Ραχήλ Μακρή: Στα πατριωτικά κοιτάω δεξιά, στα κοινωνικά ΣΥΡΙΖΑ

Εμοιαζε με μελόδραμα. Ελάχιστα βλαχοελληνικό. Περισσότερο προς το ιταλικό. Οπως ας πούμε το αλησμόνητο «Εγκλημα αγάπης» (Delitto d’ Amore) του Λουίτζι Κομεντσίνι και του 1974. Με τον Τζουλιάνο Τζέμα. Και τη Στεφανία Σαντρέλι. Ο τίτλος που θα έδινα σ’ αυτή την αυτοσχέδια ταινία των 90 λεπτών είναι «Ο Γολγοθάς της Ραχήλ»!



Η ατμόσφαιρα κομμένη στα μέτρα της Εβδομάδας των Παθών. Απειλητικά σύννεφα. Μοναχικοί άνθρωποι. Αδειες καρέκλες. Χαμηλή θερμοκρασία. Σκηνοθεσία επουράνια. Συμβολική.
Για τα πρώτα δέκα λεπτά ήμουν μόνος. Παρέα με τον espresso μου. Και δύο μικρά μπισκοτάκια. Ενας πιτσιρίκος, περίπου 6 ετών, μικρούλης, με το κεφάλι του ίσα να ξεπερνάει το ύψος του τραπεζιού, άπλωσε το χεράκι του και άρπαξε τα μπισκοτάκια. Ο Φαέθων. Το άκουσα από το στόμα της μητέρας του: «Φαέθων, μη!». Τον ρώτησα: «Τι ομάδα είσαι;». Εκείνος αυθόρμητα και εντελώς φυσικά είπε «Ολυμπιακάρα». Ε τι άλλο θα ήταν; Οκτώ στα δέκα παιδιά είναι «Ολυμπιακάρες» και «Μπαρτσάρες». Οι νικητές «γράφουν» τις παιδικές ψυχές!

Μισή ώρα αργότερα δύο σπουργίτια τσιμπολογούσαν αρειμανίως τα μπισκοτάκια που «λιάζονταν» στο πιατάκι του green tea της Ραχήλ. Και στη συνέχεια τ’ άρπαξαν και πέταξαν. Πρώτα ο μικρός αμνός. Ο Φαέθων. Επειτα τα μικρά πετούμενα. Τα σπουργίτια. Η σκηνοθεσία είχε ολοκληρωθεί. Με ηρωίδα τη Ραχήλ Μακρή.



Αυτή την «τρελή». Αυτήν τη «μανιακή». Αυτήν τη «μαινάδα». Αυτή την «ασυμμάζευτη». Αυτήν τη «μουρλή». Οταν αφηγήθηκε την ιστορία της άρπαξα γομολάστιχα και τα έσβησα. Ολα! Και αισθάνθηκα δυσάρεστα. Που εγώ, ως εκπρόσωπος της δημοσιογραφικής «φυλής», ουδέποτε ρώτησα. Κανείς δεν ρώτησε. Να μάθει. Την ιστορία της. Επιτέλους, ποια είναι αυτή η Ραχήλ;

«Εχω στα χέρια μου τα χρέη των καναλαρχών. Θα μπορούσα να τους κλείσω. Δεν το κάνω για έναν λόγο. Να μη βγουν στην ανεργία χιλιάδες άνθρωποι. Παιδιά με το μικρόφωνο στα χέρια. Εικονολήπτες, τεχνικοί. Ολοι αυτοί οι ανώνυμοι. Τα μυρμήγκια της δημοσιογραφίας»

Πλάσμα κι αυτή ενός κατώτερου θεού. Μπορεί να με παραπλάνησε. Μπορεί. Είμαι επιρρεπής. Από μικρό παιδί. Οταν η μητέρα μου βλέποντας κάποιο φτωχούλη δάκρυζε. Και το συναίσθημα εκκένωνε μέσα μου ηλεκτρικό ρεύμα. Ετσι από ένστικτο βάλθηκα να ονειρεύομαι ότι μπορώ να διορθώσω τον κόσμο...



