενδιαφέρον τις απόψεις που εκφράζονται εδώ σήμερα και καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας μου ως Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στόχος μου είναι να μπορέσω να εφαρμόσω στην πράξη αυτό που κατά τη γνώμη μου διακρίνει τους πραγματικούς ηγέτες από τους λαϊκιστές. Οι ηγέτες είναι εκείνοι που κινούνται προς το μέλλον, έτοιμοι να αμφισβητήσουν τις πράξεις τους και να βελτιώσουν τον εαυτό τους και τις πολιτικές τους στην πορεία. Αυτοί που ακολουθούν τυφλά το πλήθος είναι απλώς λαϊκιστές. Η δημοκρατία ανέχεται όλες τις φωνές. Η ιστορία ξεχωρίζει μόνο εκείνους που αλλάζουν τον κόσμο».