Στέφανος Κασσελάκης: Ο αριστερός κύκλος του - Τον έφεραν, τον δόξασαν, τον τελείωσαν

Αργά το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου, οι μοναδικοί συνδαιτυμόνες που φιλοξενούνταν στην ανεπίσημα ανοιχτή πριβέ αίθουσα του κομψού ρεστοράν «Nolita» στο Νέο Ψυχικό έδειχναν άκεφοι, σκοτισμένοι, μελαγχολικοί. Ο Στέφανος Κασσελάκης, ο διευθυντής του γραφείου του Μανώλης Καπνισάκης και η βουλευτής Θεοδώρα Τζάκρη ήταν τόσο σκυθρωπά προσηλωμένοι στις φωτεινές οθόνες των κινητών τους λες και συμμετείχαν σε κάποιο τηλεκινητικό πείραμα.



Παραδόξως τα πάντα κοντά τους παρέμεναν ακλόνητα ενώ όλα γύρω τους μετακινούνταν καταιγιστικά. Στα αυτιά τους βούιζε ακόμη ο απόηχος των αποφάσεων της θυελλώδους συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που είχε συγκληθεί νωρίτερα την ίδια μέρα στο ξενοδοχείο «Grand Athens» στο Μεταξουργείο. Στον νου τους στροβιλιζόταν ενοχλητικά η αντήχηση φράσεων όπως «λήξαν το θέμα», «αμετάκλητα αποκλεισμός» «άρση εμπιστοσύνης», «έκπτωτος από το αξίωμα του προέδρου» στη συγκέντρωση με οριακή απαρτία του κομματικού οργάνου. Απόντος, φυσικά, του Κασσελάκη.

Δεν χρειάζονταν περαιτέρω επεξηγήσεις και ερμηνείες εκείνων των ταπεινωτικών εις βάρος του προτάσεων για να πιστοποιήσουν στην αμήχανη μικρή ομήγυρη εκείνης της βραδιάς ότι ο ίδιος ήταν πλέον καθαιρεμένος, πρώην πρόεδρος του κόμματος. Και ακόμη χειρότερα γι’ αυτόν, σηματοδοτούσαν ότι από την προσεχή επίσημη ανακήρυξη των υποψηφίων για τις εσωκομματικές εκλογές η δική του υποψηφιότητα θα απουσίαζε.

Υστερα από τέτοιο στραπάτσο οι τρεις ομοτράπεζοι ανίχνευαν με βαθιά περίσκεψη τις προοπτικές της επόμενης μέρας. Η έκδηλη αυταρέσκεια του εκπεσμένου πια κομματικού αρχηγού δεν τον άφηνε να παραδεχτεί ότι υπήρξε ευάλωτος, αναλώσιμος, προσωρινός ή παρένθετος, και εντέλει εξαπατημένος. Ηταν η δεύτερη κατραπακιά που είχε εισπράξει στο διάστημα ενός μήνα.

Είχε προηγηθεί η υπερψήφιση της πρότασης μομφής εις βάρος του πάλι από την Κεντρική Επιτροπή. Τότε ύστερα από «μυστική» ψηφοφορία» στην οποία ψήφισαν και απόντα μέλη μέσω τηλεφωνικών κλήσεων σε ανοιχτή ακρόαση, του ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να αποχωρήσει από το προεδρικό του γραφείο. Αιφνιδιασμένος και ενοχλημένος ως άπειρος στις πονηριές και τις ίντριγκες των απαράτσικ της κομματικής νομενκλατούρας, δεν πήρε χαμπάρι την παγίδα που του είχαν στήσει. Πάτησε την πεπονόφλουδα, τα μάζεψε βιαστικά και την κοπάνησε από την Κουμουνδούρου.

Ρεσάλτο

Λίγες ώρες αργότερα, ενημερωμένος για το λάθος του από τους κομματικούς του συνεργάτες, μετάνιωσε. Σύμφωνα με την τήρηση της κομματικής νομιμότητας, όφειλε να παραμείνει πρόεδρος έως ότου αποφασίσει το Συνέδριο για την κατοχή του αξιώματός του. Ηταν όμως πλέον αργά για μεταμέλεια. Κατά την απουσία του λουκέτιασαν πραξικοπηματικά το γραφείο του, άλλαξαν κλειδαριές και τους κωδικούς στον υπολογιστή του. Στην ουσία τον ξωπέταξαν νταηλίδικα και ετσιθελικά. Ας πρόσεχε. Παρ’ όλα αυτά, δεν ανεχόταν να υποστεί τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό του κορόιδου και να πληρώσει τη λέζα του παραπλανημένου. Προτιμούσε να αυτοπροβάλλεται με υψηλούς τόνους και επικοινωνιακή δεξιότητα ως κατατρεγμένος, κυνηγημένος, αδικημένος.

Ως εναλλακτική του απέμενε το ρεσάλτο από το παράθυρο του κομματικού Συνεδρίου, οπόταν αυτό γίνει. Αλλά σε ένα σώμα μελών με νέα σύνθεση κανείς δεν του εγγυάται ότι στο προσδοκώμενο παράθυρο τα παντζούρια δεν θα ήταν καρφωμένα και οι κουρτίνες ορθάνοιχτες. Ενδεχομένως εκεί, υπό ένα πέπλο σκιών, να κυοφορείται νέα εκπαραθύρωση με την έκδοση ληξιαρχικής πράξης για την οριστική κομματική του απομάκρυνση.

Ωστόσο, ζωσμένος με την ανυποχώρητη εγωπάθειά του ο ταλαντούχος, περίπου καραβοκύρης αντιστεκόταν να βουλιάξει στον κομματικό βαλτό. Με τον διαγνωσμένο ναρκισσισμό του αρνιόταν να συνειδητοποιήσει ότι ο κύκλος του ουρανοκατέβατου βεγγαλικού που είχε ανοίξει μαζί του πριν 13 μήνες έσβηνε μέσα στην κατήφεια. Η θητεία του στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είχε διαρκέσει ούτε καν χρόνο, μόλις ακριβώς 349 ημέρες. Η πρώιμη φούρια του σκόνταψε στα αναχώματα των κομματικών «ιερών και όσιων» και γλίστρησε στα χαντάκια των ταμείων της κρατικής επιχορήγησης που νέμονταν τα επαγγελματικά στελέχη.

«Μα πώς τον καθάρισαν σαν βραστό αυγό αφού έχει τη νομιμοποίηση της εκλογής για τριετή θητεία από τη βάση 140.000 ψηφοφόρων;» θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς. Ε και; Τσάμπα το ερώτημα. Κατά την πάγια τακτική τους τα κόμματα που έχουν γαλουχηθεί μέσα σε σταλινικές ολοκληρωτικές πρακτικές μετακυλίουν στο ακέραιο τα βάρη των δικών τους σφαλμάτων στην ανωριμότητα της λαϊκής ψήφου. Με αποτέλεσμα να εξοστρακίζουν όποιον δεν γουστάρουν ή φοβούνται. Τελεία και παύλα. Ετσι κι αλλιώς, ούτε ο ίδιος ήταν κανένας λαοπρόβλητος, δυναστικός στρατηλάτης αλά Βοναπάρτης, ούτε οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι τίποτε χρεοκοπημένοι αριστοκράτες με υπολείμματα ήθους και ευγένειας. Σε παρόμοιο πάντως τεταμένο κλίμα ακόμα και η οξυμένη αντιπαράθεση για τις μοντέρνες καρικατούρες τους προμηνύει «σφαγή».

Για την ώρα ο Κασσελάκης φαίνεται να εξαντλεί όλα τα περιθώρια χωρίς να παραβιάζει τις λεπτές γραμμές που θα του φόρτωναν αντικαταστατική συμπεριφορά. Παίζει με κλειστά χαρτιά χωρίς να ανακοινώνει ρητά και άμεσα την υποψηφιότητά του. Αντί αυτής, προτάσσει το «είμαι εδώ, είμαι ο Στέφανος. Σκέτο». Ποιος ξέρει, ίσως να εννοεί ότι πολιτευόμενος με φίλτρο τον καταβρόχθισαν «τα συστήματα και η κομματική γραφειοκρατία».



Τόλμη και γοητεία

Είναι αδιευκρίνιστο με ποια ψυχολογική διάθεση επέστρεψε τις πρώτες πρωινές ώρες εκείνης της Κυριακής στο σπίτι του επί της οδού Λεβέντη, σε απόσταση αναπνοής από την πλατεία Κολωνακίου. Το σίγουρο είναι ότι θα τον περίμεναν καρτερικά εκεί οι αγαπημένοι του. Ο σύζυγός του Τάιλερ και η σκυλίτσα του Φάρλι. Πάντα πρόθυμοι υπό τις διαμορφωμένες συνθήκες της κομματικής μομφής, του μπλοκαρίσματος και της εκπαραθύρωσής του, να τον παρηγορήσουν, να του συμπαρασταθούν και να συμμεριστούν τα νέα του σχέδια.

Με αυτά τα οποία λογαριάζει να επιστρατεύσει τους δικούς του αφοσιωμένους kasselistas ώστε να πάρει ρεβάνς από το υποκριτικό κομματικό απαράτ που τον έχει βάναυσα περιφρονήσει ως ανάξιο για το κορυφαίο πόστο του κόμματος. Eχει επίγνωση ότι μια τέτοια μεθόδευση εγκυμονεί μια νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο ίδιος δεν είναι κανένας στωικός οσιομάρτυρας. Διετέλεσε άλλωστε ξεσκολισμένος υπάλληλος από τους 45.000 που έχει στη δούλεψή της η Goldman Sachs. Οπότε κάτι παραπάνω γνωρίζει από χειριστικό κυνισμό.

Οι μελλοντικές δυνατότητες των επειγουσών ενεργειών του, ωστόσο, δεν ξημερώνουν ευοίωνες. Είναι και θέμα αισθητικής. Το σκληρό ροκ που προετοιμάζεται να ερμηνεύσει θυμωμένος δεν συνταιριάζει με την ατσαλάκωτη στυλιζαρισμένη εμφάνισή του.
Με λένε Στέφανο

Η γοητεία που εκπέμπει είναι αδιαμφισβήτητη. Αλλού εντοπίζονται τα τωρινά προβλήματά του. Το κομματικό σκηνικό που αποπειράθηκε να στήσει, παραμελώντας οργανωτικά σχήματα και παραδοσιακές δομές, είχε καταρρεύσει ρημαδιασμένο σε σωρό από χαρτοπολτό και σπασμένα μαδέρια. Ο,τι ξεκίνησε ελκυστικά οικεία και φανταχτερά σαν λουσάτη σαπουνόπερα σωριάζεται πια στα ερείπια ενός πονεμένου φτωχομελοδράματος β’ διαλογής. Μέσα σε μία μόνο σεζόν. Το έργο παίχτηκε σε πανελλήνια μετάδοση ενώπιον εθνικού ακρωτηρίου.

Ηταν μόλις τον Αύγουστο της περασμένης χρονιάς όταν ένας 35χρονος φωτογενής, ευσταλής και φέρελπις πρωτάρης στην πολιτική, που βρισκόταν στην Ελλάδα λίγους μήνες, συστηνόταν μέσω ενός βίντεο τεσσάρων λεπτών στο ελληνικό κοινό: «Με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι», δήλωνε στη διαδικτυακή ανακοίνωση της υποβολής υποψηφιότητας για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Στο μουσικό φόντο παιάνιζε για να εμπεδωθεί το υπονοούμενο η ηχητική μείξη «Achievement» που μεταφράζεται ως επίτευγμα, κατόρθωμα, επιτυχία, το οποίο συνέθεσε ο μουσικός παραγωγός Μαξίμ Κοκάρεφ.



Ολα ήταν τόσο επικοινωνιακά μελετημένα και χορογραφικά επιμελημένα που φάνταζαν ως τελετουργικό της έλευσης ενός κομματικού Μεσσία. Μοιραία, ένα κόμμα παραδομένο στις εσωτερικές αντιφάσεις του, με έναν ληθαργικά παραλυμένο μηχανισμό και προερχόμενο από αλλεπάλληλες εκλογικές πανωλεθρίες αναζητούσε απεγνωσμένα έναν αρχηγό, έστω κι αν αυτός προέκυπτε αναπάντεχα ως θαυματοποιός από το υπερπέραν. Ή ως ταχυδακτυλουργός από διερχόμενο τσίρκο. Και ω του θαύματος, αφίχθηκε η θελκτική καμπάνια του «άψητου», αρχάριου, και άπειρου Κασσελάκη.

Ενός περιγραφόμενου προσοντούχου εκτός κομματικών τειχών, ξενιτεμένου golden boy, να κάνει στους αποκαρδιωμένους γκελ. Να διεγείρει «αδιαμεσολάβητα και ντρέτα» τα υποτονικά τους αντανακλαστικά. Αδιάφορο αν δεν ήταν βουλευτής και η μοναδική συμμετοχή του σε εκλογική αναμέτρηση περιοριζόταν στην κατάληψη της 9ης θέσης του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ το 2023. Ακόμη και οι επιφυλάξεις για τις περίεργες, γκρίζες, μυστηριώδεις και αδιαφανείς προσωπικές οικογενειακές και οικονομικές του εξιστορήσεις προσπεράστηκαν στο όνομα της νιόφερτης φρεσκάδας του.

Τον καλοδέχτηκαν ακόμη και οι παλιές κομματικές καραβάνες, παραδοσιακοί θιασώτες των ανυπότακτων συνηθειών και των πεφιλημένων γούστων που όριζαν το lifestyle της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Κάμφθηκαν ως παρωχημένα τα άλλοτε υπαρξιακά και ταυτοτικά τους ζητήματα. Του συγχωρήθηκε ότι ήταν, ας πούμε, άθικτος από τα χούγια της τσίκνας της ταβέρνας και της ανυπόφορης καπνίλας των γιαφκομαζώξεων, ανέγγιχτος από τις αξημέρωτες ιδεολογικοπολιτικές κουβέντες. Και αφού το κόμμα ενέγραφε ευκαιριακά νέα μέλη με ένα δίευρω για να ψηφίσουν στις κάλπες του, όλα μπορούσαν να συμβούν.

Να υλοποιήσουν το πιο απίθανο σενάριο. Οπως και έγινε. Ομως το μόνο βέβαιο ήταν ότι ο κοσμοπολίτης Κασσελάκης δεν ανταποκρινόταν με τίποτα στις τυπικές προδιαγραφές ενός ηγέτη της Αριστεράς. Η υποψηφιότητά του δεν ήταν προϊόν κοινωνικής ζύμωσης, ιδεολογικής γόνιμης αντιπαράθεσης και δημόσιας πολιτικής δραστηριοποίησης. Η αφοπλιστική αλήθεια είναι ότι αυτός ο πολιτικά ανέπαφος, κομματικά άσχετος και οργανωτικά απαίδευτος, χωρίς καμία κοινωνική παρουσία και αγωνιστική περγαμηνή, είδε φως και τρύπωσε. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος ομολογώντας εύστοχα ότι σε ένα κανονικό -πόσο μάλλον αριστερό...- κόμμα δεν θα εκλεγόταν ποτέ αρχηγός.

Στο κομματικό σκορποχώρι με εμφανές έλλειμμα πολιτικής πυξίδας -ύστερα από δύο νωπές απανωτές συντριπτικές ήττες στις εθνικές εκλογικές και την αποχώρηση του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του-, ο άγνωστος ως διάττων κομήτης Κασσελάκης θα έκανε υγιεινό περίπατο στα χαλάσματά του. Στην εσωκομματική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου 2023 εκλέχτηκε πρώτος σε ψήφους. Με τη λαμπερή σκόνη του ξεχώρισε στο άχρωμο και θαμπό γκραφίτι των υπόλοιπων διεκδικητών του κορυφαίου κομματικού πόστου. Στον β’ γύρο επικράτησε καθαρά με 56% της δεύτερης σε εκλογική προτίμηση Εφης Αχτσιόγλου.

Ανακηρύχτηκε θριαμβευτής και τροπαιούχος με περίπου 70.000 ψήφους -κάτι περισσότερο από όσους ψηφίζουν π.χ. για τον νικητή του τηλεοπτικού «Survivor»- και κέρδισε το έπαθλο της εγκατάστασής του στο προεδρικό πόστο, στον 7ο όροφο των γραφείων του κόμματος στην πλατεία Κουμουνδούρου. Είχε γίνει ο πρώτος ανοιχτά γκέι πρόεδρος ελληνικού κόμματος που υποτίθεται θα έφερνε νέο αέρα και φρέσκα κουλούρια στο ντόπιο πολιτικό σκηνικό.

Στην εκλογική του νίκη είχαν συμβάλει καθοριστικά τόσο ο αψίκορος μυστακοφόρος σύντεκνος Παύλος Πολάκης και συμπατριώτης του από τα Χανιά, όσο και ο ομόφωνα καταδικασμένος στο Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος κατ’ εξακολούθηση Νίκος Παππάς. Στενότερος συνεργάτης, της απολύτου μάλιστα εμπιστοσύνης του, έγινε ο ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης. Ο βετεράνος κομάντο-βατραχάνθρωπος ανέλαβε χρέη παραστάτη, συνοδού, ξεναγού, υπασπιστή και προπομπού του.

Νέα καθήκοντα

Στο επινίκιο σόου του, καμαρωτός σαν να βρισκόταν στο φωτισμένο από προβολείς πόντιουμ της απονομής των Οσκαρ, ευχαρίστησε πρώτα απ’ όλα ολόψυχα την οικογένειά του. Δεν παρέλειψε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον Νίκο Παππά - αναρωτώμενος μάλιστα φωναχτά προς τους συγκεντρωμένους χειροκροτητές του: «Πού είσαι Νίκο;». Και όταν εκείνος εμφανίστηκε με κοντομάνικο μακό, τον αγκάλιασε με τόση συγκινησιακή θέρμη, όση δεν είχε άλλοτε απολαύσει ο Καμμένος στην περίπτυξή του με τον Τσίπρα. Οσο για τον προκάτοχό του στο κομματικό αξίωμα, αυτός τον υποδέχτηκε στο γραφείο του στη Βουλή απευθύνοντάς του την ευχή: «Σιδεροκέφαλος, έτσι λέμε εδώ».

Η εικόνα της συνάντησης του δήθεν αποστασιοποιημένου από το τρέχον κομματικό γίγνεσθαι Τσίπρα και του «Ironhead», όπως λένε στην Αμερική, Κασσελάκη μαρτυρούσε μια περίπου σχέση πνευματικού μέντορα και καθοδηγούμενου ταγμένου. Κάτι σαν γκουρού και υπάκουου μαθητή. Στο τέλος ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε αγέρωχα στις κάμερες: «Είμαι εδώ για να διατηρήσω την παρακαταθήκη του Αλέξη ζωντανή». Οποια, τέλος πάντων, εννοούσε ως πολιτική του κληρονομιά που έχρηζε επιβίωσης με παρόντα μαχόμενο υπερασπιστή της τον ίδιο. Ακόμα και όταν αργότερα το κλίμα ανάμεσά τους στράβωσε, ο Κασσελάκης συνέχιζε, για τους δικούς του λόγους επιρροής, να εκθειάζει τον Τσίπρα λέγοντας: «Αυτός με έφερε στην πολιτική. Αυτός με φύτεψε στο Επικρατείας».
Social media

Στα νέα του καθήκοντα ο Κασσελάκης διόρθωνε βαθμιαία το αμερικανικό αξάν του για να αποφύγει συγκρίσεις με την προφορά της φιγούρας του Γκας Πορτοκάλος στο «Γάμος αλά ελληνικά». Συμμάζευε, για μη θεωρηθεί εξ απαλών ονύχων «ψώνιο», τις περιγραφές του πάτερα του που διηγούνταν ότι έξω από το παιδικό του δωμάτιο είχε αναρτήσει μια πινακίδα που έγραφε «Χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού». Μπάλωνε τις ασυναρτησίες του περί κατάργησης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και την ανερμάτιστη εξαγγελία του για την παραγωγή νόμων μέσω TikTok! Επιχειρούσε με μισόλογα να μειώσει τις διαστάσεις του εξωφρενικού χαρακτηρισμού που ξεστόμισε αποκαλώντας «κρατίδιο» το ψευδοκράτος στα κατεχόμενα από τους Τούρκους κυπριακά εδάφη.

Επιδιδόταν σε μάταιες απόπειρες να κουκουλώσει τη συχνά οπερετική περσόνα του που έκανε θεαματικά «μπαμ» πολιτικής άγνοιας στη μικρή οθόνη. Ταυτόχρονα, όμως, τα τρολ των νεο-προσήλυτων οπαδών του ξεφάντωναν στο όνομά του στο Διαδίκτυο με έκρηξη τοξικότητας και συκοφαντίες κατά των εσωκομματικών του αντιπάλων. Οταν δύο μήνες μετά την εκλογή του αποχώρησαν από το κόμμα και ανεξαρτητοποιήθηκαν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μια σειρά από παλιά και νέα στελέχη -στην πλειονότητά τους πρώην υπουργοί της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης- το έπαιξε περήφανος, ασφαλής και καμπόσος. Απαίτησε επιτακτικά μόνο να επιστραφούν οι βουλευτικές τους έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ. Εδειχνε ανακουφισμένος μάλλον από την έξοδο των δριμύτατων εσωκομματικών αμφισβητιών του.

Αυταρχικοί χειρισμοί

Στο πυκνό χρονικά διάστημα των επόμενων 10 μηνών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε έναν σχεδόν υστερικό μπιζιμποντισμό προς σπασμωδική αυτοεπιβεβαίωσή του. Αποκάλυψε σταδιακά αλαζονικές πτυχές, φανέρωσε ροπή προς τον λαϊκισμό, εμφάνισε επιπολαιότητα, δρομολόγησε αυταρχικούς χειρισμούς. Υιοθέτησε και εφάρμοσε δική του ατζέντα, τα έβαλε θορυβωδώς και δημοσίως με τους πολιτικούς του μέντορες, διαρρηγνύοντας συμμαχίες δυνάμεων που τον στήριξαν για να γίνει πρόεδρος. Σαφώς και μοίρασε αρμοδιότητες στους πολιτικούς του συνεργάτες.

Κάλεσε την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος ως φιλόξενος φεουδάρχης στο εξοχικό του στις Σπέτσες με την παράνομη πισίνα. Δάνεισε χρηματικά ποσά στα κομματικά ταμεία λες και ήταν CEO ιδιόκτητης επιχείρησης. Επί των προεδρικών ημερών του ανεστάλη αιφνιδιαστικά η καθημερινή έκδοση της εφημερίδας «Αυγή» και αποψιλώθηκε ο ραδιοφωνικός σταθμός Στο Κόκκινο.

Οργάνωσε ακόμη με φουρτούνες και μποφόρια, την άνοιξη του 2024, κοστοβόρα ευρω-προεκλογική «κρουαζιέρα» με νοικιασμένο σκάφος στα ελληνικά νησιά. Παρουσίασε σε ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ένα μονοσέλιδο Excel του άφαντου ως τότε «πόθεν έσχες» του σε γιγαντοοθόνη. Απλός εντυπωσιασμός που δεν συνιστούσε σε καμία περίπτωση δήλωση περιουσιακής κατάστασης. Αποτέλεσμα, οι μεγαλεπήβολες προσδοκίες του για τις ευρωκάλπες να πάνε στράφι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε 14,9%, ποσοστό μικρότερο από το 17,8% που πήρε στις εθνικές εκλογές του 2023. Τα προκαταβολικά πλατιά χαμόγελα πάγωσαν στην Κουμουνδούρου. Ενδειξη ότι ο θεατράλε φανταχτερός αρχηγός δεν «τράβαγε». Οι πρώτες ρωγμές εμφανίζονταν χαράζοντας την επιφάνεια του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ο Κασσελάκης είχε ήδη εγκλωβιστεί στο αδιέξοδα αύταρκες προσωπικό του όνειρο.

Το σημαντικότερο ήταν ότι δεν ξεχώριζε την πολιτική του ενεργοποίηση από την προσωπική του ζωή, πράγμα που δεν ήταν εκ προοιμίου κακό. Ωστόσο ο ίδιος έδινε την εντύπωση ότι δεν κατανοούσε πού πατούσε και πού βρισκόταν. Πήγε φαντάρος για 20 ημέρες στη Θήβα και έγινε τηλεοπτικό σουξέ λες και υπηρετούσε στην εμπόλεμη ουκρανο-ρωσική μεθόριο. Παντρεύτηκε δύο φορές τον σύντροφό του, πρώτα στη Νέα Υόρκη και μετά στο Ακρωτήρι Χανίων. Ταξίδεψε πολυήμερα στην Αμερική και λιγότερο στο Παρίσι, πετάχτηκε ως το Μιλάνο και ίσως στο Αμστερνταμ.