-Ραχήλ από εβραϊκή οικογένεια;
-«Καθόλου. Ομως τιμώ και εκτιμώ όλες τις φυλές του πλανήτη».
-Ναι, αλλά η πολιτική των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι εχθρική προς όλους τους μετανάστες...
-«Πρώτα απ’ όλα η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να τους στηρίξει. Επειτα αρκετοί απ’ αυτούς επιθυμούν να φύγουν και να εγκατασταθούν αλλού. Και τέλος, ανάμεσά τους είναι και τίμιοι άνθρωποι και εγκληματικά στοιχεία. Ομως, ποτέ μα ποτέ, δεν θα άπλωνα το χέρι μου να τους χτυπήσω. Αυτές είναι αθλιότητες, δεν ταιριάζουν στο ήθος μου».



Ενδυματολογικά ταίριαζε με την εικόνα του αυτοδημιούργητου κοριτσιού. Από την επαρχία. Και μάλιστα από τη φορτωμένη περιοχή της Πτολεμαΐδας. Βαριά πάνω της η σκιά της Μακεδονίας. Και έξω της και μέσα της. Για να σπάσω τον πάγο της είπα: «Αισθάνομαι σαν νάνος δίπλα σου»! Γιατί εκείνη 1,80, plus πέντε πόντους τακούνια, μας κάνουν 1,85. Από εμένα δέκα πόντους ψηλότερη. Μέγεθος, αυτό που λέμε «νταρντάνα». Το στόμα της πήγαινε ροδάνι. Ασταμάτητη. Είπαμε. Φορτωμένη. Εχει τους λόγους της. Κι εγώ στη θέση της κάπως έτσι θα ήμουνα.
-«Το μόνο που μου άφησε ο πατέρας μου ήταν δυο λέξεις: τιμιότητα και αξιοπρέπεια. Τίποτα το υλικό. Γιατί είναι προλετάριος. Γιατί ήταν τεχνικός εργάτης στη ΔΕΗ. Γιατί ο αδελφός μου ήταν φαντάρος. Και γιατί η μάνα μου αναγκάστηκε να δουλέψει ως πωλήτρια».



-Τιμή σου και καμάρι σου.
-«Αυτό λέω κι εγώ. Ολες αυτές οι δυσκολίες με ευλόγησαν. Γι’ αυτό έβαλα τα δυνατά μου να πορευτώ προς ένα καλύτερο Αύριο».
-Προδιαγραφές που ταιριάζουν σε μια κομμουνίστρια.
-«Είμαι χωρισμένη στα δύο. Για τα πατριωτικά κοιτάω προς τα δεξιά. Για τα κοινωνικά, εντελώς προς τα αριστερά».
Περίεργο μίγμα. Δεν ταιριάζουν. Μπορεί να προκαλέσουν σχιζοφρένεια. Πολιτική εννοώ. Να μην παρεξηγηθώ. Ομως μέσα της η Ραχήλ τα ταίριαξε. Ο καθείς με τις «αδυναμίες» του. Και τις δυνάμεις του. Αστείρευτες δυνάμεις. Η ζωή τις αποκάλυψε. Από τα πρώτα χρόνια. Πρώτα σπουδάζει στο ΤΕΙ Καβάλας. Διοίκηση επιχειρήσεων.
-«Στην αρχή βρήκα δουλειά ως “ενοικιαζόμενη” από κάποια μεγάλη εταιρεία leasing».
-Σαν να είσαι πράγμα...
-«Ακριβώς. Πράγμα. Χωρίς ασφάλεια. Χωρίς δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Χωρίς τίποτα. Ομως αυτή η βαρβαρότητα με δυνάμωσε. Κάθε εμπόδιο για καλό».
Ετσι καταφέρνει να γίνει απαραίτητη. Ετσι η αμερικανική πολυεθνική την κράτησε. Ως μόνιμη. Και την αναβάθμισε. Εκείνη ακάθεκτη. Ακόμα πιο ψηλά.



-«Τότε δεν είχα ασχοληθεί με την πολιτική. Το μόνο που μ’ ενδιέφερε ήταν να αποκτήσω περισσότερες γνώσεις και περισσότερα πτυχία».
Ορμησε. Στα μεταπτυχιακά. Σπούδαζε και δούλευε. Μοίραζε φυλλάδια στα σπίτια. Ο πλήρης ορισμός μιας αυτοδημιούργητης Μακεδονίτισσας. Και μετά μου λέτε εσείς «μουρλή». Λάθος. Το «ταξικό μίσος» έβραζε μέσα της. Σαν να έλεγε «θα σας δείξω εγώ». Και τους έδειξε...
Γιατί μετά καταφτάνει δεύτερη αμερικανική πολυεθνική. Η Dell. Ο μισθός μεγαλύτερος. Η θέση ανώτερη. Η Ραχήλ έπαιρνε την εκδίκησή της.




-«Κάπου εκεί σκέφτηκα να δώσω στο ΑΣΕΠ. Και πέρασα ανάμεσα στους πρώτους. Εκεί και μετά την “ενοικίαση” και την προσωπική μου “πραγμοποίηση”, έπεσα στη δεύτερη αδικία. Κρατική. Εκεί έφαγα την πρώτη σφαλιάρα. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι με πολιτικούς όρους. Γιατί οι μισθοί στη δημόσια υπηρεσία που κατέληξα ήταν κατώτεροι, σχεδόν μισοί από τα υπουργεία Ανάπτυξης και Οικονομίας».
-Είδες η Τρόικα που κατηγορείς; Με τις παρεμβάσεις της εξισώθηκαν οι μισθολογικές ανισότητες.
-«Προς τα κάτω».
-Εστω προς τα κάτω, αλλά εξισώθηκαν. Πάντα από τους ξένους μαθαίνουμε την αλήθεια.
-«Συμφωνώ ότι μερικά πράγματα που λένε είναι σωστά. Ομως είναι επικυρίαρχοι».
-Μα εμείς τους ανοίξαμε τις πόρτες. Με τα χρέη μας και τις φούσκες μας.
-«Οι κυβερνήσεις δίνουν τον τόνο. Ο λαός ακολουθεί. Με όποιο δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις».
-Πάλι τους αθωώνεις. Εσείς οι πολιτικοί ξεχνάτε την προσωπική ευθύνη του καθενός.
Η συνέχεια ακόμα περισσότερο μυθιστορηματική. Μαθαίνει τρεις γλώσσες. Αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά. Ταυτόχρονα κι άλλες μεταπτυχιακές σπουδές. Και στο τέλος ξανά ΑΣΕΠ. Να σκαρφαλώσει με το «γαμώτο» και το σπαθί της στο υπουργείο Ανάπτυξης. Και σκαρφάλωσε. Ομως δεν ξεδίψασε. Το καζάνι έβραζε...
-«Οταν άκουσα τον πρόεδρο στη Βουλή (εννοεί τον Πάνο Καμμένο), να είναι ο μόνος που φώναζε και στιγμάτιζε ως “προδότες” τους μνημονιακούς, τότε ήταν που η πολιτική με στρατολόγησε».
-Ολοι όσοι ψηφίζουν τα δύο κυβερνητικά κόμματα είναι «δωσίλογοι» και «προδότες»;
-«Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Συκοφαντίες».
-Μα το διάβασα!
-«Μην πιστεύεις όσα διαβάζεις. Ποτέ δεν το είπα. Τα συστημικά media λένε και γράφουν αυτές τις μπούρδες. Μ’ έχουν βάλει στόχο. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι μια γυναίκα από το πουθενά κατάφερε να εκλέγεται και να υπερασπίζεται το δίκιο του ελληνικού λαού. Μια γυναίκα χωρίς τζάκι, χορηγούς και νταβατζήδες. Ενας άνθρωπος από τη σάρκα του απλού λαού. Ποτέ, μα ποτέ, δεν κάνω προσωπικές επιθέσεις. Πάντα πολιτικές».

Προδότες και δωσίλογοι όσοι ξεπουλούν την Eνέργεια

-Μα το είπες στο συνέδριο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ!
-«Δεν το είπα έτσι. Είπα ότι όσοι προσπαθούν, επιθυμούν και οργανώνουν το ξεπούλημα της Ενέργειας είναι δωσίλογοι και προδότες».
Σπίθες έβγαιναν από τα γαλαζοπράσινα μάτια της. Τα ξανθά μαλλιά της ανέμιζαν με νεύρα. Τα χέρια της δεν άγγιξαν το φλιτζάνι. Αθικτο το τσάι. Δεν καπνίζει. Ισως και να μην πίνει. Σε διαρκή οργασμό με τον πνιγμό της. Ολοι και όλα την πνίγουν. Η Τρόικα. Οι κερδοσκόποι. Η κυβέρνηση. Οι σπεκουλαδόροι. Οι δημοσιογράφοι.
-«Οχι όλοι. Καθόλου όλοι. Οι περισσότεροι σιτίζονται με πεντακόσια τον μήνα. Και κοπιάζουν δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα. Και να ξέρεις. Εχω στα χέρια μου τα χρέη των καναλαρχών. Θα μπορούσα να τους κλείσω. Δεν το κάνω για έναν λόγο. Να μη βγουν στην ανεργία χιλιάδες άνθρωποι. Παιδιά με το μικρόφωνο στα χέρια. Εικονολήπτες, τεχνικοί. Ολοι αυτοί οι ανώνυμοι. Τα μυρμήγκια της δημοσιογραφίας».



Το θέμα της Ενέργειας χτύπησε ευαίσθητη χορδή. Ευαίσθητη, πατριωτική και παραγωγική. Γιατί πιστεύω ότι χωρίς παραγωγή και παραγωγικότητα θα παραμείνουμε Ψωροκώσταινα.
-Ο καρπαζοεισπράκτορας της Ευρώπης. Εκεί θα μείνουμε. Σκέψου ότι ο Ιταλός βιομήχανος αγοράζει ενέργεια με το μισό κόστος της Χαλυβουργικής, λόγου χάρη.
-«Ποιος φταίει; Η ΔΕΗ; Βλακείες. Το τιμολόγιο φταίει. Η κυβερνητική πολιτική. Που έχει φορτώσει τα τιμολόγια με δεκάδες χαράτσια. Το ρεύμα από μόνο του είναι φτηνό. Συμφωνώ και πλειοδοτώ για την ενίσχυση της βιομηχανίας. Ολων των μονάδων. Οχι μόνο μερικών».
-Συμφωνείς και με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής;
-«Φυσικά συμφωνώ».
-Μα εσύ, μαζί με δεκάδες συναδέλφους σου, κολακεύεις τους μικρομεσαίους. Οι οποίοι, σύμφωνα με τα στοιχεία προ κρίσης, δήλωναν ετήσιο εισόδημα κάπου μεταξύ 5.000-10.000 euros. Δηλαδή πένητες. Ετσι πλούτισαν. Ελλάδα, χώρα φτωχή, πλουσίων Ελλήνων!
-«Πάλι τα ίδια. Ποιος φταίει; Φυσικά οι ελλιπείς ελεγκτικοί μηχανισμοί. Οι κυβερνήσεις. Να σου φέρω παράδειγμα; Το ξέρεις ότι η Νέα Δημοκρατία χρωστάει στη ΔΕΗ μισό εκατομμύριο;».
-Αν είσαι υπέρ των μεταρρυθμίσεων, πρέπει να είσαι και υπέρ της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων...
-«Είμαι. Αλλά ποιος θα τους αξιολογεί; Αλλωστε, σύμφωνα με τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα, υφίσταται τέτοιος μηχανισμός. Τον οποίο τον έχουν γράψει στα παλιά τους παπούτσια. Φυσικά η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Δομές, κανονισμούς, λειτουργία. Φυσικά πρέπει να εκσυγχρονιστεί. Από ποιους; Απ’ αυτούς που μας έφεραν εδώ στο χείλος του γκρεμού; Ο Παπακωνσταντίνου όταν ήμουν στο υπουργείο μεθόδευσε την παράδοση της χώρας. Ο Σαμαράς έκανε τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα. Ο μόνος που φώναζε ήταν ο Καμμένος».
-Οχι και ο μόνος!
-«Αυτός με εντυπωσίασε. Κι έτσι αποφάσισα να σηκωθώ από τον καναπέ και να ορμήσω προς την πολιτική. Να οργανωθώ στους Ανεξάρτητους Ελληνες. Η πολιτική και η εσωτερική λειτουργία τους με εξέφραζαν. Πάντα ήμουν και θα είμαι ανεξάρτητο πνεύμα. Ετσι ξεκινήσαμε. Σε πολλά ζητήματα να ψηφίζουμε κατά συνείδηση. Ναι, Οχι, Παρών. Αποτέλεσμα; Να μας στριμώξουν τα media. Οτι δηλαδή ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει. Οτι είμαστε σκορποχώρι. Με απλά λόγια, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν και να συμφιλιωθούν με τη διαφορετικότητα των απόψεων. Πρέπει όλοι να είμαστε μαντρωμένοι στο μαντρί. Να ακολουθούμε σαν πρόβατα τον αρχηγό. Εσωτερική Δημοκρατία Μπανανίας».
Μεταξύ μας τώρα. Αδικο έχει; Αυτό κάνουμε. Οσοι στοιχίζονται και ακολουθούν τη γραμμή του αρχηγού χαρακτηρίζονται «ρομπότ και μηχανάκια». Αν διαφωνήσουν, «αποστάτες».

«Τα συστημικά media λένε και γράφουν μπούρδες. Μ’ έχουν βάλει στόχο. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι μια γυναίκα από το πουθενά κατάφερε να εκλέγεται και να υπερασπίζεται το δίκιο του ελληνικού λαού. Μια γυναίκα χωρίς τζάκι, χορηγούς και νταβατζήδες»

Οι «Δίδυμοι» που δίνουν στους άντρες τα παπούτσια στο χέρι

-Τι ζώδιο είσαι; (το είπα μπας και αποφορτίσω την ατμόσφαιρα)
-«Δίδυμοι».
-Το πιο επικίνδυνο. Δύο στη συσκευασία του ενός. Φαντάζομαι πως στις πρώτες αισθηματικές σου περιπέτειες θα τους έδινες τα παπούτσια στο χέρι!
-«Πάντα. Σε όσους ήθελαν να επιβάλουν το δικό τους “θέλω”».
Μ’ έπιασε στιγμιαία ανατριχίλα. Σκέψου, λέει, να «σκόνταφτα» πάνω της. Θεούλη μου, είπα, ευτυχώς που γεννήθηκα στην Αμαλιάδα του Νομού Ηλείας. Τι να πω για τον σύζυγό της, τον Αντρέα; Ηρωας με περικεφαλαία. Γιατί ασταμάτητη. Αυτό που λέμε «αγύριστο κεφάλι». Σε κάθε φράση της η λέξη «ανεξαρτησία». Σε κάθε πρόταση η λέξη «διαφορετικότητα». Σε κάθε δεκάλεπτο η λέξη «αυτονομία». Σε κάθε τέταρτο η «πατρίδα». Σίφουνας. Σαν να διάβασε την σκέψη μου...
-«Σίφουνας ε;» (με χαμόγελο διακριτικής αυταρέσκειας)
-Υπερβάλλεις! Θα έλεγα πως είσαι η επιτομή του διαλεκτικού πολιτικού!
-«Είμαι!».
Γέλασα. Το ίδιο κι εκείνη. Προς στιγμήν. Ελάχιστα. Μετά πάλι εφόρμησε. Κατακλυσμιαία.
-«Θέλεις να σ’ το αποδείξω;».
Και άρχισε τα Υπέρ Καραμανλή και Παπανδρέου. Του Ανδρέα εννοείται.
 -«Ο Καραμανλής, λόγου χάριν, έπραξε άριστα με το Μακεδονικό, με την Ενέργεια και με άλλα ζητήματα. Εκανε και τα λάθη του. Το ίδιο και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Που εσχάτως οι συνεργάτες του τον λοιδορούν. Ας πούμε, απαγόρευσε την τιμωρία των μαθητών. Ας πούμε, διπλασίασε τις συντάξεις και τους μισθούς. Και είμαι βέβαιη πως, σήμερα, αν ήταν ζωντανός και ακμαίος, θα διαχειριζόταν την ιστορία της χρεοκοπίας εντελώς αλλιώτικα από τον γιο του. Θέλεις κι άλλη απόδειξη; Για να καταλάβεις τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα των κυβερνήσεων. Η κυβέρνηση στην Αμερική, δηλαδή στη Μέκκα του καπιταλισμού, μέσα στην κρίση του 2008, αφού πρώτα χρηματοδότησε τις χρεοκοπημένες τράπεζες, στη συνέχεια άλλαξε τις διοικήσεις τους. Περίπου τις εθνικοποίησε. Και για να τελειώνω με τη διαλεκτικότητά μου. Αρνούμαι να βάζω ταμπέλες. Απλώς ακούω απόψεις και επιχειρήματα. Γι’ αυτό ψηφίζω το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων. Τι μ’ ενδιαφέρει εμένα τι κάνει κάποιος στην προσωπική του ζωή. Αρκεί να μην παραβιάζει τη δική μου».



