Διχασμός στον ΣΥΡΙΖΑ για τη Χρυσή Αυγή: Διαφωνούν οι νομικοί του με τις «οριζόντιες» διώξεις

Μπερδεμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το θέμα με τις ποινικές διώξεις κατά όλων των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Παρά την προσπάθεια της ηγεσίας του να διαχειριστεί χωρίς αναταράξεις την μείζονα αυτή πολιτική υπόθεση, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει κοινή γραμμή για τη στάση του κόμματος στη συζήτηση, που θα γίνει στη Βουλή για την άρση της ασυλίας και για τους υπόλοιπους εννέα βουλευτές της Χρυσής Αυγής, που δεν έχουν αντιμετωπίσει έως τώρα τη δικαιοσύνη.

Η πολιτική γραμματεία του κόμματος αποφάσισε μεν το βράδυ της Δευτέρας να εισηγηθεί στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος την υπερψήφιση των εισαγγελικών αιτημάτων για άρση της ασυλίας, ωστόσο όλα είναι ανοιχτά ακόμα για το πώς θα διαμορφωθεί η τελική στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση ελήφθη με μεγάλη πλειοψηφία και αφού προηγήθηκε σύγκλιση απόψεων μεταξύ της προεδρικής ομάδας και της αριστερής πλατφόρμας.

Ωστόσο οι νομικοί που κλήθηκαν όπως και βουλευτές με νομική ιδιότητα διαφωνούν πλήρως και αναμένεται να επιμείνουν στις απόψεις τους κατά τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας. Κι αυτό γιατί θεωρούν ότι το κατηγορητήριο για πολλούς, αν όχι για τους περισσότερους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, περί σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, είναι τουλάχιστον διάτρητο και δεν μπορεί να σταθεί σε δικαστήριο. Σε μεγάλο βαθμό, αυτή την προσέγγιση έχουν κι άλλα πολιτικά στελέχη, που όμως προτιμούν να αντιμετωπίσουν την υπόθεση κυρίως με πολιτικά και επικοινωνιακά κριτήρια: Να ψηφίσουν δηλαδή την άρση, ώστε να μην κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μία κρίσιμη και προεκλογική περίοδο, ότι ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή.

Στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας κλήθηκαν να συμμετάσχουν οι νομικοί Γιώργος Κατρούγκαλος και Κώστας Χρυσόγονος, ενώ παρέστη και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και οι τρεις επέμειναν στην άποψη ότι πρέπει να καταψηφιστεί το εισαγγελικό αίτημα για τις άρσεις ασυλιών.
Από τη συνεδρίαση προτίμησε να απουσιάσει ο Αλέξης Μητρόπουλος, ο οποίος απέστειλε ένα τεκμηριωμένο πολιτικό και νομικό σημείωμα, εκφράζοντας την κάθετη αντίθεσή του στην άρση των ασυλιών (λεπτομέρειες στη συνέχεια).

Την ίδια άποψη συμμερίζονται και άλλα στελέχη της κοινοβουλευτικής ομάδας όπως οι νομικοί Παναγιώτης Κουρουμπλής και Σταύρος Κοντονής, αλλά και η Σοφία Σακοράφα. Αντίθετοι με τις άρσεις ασυλιών είναι επίσης ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας Νίκος Βούτσης, ο Μανώλης Γλέζος και πολλοί άλλοι.

Με δεδομένο αυτό το κλίμα στη κοινοβουλευτική ομάδα είναι αβέβαιο τι θα συμβεί στις κρίσιμες συνεδριάσεις. Αν και κάποια στιγμή η ηγεσία φαινόταν να προκρίνει μία ενδιάμεση λύση, να εξεταστεί δηλαδή κάθε αίτημα άρσης ασυλίας χωριστά για τον κάθε βουλευτή της Χρυσής Αυγής, που αντιμετωπίζει δίωξη, τελικά υπό το φόβο να δοθεί μία εικόνα βαβέλ, προτιμήθηκε να ληφθεί πολιτική απόφαση συνολικά για το θέμα. Από πολλές πλευρές εκφράζεται η άποψη ότι πρέπει να αφεθούν οι βουλευτές του κόμματος να ψηφίσουν κατά συνείδηση και χωρίς κάποια κεντρική δέσμευση και κατεύθυνση.

Σε κάθε περίπτωση η Κουμουνδούρου νιώθει αρκετά πιεσμένη στο θέμα αυτό, καθώς υπάρχει κίνδυνος να χάσει όπως και να εξελιχθεί η υπόθεση:

Εάν ψηφίσει υπέρ της άρσης των ασυλιών θα ταυτιστεί με την πολιτική αντίληψη, που προωθεί η κυβέρνηση ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να τεθεί εκτός νόμου. Και εκτός αυτού είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν εκκωφαντικές διαρροές κατά την ψηφοφορία στη Βουλή από στελέχη, που δεν πρόκειται να ακολουθήσουν την κεντρική απόφαση, όπως για παράδειγμα ο Μανώλης Γλέζος.