Εξαιρείται η επίσκεψή του στη Ραμάλα για επαφές με εκπροσώπους τη Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, όπως και εκείνη στην Κύπρο. Απέδρασε, όμως, ιδιωτικώς σε πολυτελές resort στα Μαγούλιανα της ορεινής Γορτυνίας και περιπλανήθηκε το καλοκαίρι προς χαρά των παπαράτσι στα Ματογιάννια της Μυκόνου. Την ίδια ώρα άφηνε απλήρωτους τους εργαζόμενους στην κομματική εφημερίδα, δίχως να καταβάλλει ούτε το επίδομα της καλοκαιρινής τους αδείας.

Χώρια που δεν άφησε βράδυ χωρίς να επισκεφτεί οποιοδήποτε τρέντι, μοδάτο, λουξούριους, άρα πανάκριβο στέκι. Εύπορος σίγουρα, αλλά είχε υιοθετήσει μια ανέμελη καθημερινή στάση νεόπλουτου που άφηνε ένα εφήμερο πασάλειμμα γυαλάδας σε ένα ταλαιπωρημένο κόμμα.
«Αφήστε με να χάσω»

Λογικά κάποιοι σύντροφοί του τσίνησαν με τη συμπεριφορά του. Με αποκορύφωμα όταν με την αίσθηση παντοδυναμίας αλά πολιτικός Σούπερμαν εκτροχιάστηκε στον πειρασμό να αναφερθεί ευθέως σε «μαύρο χρήμα» του κόμματος, αφήνοντας υπονοούμενα για την ηγεσία του προκατόχου του και βάζοντας στο κάδρο της διαχείρισης των οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ τον ίδιο τον Τσίπρα. Εκτοτε το ρολόι της παραμονής του στην ηγεσία μετρούσε ανάποδα.

Είναι άγνωστο τι μέλλει να συμβεί στον ξεθυμασμένο πλέον Κασσελάκη. Η δύσκολη εκδοχή είναι να επιδιώξει με κάθε τρόπο και εκλιπαρώντας «αφήστε με να χάσω» να επανέλθει νικηφόρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη, να δημιουργήσει το δικό του κόμμα ρευστοποιώντας περαιτέρω το ήδη υπάρχον. Η τρίτη λύση είναι να επιστρέψει στις προσοδοφόρες μπίζνες στο Μαϊάμι, στη Νέα Υόρκη, στη Βοστόνη, οπουδήποτε.

Το κυρίαρχο στην περίπτωσή του είναι ότι το απρόοπτο, πολυτάραχο και απρόβλεπτο φαινόμενό του ξεσκέπασε το προστατευτικό κάλυμμα όσων συνοψίζονται στον θεσμικό καταστατικό τρόπο και τον σεβασμό στις εσωκομματικές διαδικασίες. Κυρίως πιστοποίησε ότι χωρίς το χάρισμα της ειλικρίνειας, την προληπτική αυτογνωσία και την αίσθηση ευθύνης κανείς δεν γίνεται μακροπρόθεσμα αποδεκτός ως πολιτικός ηγέτης.

Ειδικότερα σε έναν ταχύτατα εναλλασσόμενο και βιαστικό κόσμο. Ακόμη κι αν τον διακοσμήσουν με όλα τα ποθητά στολίδια, η ανεπάρκειά του δείχνει και την ημερομηνία λήξης του. Υπό αυτή την οπτική, η 12μηνη κομματική περιπέτεια του Κασσελάκη δεν πρόκειται να γίνει ταινία ή σίριαλ γιατί το όποιο σασπένς της εξαντλήθηκε γρήγορα. Ισως να γίνει μάθημα Πολιτικής Επιστήμης ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Ειδήσεις σήμερα:

Σε νέα δίκη στέλνει ο εισαγγελέας την υπόθεση των αδελφών Μενέντεζ

«Διπλό» στη Σουηδία με υπογραφή Ελ Κααμπί, ο Ολυμπιακός 1-0 τη Μάλμε - Δείτε το γκολ

Όμηρος της Χαμάς συγκλόνισε στον ΟΗΕ περιγράφοντας τα βασανιστήρια που έζησε στη Γάζα: Με βίασαν και με κρέμασαν ανάποδα