Βενιζέλος: Η έξοδος από τα Μνημόνια εμφανίζεται ως μία είσοδος στο επόμενο Μνημόνιο

«Στην πραγματικότητα έχει αποδεχθεί και ένα «διηνεκές Μνημόνιο», μετά το τέταρτο Μνημόνιο, που συνδέεται με το χρέος, γιατί είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να δοθούν εφάπαξ και άνευ προσθέτων όρων μέτρα για το χρέος, όπως έγινε το 2012» προσέθεσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μιλώντας στην στην 4η ετήσια Οικονομική Διάσκεψη της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών .  Υπενθύμισε, μάλιστα, πως το 2012 η δραστική παρέμβαση στο χρέος με ονομαστικό κούρεμα και ριζική αναδιάρθρωση, το γνωστό ως PSI αλλά και ως OSI, το Official Sector Involvement, δόθηκε εξαρχής με μία εφάπαξ χρηματοδότηση για τη στήριξή του, που ξεπερνούσε τα 75 δισεκατομμύρια Ευρώ.  

«Υπό την έννοια αυτή φοβούμαι ότι η έξοδος από τα Μνημόνια εμφανίζεται ως μία είσοδος στο επόμενο Μνημόνιο. Αυτό είναι ένα σχήμα Καφκικό, γιατί όταν αντί έξοδο από το Μνημόνιο έχεις είσοδο σε ένα νέο Μνημόνιο και ούτω καθεξής, στην πραγματικότητα κυνηγάς έναν κινούμενο στόχο» είπε χαρακτηριστικά.  «Τώρα, ο υποτιθέμενος στόχος του Αυγούστου του 2018 που σηματοδοτεί το τέλος του επισήμου τρίτου προγράμματος, θα ήταν κανονικά να επιστρέψουμε στα δεδομένα του Δεκεμβρίου του 2014, δηλαδή στην αναμονή της ένταξής μας σε μία προληπτική πιστωτική γραμμή» συνέχισε στο σκεπτικό του.

Στο πλαίσιο αυτό, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου: «Η χώρα έχει ήδη από τώρα υπαχθεί σε ένα ακραία αντιαναπτυξιακό πλαίσιο, γιατί αποδέχεται την επιμονή των εταίρων στον αριθμητή του κλάσματος «δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ».  «Έχουμε εγκαταλείψει το βασικό επιχείρημα πως πρέπει να αποκτήσουμε δημοσιονομικό χώρο, να στοχεύσουμε στην αύξηση του παρονομαστή, δηλαδή στο ρυθμό ανάπτυξης του ΑΕΠ, ο οποίος, σε συνδυασμό με μία θεμιτή για τα δεδομένα της Ευρωζώνης ονομαστική διόγκωση λόγω πληθωρισμού, θα μας επέτρεπε να έχουμε τη δυνατότητα να ασκήσουμε πολιτικές οι οποίες θα ανατάξουν την οικονομία» εξήγησε.  

«Εμείς ποτέ, μέχρι το 2014, δεν είχαμε αποδεχτεί τη ιδέα υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων αποσυνδεδεμένων από το ρυθμό ανάπτυξης» τόνισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.  Και συγκέντρωσε τα πυρά του στον Αλέξη Τσίπρα: «Ακούμε τον κ. Πρωθυπουργό να λέει στη Βουλή την εξής καταπληκτική φόρμουλα: «Θα δώσουμε τα αντίμετρα, μη φοβάστε, δεν συμβαίνει τίποτα, 3,5% είναι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα, 3,5% ούτε λίγο ούτε πολύ, συν 1%, μείον 1%.  Δηλαδή 4,5% και αν αυτό επιτευχθεί θα δώσουμε 1% −αντίμετρα». Προφανώς εννοεί εκ του υπερβάλλοντος του υπερβολικού πρωτογενούς ελλείμματος.  Αυτό όμως είναι ένας φαύλος κύκλος γιατί, όπως μου είχε δοθεί η ευκαιρία να πω και στη Βουλή στην πρόσφατη συζήτηση για το νομοσχέδιο περί του τετάρτου Μνημονίου, όλα αυτά υπονοούν και μία πολύ μεγάλη, ας πούμε, κρυφή, λανθάνουσα παρέμβαση στο συνταξιοδοτικό, γιατί καταργούνται οι προσδοκώμενες αυξήσεις και έτσι διαμορφώνεται ένα οιονεί αποθεματικό 3,5 δισεκατομμυρίων Ευρώ, το οποίο θα δοθεί υποτίθεται στην οικονομία εκ των υστέρων, όταν όμως θα έχει πετάξει το πουλί, η συγκυρία της ανάπτυξης και της εκτίναξης».

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναφέρθηκε και στο καυτό θέμα των τραπεζών, των κόκκινων δανείων και της χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας: 

«Ταυτόχρονα έχουμε πλήρη αδράνεια ως προς την αντιμετώπιση της καχεξίας του χρηματοπιστωτικού τομέα, έχουμε νέες αυξήσεις των κόκκινων δανείων, έχουμε ένα άρθρο 65 στον ψηφισμένο νόμο του τέταρτου μνημονίου για τη λεγόμενη ποινική ασυλία των τραπεζικών στελεχών, το οποίο είναι κατά τη γνώμη μου απαρχής μέχρι τέλους αντισυνταγματικό, για λόγους που δεν θα εξηγήσω τώρα, προδήλως για λόγους διάκρισης των εξουσιών, αλλά επιπλέον είναι απολύτως ανεφάρμοστο, γιατί λέει στα τραπεζικά στελέχη να αναλάβουν τον πιθανό κίνδυνο ποινικής δίωξης και εκ των υστέρων μπορεί μία τριμελής επιτροπή από έναν Αεροπαγίτη και δύο Αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου να ζητήσει ή να μη  ζητήσει την ποινική τους δίωξη.  Εγώ δε νομίζω ότι θα υπάρξει κανείς ο οποίος θα υπαχθεί σε αυτή την, ας το πούμε έτσι, άσκηση ρώσικης ρουλέτας σε σχέση με τα κόκκινα δάνεια».  

Και έκλεισε την ομιλία του με τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση: 

«Πολιτική προϋπόθεση δεν είναι απλά και μόνο να πάμε σε εκλογές.  Πρέπει να πάμε σε εκλογές.  Πρέπει να υπάρξει άλλη κυβέρνηση.  Κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας όλων των δημοκρατικών-φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, με τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ να καλείται να μετάσχει χωρίς να μπορεί να καθοδηγήσει ή να παρεμποδίσει τις εξελίξεις.  Δεν αρκεί αυτό όμως.  Χρειάζεται μία συναίνεση πολιτική, νέου τύπου, η οποία να αφορά τη στρατηγική επανόδου της χώρας στην κανονικότητα και την ισοτιμία μίας χώρας μέλους της Ευρωζώνης.  Μία άλλη πολιτική συναίνεση.  

Χρειάζονται κοινωνικές προϋποθέσεις.  Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν η κοινωνία ως τέτοια –όχι το πολιτικό σύστημα– είναι έτοιμη τώρα ,με όλα όσα έχει υποστεί, να υιοθετήσει το μεταρρυθμιστικό πρόταγμα, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο και θέλει πολύ μεγάλες συνέργειες για να επιτευχθεί.  Με παραιτημένη την κοινωνία, αιχμάλωτη των πολλαπλών μορφών λαϊκισμού, δεν μπορεί να υιοθετηθεί το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα.  

Υπάρχουν θεσμικές προϋποθέσεις, που είναι ο σεβασμός των θεσμών, η λειτουργία της δικαιοσύνης, το να μην παίζει κανείς με το Σύνταγμα, το να μην εξαγγέλλει δημοψηφίσματα αντισυνταγματικά σε σχέση με το Σύνταγμα, που παραβιάζουν το άρθρο 110 του Συντάγματος.  
Υπάρχουν προϋποθέσεις δημοσιονομικές σε σχέση με το δημόσιο χρέος, στις οποίες αναφέρθηκα.  

Προϋποθέσεις χρηματοοικονομικές και χρηματοπιστωτικές σε σχέση με το τραπεζικό ζήτημα, τις οποίες έθιξα προηγουμένως υπαινικτικά.  Δεν ασχολούμαστε καν με τη διάκριση βραχυπροθέσμου και μεσομακροπροθέσμου χρέους που είναι στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα, αλλά ιδίως σε εμάς, εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα λόγω της τεχνητής διόγκωσης του βραχυπροθέσμου χρέους που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση, για δικούς της πολιτικούς λόγους.  Δεν ασχολούμαστε με την ορθή απεικόνιση του ελληνικού χρέους που έχει μία συγκλονιστική ιδιορρυθμία.  Μόνο αυτό στην Ευρωζώνη είναι δραστικά μικρότερο σε παρούσα αξία, σε σχέση με την ονομαστική αξία.  Σε όλες τις άλλες χώρες, οι διαφορές είναι μηδαμινές, σε εμάς είναι 80 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ η διαφορά.  

Και βέβαια, αυτό το οποίο απαιτείται, πάνω από όλα τα άλλα, είναι να υπάρξουν οι λεγόμενες αναπτυξιακές προϋποθέσεις με τις οποίες ασχολείστε, ασχολείται η διάσκεψη.  Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να διαμορφώσει όλα τα άλλα.  Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτή η οποία θα κάνει κυρίως την εκτίναξη, ο ιδιωτικός τομέας.  Υπάρχουν μελέτες, όλοι συμφωνούν στο τι πρέπει να γίνει και ποια είναι  τα πλεονεκτήματα τα συγκριτικά, είναι όλα σχεδόν αυτονόητα.  Γιατί τα αυτονόητα δεν μετατρέπονται σε μία πράξη και από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά και από το δημόσιο;  Οι αγκυλώσεις του δημοσίου συζητούνται διαρκώς, αναφέρθηκα και εγώ, είναι σχεδόν αυτονόητα τα ζητήματα.  Η δυσκολία του ιδιωτικού τομέα είναι ότι εκλαμβάνουμε τον ιδιωτικό τομέα με τη μορφή των ιδιωτικοποιήσεων, των μεγάλων ξένων επενδύσεων, άμεσων ή έμμεσων.  Εάν δεν κινηθεί οριζόντια ο κορμός της οικονομίας, εάν δεν λειτουργεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο μπορεί να στηρίξει απλές, οριζόντιες, διάχυτες επενδυτικές πρωτοβουλίες, δεν μπορεί να κινηθεί ο μηχανισμός της οικονομικής ανάκαμψης.  Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να πετύχουμε προηγουμένως όλα τα άλλα».