Στο αρχείο η υπόθεση Πεπόνη - Μουζακίτη!

Στο αρχείο μπήκε η υπόθεση των δύο οικονομικών εισαγγελέων, οι οποίοι προχτές παραιτήθηκαν καταγγέλλοντας ουσιαστικά παρεμβάσεις στο έργο τους, έπειτα από σχετική έρευνα που διενέργησε ο αρμόδιος αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Μακρής. Παράλληλα, αποσύρθηκε η τροπολογία που είχαν καταθέσει τα συναρμόδια υπουργεία Οικονομικών και Δικαιοσύνης και η οποία από την κυβέρνηση είχε προβληθεί ως η βασική αιτία της δραματικής εξέλιξης που έμελλε να εξελιχθεί σε φιάσκο...

Νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής, ολοκληρώθηκε η κατάθεση δια γραπτού υπομνήματος των δυο οικονομικών εισαγγελέων Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρου Μουζακίτη στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου που διενεργεί έρευνα με αφορμή τις καταγγελίες των δυο συναδέλφων του περί οργανωμένων συμφερόντων που τους εμποδίζουν να ασκήσουν τα καθήκοντά τους.

Διαβάστε εδώ  πώς εξελίχθηκε το θρίλερ από το πρωί της Παρασκευής.

 Στο γραπτό υπόμνημα που παρέδωσαν στον κ.Μακρή οι δυο εισαγγελείς αναφέρουν ότι δεν πρόκειται να μπουν σε ονοματολογία προσώπων πλην όμως αφήνουν να εννοηθεί ότι τα συμφέροντα τα οποία τους πίεζαν είναι γνωστά σε όλους.

 Σύμφωνα με πληροφορίες το υπ. Οικονομικών φέρεται διατεθειμένο να αποσύρει το σχέδιο νόμου, το οποίο προέβλεπε την αντικατάσταση των κ.κ. Μουζακίτη και Πεπόνη από αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Διαβάστε εδώ  το αρχικό κυβερνητικό "άδειασμα" για το επίμαχο ζήτημα...

 Το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους δυο εισαγγελείς.

Όπως όλα δείχνουν οι κ.κ. Μουζακίτης και Πεπόνης, παραμένουν στις θέσεις τους.

Διαβάστε εδώ  το ρεπορτάζ με την παραίτηση - βόμβα και τις καταγγελίες των δύο εισαγγελέων...

Τι υποστηρίζουν στο υπόμνημά τους

Το υπόμνημα που κατέθεσαν στον εισαγγελέα κ.Μακρή οι κ.κ. Πεπόνης και Μουζακίτης έχει ως εξής:

«Αναλάβαμε τα καθήκοντά μας ως εισαγγελείς οικονομικού εγκλήματος έχοντας πλήρη επίγνωση των ιδιάζουσων δυσχερειών που θα αντιμετωπίζαμε, εκπληρώσαμε δε και συνεχίζομεν, εκπληρούντες αυτά με υψηλόν εισαγγελικόν φρόνημα και ασυμβίβαστη μαχητικότητα. Ουδέποτε τα ευλόγως αρνητικά για τον ελέγχοντα αισθήματα του ελεγχόμενου, αποτέλεσαν κριτήριο και παράμετρο επηρεάζουσαν την σαφή, εκάστοτε στόχευση των εισαγγελικών ερευνών μας.

Αυτά, άλλωστε, συντρέχουν, αναπτύσσονται και εκδηλούνται σε όλες τις δικαστικές ενέργειες που έχουν σοβαρό διαγνωστικό αντικείμενο, συνιστούν δε συνηθέστατες και a priori υφιστάμενες παραμέτρους, που ο εισαγγελεύς ως δεδομένες και αυτονόητες τις αντιπαρέρχεται ανεπηρέαστος αδιάφορος.

Θα ήμασταν, αναντιλέκτως, ανάξιοι και ριψάσπιδες εάν τα προεκτεθέντα αισθήματα και οι συναφείς ενδεχόμενες αντιδράσεις, έστω εκφεύγουσες των συνήθων πλαισίων δεοντολογίας, μας οδηγούσαν σε υποβολή παραιτήσεων και εγκατάλειψη της υπηρεσιακής μας αποστολής ημιτελούς, επι συγκεκριμένων σοβαρών εκκρεμών υποθέσεων.

Ουδέποτε το επράξαμε και ουδόλως το υπαινιχθήκαμε με την κοινή, εν αρχή της παρούσης αναφοράς μας.

Αντιθέτως, στην αναφορά αυτή κατά τροπον σαφέστατον, κατηγορηματικόν και μη επιδεχόμενον παρερμηνείες εξειδικεύομεν και καταδεικνύομεν, ως λόγον της ενέργειάς μας την τεχνιέντως επιχειρηθείσαν νομοθετική κατάργησή μας εξαιτίας της φύσεως του αντικειμένου και των πολλαπλών- πολυεπίδεδων αντανακλάσεων των υπηρεσιακών πρωτοβουλιών και ενέργειών μας, που σαφέστατα πολλούς ενόχλησαν και ενέβαλαν εις ανησυχίαν και πολλοί θα επιθυμούσαν και θα εύχονταν να μην είχαν λάβει χώραν. Το γεγονός έθετε και ανεδείκνυε ένα κρίσιμο και κεφαλαιώδες, θεσμικόν και ηθικόν, ζήτημα, απτόμενο ευθέως της λειτουργικής μας υποστάσεως και αποστολής.

Θα λειτουργούσαμε και δραστηριοποιούμαστε ως εισαγγελείς οικονομικού εγκλήματος, υπό τον όρο της επιδοκιμασίας και εγκρίσεως των ενεργειών μας από αναρμόδιους και για άλλα τεταγμένους θεσμικώς, δηλαδή καθ΄ υπαγόρευσιν και δεν θα αναλαμβάναμε ελεγκτικές ενέργειες και πρωτοβουλίες, που δεν θα ήσαν αρεστές στους ανωτέρω, δηλαδή θα τελούσαμε ως εισαγγελείς υπό καθεστώς απαγορεύσεως.

Με την ενέργειά μας δώσαμε το στίγμα μας και αποκαλύψαμε το φρόνημά μας, ενώ παραλλήλως πέμψαμε έμπρακτο, απέριττο και σαφέστατο μήνυμα, στους ενδεχομένως φρονούντας και επεξεργαζόμενους τα αντίθετα, για τους οποίους αδιαφορούμε παντελώς και εμφαντικώς τους αγνοούμε, από πλευράς εκπληρώσεως της υπηρεσιακής μας αποστολής και του διαφυλακτέου, ως κόρης οφθαλμού, δικαστικού ήθους και εισαγγελικού καθήκοντος.

 Δεν θα εκτραπούμε από τον προεκτιθέμενο ουσιώδη πυρήνα της ενέργειάς μας και δεν θα χαθούμε σε δυσώδεις ατραπούς ονοματολογίας, αναλισκόμενοι σε ενασχόληση με το αυτονόητο και πασίδηλον, δυστυχώς, της νεοελληνικής πραγματικότητας.

 Δεν έχει νόημα άλλωστε, να επικεντρωθούμε και να εστιάσουμε σε κάτι που ναι μεν συμβαίνει (και είναι γνωστό σε ΌΛΟΥΣ ότι συμβαίνει), ουδώλως όμως μας επηρεάζει στην δικαστική υπηρεσιακή μας αποστολή, αγνοώντας παραλλήλως και παραγνωρίζοντας εκείνο το οποίο δεν μας επηρεάζει απλώς αλλά κυριολεκτικώς μας εξουδετερώνει και μας καταργεί.

 Δεν μας απασχολεί το θέμα σε προσωπικό επίπεδο, αλλά το αντιμετωπίζουμε και το βιώνουμε ως μέγα και αποκλειστικό θεσμικό ζήτημα, απτόμενο του κρίσιμου ερωτήματος της δυνατότητας τελεσφόρου δικαιοδοτικής λειτουργίας, ή έλλειψή ή παρεμπόδισης της οποίας ουδεμία σχέση έχει με ευνομούμενη σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία.»