Εάν καταψηφίσει την άρση των ασυλιών θα κατηγορηθεί από μένα συντονισμένο επικοινωνιακό και πολιτικό σύστημα ότι κάνει πλάτες στην Χρυσή Αυγή.

Και εάν αφήσει το θέμα στη διακριτική ευχέρεια των βουλευτών, χωρίς κεντρική απόφαση, θα δώσει την αίσθηση ότι καίτοι κόμμα εξουσίας, θυμίζει σκορποχώρι.
 

Καταπέλτης ο Αλέξης Μητρόπουλος

 
Μία συγκροτημένη πολιτική και νομική προσέγγιση για τη δικαστική διάσταση της υπόθεσης με τη Χρυσή Αυγή κατέθεσε, σύμφωνα με πληροφορίες στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Μητρόπουλος. Ο επιφανής νομικός και μέλος της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ είναι σφόδρα αντίθετος με τις πολιτικές μεθοδεύσεις, που θεωρεί ότι υπάρχουν σε βάρος ενός κόμματος – της Χρυσής Αυγής, για το οποίο έχει την άποψη ότι το τελικό λόγο για την τύχη του έχει ο λαός και όχι το πολιτικό σύστημα.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «η γενικευμένη δίωξη των ηγετικών στελεχών της Χ.Α. με ένα αμφίβολης νομικής ακρίβειας εισαγγελικό πόρισμα, η διακοπή της χρηματοδότησης, αλλά και η διαφαινόμενη πρόθεση διάλυσης αυτού του κόμματος με νομοθετική ρύθμιση, εξυπηρετεί αυτή τη στρατηγική της μνημονιακής τάξης πραγμάτων και ασφαλώς δεν απορρέει από αγάπη και αγωνία για την τύχη της δημοκρατίας».

Και αφού αναλύει τα κοινωνικά αίτια ανόδου του φασισμού επισημαίνει: «Εδώ λειτουργεί, κατά την άποψή μου, «το σύνδρομο του Μεσοπολέμου»: αφού δεν μπορούμε να αναμετρηθούμε στο κοινωνικό πεδίο, ενδίδουμε σε διοικητικά ή κατασταλτικά μέτρα που προωθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου στο όνομα της προστασίας της Δημοκρατίας, του Συντάγματος και του Νόμου.  Και αντί να αναληφθούν πλατειές ενωτικές πρωτοβουλίες ενημέρωσης του λαού για τις αιτίες της κρίσης και τις πολιτικές που την βαθαίνουν, συναινούμε στη λήψη δικών τους μέτρων απαγόρευσης λειτουργίας και πολιτικής δράσης.  Νεότερες φιλοσοφικές, πολιτικές, αλλά κυρίως κοινωνικές ερμηνείες θεωρούν τη λανθασμένη αυτή συμπεριφορά ως το κύριο αίτιο της ανόδου του φασισμού στη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.λπ.».

Επικρίνει δε την αριστερά για τη μέχρι τώρα στάση της έναντι της Χρυσής Αυγής, σημειώνοντας ότι δεν είναι σωστή η διοικητική κατασταλτική απόπειρα εξάλειψης του κόμματος αυτού:
«Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση της Χ.Α. από την Αριστερά ήταν λανθασμένη. Η στάση της Αριστεράς πριν τη σύλληψη της ηγεσίας της, η μονοθεματική επιθετική τακτική εναντίον της με αφορμή τραγικά περιστατικά του μεταναστευτικού, η απόλυτη ταύτιση με τη μνημονιακή κυβέρνηση στη δραστική, εσπευσμένη και απολυτοποιημένη πολιτική της δίωξη κ.λπ., προδίδουν έλλειψη ίδιας πολιτικής θέασης και ανάλυσης.

Η έλλειψη ενδελεχούς μελέτης του ελληνικού φασιστικού φαινομένου, η υποτίμηση της κινητικότητας στη βάση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά κυρίως η φανερή αγνόηση της υπορρέουσας κοινωνικής διαίσθησης για το βάθεμα της κρίσης και την ιεράρχηση των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, οδήγησε στην παρακολουθηματική της λειτουργία απέναντι στις πρωτοβουλίες του μνημονιακού συστήματος.

Επομένως η Αριστερά δεν πρέπει να συρθεί σε άλλη μια διοικητική-κατασταλτική απόπειρα εξάλειψης του κόμματος, ενέργεια που, κατά την άποψή μου, θα επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα. Ένα μαζικό κόμμα-κίνημα που επαγγέλλεται την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής δεν μπορεί να είναι έρμαιο μιας στρατηγικής του συστήματος, που μόνο στόχο έχει να μας αποστερήσει τη γενική και ειδική πρωτοβουλία των κινήσεων». 

Εισηγείται δε το διαχωρισμό των κινήσεων του ΣΥΡΙΖΑ από αυτές της κυβέρνησης: «Η Αριστερά οφείλει να αυτονομηθεί από τις πρωτοβουλίες του μνημονιακού συστήματος.

Δεν πρέπει να συναινέσει σε περαιτέρω διοικητικά-νομοθετικά μέτρα που κινούνται στα όρια του Συντάγματος ή και το υπερβαίνουν, παραβιάζοντας και διεθνείς κανόνες.

Οφείλει να στραφεί στον λαό για να τον ενημερώσει με πληρότητα και σαφήνεια για τις αιτίες της κρίσης και τη φύση των πραγμάτων, αλλά κυρίως για το άμεσο και μεσομακροπρόθεσμα πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και ανάταξης της οικονομίας και των θεσμών από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η παρακολουθηματική λειτουργία στη στρατηγική του συστήματος είναι αδιέξοδη και μπορεί να δημιουργήσει απίθανες εξελίξεις και επιλογές ενός ευρύτερου κοινωνικού στρώματος, που ούτε θέλει, ούτε έχει ως επιλογή του τον φασισμό»
 
Περιγράφει τους κινδύνους από τη διοικητική κατασταλτική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής: «Η Χ.Α. διανύει ακόμη το πρώτο αντισυστημικό, αντιμνημονιακό της στάδιο. Οξύνει μάλιστα την κριτική της μετά τη δίωξη του ηγετικού της πυρήνα. Σ’αυτόν τον εμφανή χαρακτήρα της και όχι στον άλλον υποκρυπτόμενο, ανταποκρίθηκε μια μεγάλη μερίδα του λαού, που είναι απογοητευμένη από τα κόμματα εξουσίας και τα προτάγματα της αφυδατωμένης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Ως εκ τούτου, όσο η Χ.Α. βρίσκεται διακριτά σε πολεμική σχέση με τη στρατηγική των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων, ματαιώνεται ο ρόλος της ως συμμάχου ή εφεδρείας του συστήματος που ακολουθεί σε μιαν άλλη ιστορική φάση. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση, βλέποντας πως με τη γενικευμένη δίωξη αποτυγχάνει να κερδίσει τη λαϊκή βάση της Χ.Α., επιχειρεί πλέον με τη διαφαινόμενη κομματική διάλυσή της, την πολιτική της αναβάθμιση ελπίζοντας ταυτόχρονα ότι με το «δραστικό» αυτό διοικητικό-πολιτικό μέτρο θα εμφανιστεί ως νόμιμος κληρονόμος της βάσης της Χ.Α.

Όπως όμως έχουν σήμερα τα πράγματα, η βάση της Χ.Α. δεν κλονίζεται αλλά απεναντίας αυξάνεται. Είναι βέβαιο ότι η Χ.Α. θα βγει με άλλο όνομα και ίσως με άλλο, ίσως «ελκυστικότερο», ηγετικό πρόσωπο, αφού η κοινωνική και οικονομική κρίση τώρα μπαίνει στη χειρότερη φάση της. Η ανεργία δεν θα μειωθεί, οι γενικευόμενες ευέλικτες εργασιακές σχέσεις θα αποδίδουν εισόδημα κάτω του ορίου της φτώχειας σύμφωνα και με τη νομοθετημένη «ρήτρα διαρκούς ανταγωνιστικής υποτίμησης», οι συντάξεις θα απομειώνονται με τη σταδιακή απόσυρση της κρατικής χρηματοδότησης, οι νέοι θα μεταναστεύουν, η υγεία και η παιδεία των Ελλήνων θα υποβαθμίζεται και μεγάλα στρώματα του πληθυσμού θα αποστερούνται των καθημερινών χρήσιμων δημοσίων αγαθών.

Επομένως όλες οι κοινωνικές και οικονομικές αιτίες που διόγκωσαν το φαινόμενο θα υπάρχουν. Μετά τη διακοπή της χρηματοδότησης, που πέρασε χωρίς πολλές απώλειες για τον χώρο μας, πρέπει για λόγους δημοκρατικής αρχής και ιστορικής συνέπειας να αλλάξουμε στάση και να μην ψηφίσουμε τη διάλυση ενός -ούτως ή άλλως- ψηφισμένου κόμματος. Ο λαός έχει τον αποκλειστικό λόγο και όχι τα κόμματα της Βουλής στο μείζον αυτό ζήτημα».
 
Απορρίπτει τους φόβους ότι μπορεί να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για ταύτιση με τη Χρυσή Αυγή: «Δεν χρειαζόμαστε πιστοποιητικά δημοκρατικότητας από αυτούς που κατέλυσαν την ουσιαστική δημοκρατία και την κατάντησαν μια τυπική τελετουργία άνευ ουσιαστικού έργου και νοήματος, πολύ περισσότερο από αυτούς που παρέδωσαν την κυριαρχία της χώρας στην Τριαρχία των δανειστών».
 
Και καταλήγει στο προκείμενο: «Μετά τη διακοπή της χρηματοδότησης, που πέρασε χωρίς πολλές απώλειες για τον χώρο μας, πρέπει για λόγους δημοκρατικής αρχής και ιστορικής συνέπειας να αλλάξουμε στάση και να μην ψηφίσουμε τη διάλυση ενός -ούτως ή άλλως- ψηφισμένου κόμματος. Ο λαός έχει τον αποκλειστικό λόγο και όχι τα κόμματα της Βουλής στο μείζον αυτό ζήτημα».