Εκλoγές χθες και νέες εκλογές αν...

Ο Κινέζος στρατηγός και φιλόσοφος Σουν Τζου έλεγε ότι ο καλός στρατάρχης το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να επιλέξει ο ίδιος το γήπεδο της μάχης. Ο Αλέξης Τσίπρας που έχει και κινεζικές ιδεολογικές επιρροές - από τον Μάο - προσπάθησε να εφαρμόσει αυτήν ακριβώς τη στρατηγική στη φετινή ΔΕΘ και ενώ είναι πιθανό να έχουμε μπει ήδη σε μια μακρά προεκλογική περίοδο: επέλεξε να μην παρουσιάσει στη ΔΕΘ το συνολικό κυβερνητικό του πρόγραμμα, παρά μόνο ένα πακέτο μέτρων άμεσης εφαρμογής, κατά το πρώτο διάστημα μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Το πακέτο αυτό, αφορά κυρίως στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την ανατροπή εκκωφαντικών λαθών της κυβέρνησης, όπως ο ΕΝΦΙΑ, και την παρέμβαση σε βασικούς τομείς της οικονομίας με στόχο έναν πρώτο εξορθολογισμό στη λειτουργία της αγοράς, ώστε να υπάρξει επανεκκίνηση.

Προσπάθησε έτσι και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε να μείνει σε ορισμένες καίριες υποσχέσεις, χωρίς τις οποίες δεν νοείται εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης και να αποφύγει έναν κατακλυσμό από υποσχέσεις και δεσμεύσεις, την κοστολόγηση των οποίων ήταν αδύνατο να κάνει καν - φυσικά ούτε μπορούσε να πείσει εύκολα ότι έχει τους οικονομικούς πόρους για αυτό.

Αντιθέτως το πακέτο μέτρων που παρουσίασε ήταν μάλλον μετριοπαθές, χωρίς τεράστιες δημοσιονομικές απαιτήσεις και αρκετά ρεαλιστικό, υπό την έννοια ότι περιλαμβάνει διόρθωση ορισμένων παράλογων πλευρών του μνημονίου.

Με τη στρατηγική αυτή στη ΔΕΘ προσπάθησε επίσης να μεταφέρει τη συζήτηση σε πιο ρεαλιστικά πεδία πολιτικής και να υποβαθμίσει τις αναφορές σε δύσκολα θέματα, όπως η διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Κατά την ομιλία του στους παραγωγικούς φορείς το Σάββατο το βράδυ το κατάφερε, άλλα στη συνέντευξη τύπου αναγκάστηκε να μιλήσει για «κόκκινες γραμμές». Όμως απεδείχθη ότι αυτό ακριβώς ήταν και η πιο αμφίσημη στιγμή της εμφάνισης του στη ΔΕΘ: Εν πολλοίς ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν την υλοποίηση του κυβερνητικού τους προγράμματος στη θεωρία ότι οι δανειστές δεν μπορούν να εμποδίσουν μια πολιτική αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, ούτε να πιέσουν μια κυβέρνηση της αριστεράς σε σημείο που να υπάρξει αδιέξοδο, γιατί τότε θα προκύψει κρίση και κίνδυνος για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ότι δηλαδή δεν υπάρχει θέμα εξόδου από το ευρώ, γιατί απλά το κόστος για την Ευρωζώνη και την Ευρώπη θα είναι ανυπολόγιστο και καταστροφικό.

Στη βάση αυτή ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να εμφανιστεί ως εκείνος ο πολιτικός που μπορεί και έχει τη βούληση να διαπραγματευτεί σε αντίθεση με τον σημερινό πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που δεν έχουν κάνει την παραμικρή διαπραγμάτευση.

Αυτό θα είναι πιθανόν και το κεντρικό σύνθημα και δίλημμα με το οποίο θα κατέβει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ: ποιος μπορεί να κάνει την καλύτερη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους. Εκείνοι που δεν το τόλμησαν ποτέ ή μια κυβέρνηση της αριστεράς;

Επί της ουσίας πάντως ούτε ο ίδιος έδωσε απάντηση μέχρι πού προτίθεται να το πάει.

Η, τρόπον τινά, υπέρβαση αυτή του κ. Τσίπρα του επιτρέπει να μην απαντά και να μην ανοίγει τα χαρτιά του για την επόμενη των εκλογών και για το ενδεχόμενο να βρει απόλυτη άρνηση από τους δανειστές. Του παρέχει ταυτόχρονα άνεση κινήσεων και δυνατότητα εξαγγελιών βραχυπρόθεσμου ορίζοντα, που όμως απευθύνονται σε ευρύ κοινό και κυρίως στο πιο χειμαζόμενο από τα μνημόνια.

Ταυτόχρονα με τις μετριοπαθείς προσεγγίσεις του σε άλλα θέματα, όπως της εκκλησίας, του δίνει τη δυνατότητα σοβαρής στροφής και απήχησης σε συντηρητικά στρώματα.

Όσον αφορά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόσθεσε τίποτα νέο,πλην ίσως της απειλής ότι δεν θα διστάσει να προκαλέσει αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, στην περίπτωση που δεν πετύχει αυτοδυναμία ή ένα σχήμα κυβερνητικής συνεργασίας ικανό να εφαρμόσει βασικά στοιχεία μιας άλλης πολιτικής: επιδίωξη για εκλογές με αφορμή την προεδρική εκλογή, καμία συνεργασία με ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Για πρόσωπα υποψήφια για την προεδρία, μετά βέβαια από εκλογές, δεν άνοιξε διόλου τα τα χαρτιά του, ούτε καν ένα θα σκεφτεί να ψηφίσει τον Κώστα Καραμανλή για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα.