Τσίπρας για Βασίλη Βασιλικό: Μετέτρεψε το δράμα και τις αγωνίες των Ελλήνων σε υπόθεση όλων των λαών
«Θέλω να κρατήσω μια φράση του, που μου έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό, ιδίως τα τελευταία χρόνια, που πολλές φορές δείχνουμε να βαδίζουμε δίχως πυξίδα: “Κανένας βηματισμός δεν χάνεται όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε”», είπε σε εκδήλωση της ΕΣΗΕΑ ο πρώην πρωθυπουργός
Ο Βασίλης Βασιλικός, που πέθανε πριν από ένα χρόνο, κατάφερε μέσα από το έργο του να μετατρέψει το δράμα, τις αγωνίες και τους αγώνες του ελληνικού λαού σε υπόθεση όλων των λαών του κόσμου, τονίζει σε δήλωσή του ο Αλέξης Τσίπρας.
Σε δήλωσή προς την εκδήλωση του Μορφωτικού Ιδρύματος ΕΣΗΕΑ «Ένας χρόνος χωρίς τον Βασίλη Βασιλικό – Η ζωή και το αποτύπωμά του» τονίζει μεταξύ άλλων ότι «το έργο του και η ζωή του είναι αξεδιάλυτα».
«Από το “Φύλλο” και το “Πηγάδι”, ως το “Ζ” και από την εξορία του την περίοδο της Χούντας ως τους μεγάλους αγώνες του λαού μας κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αλλά και μέχρι πρόσφατα, ο Βασίλης Βασιλικός έδειχνε μια στάση απέναντι στον κόσμο, μια στάση ζωής, που ενέπνευσε και τις νεότερες γενιές, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου, στις αγωνιώδεις αναζητήσεις τους για έναν καλύτερο κόσμο με περισσότερο φως», λέει.
Προσθέτει ακόμη ότι «θέλω να κρατήσω μια φράση του, που μου έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό, ιδίως τα τελευταία χρόνια, τα τελευταία δίσεκτα χρόνια, που πολλές φορές δείχνουμε να βαδίζουμε δίχως πυξίδα: “Κανένας βηματισμός δεν χάνεται όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε”.
» Πιστεύω ότι ο καλύτερος φόρος τιμής στον Βασίλη Βασιλικό, τον μεγάλο εμβληματικό αυτό συγγραφέα αλλά και άνθρωπο, είναι αυτό ακριβώς: Παρά τις δυσκολίες, να συνεχίσουμε να βαδίζουμε».
Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα:
Ο Βασίλης Βασιλικός υπήρξε μια σπουδαία, εμβληματική προσωπικότητα για τον χώρο των γραμμάτων στη χώρα μας και αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο της πολιτισμικής κληρονομιάς της πατρίδας μας.
Και βεβαίως, ο Βασίλης Βασιλικός δεν ανήκει μόνο στην Ελλάδα: Είναι της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου, διότι κατάφερε μέσα από το έργο του να μετατρέψει το δράμα, τις αγωνίες και τους αγώνες του ελληνικού λαού σε υπόθεση όλων των λαών του κόσμου.
Ο Βασίλης Βασιλικός υπήρξε ένας σμιλευτής των λέξεων. Θυμάμαι είχε γράψει κάποτε ότι ένιωθε πως η σχέση του με τις λέξεις ήταν σαν αυτή του μεταξοσκώληκα με το μετάξι, που πρέπει το μετάξι να το τραβήξεις με πολύ μεγάλη προσοχή, για να μη σπάσει.
Ο Βασίλης Βασιλικός αφήνει ένα σπουδαίο έργο. Και μπορώ να πω ότι αυτό το έργο δεν είναι ξεχωριστό από όλα όσα έζησε.
Το έργο του και η ζωή του είναι αξεδιάλυτα. Από το «Φύλλο και το Πηγάδι» ως το «Ζ», το «Ζ», που έγινε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και ελευθερίας.
Από το «Φύλλο και το Πηγάδι», λοιπόν, ως το «Ζ» και από την εξορία του την περίοδο της Χούντας ως τους μεγάλους αγώνες του λαού μας κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αλλά και μέχρι πρόσφατα, ο Βασίλης Βασιλικός έδειχνε μια στάση απέναντι στον κόσμο, μια στάση ζωής, που ενέπνευσε και τις νεότερες γενιές, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου, στις αγωνιώδεις αναζητήσεις τους για έναν καλύτερο κόσμο με περισσότερο φως.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά στο τέλος της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, όταν του πρότεινα να γίνει βουλευτής Επικρατείας. Ανταποκρίθηκε, προς μεγάλη μου έκπληξη, με μία αγωνία όμως για το αν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Ωστόσο, υπήρξε εξαιρετικά επιμελής βουλευτής. Δεν έχανε συνεδρίαση στο ελληνικό Κοινοβούλιο, πάντοτε χαμογελαστός και μειλίχιος, με το λευκό καπέλο και την πίπα του, που ήταν σήμα κατατεθέν της παρουσίας του. Πάντοτε είχε ένα ιδιαίτερα εύστοχο σχόλιο.
Μετά από κάθε συνεδρίαση συζητούσαμε για να μου πει τη γνώμη του, πώς είδε τη συνεδρίαση, πώς αντιλαμβανόταν τις πολιτικές εξελίξεις, και είχε πάντοτε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο να κάνει.
Θέλω να κρατήσω μια φράση του, που μου έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό, ιδίως τα τελευταία χρόνια,τα τελευταία δίσεκτα χρόνια, που πολλές φορές δείχνουμε να βαδίζουμε δίχως πυξίδα: «Κανένας βηματισμός δεν χάνεται όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε».
Πιστεύω ότι ο καλύτερος φόρος τιμής στον Βασίλη Βασιλικό, τον μεγάλο εμβληματικό αυτό συγγραφέα αλλά και άνθρωπο, είναι αυτό ακριβώς:
