Κεντροαριστερά: Η αντίστροφη μέτρηση για τον νέο φορέα ξεκίνησε

Το τρένο της κεντροαριστεράς σφύριξε, αλλά κανείς δεν ξέρει ποιος θα ανεβαίνει και ποιος θα κατεβαίνει σε κάθε σταθμό. Βασικά οι πρωταγωνιστές δεν έχουν συμφωνήσει ακόμη στο ποιοι θα είναι οι σταθμοί. 

Στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που ολοκληρώνεται σήμερα με την έγκριση του πολιτικού μανιφέστου, η Φώφη Γεννηματά έδειξε την προτίμησή της στην αλληλουχία που τοποθετεί την εκλογή αρχηγού από τη βάση τον ερχόμενο Οκτώβριο και τη διενέργεια του ιδρυτικού συνεδρίου του νέου (πολυ)κόμματος τον Δεκέμβριο του 2017.

Πρώτα συνέδριο και μετά αρχηγός είναι η θέση του Νίκου Ανδρουλάκη και κάπου στη μέση κινούνται ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος οι οποίοι ζητούν αρχηγό από τη βάση και δημοψήφισμα για τη μορφή του νέου φορά την ίδια ημέρα.

Νέος και ενιαίος φορέας, νέος αρχηγός από τη βάση, είναι το δόγμα που ακολουθεί ο Σταύρος Θεοδωράκης, την ώρα που Γεννηματά και Παπανδρέου δείχνουν να προτιμούν τη δημιουργία ενός πολυκομματικού φορέα με ταυτόχρονη διατήρηση των κομμάτων- μελών. Κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ της κεντροαριστεράς. Σε αυτή την επιλογή συμφωνεί ο Απόστολος Πόντας της ΕΔΕΜ, διαφωνεί ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ ενώ τα μέλη των Κινήσεων Πολιτών έχουν διχαστεί. 

Νέο και ενιαίο φορέα θέλουν και ο Κώστας Σημίτης με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, με τον τελευταίο να αφήνει σαφείς αιχμές για την πολιτική που ακολουθεί η ηγεσία. Οι δύο πρώην πρόεδροι επιμένουν στην ανάγκη να εφαρμοστεί η απόφαση του συνεδρίου του 2015 και να συνεχιστεί το εγχείρημα της Ελιάς που διακόπηκε από τις πολιτικές εξελίξεις. 



Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χώρος της κεντροαριστεράς απέχει ακόμη αρκετά από την οργανωτική και πολιτική ενοποίηση, καθώς θα πρέπει να προηγηθεί η... ψυχολογική που είναι εξαιρετικά αβέβαιη. Οι διχασμοί είναι πολλοί: παπανδρεϊκοί κατά βενιζελικών, εκσυγχρονιστές κατά γεννηματικών, κοκ, χωρίς να συνυπολογιστούν οι διαφορές χαρακτήρων και πολιτικών Γεννηματά- Θεοδωράκη- Ανδρουλάκη- Λοβέρδου κοκ, ο ρόλος του Παπανδρέου και του Βενιζέλου και η σύγκρουση για τις συνεργασίες (με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη ΝΔ, αυτόνομος πόλος).



Το πρόβλημα είναι ότι όχι απλά δεν είναι δεδομένη η ενοποίηση των δυνάμεων του χώρου, δεν είναι καν δεδομένη η ενότητα των υπαρχόντων σχηματισμών. Παραδείγματος χάριν, αν επιλεγεί πολυκομματικός φορέας είναι πιθανή η αποχώρηση κομμάτων η στελεχών (άλλοι κοιτούν προς ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι σκέφτονται νέο κόμμα και άλλοι μια μεταβατική ψήφο στη ΝΔ) ή αν κερδίσει εκσυγχρονιστής τη θέση του προέδρου του νέου φορέα θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η αποχώρηση του ΚΙΔΗΣΟ. 

Ρόλο στο κλίμα παίζουν και οι δημοσκοπήσεις, με τη Χαριλάου Τρικούπη να επιλέγει όσες δείχνουν ως κομματική επιρροή διψήφια ποσοστά και τους διαφωνούντες να στηρίζουν την κριτική τους σε εκείνες που δείχνουν τη ΔΗΣΥ κολλημένη στα μονοψήφια.

Διαφορετικές προσεγγίσεις υπάρχουν και στο Ποτάμι, που έχει ξεκινήσει διάλογο με την «Ώρα Αποφάσεων» των Διαμαντοπούλου- Φλωρίδη. Το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη έχει υποστεί απώλειες βουλευτών προς όλες τις κατευθύνσεις (Θεοχάρης- Μάρκου ανεξάρτητοι- Μπαργιώτας- Ιλχάν στη ΔΗΣΥ, Φωτήλας στη ΝΔ). Και στην «Ώρα Αποφάσεων» όμως δεν δείχνουν πια όλα τα ρολόγια την ίδια ένδειξη, καθώς διαφοροποιήθηκε ο Γιάννης Ραγκούσης. 

Σε κάθε περίπτωση, τα πάντα τελούν υπό την αίρεση των γεγονότων στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να έστειλε στην έναρξη του συνεδρίου τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός θα σταματήσει την πολιτική ανοιγμάτων προς το ΠΑΣΟΚ. Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθύνθηκε στο εκσυγχρονιστικό κοινό με τον πλέον επίσημο τρόπο, επιλέγοντας να μιλήσει ο ίδιος εκ μέρους της ΝΔ στην έναρξη του τριήμερου συνεδρίου. 

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θέλουν να μετατρέψουν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη σε... γκρίζα ζώνη στην επικράτεια των δύο νέων πόλων του πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων που της παρέχει η εξουσία, η αξιωματική αντιπολίτευση τον αέρα των δημοσκοπήσεων και τα στελέχη της κεντροαριστεράς τη δύναμη της επιλογής. Αν θα κινηθούν προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση ή αν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους δημιουργώντας έναν νέο φορέα που θα μπορέσει να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή.