Φωτογραφίες από το Παρίσι: Η αγκαλιά του Ολάντ στον Τσίπρα και ο... ανεμιστήρας

 Πιο πολύ για συνάντηση προς ανταλλαγή εμπειριών και ευχάριστων περιστατικών από τις καλοκαιρινές τους διακοπές, παρά για συνεδρίαση στην οποία συζητούν τα σοβαρά και φλέγοντα προβλήματα της Ευρώπης και των λαών της, μοιάζει η περίφημη σύνοδος των Ευρωπαίων σοσιαλιστών ηγετών, που διεξάγεται σήμερα στο Παρίσι.

Χαλαροί μέχρι προκλήσεως, άνετοι μέχρι παρεξηγήσεως και χαμογελαστοί οι εναπομείναντες σοσιαλιστές μίας άλλοτε κραταιάς πολιτικής δύναμης, που χάραζε το μέλλον της Ευρώπης, περιφέρονται στους κήπους και τα μπαλκόνια του πολυτελούς θέρετρου στο κέντρο του Παρισιού, που τους φιλοξενεί.



Ακόμη και οι λεπτομέρειες μαρτυρούν από προχειρότητα έως παρακμή: Η αίθουσα στην οποία υποτίθεται συνεδριάζουν κλιματίζεται όχι από air condition, όπως θα άρμοζε σε ένα Αυγουστιάτικο ζεστό και υγρό γαλλικό μεσημέρι, αλλά από έναν... ανεμιστήρα, που ακόμη και στο τελευταίο ελληνικό χωριό της χρεοκοπημένης Ελλάδας θα... ντρέπονταν να βγάλουν για τους καλεσμένους τους. Παρότι μάλιστα πρόκειται για το «La Celle Saint Cloud», ένα κάστρο στο δυτικό Παρίσι, που από “άποψη” - ή σαδιστική διάθεση για τους θαμώνες του - δεν διαθέτει κλιματισμό. Εξ ου και οι περισσότεροι απίθωσαν τα σακάκια τους μακριά, μένοντας με τα πουκάμισα και τις γραβάτες – πλην φυσικά του Αλέξη Τσίπρα και του Βέλγου πρωθυπουργού με το μελωδικό και ανάλαφρο όνομα Έλιο Ντι Ρούπο, ο οποίος κυκλοφορεί με παπιγιόν, ξεπερνώντας σε “εναλλακτικότητα” και ενδυματολογική τόλμη ακόμη και τον Έλληνα ομόλογό του.

Αυτή τη φορά πάντως ο κ. Τσίπρας δεν ήταν ούτε στην άκρη του τραπεζιού, ούτε σαν φτωχός συγγενής στη σύνοδο των σοσιαλιστών, στην οποία προσκαλείται ως παρατηρητής – καθότι στο όνομα παραμένει “αριστερός” ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας πλέον “τεχνογνωσία” στην προσέγγιση της εξουσίας, ο πρωθυπουργός ζει μεγάλους πολιτικούς έρωτες στο Παρίσι εδώ και πολύ καιρό, αφού ο Φρανσουά Ολάντ του συμπεριφέρεται σαν να είναι το αγαπημένο του πολιτικό τέκνο – ενίοτε και σαν “άσωτο υιό”, που κάποια στιγμή, με τις περσινές “διαπραγματεύσεις” λοξοδρόμησε, αλλά τελικά κατέφυγε ως όφειλε εξ αρχής στην αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας. Έχει παρατηρηθεί δε πως όταν ο κ. Ολάντ υποδέχεται με κάθε ευκαιρία τον κ. Τσίπρα συναγωνίζεται σε διαχυτικότητα τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και μάλιστα στις πιο εύθυμες και χαρούμενες στιγμές του τελευταίου. Στο κάστρο La Celle Saint Cloud τον αγκάλιασε σφιχτά, τον έσφιξε σχεδόν με κάθε δυνατό ή αδύνατο τρόπο και αφού του έδειξε τα κάλλη του Παρισιού από το μπαλκόνι του ιστορικού κτηρίου, τον παρέδωσε στη συνέχεια στον αρχηγό των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμουντ Γκάμπριελ – κάτι σαν συνεργασία του γαλλογερμανικού άξονα – για να τον ξεναγήσει στους επιβλητικούς και δροσερούς κήπους.

Δεν είναι βέβαιο εάν ένας κατακρημνισμένος στην γαλλική πολιτική σκηνή Ολάντ και ένας δυστυχής συνεταίρος της Μέρκελ, όπως ο Γκάμπριελ, μαζί με άλλους μάλλον χαμηλού βεληνεκούς απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική του Βερολίνου πολιτικοί, που απέχουν κατά πολύ από τις διαχρονικές παραδόσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας μπορούν να επηρεάσουν καθοριστικά τα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης, αλλά ένα είναι σίγουρο: ξέρουν να περνούν καλά, ακόμα και όταν χρειάζεται να συμβιβαστούν με τον ρομαντισμό της παρισινής αύρας, όπως αυτή διασώζεται, μακριά από την υπερβολική χρήση της τεχνολογίας, στο πανέμορφο La Celle Saint Cloud!