Επιστημονική Επιτροπή Βουλής: Δεν υπάρχουν αντίμετρα...

«Κενό γράμμα» αποτελεί η ψήφιση των λεγόμενων αντίμετρων για την μείωση των φορολογικών συντελεστών φυσικών προσώπων, επιχειρήσεων και ΕΝΦΙΑ καθώς σύμφωνα με την έκθεση της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής, έτσι όπως κατατέθηκαν οι επίμαχες διατάξεις προσκρούουν στο σύνταγμα και δεν θα εφαρμοστούν.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και εάν επιτευχθεί ο δημοσιονομικός στόχος για πλεόνασμα  3,5% το 2018 και 2019, τα συγκεκριμένα αντίμετρα δεν θα ενεργοποιηθούν αυτόματα!

Ειδικότερα, οι συντάκτες της έκθεσης εξηγούν ότι το Σύνταγμα απαγορεύει στην Βουλή να δίνει εξουσιοδότηση στον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών να αναπροσαρμόζει  τους φορολογικούς συντελεστές ανάλογα με την πορεία των εσόδων και την προοπτική επίτευξης δημοσιονομικών στόχων.

Οι παρατηρήσεις της επιστημονικής επιτροπής αφορούν το άρθρο 15 που περιγράφει τον χρόνο εφαρμογής των επώδυνων δημοσιονομικών μέτρων και τους όρους ενεργοποίησης των αντίμετρων.

«Ως προς το σκέλος της «αναπροσαρμογής στον επιτρεπόμενο βαθμό» των φορολογικών ρυθμίσεων των άρθρων 11 έως 14 του νομοσχεδίου διά αποφάσεως του Υπουργού Οικονομικών, η προτεινόμενη ρύθμιση δεν παρίσταται σύμφωνη προς το άρθρο 78 παρ. 4 του Συντάγματος» αναφέρει το επίμαχο απόσπασμα και συνεχίζει «Για τον λόγο αυτό, σκόπιμο είναι, σε περίπτωση διαπίστωσης απόκλισης από τους μεσοπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους, η αναγκαία αναπροσαρμογή των φορολογικών ρυθμίσεων των άρθρων 11 έως 14 του νομοσχεδίου να γίνει με νομοθετική ρύθμιση, εντός του οριζόμενου από το άρθρο 78 παρ. 2 του Συντάγματος χρονικού πλαισίου».

Η δεύτερη παράγραφος του άρθρου 78 του Συντάγματος προβλέπει πως «Φόρος ή άλλο οποιοδήποτε οικονομικό βάρος δεν μπορεί να επιβληθεί με νόμο αναδρομικής ισχύος που εκτείνεται πέρα από το οικονομικό έτος το προηγούμενο εκείνου κατά το οποίο επιβλήθηκε»

Δείτε  εδώ όλη την έκθεση

Τα δίνουν όλα! Ομαδικές απολύσεις χωρίς κυρώσεις

Την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων που φέρνει το τέταρτο μνημόνιο επιβεβαιώνει η έκθεση της επιστημονικής επιτροπής παρά την προσπάθεια της υπουργού Εργασίας Εύης Αχτσιόγλου να πείσει ότι οι προωθούμενες ρυθμίσεις διασφαλίζουν τις θέσεις εργασίας και τα εργασιακά κεκτημένα.

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι συντάκτες της έκθεσης υποστηρίζουν ότι ακόμα και το «κοινωνικό πλάνο» που προβλέπει το πολυνομοσχέδιο - το σχέδιο δηλαδή των εργοδοτών για την άμβλυνση των επιπτώσεων της ομαδικής απόλυσης -  είναι «κενό γράμμα» καθώς δεν είναι υποχρεωτικό και δεν επιβάλλονται κυρώσεις στους εργοδότες που δεν το υιοθετήσουν.

Ειδικότερα, για το άρθρο 17 που αφορά τις απολύσεις αναφέρεται

«Με την υπό ψήφιση διάταξη µεταβάλλεται η διαδικασία των οµαδικών απολύσεων και η φυσιογνωµία της παρέµβασης της Διοίκησης κατόπιν και της ανωτέρω απόφασης του Δ.Ε.Ε. Αντίγραφα των εγγράφων, συµφώνως προς την παράγραφο 2 της υπό ψήφιση διάταξης, δεν θα υποβάλλονται πλέον στο Νοµάρχη και τον Επιθεωρητή Εργασίας, αλλά στο Ανώτατο Συµβούλιο Εργασίας. Επίσης, συµφώνως προς την παράγραφο 3 της υπό ψήφιση διάταξης, καταργείται η αρµοδιότητα, κατά περίπτωση, του Νοµάρχη ή του Υπουργού Εργασίας να µην εγκρίνουν τις οµαδικές απολύσεις, σε περίπτωση που δεν υπάρξει συµφωνία κατά τη διάρκεια των διαπραγµατεύσεων. Σε περίπτωση πλέον που θα προκύπτει τέτοια διαφωνία των διαπραγµατευοµένων στην επιχείρηση µερών, το Ανώτατο Συµβούλιο Εργασίας θα διαπιστώνει µόνο αν τηρήθηκαν οι υποχρεώσεις του εργοδότη προς ενηµέρωση και διαβούλευση µε τους εκπροσώπους των εργαζοµένων, καθώς και η υποχρέωση κοινοποίησης των σχετικών εγγράφων. Δεν θα µπορεί, δηλαδή, όπως σήµερα ισχύει, το Ανώτατο Συµβούλιο Εργασίας ή κάποιο άλλο κρατικό όργανο να µην εγκρίνει τις καταγγελίες των συµβάσεων εργασίας συνεκτιµώντας «τις συνθήκες της αγοράς εργασίας, την κατάσταση της επιχείρησης καθώς και το συµφέρον της εθνικής οικονοµίας» (άρθρο 5 παρ. 3 του ν. 1387/1983). Επίσης, µε την παράγραφο 1 της υπό ψήφιση διάταξης προβλέπεται ρητώς για πρώτη φορά η δυνατότητα του εργοδότη να θέσει υπ’ όψιν των εργαζοµένων, στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων για τις οµαδικές απολύσεις,  «κοινωνικό πλάνο» για τους υπό απόλυση εργαζοµένους, δηλαδή µέτρα για την άµβλυνση των επιπτώσεων της απόλυσης. Μία τέτοια όµως δυνατότητα δεν προβλέπεται ως υποχρέωση του εργοδότη, και δεν ορίζονται κυρώσεις σε περίπτωση που δεν υποβάλλεται τελικώς ένα τέτοιο «κοινωνικό πλάνο» (ως προς την ανάγκη αναζήτησης προστασίας των εργαζοµένων που απολύονται οµαδικώς µέσω βελτίωσης της κινητικότητας µε σκοπό την περαιτέρω επαγγελµατική τους εξέλιξη βλ. Ι. Κουκιάδη, Ατοµικές εργασιακές σχέσεις, 2014,1011)».