Υπουργείο Πολιτισμού: Από τον κόκκινο Πάνο, στον αβερωφικό Τασούλα και την ωραία Άντζελα

Ίσως είναι από τις λίγες φορές που ο θώκος του Υπουργείου Πολιτισμού δε δόθηκε από σπόντα: δεν «περίσσεψε» στην τελευταία ανακατανομή και δεν αποδόθηκε σε κάποιον παραπονεμένο υποψήφιο άλλου Υπουργείου. Σε αντίθεση με τις τελευταίες επιλογές για τη θέση ενός Υπουργείου που κάποτε ο Καραμανλής είχε ευλογήσει ως το πλέον ουσιαστικό, αυτή τη φορά η ανάθεση της θέσης στον κ. Κωνσταντίνο Τασούλα ήταν συνειδητή και επιβεβλημένη. Παρά τις κακές γλώσσες που θέλουν τον νέο Υπουργό Πολιτισμού μη αρεστό σε νεοδημοκρατικούς κύκλους λόγω της παλιάς υπόθεσης των διαρροών προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αυτή τη φορά η θέση του Υπουργείου Πολιτισμού ήταν επιλογή που αποδίδεται αποκλειστικά στον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ο κ.Αντώνης Σαμαράς διατηρεί παλιά και στενή φιλία με τον κ. Τασούλα μεταξύ άλλων και των κοινών τους αναφορών. Πολλές είναι οι φορές που ο νέος Υπουργός Πολιτισμού συνευρίσκεται με τον γείτονα του στην Κηφισιά κ. Αντώνη Σαμαρά για να συζητήσουν για φλέγοντα ζητήματα, για να ανταλλάξουν θεωρητικές σκέψεις ακόμη απλώς για να μιλήσουν για τον αγαπημένο τους ποιητή Οδυσσέα Ελύτη. 

Ίσως γι’αυτό- λόγω, δηλαδή, της μόρφωσης, του φλεγματικού χιούμορ και της ευρύτερης παιδείας που λέγεται πως χαρακτηρίζουν τον κ. Τασούλα, η επιλογή της ανάθεσης του Υπουργείου Πολιτισμού να μην ήταν αποκλειστικά πολιτική. Είχε να κάνει με την ανάγκη να υπάρξει στο Υπουργείο ένας άνθρωπος που το προφίλ του να συνάδει με την κουλτούρα και την ιδιαιτερότητα του κόσμου που το περιβάλλει αλλά και με την ίδια την αποστολή του.

Η ανάγκη προβολής της Ελλάδας μέσω του Πολιτισμού θέτει νέους άξονες, σύμφωνα με τους πρωθυπουργικούς κύκλους και η μέχρι τώρα παρουσία του κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου φαίνεται ότι μόνο προβλήματα προξενούσε στους κύκλους του Μαξίμου. Χαρακτηριστικές είναι οι αντιδράσεις και τα ειρωνικά σχόλια που ακολούθησαν πολλές από τις κινήσεις του κ. Παναγιωτόπουλου όπως το επίσημο γράμμα που απέστειλε προς τον ηθοποιό Τζορτζ Κλούνει ή ο χλευασμός που ακολούθησε της πρόσφατης ομιλίας του στο Μέγαρο Μουσικής. Και παρότι ο ίδιος έδειχνε να είναι από τους πιο ένθερμους υποστηριχτές του κ. Αντώνη Σαμαρά στα τηλεοπτικά πάνελ, στις συζητήσεις με διάφορους Υπουργούς φαίνεται ότι καταλόγιζε πολλαπλές ευθύνες στο πρωθυπουργικό περιβάλλον. Τα διάφορα σχόλια δεν άργησαν να φτάσουν και στον ίδιο τον κ. Σαμαρά με αποτέλεσμα η «καρατόμηση» του να αποφασιστεί πολύ καιρό πριν από τις εκλογές. Το μόνο που έμενε είναι να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο: ο Τασούλας «κλείδωσε» σχεδόν την τελευταία στιγμή αφού είναι γνωστή η προηγούμενη του άρνηση να υπουργοποιηθεί (στον προηγούμενο ανασχηματισμό λέγεται πως είχε αρνηθεί τη θέση του Υπουργού Αμύνης). Εκτός από την προσωπική συμπάθεια του ίδιου του πρωθυπουργού προς τον κ.Τασούλα, οι κύκλοι του Μαξίμου αποδίδουν την υπουργοποίηση του και στην πολυτασική μορφή που θέλει ο πρωθυπουργός να έχει το νέο κυβερνητικό σχήμα (ο κ. Τασούλας εκπροσωπεί τον παλιό αστικό περίγυρο Αβέρωφ).

Όσο για την απόδοση κρίσιμης θέσης στο Υπουργείο Πολιτισμού στην Άντζελα Γκερέκου -αυτή τη φορά στη θέση της Υφυπουργού- οι εξηγήσεις δεν είναι και εδώ μονοσήμαντες. Το γνώριμο περιβάλλον της Μπουμπουλίνας φαίνεται να ήταν η ιδανική επιλογή για την υποψήφια περιφερειάρχη των Ιονίων Νήσων-και κάτι που ευχαρίστησε την ίδια μετά την αδυναμία της να κερδίσει τη μάχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Από εκεί και πέρα κάποιοι μιλούν για προσωπική επιλογή του κ.Ευάγγελου Βενιζέλου ο οποίος ένιωθε να οφείλει στην Γκερέκου τον θώκο και λόγω της προηγούμενης της σύγκρουσης με το περιβάλλον Παπανδρέου. Επιπλέον οι πασοκικοί κύκλοι επιθυμούν να κρατήσουν την κ.Γκερέκου όσο γίνεται ενεργή προκειμένου να παίξει τον δικό της ρόλο σε μια εκλογική μάχη στις Ιόνιες Νήσους-από όπου αφορμάται η καταγωγή της- στο μέλλον. Όπως και να έχει, ο πραγματικός χαμένος της μάχης του Υπουργείου Πολιτισμού δεν είναι άλλος από τον κ.Πάνο Παναγιωτόπουλο ο οποίος δείχνει άκρως δυσαρεστημένος για έναν επιπρόσθετο λόγο: γιατί μένει εκτός κυβερνητικού σχηματισμού, κάτι που αποδίδει, όπως λένε οι φίλα προσκείμενοι στον ίδιο, σε «αχαριστία» και σε «κακεντρεχείς μεσάζοντες». Το μόνο που μένει να διευκρινιστεί είναι τι έγινε και έχασε τη μάχη τελευταία στιγμή ο σημαντικότερος μνηστήρας, δηλαδή ο κ.Άρης Σπηλιωτόπουλος. Οι περισσότεροι πάντως θέλουν ως κανόνα να μην επιβραβεύονται οι μπλε υποψήφιοι που απέτυχαν στην εκλογική μάχη.