Ρομπόλης: Να δώσουμε μάχη στην Ευρώπη για την απασχόληση και τα εργασιακά δικαιώματα

Εάν δεν αποκατασταθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις και εάν δεν καταπολεμηθεί η ανεργία με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, θα δημιουργηθούν συνθήκες αποσύνθεσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό υπογραμμίζει ο  επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης, ο οποίος είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Ρομπόλης, ένας από τους εγκυρότερους Έλληνες οικονομολόγους με διεθνή αναγνώριση, επισημαίνει ότι το ασφαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, όχι μόνο στην Ελλάδα όπου το πρόβλημα οξύνθηκε από τις πολιτικές των τελευταίων ετών, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Όπως τονίζει, χρειάζεται ένα νέο πλαίσιο χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης το οποίο θα περιλαμβάνει πηγές εκτός του κρατικού προϋπολογισμού (π.χ. πόρους από κρατικές προμήθειες, δημόσια έργα, χρηματιστηριακές και πιστωτικές συναλλαγές). Προβλέπει, δε ότι στην Ελλάδα, εάν δεν βρεθούν νέοι πόροι σύντομα το άθροισμα της κύριας και επικουρικής σύνταξης δε θα υπερβαίνει τα 1.000 1.100 ευρώ.

Η συνέντευξη του κ. Ρομπόλη έχει ως εξής:

Μετά τις εκλογές αναμένονται νέες δυσμενείς αλλαγές στο ασφαλιστικό. Αναρωτιόμαστε όλοι αν έρχεται το τέλος των συντάξεων;

-Σύμφωνα με το αναθεωρημένο Μνημόνιο της περιόδου 2015-2018, οι κρατικές επιχορηγήσεις (τακτικές και έκτακτες) προς το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (ΣΚΑ) μειώνονται και σταθεροποιούνται στα επίπεδα των 8,6 δις ευρώ τον χρόνο, από 15 δις ευρώ που ήταν το 2012, 21 δις ευρώ το 2011, 18,9 δις ευρώ το 2009, 10,4 δις ευρώ το 2004 και 5,4 δις ευρώ το 2000. Κατά συνέπεια, η μείωση αυτή σε συνδυασμό με την απώλεια εσόδων του ΣΚΑ από την ύφεση, την υψηλή ανεργία (27,5%), την εισφοροδιαφυγή, την μείωση των εισφορών, την ανησυχητική απομείωση των περιουσιακών στοιχείων των ασφαλιστικών Ταμείων, τις οφειλές των εργοδοτών, … κλπ. οδηγεί είτε στην αναζήτηση νέων πόρων, είτε στην περαιτέρω μείωση των συντάξεων. (κύριων, επικουρικών, εφάπαξ) . Οι παροχές θα κινούνται στα επίπεδα των 1.000-1.100 ευρώ το ανώτερο, που είναι εκ του αποτελέσματος των μέχρι τώρα ασκούμενων πολιτικών το πιθανότερο, προκειμένου για έκτη-έβδομη φορά τα τελευταία χρόνια, να καλύψουν, ανεπιτυχώς, οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι τις χρηματοδοτικές ανάγκες του ΣΚΑ.

Γιατί είναι ορόσημο το 2016 για το ασφαλιστικό;
Η πρόσφατη αναλογιστική μελέτη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ (2013-2050) του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (ΣΚΑ) στην Ελλάδα, εκτός ΝΑΤ, ΟΓΑ και Δημοσίου, έδειξε ότι το 2016 το ΣΚΑ για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του χρειάζονται επιπλέον των εισφορών των ασφαλισμένων – εργοδοτών και των επιχορηγήσεων του κράτους 950 εκατ. ευρώ. Το 2017 χρειάζεται επιπλέον 1,88 δις ευρώ, το 2018 χρειάζεται επιπλέον 2,14 δις ευρώ, το 2019 χρειάζεται επιπλέον 2,40 δις ευρώ, το 2020 χρειάζεται επιπλέον 2,67 δις ευρώ, … κλπ. Ως εκ τούτου αποδεικνύεται γιατί το 2016 αποτελεί έτος ορόσημο για την βραχυπρόθεσμη αλλά και για μεσο-μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα.

Πιστεύετε ότι οι περαιτέρω ενοποιήσεις των Ταμείων θα αποτελέσουν την «κερκόπορτα» για νέα μείωση των παροχών;
Με τον ανορθολογικό τρόπο που πραγματοποιούνται και σε συνδυασμό με την αρνητική προοπτική της βιωσιμότητας της κοινωνικής ασφάλισης, εκτιμώ ότι η στρατηγική των ενοποιήσεων των Ταμείων στην Ελλάδα περισσότερο αποτελεί επιλογή μείωσης των παροχών παρά επιλογή εξορθολογισμού του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

Αναβρασμός για το συνταξιοδοτικό επικρατεί και στη Γερμανία. Πρόσφατα ο Γερμανός επίτροπος ενέργειας, Έτινγκερ, πρότεινε σύνταξη στα 70 ( αντί στα 63 μετά από 45 έτη εργασίας) τονίζοντας ότι δε μπορούν να ζητούν από τους Έλληνες να εργάζονται περισσότερο και για λιγότερα χρήματα και οι ίδιοι να κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση. Στην Ευρώπη τελικά, με δεδομένη τη γήρανση του πληθυσμού μήπως η μόνη λύση είναι η αύξηση των ορίων ηλικίας, οι υψηλότερες εισφορές και οι μικρότερες συντάξεις;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό συνίσταται στην αναγκαιότητα νέου πλαισίου χρηματοδότησης του συνταξιοδοτικού συστήματος με την ανεύρεση νέων πόρων εκτός των ασφαλιστικών εισφορών και εκτός του Κρατικού Προϋπολογισμού (π.χ. κρατικές προμήθειες, δημόσια έργα, χρηματιστηριακές και τραπεζο-πιστωτικές συναλλαγές, επιχειρήσεις τυχερών παιχνιδιών, κλπ ). Εξάλλου, η επιλογή της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και της μείωσης των συντάξεων από 10%-40% από το 1990 και μετά στις βόρειες και μεσογειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός ότι επιδείνωσαν σημαντικά το βιοτικό επίπεδο των συντάξεων δεν συνέβαλαν, με την εξοικονόμηση πόρων, στην μεσο-μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.