Μας... περιμένουν στη γωνία ΕΕ και ΔΝΤ

Το ρευστό πολιτικό τοπίο στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με μία ενδεχόμενη κυβερνητική αστάθεια στην Ελλάδα, μπορεί να αποτελέσει εκρηκτικό μείγμα για την οικονομία και την κοινωνία. Ίσως η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι η χειρότερη προοπτική.

Όπως έχει γράψει το «Πρώτο Θέμα» οι δανειστές έχουν επεξεργαστεί σενάριο να δανείζουν την Ελλάδα μόνο για να πληρώνει τα δανεικά. Από εκεί και πέρα, για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, άμυνα, πολιτική προστασία, δαπάνες του κράτους κοκ, η Ελλάδα θα πρέπει να τα βγάζει πέρα μόνη της.

Για την ακρίβεια, με όσα μπαίνουν στα κρατικά ταμεία, ποσά που θα είναι πολύ μικρότερα από τα σημερινά, καθώς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα καταρρεύσουν και τα δημόσια έσοδα, αφού θα μειωθούν δραματικά τα εισοδήματα.

Το σενάριο αυτό δεν είναι δυστυχώς κάποιο μακρινό ενδεχόμενο. Είναι πολύ πιθανό να υλοποιηθεί, αν οι εκλογές βγάλουν αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης που θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις. Αν η Αθήνα δεν ακολουθήσει και δεν υλοποιήσει το μνημόνιο, τότε θα βρεθεί ενώπιον ενός διλήμματος: ή ζητά την έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ και γυρίζει οικιοθελώς στη δραχμή ή μένει στην ΟΝΕ με τους όρους των δανειστών της.

Οι οποίοι θα την τροφοδοτούν με κεφάλαια μονάχα για να πληρώνονται οι ίδιοι ή με αντάλλαγμα εμπράγματες εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου. Απώτερος στόχος αυτής της επιλογής θα είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές στη χώρα μας να γίνουν με τρόπο βίαιο και να «βάλουν πόδι» σε δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές ξένα κεφάλαια με όρους εξαιρετικά θετικούς για τους νέους «επενδυτές». Είναι ένα σενάριο το οποίο θα έχει όλα τα κακά: και κοινωνική εξαθλίωση και απώλεια του δημόσιου ελέγχου σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας.

Η αντίληψη αυτής της προοπτικής είναι που κάνει τον Ευάγγελο Βενιζέλο να υπερασπίζεται το μνημόνιο. Στην κυριακάτικη συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επισημαίνει πως όσοι νομίζουν ότι μπορούν να παίξουν εκ τους ασφαλούς κάνουν μεγάλο λάθος και προκαλεί όσους αποτελούν το αντιμνημονιακό μέτωπο να δεσμευτούν ότι αν εκλεγούν τον Ιούνιο θα μπορεί το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Είναι ένα ερώτημα το οποίο από εδώ και πέρα θα θέτει καθημερινά.

Το κλίμα αβεβαιότητας συντηρούν και αναλύσεις διεθνών οίκων που αμφισβητούν την ικανότητα της Ελλάδας να επιστρέψει στις αγορές και θεωρούν πιθανότερη την επιστροφή της στη δραχμή. Είναι προφανές πως κατεβαίνει κι άλλο ο πήχης, ώστε το κακό σενάριο των δανεικών μόνο για τα δανεικά να εμφανιστεί στην κοινή γνώμη ως το μη χείρον βέλτιστον. Η αγωνία για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας μετά τις εκλογές είναι διάχυτη και στο Μέγαρο Μαξίμου. Συνεργάτες του πρωθυπουργού παραδέχονται, πλέον, σε ιδιωτικές συζητήσεις ότι «η απειλή εξόδου ή τιμωρίας της Ελλάδας εντός ΟΝΕ είναι υπαρκτή».

Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ελληνικής υπόθεσης θα παίξουν και οι γαλλικές εκλογές. Τη νύχτα της 6ης Μαΐου η Ευρώπη και οι μεγάλοι παίχτες στη Γηραιά Ήπειρο και την απέναντι όχθη του Ατλαντικού θα ξέρουν τους νικητές και στην Αθήνα και το Παρίσι. Και ανάλογα με το σκηνικό που θα διαμορφωθεί θα πάρουν τις αποφάσεις τους, ή θα επιφυλαχθούν προκειμένου να δουν τις κινήσεις στις δύο πρωτεύουσες.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η όποια απόφαση θα ληφθεί σύντομα. Αν το ένα μάτι του διεθνούς παράγοντα είναι στραμμένο στη Γαλλία και το άλλο στην Ελλάδα, ολόκληρη η προσοχή είναι στραμμένη στην ανάγκη να αποφευχθεί η διάχυση της κρίσης. Εξ ου και η διαρροή πληροφοριών πως αποκλείεται η Ισπανία και η Ιταλία να ενταχθούν στον μηχανισμό στήριξης. Πρόκειται για ένα σαφές μήνυμα προς τις αγορές να μην το παρακάνουν με τα επιτόκια, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα μείνουν μόνες με όλους τους πιθανούς για χρεοκοπία πελάτες τους.

Δηλαδή, Βερολίνο, ΕΚΤ και ΔΝΤ παίζουν με τις αγορές μια παρτίδα πόκερ, στην οποία αντί για φύλλα στο τραπέζι είναι η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία και σε ρόλο… μπαλαντέρ η Γαλλία. Ένα παιχνίδι με πολλές μπλόφες, κρυμμένους άσους, αλλά και χιλιάδες αστάθμητους παράγοντες.

Ένα «παιχνίδι» υπό το άγρυπνο μάτι του αμερικανικού παράγοντα, ο οποίος έχει να ανησυχεί για πολύ σημαντικότερα θέματα, όπως η συνεχής άνοδος της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας, σε συνδυασμό με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των συγκεκριμένων χωρών.