-Τι σε ενόχλησε τελευταία;
-«Το γεγονός ότι ο Αβραμόπουλος με διαταγή του αφαίρεσε από τα διακριτικά των ένστολων την ελληνική σημαία. Ασε τον άλλον. Τον χειρότερο, Ετσι το λέω, μια και το θυμήθηκα. Τον Πάγκαλο. Που ως υπουργός Εξωτερικών έλεγε ότι η σημαία έφυγε από το φύσημα του αέρα» (η αναφορά για την περιπέτεια με τα Ιμια).
-Ποιο βιβλίο σε καθόρισε;
-«Το “Ακου ανθρωπάκο” του αριστερού Βίλχελμ Ράιχ. Που στην συνέχεια οι ίδιοι σύντροφοί του τον έριξαν στην πυρά».
-Επομένως είσαι κοντά με την Αριστερά
-«Οχι με το ΚΚΕ. Σέβομαι την ιστορία του δεν συμφωνώ με τον δογματισμό του. Στα κοινωνικά θέματα είμαι κοντά με τον ΣΥΡΙΖΑ».
-Κάτι που θαύμασες τελευταία.
-«Τον λόγο του Τσίπρα».
-Χριστιανή ορθόδοξη.
-«Εντελώς. Ομως υπέρ της ανεξιθρησκείας. Είπαμε. Ο καθένας με τον χαρακτήρα του και τις απόψεις του».
-Μόνο οι πολιτικοί φταίνε για την «κακοδαιμονία» μας;
-«Ολοι φταίμε για την κατάντια μας. Από την εποχή που δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας, οι ελπίδες μας μειώθηκαν. Εχουμε όλοι τις ευθύνες μας. Να αλλάξουμε το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό. Να μην τους ψηφίζουμε. Να τους τιμωρήσουμε».
-Κι αν τους ξαναψηφίσουμε και επανέλθουν δριμύτεροι;
-«Ο απλός πολίτης φοβάται, τρέμει στην ιδέα της Δραχμής. Σου λέει, κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει».
-Εναντίον των υλικών αγαθών;
-«Μόνο ένα σπίτι με δάνειο πήραμε εγώ και ο άντρας μου. Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα υλικά αγαθά. Μόνο τα ταξίδια. Πάνω απ’ όλα ο ψυχικός μου κόσμος. Ο Ωνάσης, ας πούμε, ο πλουσιότερος της υφηλίου κατέρρευσε με τον θάνατο του γιου του. Δεν το άντεξε. Ολα αυτά τα δισεκατομμύρια κατέληξαν στάχτες και αποκαΐδια. Το πιο δημιουργικό πράγμα είναι η ανύψωση και η κάθαρση της ψυχής».

«Μακάρι να είχα γεννηθεί αγόρι, να πετάξω με F16»

-Ο πιο κολλητός σου στη Βουλή.
-«Η Ζωή Κωνσταντοπούλου».
Σκέψου τον Μαρκογιαννάκη να είχε απέναντί του και τη Ζωή και τη Ραχήλ. Θα είχε αυτοκτονήσει!
-Πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος πάντων. Παιδικό σου όνειρο;
-«Να είχα γεννηθεί αγόρι και να μπορούσα να πετάξω με F16. Τρελαίνομαι με την ταχύτητα. Γι’ αυτό μου αρέσει η Formula 1. Γι’ αυτό λατρεύω τις καταδύσεις. Οπως ο πρόεδρος». (εννοεί τον Καμμένο)
-Η πιο ανατριχιαστική βουλευτική σου στιγμή.
-«Οταν κάποιος μπήκε στο γραφείο μου και άρχισε να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο. Τρελάθηκα. Εκεί καταντήσαμε. Επειδή κάποιος άθλιος εργολάβος της ΔΕΗ δεν τον πλήρωνε. Μια ακόμα αλησμόνητη στιγμή, όταν κατάφερα να φέρω στην Κοζάνη μια καρκινοπαθή εκπαιδευτικό που εκλιπαρούσε να τη μεταθέσουν κοντά στην οικογένειά της. Στου κουφού και του άθλιου την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».
-Η σπουδαιότερη προσωπικότητα;
-«Φυσικά ο Ιησούς Χριστός (για λίγο σταμάτησε και μετά συμπλήρωσε). Δεν τον ταυτίζω με την Εκκλησία».
-Το παρατσούκλι σου;
-«Κομάντο. Ετσι με φωνάζει ο πρόεδρος. Γι’ αυτό είμαι σ’ αυτό το Κόμμα. Δεν υπάρχει άλλη Κοινοβουλευτική Ομάδα που θα μπορούσε να με ανεχτεί».
Είδες; Είπα από μέσα μου. Το κορίτσι διαθέτει αρκετά σταγονίδια αυτογνωσίας. Φεύγοντας, την παρακάλεσα:

«Να ζητήσουν συγγνώμη για όλες αυτές τις αθλιότητες που έγραψαν»

-Ετσι για να τελειώσουμε ωραία και χριστιανικά. Λόγω των ημερών. Να αποσύρεις τη μήνυση εναντίον της συναδέλφου Δέσποινας Κονταράκη. Κάν’ το για το χατίρι μου. Για κάποιον που δεν σε υπονομεύει, δεν σε πνίγει, δεν σε χαρακτηρίζει. Εγώ στη θέση σου θα το έκανα.
-«Πρώτα να ζητήσει συγγνώμη για όλες αυτές τις αθλιότητες που έγραψε».
-Συγγνώμη, ζητάμε από τον εξομολογητή μας, από τον παπά, από τον Θεό. Ραχήλ, σκίσε τη μήνυση. Τώρα και εδώ.
-«Θα το σκεφτώ».
Ο bodyguard που τη συνόδευε κατέφτασε για πέμπτη φορά και της ψιθύρισε στο αυτί ότι έχει αργήσει και ότι πρέπει να σπεύσει σε κάποια συνεδρίαση κοινοβουλευτικής επιτροπής. Ομως η Ραχήλ δεν σηκώθηκε. Γούσταρε την παρέα και την κουβέντα. Δεν την αδικώ. Εγώ όμως σηκώθηκα. «Μη σηκώνεσαι», της είπα. «Το ύψος σου με κομπλεξάρει. Αισθάνομαι σαν μύγα». Και καθώς έφευγα τη ρώτησα:
-Ολυμπιακάρα;
-«Οχι. Παναθηναϊκάρα. Εσύ;».
-Κατεστραμμένος ΑΕΚτζής!
Καθώς έφευγα σκέφτηκα και τον εαυτό μου διόρθωσα. Οχι «ο Γολγoθάς», αλλά «ο διαρκής πολιτικός οργασμός της Ραχήλ»!