Ο Τσίπρας έβγαλε το… πιστόλι στους δανειστές

Επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων, με ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή των ηγετών της Ευρωζώνης, τους οποίους ουσιαστικά καλεί να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες, επιζητεί η ελληνική κυβέρνηση με την… ημι-αιφνιδιαστική κίνηση να αιτηθεί πληρωμή των 4 δόσεων του Ιουνίου προς το ΔΝΤ στις 30 του μήνα μία και καλή.

Η κίνηση περιείχε το στοιχείο του αιφνιδιασμού υπό την έννοια ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση άφηναν να εννοηθούν ή και το έλεγαν ευθέως ότι η πληρωμή της πρώτης δόσης, που ήταν για σήμερα, θα καταβαλλόταν κανονικά. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε προς τη νύχτα της Τετάρτης στις Βρυξέλλες, ότι δεν πρέπει να υπάρχει σχετική ανησυχία για την καταβολή της δόσης!

Ωστόσο δεν ήταν και ο απόλυτος αιφνιδιασμός αυτό που έγινε: Η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό ότι τα χρήματα δεν φτάνουν για όλες τις υποχρεώσεις του Ιουνίου και πως προτεραιότητα θα δοθεί στις εσωτερικές υποχρεώσεις και όχι στους δανειστές. Και άρα, χωρίς συμφωνία που θα απελευθερώσει χρηματοδότηση και ρευστότητα, το πρόβλημα είναι προφανές.  Παρότι τα χρήματα έφταναν για την πρώτη δόση σήμερα (περίπου 300 εκατ. ευρώ), κρίθηκε ότι η καταβολή της δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα, με δεδομένο ότι οι δανειστές αντί να προτείνουν συμβιβαστικές λύσεις, επιμένουν σε ακραίες θέσεις.

Ειδικά μετά την πρόταση που παρουσίασε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το βράδυ της Τετάρτης στον κ. Τσίπρα, ο πρωθυπουργός πείστηκε ότι μόνο με μία δυναμική, έστω και αμφιλεγόμενη κατά πολλούς, πρωτοβουλία μπορεί να σπάσει το γόρδιο δεσμό των διαπραγματεύσεων. Έβαλε κανονικά στο τραπέζι το ενδεχόμενο να μην πληρωθεί το ΔΝΤ – κάτι σαν το «πιστόλι», για το οποίο είχε γίνει και παλαιότερα λόγος. Τώρα είναι σαφές το δίλημμα και ακόμη σαφέστερος ο χρονικός ορίζοντας: στις 30 Ιουνίου, εάν δεν έχει υπάρξει συμφωνία ή θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις ή το ΔΝΤ. Και φυσικά η απάντηση έχει ήδη δοθεί από την Αθήνα.
 
Επιδιώκει λοιπόν η κυβέρνηση, αφενός να θέσει ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο στις συζητήσεις, αφετέρου να κινητοποιήσει ακόμη περισσότερο τους ηγέτες, ειδικά την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ, ώστε να ξεμπλοκαριστεί η διαδικασία αναζήτησης ενός συμβιβασμού.

Η πρώτη αντίδραση των δύο ηγετών, που ήταν η τηλεδιάσκεψη το βράδυ της Πέμπτης, έστω κι αν δεν φάνηκε να αποδίδει κάτι συγκεκριμένο, ερμηνεύτηκε ως ενδεικτικό του νέου ενδιαφέροντος από το Βερολίνο και το Παρίσι.

Η κυβέρνηση αναμένει τώρα ουσιαστική και ειλικρινή συζήτηση επί του κειμένου που έχει καταθέσει για την επιδιωκόμενη συμφωνία. Ότι δηλαδή θα αναζητηθεί πράγματι ένας συμβιβασμός και δεν θα ανακυκλώνουν οι δανειστές τις γνωστές ακραίες απαιτήσεις τους. Υπό αυτή την έννοια ο πρωθυπουργός αναμένει να αναλάβουν όλες οι πλευρές σχετικές πρωτοβουλίες.
 
Το πρόβλημα που καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση, ώστε το «όπλο» της απειλής για μη πληρωμή του ΔΝΤ σχετίζεται με τις επιπτώσεις μίας τέτοιας στην πραγματική οικονομία της χώρας, αλλά και στο τραπεζικό της σύστημα ( με το δεύτερο να αφορά ασφαλώς και την ΕΚΤ).
 
Το δίλημμα της 30ης Ιουνίου λειτουργεί πάντως και προς το εσωτερικό λένε πολλοί: για όσους είναι δυσάρεστο ή και επικίνδυνο το ενδεχόμενο της πτώχευσης, θα πιέσουν ή θα αποδεχθούν μία συμφωνία παρότι αυτή θα περιέχει σκληρά μέτρα και θα είναι μακριά από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ.