Τσίπρας: Καταγγέλλει ότι τον έριξαν, ενώ σχεδίαζε εκλογές έτσι κι αλλιώς!

Τα στρατηγικά αδιέξοδα της στρατηγικής του, είτε όταν αποφάσιζε να κάνει όπως έκανε τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, είτε όταν αποφάσιζε να πάει τη χώρα σε εκλογές, ομολόγησε εμμέσως πλην σαφώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, στην πρώτη, για την τρέχουσα προεκλογική του καμπάνια, τηλεοπτική συνέντευξη, που επέλεξε να είναι στο Contra Channel.

Την ώρα που μιλούσε για ανατροπή του από βουλευτές του κόμματός του και έριχνε την ευθύνη για την απώλεια της δεδηλωμένης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας παραδεχόταν ότι υπήρχε δυσαρμονία ανάμεσα στην υπογραφή της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου και τη λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου και γι’ αυτό είχε αποφασίσει ήδη από τις 13 Ιουλίου να προσφύγει σε εκλογές. «Εγώ δεν είμαι γαντζωμένος στην καρέκλα του πρωθυπουργού, είχα αποφασίσει ότι χρειάζονταν εκλογές για να μιλήσει ο λαός» σημείωσε ο κ. Τσίπρας, αναγνωρίζοντας εμμέσως αλλά σαφέστατα ότι η συμφωνία ήταν μακριά από την εντολή του Ιανουαρίου.
Κι όμως παράλληλα με αυτή την κυνική παραδοχή, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να ρίξει την  ευθύνη πρόκλησης των εκλογών στην απώλεια της δεδηλωμένης εξαιτίας της διαφοροποίησης και αποχώρησης 30 και πλέον βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συγκεκριμένη συνέντευξη ήταν ιδιαίτερα οξύς με τους πρώην συντρόφους του, στους οποίους επέρριψε ότι εξυπηρέτησαν τις επιδιώξεις του Σόιμπλε και ότι είχαν σχέδιο ανατροπής του, αμέσως μόλις υπέγραψε τη συμφωνία. Δηλαδή και οι δύο πλευρές, ηγεσία και εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, είχαν διαπιστώσει, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας ότι η συμφωνία αντέβαινε τη λαϊκή εντολή και είχαν αποφασίσει  εκλογές από τις 13 Ιουλίου. Κατηγορεί δηλαδή τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για κάτι που και ο ίδιος αναγνωρίζει ως πρόβλημα και τους εγκαλεί γιατί δεν συνέχισαν μαζί, ως να μην συμβαίνει τίποτα.

Είναι δεδομένο δηλαδή, από τα όσα είπε ευθέως και χωρίς περιστροφές ο κ. Τσίπρας, ότι ο παραιτηθείς πρωθυπουργός θα πήγαινε τη χώρα σε εκλογές έτσι κι αλλιώς μόλις είδε τι συμφωνία προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις, ανεξάρτητα από τη στάση των ανταρτών βουλευτών  του. Και τους οποίους αντάρτες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί όχι γιατί προκάλεσαν την απώλεια της δεδηλωμένης, αλλά γιατί δεν έμειναν μαζί του να δικαιολογήσουν την ανατροπή της λαϊκής εντολής του Ιανουαρίου και να διεκδικήσουν εκ νέου την παραμονή στην εξουσία.

Παρότι ήδη μέσα στο χρόνο έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις με το γνωστό τεράστιο κόστος στην οικονομία, ο κ. Τσίπρας επέλεξε και τρίτη φορά κάλπες, υποστηρίζοντας ότι θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού. Ισχυρίστηκε δηλαδή ότι μία κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης ή μία κυβέρνηση ειδικού σκοπού δεν θα βοηθούσε στη σταθεροποίηση όσο οι εκλογές. Και χαρακτήρισε προς τούτο υποκριτική τη συναίνεση και τη διάθεση συνεργασίας που έδειχναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης για μία τέτοια συνεργασία.
Κι όμως τώρα, με δεδομένο ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ως πιθανότερο αν όχι αναπόφευκτο το σενάριο συνεργασιών μετά τις εκλογές, φαίνεται να αποδέχεται ό,τι απέρριπτε μετά βδελυγμίας τον Αύγουστο και να συμβιβάζεται με την ιδέα μίας νέας κυβέρνησης συνεργασίας. Ενώ γνώριζε ή έπρεπε να υποψιαστεί, όταν προκήρυσσε τις εκλογές ότι η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επέτρεπε αυτοδυναμία, τελικά επέλεξε τις κάλπες για να οδηγηθεί και πάλι στο σημείο που βρισκόταν πριν από αυτές: στο σενάριο μίας κυβέρνησης συνεργασίας. Εμμέσως δηλαδή ομολόγησε ότι η επιλογή των εκλογών και η εμπλοκή της χώρας σε μία νέα περιπέτεια για την οικονομία, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία απέλπιδα προσωπική προσπάθεια μήπως αποφύγει, εκείνο που όλοι οι άλλοι έβλεπαν ήδη ως αναπόφευκτο και αναγκαίο, αλλά ο ίδιος δεν ήθελε να αποδεχθεί, τη συνεργασία του δηλαδή με κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού.

Προς επίρρωση της εκτίμησης ότι αρχίζει πλέον να αντιλαμβάνεται ότι οι ευρύτερες συνεργασίες και όχι η μονομανία με τον Π. Καμμένο, είναι επιβεβλημένη και απαίτηση του εκλογικού σώματος, ο κ. Τσίπρας απέφυγε επιμελώς να πει τη λέξη αυτοδυναμία και μίλησε για «ισχυρή πλειοψηφία» ή για ένα ποσοστό που θα του επιτρέψει αφενός να επιβάλλει το πρόγραμμά του και αφετέρου να μην έχει το κυβερνητικό σχήμα ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της τάξης των πέντε ή οκτώ βουλευτών, κάτι που θεωρεί ως εύθραυστη και ευάλωτη ισορροπία σε αμφισβητήσεις.

Εγκατέλειψε δε πλήρως τη ρητορική και τις απειλές περί δικής του απροθυμίας να συμπράξει σε οποιοδήποτε σενάριο συνεργασίας και για πρώτη φορά άφησε τόσο ανοιχτό το ενδεχόμενο σύγκλησης άλλες δυνάμεις, όχι με τη ΝΔ, όσο με το ΠΑΣΟΚ και εμμέσως και με το Ποτάμι. Οι προϋποθέσεις δε που διατύπωσε σχετικά με το ΠΑΣΟΚ δεν ακούγονται αξεπέραστες, αν και είναι παράδοξο να ζητά κανείς από έναν αρχηγό – τη Φώφη Γεννηματά στην προκειμένη περίπτωση – να αποκηρύξει στελέχη της, με τα οποία πάντως και η ίδια η πρόεδρος του Κινήματος δεν έχει την καλύτερη σχέση και δεν συμφωνούσε με την πολιτική και τη στρατηγική τους.

Αμετροέπεια: Υπαγορεύει στο ΠΑΣΟΚ αποκλεισμούς στελεχών ως όρο για συνεργασία

Χωρίς κανένα ενδοιασμό και υπερβαίνοντας κατά πολύ τα όρια της ευπρεπούς πολιτικής συμπεριφοράς, ο Αλέξης Τσίπρας ζητά τώρα από την Φώτη Γεννηματά να διώξει κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ως προϋπόθεση κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα.

Σε ένα ασυνήθιστο για τα πολιτικά δεδομένα ελιγμό ο κ. Τσίπρας κατονομάζει ευθέως τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Ανδρέα Λοβέρδο ως βαρίδια στην προοπτική μετεκλογικής σύμπλευσης των δύο κομμάτων και καλεί την κυρία Γεννηματά να απαλλαγεί από αυτούς προκειμένου να διευκολύνει τη συνεργασία. Το επιχείρημα του κ. Τσίπρα για τον κ. Βενιζέλο είναι ότι εξελίχθηκε τα προηγούμενα χρόνια σε διαπρύσιο κήρυκα του νεοφιλελευθερισμού και έκανε το γνωστό PSI, ενώ για πλήρη ταύτιση με τη μνημονιακή πολιτικών του προηγούμενου διαστήματος, κατηγορεί και τον κ. Λοβέρδο, ο οποίος έχει σημειωτέον εξαπολύσει σφοδρές επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι μάλλον σαφής και προφανής η στόχευση του κ. Τσίπρα, ο οποίος γνωρίζει ότι οι σχέσεις της κυρίας Γεννηματά με τα δύο στελέχη δεν είναι και οι άριστες: με τον κ. Βενιζέλο είχε συγκρουστεί και σε προσωπικό επίπεδο για τις διαδικασίες και το χρόνο της διαδοχής, ενώ με τον κ. Λοβέρδο αντιπαρατέθηκαν όταν διεκδίκησαν την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο. Επιπλέον είναι σαφές ότι η κυρία Γεννηματά έχει άλλη στρατηγική για το Κίνημα και την ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Την θέλει περισσότερο προς την κεντροαριστερά ή και την αριστερά και λιγότερο προς το κέντρο ή και την κεντροδεξιά. Επιθυμεί δε πλήρη απογαλακτισμό από την τριετή συμπόρευση με τη ΝΔ, την οποία δεν θεωρεί ως ιδιαίτερα επαινετική για το πολιτικό και ιδεολογικό φορτίο του χώρου της, παρά το γεγονός ότι είχε αποδεχθεί την αναγκαιότητα της συνεργασίας και μάλιστα είχε συμμετάσχει ως αναπληρωτής υπουργός Άμυνας για ένα διάστημα.

Πιθανόν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να προκαλέσει ρήγμα για την επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ ή και δημιουργήσει ακόμη και τώρα προβλήματα στην εικόνα ενότητας και συστράτευσης όλων των δυνάμεων του χώρου, που θέλει να πετύχει η κυρία Γεννηματά.

Ακόμη όμως κι αν θέλει να τη διευκολύνει στην περίπτωση που και η ίδια θέλει να υπερκεράσει και να απαλλαγεί από εσωκομματικούς αμφισβητίες, με δεδομένες τις διαφορές στρατηγικής που έχει με τους κυρίους Βενιζέλο και Λοβέρδο η κυρία Γεννηματά, η κίνηση του κ. Τσίπρα αυτή την ώρα φέρνει μάλλον σε δύσκολη θέση την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο γιατί θεωρείται άκομψο να επιβάλλει ο αρχηγός ενός κόμματος αποκλεισμούς στελεχών ενός άλλου κόμματος, αλλά γιατί και η ίδια είναι τώρα αναγκασμένη να τοποθετηθεί επί ενός θέματος, που ήθελε να το αφήσει στην άκρη προεκλογικά και να ασχοληθεί μόνο εάν και όταν προκύψει ανάγκη.

 
Επιθέσεις και σε πρόσωπα της ΝΔ

Η τακτική του κ. Τσίπρα να στοχοποιήσει στελέχη άλλων κομμάτων έχει εφαρμογή και στη ΝΔ. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση συμπεριέλαβε και τον αρχηγό του κόμματος, τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και άρα δεν τίθεται θέμα συνεργασίας μαζί του, όπως άφησε να διαφανεί για την κυρία Γεννηματά. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατονόμασε, πέραν του κ. Μεϊμαράκη, τους Αντώνη Σαμαρά, Άδωνι Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη, μάλλον αναμενόμενα με βάση τα όσα έχουν συμβεί. Ειδικά για τους τρεις τελευταίους είναι πιθανό ο κ. Τσίπρας να έχει στο νου του ότι πρόκειται για πρόσωπα που θα βρεθούν στο στόχαστρο των καραμανλικών και μητσοτακικών δυνάμεων, εάν ηττηθεί η ΝΔ στις εκλογές και ξεσπάσει εσωκομματική σύγκρουση στη Ρηγίλλης. Υπάρχει όμως και η ερμηνεία ότι ο κ. Τσίπρας αναμένει αλλαγές στην ηγεσία της ΝΔ την επόμενη ημέρα – και πάντα εφόσον τη νικήσει στις 20 Σεπτεμβρίου - και αφήνει έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με μία ηγεσία που θα προκύψει και θα είναι μακριά από το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα που εκπέμπουν αυτά τα στελέχη.

Επικοινωνιακά τρικ με μισθούς και αυτοκίνητα βουλευτών

Με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, εξαγγελίες εντυπωσιασμού και λαϊκιστικές κορώνες εκ του ασφαλούς, επιχειρεί να καλύψει την ένδεια πειστικού προεκλογικού αφηγήματος ο Αλέξης Τσίπρας. Σε μία, μάλλον θλιβερή και προσπάθεια να συγκινήσει και να ερεθίσει το ένστικτο αντιπάθειας που έχει μια μάζα πολιτών έναντι των πολιτικών και έτσι να συσπειρώσει την διαλυμένη εκλογική του βάση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξήγγειλε μειώσεις βουλευτικών μισθών, άφησε να εννοηθεί ότι τώρα πια θα είναι αυστηρός στο θέμα των βουλευτικών αυτοκινήτων και ότι ετοιμάζει μεγάλες πολιτικές αλλαγές, όπως η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό – πρόταση η οποία περιφέρεται επί χρόνια, ασκόπως από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Υποσχέθηκε επίσης απλή αναλογική, αλλά μετά τις εκλογές, δηλαδή από μία Βουλή στην οποία το (όποιο) πρώτο κόμμα θα κυριαρχεί εξαιτίας του μπόνους των 50 εδρών από το σημερινό σύστημα ενισχυμένης αναλογικής.

Ο κ. Τσίπρας εμφανίστηκε εκ του ασφαλούς μεταρρυθμιστής. Ενώ είχε κάθε δυνατότητα επί μήνες να προχωρήσει σε τομές και παρεμβάσεις όπως οι μειώσεις μισθών, άφησε τη συγκεκριμένη εξαγγελία για πριν τις εκλογές και την εξήγγειλε για πρώτη φορά στα μέσα Αυγούστου, την ώρα που είχε αποφασίσει να στήσει κάλπες και άρα γνώριζε ότι η όλη συζήτηση δεν θα ήταν παρά ένα προεκλογικό τρικ.

Στη συνέντευξή του στο Contra Channel το βράδυ της Πέμπτης ο κ. Τσίπρας όχι μόνο χρησιμοποίησε το θέμα των βουλευτικών μισθών, αλλά θυμήθηκε και την υπόθεση με τα βουλευτικά αυτοκίνητα, εμφανιζόμενος έκπληκτος, που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον είχαν υπακούσει τον Φεβρουάριο και είχαν ασκήσει το συγκεκριμένο προνόμιό τους. Στο θέμα αυτό παραδέχθηκε εμμέσως ότι υπήρξε παρατηρητής, ενώ προέβη και σε μία αλχημεία. Κατηγόρησε τους βουλευτές της Λαϊκής Ενότητας του Πάνου Λαφαζάνη ότι ήταν εκείνοι που πήραν αυτοκίνητο, ενώ είναι γνωστό ότι μόλις 7 στους 149 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψαν το προνόμιο και ανήκαν σε όλες τις τάσεις, ήταν δικοί μάλλον οι δικοί του οι περισσότεροι που πήραν βουλευτικό αυτοκίνητο.

Σαν να μιλάει εν κενώ και αποσιωπώντας περίπου ότι ήταν πρωθυπουργός για επτά μήνες και σε αυτά τα θέματα είχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων από τους δανειστές, άρα μπορούσε να νομοθετήσει ή να προωθήσει ό,τι ήθελε, ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε τώρα την αλλαγή του εκλογικού νόμου, παραδεχόμενος ότι δεν είναι προοδευτικό το μπόνους των 50 εδρών. Και αιφνιδιάζοντας τους πάντες έριξε την ιδέα της απευθείας εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, μία ιδέα ξένη ή και αδιάφορη ιστορικά για την αριστερά.

Αρνητική εντύπωση προκάλεσε και η δήθεν απορία του για τα χρέη των άλλων κομμάτων – όταν και το δικό του έχει δάνεια, που μέχρι την εκλογική του εκτόξευση ήταν αναλογικά με το τότε ποσοστό του – καθώς στο θέμα αυτό δεν έκανε την παραμικρή κυβερνητική ενέργεια επί μήνες, έστω σε θεσμικό επίπεδο.

Δικαιολογώντας τέλος την επιλογή του να δώσει συνέντευξη σε ένα «μικρό κανάλι» και απαντώντας ακόμη και σε δικαιολογημένες απορίες ακόμη και εντός του κόμματός του για την επικοινωνιακή του στρατηγική – με την αποφυγή κατά το δυνατόν κακοτοπιών όπως η συνέντευξη, που δεν θα δώσει στη ΔΕΘ – μίλησε για αθλιότητες από κανάλια, που σε προηγούμενες αναμετρήσεις «τρομοκρατούσαν στο πάρα πέντε τον λαό»…